Aνάμεσα στις φυλλωσιές

Χωρίς σκοτάδια θα ήταν θαμπό το φως.
Το αναπάντεχο... Το απροσδόκητο... Ο αιφνιδιασμός... Η κυριαρχία...
Να θες να έχεις αφεντικό γιατί σου προσφέρει λύτρωση. Να παρακαλάς για ένταση. Γιατί αυτό είναι η ζωή, οι διακυμάνσεις. Να χαλά η ρουτίνα σου κι έπειτα να ηρεμείς. Να νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Ήρεμος και δυνατός. Γαλήνιος. Η διαπίστωση ότι τα σκοτάδια δεν είναι τόσο σκοτεινά...

Το να αποφεύγεις να διασχίσεις ένα ορμητικό ποτάμι και να διαλέγεις το σιωπηλό περπάτημα στην κοίτη του είναι μια επιλογή. Μια επιλογή που δεν σε οδηγεί στη γνώση του κόσμου σου. Να ξεπεράσεις τα όρια που έχεις θέσει μέσα σου. Να κόψεις τα σχοινιά που έχεις τυλιχθεί να σε κρατούν δήθεν συνετό. Να βρεις που σταματούν οι φόβοι, γιατί σταματούν. Γιατί ξεκινούν.
Να απολαύσεις τις φωνές σου πάνω στην ορμή του καθώς εκείνο σε ορίζει, εκείνο σε πάει. Αφέσου. Η ελευθερία να μην επιλέγεις εσύ, να απολαμβάνεις τη διαδρομή, να βρέχεσαι και να λες κάνε να μην τελειώσει ακόμη και συνάμα να λαχταράς να μην βρεθείς σε απότομη πτώση.


Τα τόσα πολλά της διαδρομής και το φως του ήλιου ανάμεσα στις φυλλωσιές των αιώνιων δέντρων. Δεν κοιτάς μπροστά πια, κοιτάς ψηλά. Εκείνο αποφασίζει την πορεία, εσύ τις σκέψεις.
Θα δεις ποτέ ξανά τόσο όμορφα δέντρα; Θα έχει και παραπέρα; Μήπως είχε πάντα και συ είχες το νου σου μόνο στην πλεύση;
Θα θελα να με οδηγείς. Όχι πάντα, μέχρι να τελειώσει το ταξίδι.
Κι εγώ να κοιτάζω ανάμεσα στις φυλλωσιές...

Κωνσταντίνα Γεωργάτου

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ