ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ

Ακόμα και για ένα ζήτημα τέτοιας εξόφθαλμης παθογένειας, υπάρχουν ενστάσεις στις οποίες πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Οι ενστάσεις που καταγράφει ο Rossi είναι πολύ ρεαλιστικές, συχνά τις ακούω και ακόμα συχνότερα τις συναντώ στο ίδιο το διαδίκτυο: είναι άλλωστε χαρακτηριστική η ελαφρότητα με την οποία προσπερνούν το ζήτημα πάμπολλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή λοιποί ψυχαγωγικοί και «life – style» ιστότοποι...

Στην πραγματικότητα, έχει κανείς την αίσθηση διαβάζοντας κείμενα περί σεξ σε χώρους σαν αυτούς, πως υπονοείται ως απολύτως φυσιολογική και άρα αποδεκτή (για να μην πω ενδεδειγμένη) η επίσκεψη σε πορνογραφικές σελίδες. Τα δυο βασικά επιχειρήματα – απόπειρες δικαιολόγησης μιας τέτοιας στάσης ζωής αφορούν αμφότερα στην έννοια του κακού: «δεν κάνω κακό σε κανέναν», μας λέει το πρώτο επιχείρημα, «δεν είναι δα και τόσο κακό», είναι η δεύτερη ένσταση.

Ο Rossi προσπαθεί να απαντήσει ως εξής:

«Υπάρχουν τουλάχιστον δύο ενστάσεις στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε. Η πρώτη είναι πως η πορνογραφία δεν κάνει κακό σε κανέναν. “Την εξασκώ κατά μόνας”, ακούμε να λέγεται. Αυτή η ένσταση αφορά τον ισχυρισμό ότι το να βλέπεις πορνό είναι ένα, τρόπον τινά, “έγκλημα άνευ θύματος”. Ωστόσο, κάθε “κλικ” συντελεί στις επιλογές ζωής των νέων ανθρώπων που βλέπετε στην οθόνη. Πράγμα διόλου ανώδυνο».

Υπάρχει η αίσθηση πως οι αποκαλούμενοι «πορνοσταρ» απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, δίνουν την εντύπωση χαρούμενων και υγιών ανθρώπων. Είναι όμως όντως έτσι; Κατά τον καθηγητή Rossi, υπάρχει πολλή δυστυχία πίσω από την επιφάνεια της απόλαυσης και της ηδονής. Αναφέρει ότι οι περισσότεροι «ηθοποιοί» τέτοιων παραγωγών πεθαίνουν συνήθως πριν τα πενήντα τους χρόνια, από μη – φυσικά αίτια, δηλαδή ναρκωτικά ή αυτοκτονίες. Ορισμένοι πεθαίνουν πριν και από τα τριάντα πέντε. Κάθε «κλικ», λοιπόν, σε πορνογραφική ιστοσελίδα συμβάλλει στο να συνεχίσουν κάποιοι άνθρωποι να κάνουν ολέθρια λάθη στη ζωή τους, λάθη που ενδέχεται να τα πληρώνουν μια ζωή ή και με την ίδια τους τη ζωή. 

Και οι θεατές των διαδικτυακών πεπραγμένων τους, κάθε άλλο παρά αμέτοχοι είναι στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Το διαδίκτυο, παρά τα αντιθέτως «φαινόμενα», δεν περιχαρακώνει τα όρια της ευθύνης στον χρήστη ως ατομική οντότητα: εξακολουθούν να υφίστανται, αν και με τρόπο περισσότερο αδιόρατο, έννοιες όπως αλληλεπίδραση, διάχυση της ευθύνης, συνέπειες επιλογών σε συλλογικό επίπεδο.

Περνάμε στη δεύτερη ένσταση, ότι «δεν είναι δα και τόσο κακό». Αυτό αποτελεί παραλλαγή του «όλοι το κάνουν», ή «δεν βαριέσαι, έτσι είναι οι άνδρες». Σε μία αντίρρηση τέτοιας οντολογικής προέκτασης («τι είναι κακό;»), η απάντηση δεν μπορεί να αυτονομηθεί από μια χριστιανική θεώρηση των πραγμάτων. Γι’ αυτό, ο Rossi καταφεύγει στο Ευαγγέλιο και τον λόγο του Χριστού: «Εγώ όμως σας λέω πως όποιος βλέπει μια γυναίκα με πονηρή επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει μέσα του μοιχεία μ’ αυτή» (Ματθ. 5,28). Η επιθυμία, φυσικά, περιλαμβάνει και την ηδονοβλεψία.

Από τα παραπάνω προκύπτει ωστόσο πως, τουλάχιστον για όποιον παίρνει στα σοβαρά τη χριστιανική του ιδιότητα, πρόκειται για κάτι πραγματικά κακό, με διόλου αμελητέες πνευματικές συνέπειες τόσο στην προσωπική όσο και στη συζυγική ζωή: στην τελευταία, η πορνογραφία υπονομεύει τον γάμο κατά τρόπο που δυνητικά μπορεί να αποβεί μοιραίος – εμβάλλει στη συζυγική ζωή το μικρόβιο της ηδονοβλεψίας (που είναι, κατά τον παραπάνω λόγο, μια μορφή μοιχείας), και διαβρώνει την εσωτερική ζωή των συζύγων.

Η σεξουαλική ένωση είναι πράγμα ιερό αφού σε αυτή συναντώνται και συντελούνται με τον πλέον απτό τρόπο δύο «μυστήρια» – αυτό της αγάπης και αυτό της ζωής. Η σωματική ένωση των συζύγων συνιστά γι’ αυτούς μια πραγματικότητα μυστική, μοναδική, δική τους. Τον μυστικό και ιερό χαρακτήρα αυτής της ένωσης έρχεται να μαγαρίσει η έκθεση σε πορνογραφικό υλικό, αφού αυτό εμφανίζει την πράξη απογυμνωμένη από κάθε ένδυμα αγάπης, προοπτική ζωής˙ υποκαθιστά το αίτημα για γνησιότητα και αλήθεια με την επιβολή ενός ψευδεπίγραφου ρεαλισμού˙ αποσυνδέει την ερωτική συνεύρεση από τη ζεστασιά και το χάδι της αληθινής τρυφερότητας˙ δικαιώνει και κολακεύει μια ηδονιστική αντίληψη των πραγμάτων η οποία αρνείται στην καρδιά κάθε κίνηση ανοίγματος ή δοτικότητας, τη στερεί από την ευάλωτη αλλά λυτρωτική παράδοση με εμπιστοσύνη στον άλλο. Η όντως ερωτική ένωση προϋποθέτει μια άλλης πραγματικότητας γυμνότητα …

Πέραν αυτού, η έκθεση σε τέτοιες εικόνες φαίνεται πως αλλοιώνει και τραυματίζει την «ικανότητα» της ψυχής να αγαπά γνήσια και με καθαρότητα. Συντελεί στην εμφάνιση ή την έξαψη παθών όπως η λαγνεία και ο θυμός. Αφήνει, τέλος, στίγματα ρύπου σε μια ψυχή που αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε καθαρή – όπως τη θέλει ο Θεός.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ «ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ», ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ» ΕΚΔΟΣΗ  ΕΝ ΠΛΩ, 2015

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ

slamachalas

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ