Η Γνώση του εαυτού μας

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Να ένα υπέροχο έργο στο οποίο μπορεί να βρει ο διψασμέ­νος της πραγματικής σοφίας όλα τα θαυμάσια κλειδιά, που έμαθαν οι μυημένοι από στόμα σε στόμα σε όλες τις εποχές, αν δεν κάνει το λάθος να το διαβάσει με έναν επιπόλαιο τρόπο. Εδώ έχει δώσει, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ θαυμάσια κλειδιά για να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας δένουν με αυτόν τον οδυνηρό κόσμο, για να διαλύσουμε το ΕΓΩ, μια και καλή να φύγουμε από την σκλαβιά του. Ενώ υπάρχει ΕΓΩ (λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ) θα συ­νεχίζουμε στην άγνοια και εξαιτίας της σε αυτήν την οδυνηρή ζωή. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, η ώρα να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να πολεμή­σουμε τον πρίγκιπα του κόσμου αυτού, με τα όπλα που μας δίνει ο Αγγελιοφόρος του Υδροχόου Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Τρεις είναι οι πα­ράγοντες για να πραγματοποιήσουμε το έργο αυτό και όποιος το πε­τύχει θα αποκτήσει την τέλεια ελευθερία της ψυχής του.

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Θα μιλήσουμε λίγο για τις ανησυχίες του πνεύματος. Πριν από όλα χρειάζεται Δημιουργική Κατανόηση. Το πλέον βασικό στην ζωή είναι να φθάσει κανείς να γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του. Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ποιο είναι το αντικείμενο της υπάρξεως μας; Για ποιο πράγμα ζούμε; Γιατί ζούμε; κλπ.

Πραγματικά εκείνη η φράση που τοποθετήθηκε στην είσοδο του ναού των Δελφών: «ΓΝΩΘΙ Σ ΑΥΤΟΝ» «Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» είναι αξιωμα­τική. Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου είναι βασικό. Όλοι πι­στεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, όταν πραγματικά δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φθάσουμε στην πλήρη γνώση του εαυτού μας. Για τούτο όμως χρειάζεται αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Δυστυ­χώς, ο κόσμος δέχεται εύκολα ότι έχει ένα φυ­σικό σώμα με σάρκα και οστά, του στοιχίζει όμως αρκετά να κατα­λάβει την ίδια του την ψυχολογία, να την δεχθεί με τρόπο ωμό και ρεαλιστικό. Το φυσικό σώμα, δέχονται ότι το έχουν γιατί μπορούν να το δουν, να το πιά­σουν, να το ψηλαφίσουν. Όμως η ψυχολογία είναι λίγο αλλιώτικη, λίγο διαφορετική. Βέβαια επειδή δεν μπορούν να δουν τον δικό τους ψυχισμό δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν, να τον ψηλαφίσουν, για αυτούς είναι κάτι το αόριστο δεν τον καταλα­βαίνουν. Όταν ένας άν­θρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του, είναι αλάθητο σημάδι, ότι έχει σκοπό να αλλάξει. Όταν κάποιος πα­ρατηρεί τον εαυτό του, κοιτά τον εαυτό του, μας δείχνει ότι αρχίζει να γίνεται διαφορετικός από τούς άλλους. Από τα διάφορα συμβά­ντα της ύπαρξης εμείς μπο­ρούμε να αντλήσουμε το απαραίτητο ψυ­χικό υλικό για το ξύπνημα της συνειδήσεως από τις σχέσεις μας με τα άτομα είτε στο σπίτι, είτε στον δρόμο, στον αγρό, στο σχολείο, στο εργοστάσιο κλπ. Τα ελατ­τώματα που έχουμε κρυμμένα μέσα μας, βγαίνουν αυθόρμητα στην επιφάνεια, και αν είμαστε επάγρυπνοι και σε επιφυλακή, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τα βλέπουμε. Ελάττωμα το οποίο ανακα­λύπτουμε, πρέπει να γίνεται κατανοητό ολοκληρωτικά σε όλα τα επί­πεδα του Νου.

Εάν περάσουμε από μια σκηνή θυμού θα πρέπει να καταλά­βουμε όλα όσα συνέβησαν. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ένα μικρό δια­πληκτισμό, ότι πήγαμε σε κάποιο μαγαζί, ζητήσαμε κάτι, ο υπάλλη­λος μας έφερε άλλο από αυτό που ζητήσαμε, τότε νευριά­ζουμε λίγο. Κύριε, του λέμε, ΕΓΩ σας ζήτησα άλλο πράγμα και εσείς μου φέρατε αυτό, δεν βλέπετε ότι βιάζομαι και δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου; Να εδώ ένας μικρός διαπληκτισμός, μια μικρή στενο­χώρια. Είναι φα­νερό ότι χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συνέβη. Όταν φθάσουμε σπίτι, πρέπει αμέσως να συγκεντρωθούμε βαθιά σε αυτό που συνέβη. Αν εμβαθύνουμε στους λόγους που μας έκαναν να ενερ­γήσουμε με αυτόν τον τρόπο, και να μαλώσουμε με τον υπάλληλο, θα ανακαλύψουμε την αυτοσπουδαιότητά μας. Δη­λαδή, ότι θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ σπουδαίο. Είναι φανερό ότι υπήρξε σε εμάς αυτό που ονομάζουμε αλαζονεία, υπερηφάνεια, ευέ­ξαπτος χαρακτήρας, να εκεί η ανυπομονησία, να εκεί μερικά ελατ­τώματα. Η ανυπομονησία είναι ένα ελάττωμα, η αλαζονεία είναι άλλο ελάττωμα, η αυτοσπου­δαιότητα, το να αισθανόμαστε πολύ σπουδαίοι, να εκεί άλλο ελάτ­τωμα, η υπερηφάνεια, το να αισθανό­μαστε πολύ μεγάλοι και να βλέ­πουμε με περιφρόνηση τον υπάλληλο που μας εξυπηρέτησε, όλα αυτά τα ελαττώματα μας έκαναν να φερ­θούμε με αυτόν τον ανάρμο­στο τρόπο. Προχωρώντας έχουμε ανα­καλύψει μερικά ΕΓΩ που πρέπει να τα δουλέψουμε και να τα κατα­νοήσουμε. Θα πρέπει να μελετή­σουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της αλαζονείας, θα πρέπει να το κα­τανοήσουμε ολοκληρωτικά, να το αναλύσουμε. Θα πρέπει να μελε­τήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, τι είναι το ΕΓΩ της αυτοσπουδαιότητας, τι είναι το ΕΓΩ της έλλειψης της υπομονής, τι είναι το ΕΓΩ του θυμού, κλπ. Είναι μια ομάδα από ΕΓΩ. Κάθε ένα πρέπει να γίνεται κατανοητό ξε­χωριστά, πρέπει να αναλύεται και να μελετάται ξεχωριστά. Πρέπει να δεχθούμε ότι πίσω από αυτό το μι­κρό και χωρίς σημασία γεγο­νός, κρύβονται ένα σύνολο από ΕΓΩ, τα οποία φυσικά βρίσκονται σε δράση. Πρέπει να τα μελετήσουμε κάθε ένα ξεχωριστά από τα άλλα, μέσα σε κάθε ένα από αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία, δη­λαδή η συνείδηση. Τότε πρέπει να τα απο­συνθέσουμε, να τα εκμη­δενίσουμε. Για να τα αποσυνθέσουμε, θα πρέπει να αυτοσυγκε­ντρωθούμε στην θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να την ικετέψουμε, να την παρακαλέσουμε να τα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη. Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε ένα ελάττωμα, ας υπο­θέσουμε τον θυμό, και μετά αφού το κατανοήσουμε, τότε να ικετέ­ψουμε την θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να το εξαλείψει μετά αφού κα­τανοήσουμε την ανυπομονησία να την ικετέψουμε να εξαλείψει αυτό το λάθος, αφού κατανοήσουμε την αυτοσπουδαιότητα, το ίδιο. Γιατί να πιστεύουμε τους εαυτούς μας τόσο σπουδαίους αφού δεν είμαστε τίποτα περισ­σότερο από μίζερα σκουλήκια της λάσπης της γης; Σε τι βασίζουμε την αυτοσπουδαιότητα μας; Σε τι την στηρίζουμε; Ειλι­κρινά δεν υπάρχει καμιά βάση για την αυτοσπουδαιότητα μας γιατί δεν είμα­στε τίποτα. Τι είμαστε εμπρός στο άπειρο; Εμπρός στον Γαλα­ξία που ζούμε; Εμπρός στα εκατομμύρια των κόσμων που κατοικούν αυτό το διάστημα χωρίς τέλος; Γιατί να αισθανόμαστε σπουδαίοι;

Έτσι, αναλύοντας τα ελαττώματα μας, τα κατανοούμε και ελάττωμα το οποίο κατανοούμε πρέπει να το αποβάλλουμε με την βο­ήθεια της θείας Μητέρας Κουνταλίνης. Είναι φανερό ότι θα πρέ­πει να παρακαλέσουμε Αυτήν. Θα πρέπει να την ικετέψουμε να κα­τα­στρέψει το ελάττωμα το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε. Σε μια σκηνή λαμβάνουν μέρος διάφορα ΕΓΩ. Ας πάρουμε μια άλλη σκηνή, ζήλιας π.χ. Αναμφίβολα, είναι σοβαρό το ότι σε μια σκηνή ζήλιας υπεισέρχονται επίσης πολλά ΕΓΩ. Εάν ένας άνδρας συναντά απρόο­πτα την σύζυγο του να μιλάει με κάποιον άλλο με οικείο τρόπο, τι ση­μαίνει αυτό; θα ζηλέψει ίσως, ίσως και να δημιουργήσει επεισό­διο στην γυναίκα του. Είναι φανερό ότι εάν παρατηρήσουμε αυτήν την σκηνή θα δούμε ότι υπήρξε ζήλια, θυμός, αυτοαγάπη. Το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης, αισθάνθηκε πληγωμένο, τα ΕΓΩ της ζήλιας και του θυ­μού δραστηριοποιήθηκαν.

Οποιαδήποτε σκηνή, οποιοδήποτε συμβάν, οποιοδήποτε γε­γονός, πρέπει να μας χρησιμεύσει για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Σε οποιοδήποτε περιστατικό μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι έχουμε μέσα μας διάφορα ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό. Για όλες αυτές τις αιτίες χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και επιφυ­λακή όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου. Είναι τελείως απαραί­τητη η κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης του τι γί­νεται. Εάν δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, η συνείδηση μας θα συνεχίσει εγκλωβισμένη μέσα στα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτω­νόμαστε μέσα μας και δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Πρέπει να καταλά­βουμε ότι κοιμόμαστε. Εάν ο κόσμος ήταν ξύπνιος θα μπορούσε να δει, να πιά­σει και να ψηλαφίσει τις μεγάλες αλήθειες των ανώτερων κόσμων. Εάν οι άνθρωποι βρίσκονταν ξύπνιοι, θα θυμόνταν τις προηγούμενες ζωές τους. θα έβλεπαν την γη έτσι όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως την βλέπουν σήμερα. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας έβλε­παν τον κόσμο έτσι όπως είναι, ήξεραν ότι ο κόσμος έχει εννέα δια­στάσεις, επτά βα­σικές θα λέγαμε, και έβλεπαν τον κόσμο με τρόπο πολυδιάστατο. στην φωτιά αντιλαμβάνονταν τις Σαλαμάντρες ή πλά­σματα της φωτιάς, στα νερά αντιλαμβάνονταν τα υδάτινα πλά­σματα, τις Οντίνες ή Νε­ράιδες, στον αέρα ήταν φανεροί για αυτούς οι Σίλφοι και μέσα στο στοιχείο Γη έβλεπαν τους Γκνόμος. Όταν σήκωναν τα μάτια προς το άπειρο μπορούσαν να αντιληφθούν άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Οι παλαιοί έβλεπαν τους πλανήτες του διαστήματος με διαφορετικό τρόπο, έβλεπαν την Αύρα των πλανη­τών και επίσης μπορούσαν να αντιληφθούν τις μεγαλοφυΐες των πλανητών, αλλά όταν η ανθρώπινη συνείδηση έμεινε εμφιαλωμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ ή τα ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας, το ΕΓΩ, το ΕΓΩ ο ίδιος, τότε η συνείδηση κοιμήθηκε, τώρα διαδικάζεται σύμφωνα με την μη­χανοποίηση της.

Στον καιρό της Λεμουρίας οποιοδήποτε άτομο μπορούσε να δει τουλάχιστον τα μισά ενός Ολταπάμνα. Ένα Ολταπάμνα αντι­στοιχεί σε πεντέμισι εκατομμύρια διαφορετικούς τόνους χρωμάτων, όταν όμως η συνείδηση εγκλωβίστηκε στο ΕΓΩ, οι αισθήσεις εκφυλί­στηκαν. Στην Ατλαντίδα ήδη μόνο μπορούσαν να αντιλη­φθούν το 1/3 των τόνων των χρωμάτων και σήμερα πια γίνονται αντιληπτά μόνο τα επτά χρώματα του ηλιακού φάσματος και λίγοι ακόμα τόνοι. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας ήταν διαφορετικοί. για αυ­τούς τα βουνά εί­χαν υψηλή πνευματική ζωή, τα ποτάμια για αυτούς ήταν το σώμα των θεών, αντιλαμβάνονταν ολόκληρη την γη σαν ένα μεγάλο ζωντανό οργανισμό, ήταν άλλος τύπος ανθρώπων, διαφορε­τικοί, αλλιώτικοι. Τώρα δυστυχώς, η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί καθοδικά σε μια φρι­κτή μορφή, αυτόν τον καιρό η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πα­ρακμάζουσα κατάσταση.

Εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι ίδιοι για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, θα συνεχίσουμε με την συνείδηση μας κοιμισμένη, ριγμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ που κουβαλάμε μέσα μας. Οι ψυχολόγοι συνήθως πιστεύουν ότι έχουμε μόνο ένα ΕΓΩ και τίποτα περισσότερο. στην ΓΝΩΣΗ σκεπτόμαστε διαφορετικά, στην ΓΝΩΣΗ ξέρουμε ότι ο θυμός είναι ένα ΕΓΩ, η Απληστία είναι άλλο ΕΓΩ, η Λαγνεία είναι άλλο ΕΓΩ, η Ζήλια είναι ένα άλλο ΕΓΩ, η Υπερηφάνεια άλλο ΕΓΩ, η Λαιμαργία άλλο ΕΓΩ και τα λοιπά. Ο Βιργίλιος, ο ποιητής της Μάντουα, ο συγγραφέας της Αινειάδας έλεγε ότι και αν ακόμα είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλή­σουμε και ουρανίσκο από χάλυβα δεν θα μπορούσαμε να απα­ριθμή­σουμε ακριβώς τα υπάρχοντα ΕΓΩ. Είναι τόσα πολλά!

Και πού θα πάμε να αυτοανακαλυφθούμε; Μόνο στο πεδίο της καθημερινής ζωής γίνεται δυνατή η αυτοανακάλυψη. Οποιαδή­ποτε σκηνή του δρόμου είναι αρκετή για να ξέρουμε πόσα ΕΓΩ μπή­καν σε δράση. Οποιοδήποτε ΕΓΩ που μπαίνει σε δράση είναι ανα­γκαίο να το δουλέψουμε για να το καταλάβουμε και να το αποσυνθέ­σουμε. Μόνο μέσω αυτού του δρόμου γίνεται δυνατή η απελευθέ­ρωση της συνειδήσεως, μόνο μέσω αυτού του δρόμου είναι δυνατό το ξύπνημα.

Εμάς πρώτα από όλα, πρέπει να μας ενδιαφέρει το ξύπνημα, γιατί εάν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, σε μια κατάσταση ύπνου, τι μπορούμε να ξέρουμε για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου; Τι μπορούμε να ξέρουμε για το πραγματικό, για την αλήθεια; Για να μπορέσει κανείς να φθάσει να γνωρίσει σε βάθος τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, χρειάζεται απαραίτητα να ξυπνήσει. Εάν κά­ποιος θέλει είναι δυνατόν να ξυπνήσει, αλλά είναι αδύνατο να αφυ­πνιστεί εάν η συνείδηση βρίσκεται μποτιλιαρισμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ.

Ζούμε μέσα σε ένα μηχανισμό αρκετά περίπλοκο, η ζωή έχει μηχανοποιηθεί τελείως 100%. Ο νόμος της υποτροπής είναι φοβε­ρός, όλα επαναλαμβάνονται. Την ζωή θα μπορούσαμε να την παρο­μοιά­σουμε με μια ρόδα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της χωρίς να σταματά ποτέ. Περνούν τα γεγονότα πάλι και πάλι, επαναλαμβα­νό­μενα συνεχώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει μια τελική λύση για τα προβλήματα. Ο καθένας φορτώνεται με προβλήματα, αλλά η τελική λύση δεν υπάρχει, και εάν υπήρχε τελική λύση για τα προβλήματα που κάποιος θα είχε στην ζωή του αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή δεν θα ήταν ζωή, αλλά θάνατος. Έτσι λοιπόν είναι άγνωστη η τελική λύση. Γυρίζει η ρόδα της ζωής, πάντα περνούν τα ίδια γεγο­νότα, επαναλαμβανόμενα με έναν τρόπο λίγο τροποποιημένο αλλά επαναλαμβανόμενα. Να φθάσεις στην τελική λύση, να εμποδίσεις την συνέχιση της επαναλήψεως των γεγονότων ή των περιστάσεων, εί­ναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Τότε το μόνο που μπορούμε εμείς να μάθουμε είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσουμε στις διά­φορες περιστάσεις της ζωής. Εάν πάντοτε αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, εάν πάντα αντιδρούμε με βία, εάν πάντα αντιδρούμε με ασέλγειες, εάν πάντα αντιδρούμε με απληστία στα διάφορα γεγο­νότα που επανα­λαμβάνονται συνεχώς σε κάθε ύπαρξη μας, δεν θα αλλάζαμε ποτέ!!! Γιατί τα γεγονότα που ζείτε τώρα, ήδη τα έχετε ζήσει στην προηγού­μενη ζωή σας, αυτό σημαίνει ότι εάν εσείς βρί­σκεσθε τώρα εδώ και με ακούτε, στην προηγούμενη ζωή σας επίσης με ακούγατε. Δεν θα ήταν εδώ ακριβώς σε αυτό το σπίτι, αλλά ναι σε οποιοδήποτε σημείο της πόλεως. Έτσι επίσης και στην προ-προη­γούμενη ζωή σας θα βρι­σκόσασταν κάπου ακούγοντας με αλλά και στην ακόμα πιο προηγού­μενη ζωή σας θα κάνατε το ίδιο και ΕΓΩ πά­ντα θα ήμουν εκεί μιλώ­ντας σας. Δηλαδή πάντα η ρόδα της ζωής γυρίζει και τα γεγο­νότα τα οποία περνούν είναι πάντα τα ίδια, έτσι λοιπόν είναι αδύνα­τον να εμποδίσει κανείς να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στα διάφορα περιστατικά της ζωής. Εάν εμείς μάθουμε να μη αντιδρούμε σε κανένα κτύπημα προερχόμενο από τον εξωτερικό κόσμο, εάν μάθουμε να είμαστε ήρεμοι, απαθείς, τότε θα συμβεί ότι θα μπορούμε να αποφεύγουμε να προκαλούν τα γεγονότα τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς. Με σκοπό να καταλάβετε καλύτερα τα λόγια μου θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που ανάφερα στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης», για εκείνη την ύπαρξη μου κατά την οποία ονομαζόμουν Χουάν Κον­ράδο, τρίτος άρχων της επαρχίας της Γρενάδας, στην παλιά Ισπανία, στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως, όταν ο Ιεροεξεταστής Τορκεμάδα έκανε καταστροφές σε όλη την Ευρώπη, καίγοντας ζω­ντανούς τους ανθρώπους στην φωτιά. Συγκεκριμένα είχα πάει σε αυ­τόν με την προ­ϋπόθεση να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη. Επρό­κειτο για ένα κόμη που με ταπείνωνε συνέχεια με τα λόγια του και με ειρωνευόταν. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πεσμένος Μποντι­σάτβα και για την ακρίβεια δεν ήμουν ένα άκακο αρνάκι. Το ΕΓΩ μου ήταν αρκετά ζω­ντανό, αλλά ήθελα να αποφύγω μια νέα μονο­μαχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί ήμουν κουρασμένος από τόσες μο­νομαχίες, καθότι είχα την φήμη ότι ήμουν ένας μέγας ξιφομάχος. Έφθασα στην είσοδο του πα­λατιού της Ιεράς Εξέτασης. Ένας κλη­ρικός, γαλάζιος καλόγερος, που βρισκόταν στην πόρτα μου λέει: «Τι θαύμα να σας δούμε εδώ κύριε Μαρκήσιε». Ευχαριστώ πολύ, του λέω, την σεβασμιότητά σου, έρχο­μαι να ζητήσω ακρόαση από τον ανακριτή μονσενιόρ Τομάς ντε Τορκεμάδα. «Αδύνατον, μου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλές επισκέ­ψεις. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να πετύχω ακρόαση για σας». «Ευ­χαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας», λέω, προσαρμοζόμενος φυσικά στις συνήθειες εκείνης της εποχής. Πραγματικά έπρεπε να προσαρ­μόζεται κανείς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα πράγματα γίνονταν άσχημα για αυτόν. Εν πάση περιπτώσει ο καλόγερος εξαφανίσθηκε σαν από θαύμα και πε­ρίμενα υπομονετικά να γυρίσει. Τελικά γύρισε και μου λέει: «Έχει εγκριθεί για σας η ακρόαση. Μπορείτε να περά­σετε». Πέρασα, διέ­σχισα μια αυλή και ένα μεγάλο σαλόνι που βρισκό­ταν στο σκοτάδι, πέρασα σε άλλο σαλόνι που βρισκόταν σε ακόμη περισσότερο σκο­τάδι και στο τέλος πέρασα σε ένα τρίτο σαλόνι. Αυτό φωτιζόταν από μια λάμπα που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι μπρος στο οποίο κα­θόταν ο ανακριτής Δον Τομάς Ντε Τορκεμάδα. Τίποτα λιγότερο από τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, ένα άτομο άσπλαχνο. Στο στήθος του φο­ρούσε ένα μεγάλο σταυρό, βρισκόταν σε μια κατά­σταση φαινομε­νικά ευσεβή με τα χέρια πάνω στο στήθος. ΕΓΩ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον χαιρετίσω με όλες τις τυπικότητες της εποχής. Μου είπε: «Καθίστε κύριε Μαρκήσιε, τι σας φέρνει ως εδώ;» Τότε του απάντησα: «Έρχομαι να ζητήσω μια χριστιανική προειδοποίηση για κάποιον κόμη δείνα, με πενήντα χιλιάδες ονόματα και επίθετα, ο οποίος ρίχνει όλο το φαρμάκι του εναντίον μου, με ει­ρωνεύεται, με κοροϊδεύει και δεν έχω διάθεση για μια επί πλέον μο­νομαχία, θέλω να αποφύγω μια νέα μονομαχία».

«Α! μην ανησυχείτε κύριε Μαρκήσιε», μου απάντησε, «ήδη έχουμε πολλά παράπονα εναντίον αυτού του κόμη. Θα τον κάνουμε να μάθει, θα τον μεταφέρουμε στον πύργο των μαρτυρίων, θα του βάλουμε τα πόδια μέσα σε αναμμένα κάρβουνα για να του τα κά­ψουμε καλά. Για να υποφέρει θα του σηκώσουμε τα νύχια των χε­ριών, θα του ρίξουμε λιωμένο μολύβι στα νύχια, θα τον βασανί­σουμε και μετά θα τον μεταφέρουμε στην πλατεία για να τον κά­ψουμε στην φωτιά».

Λοιπόν ΕΓΩ δεν είχα σκεφθεί τόσο μακριά, απλώς πήγαινα να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και έμεινα έκπληκτος ακούγο­ντας τον Τορκεμάδα να μιλά με αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια ακου­μπι­σμένα στο στήθος, σε μια στάση ευσέβειας. Αυτό μου προκά­λεσε φρίκη, δεν μπόρεσα παρά να εκδηλώσω την αντίθεση μου. Του είπα: «Είσθε ένας διεστραμμένος, ΕΓΩ δεν ήλθα να ζητήσω να κά­ψετε ζω­ντανό κανένα, ούτε να βασανίσετε κανένα, ήλθα απλώς να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και αυτό είναι όλο. Τώρα θα κατα­λάβετε γιατί δεν είμαι σύμφωνος με την αίρεση σας». Τέλος πάντων είπα πολλά άλλα λόγια, έβαλα άλλες τόσες φωνές, τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω τώρα, σε ένα τόνο αρκετά υψηλό, αίτια αρκετή για να κάνει αυτόν τον υψηλά ιστάμενο στην Ιερά εξέταση να μου πει; «Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε». Χτύπησε μια καμπάνα και εμ­φανίστηκαν μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, ση­κώθηκε φουριόζος και διέταξε εκείνους τους ιππότες λέγοντας: «Συλλάβετε αυτόν τον άνθρωπο».

«Ένα λεπτό κύριοι, τους είπα, θυμηθείτε τους κανόνες του ιπ­ποτισμού». Εκείνη την εποχή οι κανόνες του ιπποτισμού ήταν σε­βα­στοί από όλο τον κόσμο. Δώστε μου ένα ξίφος και θα αναμετρηθώ με κάθε έναν από εσάς. Ένας από τους ιππότες μου δίνει ένα ξίφος μετά κάνει ένα βήμα πίσω και μου λέει: «Φυλαχτείτε». «Πάντοτε το κάνω», του απάντησα και ριχτήκαμε σε σκληρή πάλη. Δεν ακουγό­ταν τίποτε άλλο παρά μόνο τα κτυπήματα των σπαθιών. Ο αντίπα­λος μου ήταν πολύ επιδέξιος στην ξιφασκία και μεταχειριζόταν τα όπλα θαυμάσια, αλλά και ΕΓΩ δεν ήμουν άκακο αρνάκι, σίγουρα όχι. Τελικά η μονομαχία υπήρξε πολύ σκληρή. Μου έμενε μόνο να χρη­σιμο­ποιήσω το καλύτερο μου κόλπο για να βγω νικητής. Αλλά οι άλλοι ιππότες που έβλεπαν, πήραν είδηση ότι ο σύντροφος τους θα πήγαινε κατευθείαν στο νεκροταφείο και βέβαια έπεσαν ομαδικά πάνω μου. Μου επιτέθηκαν με μια φοβερή μανία και ήσαν αρκετοί. Αμύνθηκα όπως μπορούσα, πηδούσα τα τραπέζια, χρησιμοποιούσα τα έπιπλα σαν ασπίδα, τέλος πάντων έκανα θαύματα για να μπο­ρέσω να επι­ζήσω, να αμυνθώ. Έφθασε όμως μια στιγμή που το δεξί μου μπράτσο κουράστηκε, δεν μπορούσα πια το βάρος του σπαθιού και τους είπα: «Νικήσατε, γιατί μου επιτεθήκατε όλοι μαζί, αυτό δεν είναι χαρακτη­ριστικό των ιπποτών, εάν θέλετε το σπαθί μου εδώ εί­ναι». Τότε ο ιε­ροεξεταστής διέταξε: «Στη φωτιά» και τελικά δεν ήταν δύσκολο το να με κάψουν ζωντανό. Είχαν εκεί, στην βάση ενός σιδερένιου δοκα­ριού, λίγα ξύλα με αλυσόδεσαν στο δοκάρι, έβαλαν φωτιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν εκεί καιγόμενος σαν δάδα αναμμένη. Ένοιωσα μεγάλο πόνο, έβλεπα πως το σώμα μου καιγό­ταν μέχρι που μετατράπηκε όλο σε στάχτη, ένοιωσα ότι εκείνος ο υπερβολικός πό­νος μετατρεπόταν σε ευτυχία, και κατάλαβα ότι πιο πέρα από τον πόνο υπάρχει η ευτυχία. Ο ανθρώπινος πόνος, όσο με­γάλος και αν εί­ναι έχει ένα όριο. Μια αγαθοεργός βροχή άρχισε να πέφτει στο κε­φάλι μου, ένοιωσα να ανακουφίζομαι, έκανα ένα βήμα και είδα ότι μπορούσα να κάνω και άλλο, τελικά, βγήκα από κείνο το παλάτι περ­πατώντας αργά αργά και ήταν γιατί είχα αφήσει την σάρκα μου. Το φυσικό μου σώμα χάθηκε στην πυρά της ιεράς εξε­τάσεως.

Σήμερα π.χ. επαναλαμβανόμενο ένα από αυτά τα περιστατικά της ζωής μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα πήγαινα στην πυρά, ούτε σε κάποιο απόσπασμα ούτε σε κάτι παρόμοιο. Γιατί; Διότι μη έχοντας πια τα ελαττώματα της οργής, της ανυπομονησίας, θα άκουγα τον εξεταστή ήρεμος, απαθής, θα καταλάβαινα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα τηρούσα απόλυτη σιωπή. Καμιά αντίδραση δεν θα έβγαινε από μένα και σαν αποτέλεσμα δεν θα συνέβαινε τίποτα, αυτό είναι φανερό, θα μπορούσα να βγω από εκεί χωρίς κανένα πρό­βλημα. Όπως βλέπουμε τα προβλήματα τα δημιουργεί το ΕΓΩ. Εάν σε εκείνη την περίπτωση δεν είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο ενα­ντίον του «Αγίου αξιώματος» όπως το ονόμαζαν, εναντίον της ιεράς εξετάσεως κλπ. είναι ευνόητο ότι δεν θα είχα χάσει το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει δειλία αλλά απλώς και μόνο θα είχα παραμείνει ήρεμος και απαθής. Έπειτα θα τους γύριζα την πλάτη. και θα είχα φύγει χωρίς κανένα πρόβλημα, θα έμενε ένα μόνο σημείο για συζήτηση. Εκείνος ο κόμης θα είχε συλληφθεί και θα είχε πάει στην πυρά και θα μπορούσα να έφταιγα ΕΓΩ για αυτό. Όχι!!! θα είχα το θάρρος να πάω και να προειδοποιήσω τον κόμη, ακόμη και αν αυτός ήταν γεμάτος οργή εναντίον μου, και θα του έσωζα την ζωή, ίσως ο άνθρωπος να μου έμενε ευγνώμων. για αυτό δεν θα είχε συμ­βεί τίποτε από όλα αυτά εάν το ΕΓΩ είχε κα­ταστραφεί. Δυστυχώς είχα ένα ΕΓΩ αρκετά αναπτυγμένο και αυτά είναι τα προβλήματα που δη­μιουργεί το ΕΓΩ. Όταν κάποιος δεν έχει αυτά τα ελαττώματα, δεν του παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα Μπορεί να επαναλαμβάνεται το περιστατικό, αλλά δεν συμβαίνουν, δεν έρχονται τα προβλήματα.

Η ωμή αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι τα γεγονότα μπορεί να επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό που εμείς πρέπει να τροποποιή­σουμε είναι η αντίδραση μας απέναντι στα γεγονότα. Εάν η ενέργεια μας είναι αρνητική, δημιουργούμε μεγάλα προβλήματα στον εαυτό μας, αυτό είναι ευνόητο. Χρειάζεται να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, αλλά δεν μπορεί κανείς να το κάνει εάν δεν αφαι­ρέσει εκείνα τα επιζήμια στοιχεία που έχει στον ψυχισμό του. Η οργή π.χ. πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί σε κάποιον; Η λαγνεία, πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί; Οι ζήλιες πόσο απαίσιες είναι! Ο φθό­νος, πόσες αντιξοότητες δεν δημιουργεί;

Πρέπει κανείς να αλλάξει τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Αυτά επαναλαμβάνονται με εμάς ή χω­ρίς εμάς. Το πιο σπουδαίο είναι να αλλάξει κάποιος τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα ή περιστάσεις της ζωής. Δη­λαδή, χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Εάν γνωρί­ζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα σφάλματα μας, και εάν τα ανακαλύπτουμε τα αφαιρούμε και εάν τα αφαιρούμε ξυπνάμε και εάν ξυπνάμε καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η αλήθεια.

Αλλά ενώ εμείς συνεχίζουμε με την συνείδηση μας μποτιλια­ρισμένη μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ, είναι ευνόητο ότι δεν θα μπορέ­σουμε να μάθουμε τίποτα για τα μυστήρια της ζωής και του θανά­του, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την εμπειρία του αληθινού, θα ζούμε στην άγνοια. Γίνεται λοιπόν επείγον και χωρίς αναβολή το να εκπλη­ρώσουμε το γνωμικό του Θαλή του Μιλήσιου: «Nosce te ipsum: Άν­θρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύ­μπαν και τους θεούς». Όλοι οι νόμοι της φύσεως βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, και εάν κάποιος δεν τους ανακαλύψει μέσα του, δεν μπορεί να τους ανακαλύψει ούτε έξω από αυτόν. Έτσι λοιπόν μέσα στον καθένα υπάρχει το σύμπαν. Ο άνθρωπος περιέχεται στο σύμπαν και το σύ­μπαν περιέχεται στον άνθρωπο. Εάν δεν ανακαλύ­ψουμε το σύμπαν μέσα μας δεν θα μπορέσουμε να το ανακαλύ­ψουμε ούτε έξω από εμάς, αυτό είναι ευνόητο. Υπάρχουν σε μας ασυνήθεις δυνατότητες, αλλά πριν από όλα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή : «Γνώθι σε αυτόν».

Η εσφαλμένη προσωπικότητα, π.χ. είναι κώλυμα για την πραγματική ευτυχία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μια εσφαλ­μένη προσωπικότητα που είναι φτιαγμένη από την υπεροψία, την υπερηφάνεια, τον φόβο, τον εγωισμό, την οργή, την αυτοσπουδαιό­τητα, τον συναισθηματισμό κλπ. Η εσφαλμένη προσωπικότητα είναι στ’ αλήθεια προβληματική, γιατί δυναστεύεται από αυτόν τον τύπο του ΕΓΩ που ανέφερα πιο πάνω. Ενώ κάποιος έχει εσφαλμένη προ­σωπικότητα, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να γνωρίσει την αλη­θινή ευτυχία. Πώς να την γνωρίσει; Εάν κάποιος θέλει να είναι ευτυ­χισμέ­νος, και όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, πρέπει να αρχίσει από το να αποβάλλει την εσφαλμένη προσωπικότητα. Πρέπει να αποβάλλει τα ΕΓΩ που την χαρακτηρίζουν, αυτά που ανέφερα, και όταν απο­βληθούν αυτά τα ΕΓΩ τότε όλα αλλάζουν. Δημιουργείται στην συνεί­δηση μας ένα συνεχές κέντρο βαρύτητας και έρχεται μια κατάσταση υπέροχης ευτυχίας. Αλλά όσο υπάρχει η εσφαλμένη προσωπικότητα η ευτυχία δεν είναι δυνατή. Πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας όλα αυτά εάν στ’ αλήθεια επιθυμούμε να είμαστε μια μέρα ευτυχισμένοι.

Χωρίς αμφιβολία, το πιο σπουδαίο στην πρακτική ζωή είναι το να αποκρυσταλλώσουμε στην ανθρώπινη προσωπικότητα αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Όλο αυτό το σύνολο από ικανότητες, δυνά­μεις, αρετές, ιδιότητες κλπ. του ΕΙΝΑΙ. Εάν κάποιος αποβάλλει π.χ. το ελάττωμα ή ΕΓΩ της οργής, σε αντικατάσταση του θα αποκρυ­σταλλώσει την αρετή της ηρεμίας. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάτ­τωμα του εγωισμού θα αποκρυσταλλώσει την υπέροχη αρετή του αλ­τρουισμού. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάττωμα της λαγνείας θα αποκρυσταλλώσει στην ψυχή του την καταπληκτική αρετή της αγνό­τητας. Εάν κάποιος αποβάλλει από τα απόκρυφα της ψυχής του το μίσος θα αποκρυσταλλώσει στην προσωπικότητα του την αγάπη. Εάν κάποιος αποβάλει από την προσωπικότητα του το ελάττωμα του φθό­νου, θα αποκρυσταλλώσει σε αντικατάσταση του την χαρά για το καλό του άλλου, την φιλανθρωπία κλπ. Έτσι λοιπόν χρειάζεται να καταλά­βουμε ότι είναι απαραίτητο να αποβάλλουμε από την ψυχή μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία για να μπορέσουμε να αποκρυ­σταλλώσουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη μας αυτό που ονομάζεται ψυχή, ένα σύνολο από δυνάμεις, αρετές, κοσμικές ικανότητες κλπ. Εντούτοις, πρέπει να πω ότι το διανοητικό δεν είναι το παν. Το δια­νοητικό είναι χρήσιμο όταν βρίσκεται στην υπηρεσία του πνεύμα­τος, αλλά το διανοητικό δεν είναι το παν. Αναμφίβολα πρέπει να περάσουμε από μεγάλες συ­γκινησιακές κρίσεις, εάν θέλουμε να αποκρυσταλλώσουμε ψυχή στον εαυτό μας. Εάν το νερό δεν βράσει στους 100 βαθμούς δεν αποκρυ­σταλλώνει αυτό που πρέπει να απο­κρυσταλλώσει και δεν αποβάλλει αυτό που πρέπει να αποβάλλει. Έτσι επίσης και εμείς εάν δεν περά­σουμε προηγουμένως από μεγά­λες συγκινησιακές κρίσεις δεν θα αποκρυσταλλωθεί σε μας αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δεν θα απο­βληθεί αυτό που πρέπει να απο­βληθεί. Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Όταν η ψυχή αποκρυσταλ-λώνεται απόλυτα σε κάποιον, μέχρι και το σαρ­κικό σώμα μετατρέπεται σε ψυχή.

Ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ο Μεγάλος Καμπίρ, μίλησε καθαρά πάνω σε αυτό λέγοντας «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Οι άνθρωποι δεν κατέχουν την ψυχή τους, η ψυχή τους κατέχει, η ψυχή κάθε ανθρώπου υποφέρει φορτωμένη με ένα αβάστακτο κατα­πιεστή (τον άνθρωπο). Το να κατακτήσεις την ψυχή είναι κάτι διαφο­ρετικό, αλλά υπάρχει γραμμένο «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυ­χές σας». Υπάρχουν ΕΓΩ πολύ δύσκολα να αποβληθούν, ελαττώματα φοβερά, ΕΓΩ τα οποία βρίσκονται σε σχέση με τον νόμο του Κάρμα. Όταν φθάνει κανείς σε αυτό είναι σαν να συγκρατείται στην αφετηρία και είναι ευνόητο ότι έτσι είναι. Επί πλέον μόνο με απεριόριστη υπο­μονή κατορθώνεται στο τέλος η αποβολή αυτών των ΕΓΩ.

Η υπομονή και η ηρεμία είναι εξαιρετικές ιδιότητες ή υπέρο­χες αρετές, χρήσιμες για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο της ριζικής αλλαγής. Στο βιβλίο μου «Τα τρία βουνά» μιλάω συγκεκρι­μένα για την περίπτωση της υπομονής και της ηρεμίας. Μια ημέρα, μια ομάδα αδελφών ευρισκόμενοι στο Μοναστήρι, περιμέναμε ανυ­πόμονα τον ηγούμενο, αλλά περνούσαν οι ώρες και αυτός αργούσε. Όλοι ήταν ανήσυχοι. Υπήρχαν εκεί μερικοί δάσκαλοι, πολύ σεβά­σμιοι, αλλά γεμάτοι ανυπομονησία, περπατούσαν στο σαλόνι, πήγαι­ναν και ερχόντουσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, ξύνανε το κεφάλι τους, τραβούσαν τα γένια τους ανυπόμονοι. ΕΓΩ παρέμενα ήρεμος, ήσυχος, περίμενα υπομονετικά. Μόνο περιέργεια μου προ­καλούσαν αυτοί οι ανυπόμονοι αδελφοί, ΕΓΩ παρέμενα ήσυχος. Τε­λικά, μετά από αρκετές ώρες, παρουσιάστηκε ο ηγούμενος και απευθυνόμενος σε όλους, τους είπε: «Σε σας λείπουν δύο αρετές που αυτός ο αδελ­φός έχει» και έδειξε εμένα. Μετά απευθυνόμενος σε μένα μου λέει: «Πέστους αδελφέ ποιες είναι αυτές οι αρετές». Τότε ΕΓΩ σηκώθηκα και είπα: «Πρέπει να ξέρετε να είσθε υπομονε­τικοί, πρέπει να ξέρετε να είσθε ήρεμοι». Όλοι έμειναν κατάπλη­κτοι, Αμέσως ο ηγούμενος έφερε ένα πορτοκάλι, το οποίο είναι σύμβολο της ελπίδας και μου το έδωσε επιδοκιμάζοντας με.

Πέτυχα!!! Πέτυχα για να περάσω στο δεύτερο Βουνό, που εί­ναι το Βουνό της αναστάσεως. Οι άλλοι, οι ανυπόμονοι, απέτυχαν. Έπρεπε να πάω μετά σε άλλο μοναστήρι για να υπογράψω κάτι χαρ­τιά και έτσι έκανα. Αργότερα πήγα στο Μοναστήρι, υπέγραψα τα χαρ­τιά, μου έδωσαν ορισμένες εσωτεριστικές οδηγίες, και με δέχτη­καν στα μαθήματα του δεύτερου Βουνού, και εκείνοι οι σύντροφοι, αυτήν την ώρα, ακόμη μάχονται για να αποκτήσουν την υπομονή και την ηρεμία, διότι ακόμα δεν τις έχουν. Δέστε λοιπόν τι σπουδαίο που εί­ναι να είναι κανείς υπομονετικός και ήρεμος. Έτσι όταν κά­ποιος δου­λεύει στην διάλυση ενός ΕΓΩ και για τίποτα στην ζωή δεν μπορεί να το διαλύσει, γιατί έχει γίνει αρκετά δύσκολο -υπάρχουν τέτοια ΕΓΩ, σχετίζονται με το Κάρμα- δεν του απομένει τίποτε άλλο από το να πολλαπλασιάσει την υπομονή και την ηρεμία μέχρι να επιτύχει, αλλά πολλοί είναι ανυπόμονοι, θέλουν να αποβάλλουν αυτό ή το άλλο ΕΓΩ αμέσως, χωρίς να πληρώσουν το απαιτούμενο αντίτιμο και αυτό είναι παράλογο.

Στο έργο που κάνει κάποιος για τον εαυτό του, χρειάζεται να πολλαπλασιάσει την υπομονή μέχρι το άπειρο και την ηρεμία μέχρι τον Κολοφώνα. Οποίος δεν ξέρει να έχει υπομονή, όποιος δεν ξέρει να έχει ηρεμία αποτυγχάνει στον δρόμο του εσωτερικού του κόσμου. Παρατηρείστε τον εαυτό σας στην καθημερινή ζωή. Είσθε υπομονε­τικοί; Παρατηρείστε τον εαυτό σας, ξέρετε να παραμένετε ήρεμοι την κατάλληλη στιγμή; Εάν δεν έχετε αυτές τις δύο αρετές πρέπει να δουλέψετε αρκετά για να τις αποκτήσετε, Πώς; Αποβάλλοντας τα ΕΓΩ της ανυπομονησίας και τα ΕΓΩ της ελλείψεως ηρεμίας, το θυμό, τα ΕΓΩ του θυμού τα οποία είναι αυτά που δεν επιτρέπουν την ηρε­μία. Τι είναι αυτό που ψάχνουμε σε τελική ανάλυση. Να αλλά­ξουμε, αλλά να αλλάξουμε ριζικά, γιατί έτσι όπως είμαστε, αναμφί­βολα το μόνο που κάνουμε είναι να υποφέρουμε, να πικραίνουμε την ζωή μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να μας κάνει να υποφέρουμε. Αρκεί να μας ακουμπήσουν μια ίνα της καρδιάς για να μας κάνουν να υποφέρουμε. Εάν μας πουν μια σκληρή λέξη υποφέρουμε, εάν μας δώσουν ένα κτύπημα στον ώμο και μας πουν μια γλυκιά κουβέντα χαιρόμαστε. Έτσι όμως είμαστε αδύνατοι, δεν έχουμε εξουσία πάνω στις ψυχολο­γικές μας αντιδράσεις, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μετα­χειρισθεί τον ψυχισμό μας. Θέλετε να δείτε κάποιον ενοχλημένο, θυμωμένο; Πέστε του μία σκληρή κουβέντα και θα τον δείτε αμέ­σως ενοχλημένο. Εάν θέλετε να τον δείτε χαρούμενο δώστε του ένα φιλικό κτύπημα στον ώμο, πέστε του μερικές γλυκές κουβέντες, και αμέσως αλλάζει, χαί­ρεται. Τι εύκολο!!! Ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει με τον ψυχισμό των άλλων. Τι αδύνατα που είναι αυτά τα πλάσματα!!!

Πρόκειται επομένως για αλλαγή, πρόκειται για αποβολή όλων των αδυναμιών που έχουμε, μέχρι η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα πρέπει να χαθεί για μας. Αυτό θέλει να πει ότι η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, μέχρι και αυτή ακόμη η προσωπική μας ταυ­τότητα ΕΓΩ είμαι ο τάδε κλπ. πρέπει να εξαφανισθεί για μας. Θα έλ­θει μια ημέρα που δεν θα μπορούμε να συναντήσουμε την προσωπική μας ταυτό­τητα. Εάν πρόκειται να μεταβληθούμε σε κάτι διαφορε­τικό, πρέπει να χαθεί η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα, Χρειάζεται να μεταβλη­θούμε σε αλλιώτικα πλάσματα, ευτυχισμένα, μακάρια, έχουμε δικαί­ωμα στηνευτυχία. Εάν δεν προσπαθούμε, πώς θα αλ­λάξουμε; Με ποιο τρόπο; Να το σοβαρό! Το πιο σπουδαίο είναι να μην ταυτο­ποιούμαστε με τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ζωή είναι όπως μια κινηματογραφική ταινία, και είναι εκ των πραγμάτων μια ταινία που έχει μια αρχή και ένα τέλος. Διάφορες σκηνές περνάνε από την οθόνη του νου. Το πιο σπουδαίο σφάλμα μας είναι το να ταυτιστούμε με αυτές τις σκηνές. Γιατί; Διότι περνάνε, απλά και μόνο γιατί περ­νάνε, είναι σκηνές μιας μεγάλης ταινίας και τέλος περνάνε. Ευτυχώς κατά την διάρκεια της ζωής μου δέχθηκα σαν πι­στεύω πάντα αυτό: Να μην ταυτίζεται κάποιος με τις διάφορες περι­στάσεις της ζωής. Έρχο­νται στην μνήμη μου γεγονότα της παιδικής ηλικίας. Επειδή οι γήινοι γονείς μου είχαν χωρίσει, όλοι εμείς τα αδέλφια μιας μεγάλης οικογέ­νειας έπρεπε να είμαστε δυστυχισμέ­νοι. Είχαμε μείνει με τον αρχηγό της οικογένειας και μας απαγορευ­όταν να επισκεφθούμε την γήινη μη­τέρα μας. Εν τούτοις εμείς δεν ήμασταν τόσο αγνώμονες για να μπο­ρούμε να την ξεχάσουμε. Ξέ­φευγα πάντα από το σπίτι με ένα μικρό­τερο αδελφό μου που πάντα με ακολουθούσε, πηγαίναμε να την επι­σκεφθούμε και μετά γυρί­ζαμε σπίτι, αλλά ο αδελφός μου υπέφερε πολύ γιατί στην επιστροφή κουραζόταν επειδή ήταν μικρός και ΕΓΩ έπρεπε να τον παίρνω στην πλάτη μου, τόσο μικρός ήταν και έκλαιγε πικρά και έλεγε: «Τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι ο μπαμπάς θα μας μα­στιγώσει». Και ΕΓΩ του απαντούσα λέγοντας: «Γιατί κλαις; Όλα περ­νάνε, να θυμάσαι ότι όλα περνάνε». Όταν φθάναμε σπίτι, πραγματικά μας περίμενε ο πα­τέρας μας ο γήινος, γεμάτος οργή, και μας έδερνε με το μαστίγιο. Μετά κλεινόμασταν στο δωμάτιό μας για να κοιμη­θούμε, αλλά ξα­πλώνοντας έλεγα στον αδελφό μου: «Το πρόσεξες, πέρασε πια, πεί­σθηκες ότι όλα αυτά πέρασαν, όλα περνάνε». Μια από αυτές τις πολλές ημέρες ο πατέρας με άκουσε που έλεγα στον αδελφό μου: «όλα περνάνε, αυτό πέρασε πια» και φυσικά, έτσι όπως οργιζό­ταν εύκολα, άρπαξε το φοβερό μαστίγιο που είχε και μπήκε στο δω­μάτιο λέγοντας: «Ώστε όλα περνάνε αδιάντροποι» και μας έδωσε άλλο μαστίγωμα πιο φοβερό και μετά έφυγε ήσυχος που μας είχε μα­στι­γώσει. Όταν έφυγε, γυρίζω στον αδελφό μου και του λέω πιο χα­μη­λόφωνα: «Τα είδες; και αυτό πέρασε πια». Δηλαδή ποτέ δεν ταυτι­ζό­μουνα με αυτές τις σκηνές και έκανα πιστεύω στην ζωή μου, ποτέ να μην ταυτιστώ με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, με τα συμβάντα. Ξέρω ότι αυτά τα συμβάντα, αυτές οι σκηνές περνάνε,

Τόσο πολύ ανησυχεί κάποιος που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί να το λύσει, μετά όμως αυτό περνάει και έρχεται άλλη σκηνή, τελείως διαφορετική. Τότε γιατί ανησύχησε; Αφού θα περ­νούσε, ποιο το αντικείμενο της ανησυχίας του; Όταν κάποιος ταυτί­ζεται με τα διάφορα γεγονότα της ζωής, κάνει πολλά σφάλματα. Εάν κάποιος ταυτισθεί με ένα ποτήρι λικέρ που του προσφέρουν μερικοί φίλοι μεθυσμένοι, στο τέλος μεθάει. Εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιο πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει κάνοντας έρωτα σε μια ορισμένη στιγμή. Και εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιον υβρι­στή, που πληγώνει κάποιον με τα λόγια του, καταλήγει επίσης να γί­νει υβριστής.

Εσείς νομίζετε φρόνιμο το ότι εμείς είμαστε καλοί, φαινομε­νικά σοβαροί, Έτσι δεν είναι; Και εάν καταλήγαμε υβριστές, πιστεύ­ετε ότι αυτό θα ήταν καλό; Εάν κάποιος ταυτίζεται με μια σκηνή π.χ. με συναισθηματικό κλαυθμό, όπου όλοι κλαίνε πικρά, καταλή­γει σί­γουρα με τα δακρυάκια του. Πιστεύετε ότι αυτό είναι ορθό; Να μας κάνουν άλλοι να κλαίμε επειδή έτσι τους ήρθε η όρεξη; Αυτά που σας λέω είναι απαραίτητο εάν θέλετε να ανακαλύψετε τον εαυτό σας. Είναι απαραίτητα γιατί εάν κάποιος ταυτίζεται απόλυτα με μια σκηνή, αυτό θέλει να πει ότι έχει ξεχάσει τον εαυτό του, έχει ξεχάσει την δουλειά την οποία κάνει, χάνει τον καιρό του τελείως ανόητα. Ο κόσμος ξεχνάει εντελώς τον εαυτό του, ξεχνάει την ίδια του την βαθιά εσωτερική ύπαρξη, γι αυτό ταυτίζεται με τις διάφορες περιστάσεις. Κανονικά ο κόσμος κοιμάται γιατί είναι ταυτισμένος με τα διάφορα γεγονότα που τον περιστοιχίζουν και κάθε ένας έχει το ψυχολογικό του τραγουδάκι, όπως έλεγα στο βιβλίο μου «Επα­ναστατική Ψυχολο­γία».

Ξαφνικά συναντά ένας κάποιον και του λέει: «ΕΓΩ στην ζωή μου έκανα αυτό, έκανα το άλλο, με έκλεψαν, υπήρξα πλούσιος, είχα χρήματα, με εξαπάτησαν, κάποιος τάδε ήταν ο απατεώνας που με εξαπάτησε», με λίγα λόγια το ψυχολογικό του τραγούδι. Δέκα χρό­νια αργότερα κάποιος άλλος συναντά το ίδιο υποκείμενο, και επα­νέρχε­ται να του διηγηθεί την ίδια ιστορία. Είκοσι χρόνια αργότερα τον συ­ναντά κάποιος άλλος και επανέρχεται να του διηγηθεί το ίδιο τρα­γούδι. Αυτό είναι το ψυχολογικό του τραγούδι. Έμεινε ταυτι­σμένος με αυτό το γεγονός για την υπόλοιπη ζωή του. Σε αυτές τις περιπτώ­σεις πώς θα διαλύσει κάποιος το ΕΓΩ, με ποιο τρόπο; Αφού ενεργώ­ντας έτσι το ενισχύει. Με το να εξευτελίζεται έτσι, ενισχύει το ΕΓΩ.

Μου έρχεται στον νου η περίπτωση ενός μποξέρ παλεύοντας εναντίον ενός άλλου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκάλεσε τέτοια ταύτιση που στο τέλος όλοι οι θεατές άρχισαν να δίνουν κτυπήματα ο ένας στον άλλον, τελείως τρελοί, όλοι έδιναν γροθιές ο ένας στον άλ­λον, καταλήγοντας όλοι να πιστεύουν τον εαυτό τους μποξέρ. Προ­σέξτε τι είναι η ταύτιση.

Βλέποντας μια ταινία στην οποία οι ηθοποιοί κλαίνε, κλαίνε στα ψέματα φυσικά, παρατηρώ ξαφνικά μια κυρία, η οποία βλέπει την ταινία, να καταλήγει σε ένα φοβερό και αγωνιώδες κλάμα. Δέ­στε τι είναι η ταύτιση. Τι έκανε αυτή η φτωχή γυναίκα και ταυτί­στηκε με την ταινία; Πίστεψε τον εαυτό της πρωταγωνιστή ή πρω­ταγωνίστρια της ταινίας, ένα καινούργιο ΕΓΩ που δημιούργησε μέσα της,. Αυτό το καινούργιο ΕΓΩ έκλεψε μέρος της συνειδήσεως της. Έτσι, εάν αυτή η γυναίκα κοιμόταν, τώρα κοιμάται ακόμα πε­ρισσότερο. Γιατί; Λόγω της ταυτίσεως, αυτό είναι εμφανές.

Έρχεται στην μνήμη μου αυτήν την στιγμή ένα γεγονός ασυνήθι­στο. Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, συνέβη να πάω στον κινη­ματο­γράφο. Η ταινία ήταν πολύ ρομαντική. Παρουσιαζόταν ένα ζευγάρι που αγαπιόταν, που λατρευόταν και δεν ξέρω τι άλλο, και ΕΓΩ τους έβλεπα γεμάτος ενδιαφέρον. Αυτές οι στάσεις, αυτά τα λό­για, αυτά τα βλέμματα, τι ωραία πράγματα και ΕΓΩ μαγεμένος τους κοίταζα. Τε­λείωσε η ταινία και ΕΓΩ πολύ ήσυχος πήγα στο σπίτι. Σε λίγο νύσταξα και ξάπλωσα. Αυτό το βράδυ είχα να κάνω με τον κό­σμο της σκέ­ψεως. Έτσι συνάντησα μια γυναίκα ίδια με αυτήν που θαύμαζα στο έργο, ήταν πολύ όμορφη και βρισκόταν απέναντι μου. Κάθισα μαζί της σε ένα τραπέζι για να πάρουμε ένα αναψυκτικό και τότε ήλθαν τα γλυκά λόγια, πολύ παρόμοια με τα λόγια του έργου. Η κατάληξη δεν ήταν να τελειώσουμε κάνοντας έρωτα, αλλά δεν έλειψαν τα φιλιά, τα αγκαλιάσματα, τα χάδια, οι τρυφερότητες και χίλια δυο άλλα πράγ­ματα. Σας μιλάω για μια ιστορία που συνέβη πριν είκοσι χρόνια, δεν είναι τωρινή, γιατί τώρα δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο, αλλά εκείνη την εποχή πήγαινα γιατί πίστευα ότι είναι μια υγιής διασκέ­δαση. Έτσι πίστευα ΕΓΩ. Καταλήγοντας, η σκηνή δεν ήταν και τόσο ωραία, λίγο ερωτική. Ξαφνικά άλλαξε το πανόραμα και κατέβηκα από τον κόσμο της σκέψεως στον αστρικό κόσμο. Είναι δύο διαφορε­τικοί κόσμοι, Φθάνοντας στον αστρικό κόσμο βρέθηκα σε έναν μεγάλο ναό και μπόρεσα να δω ότι ένας δά­σκαλος ασχολιόταν με την ανά­λυση μου. Σκέφτηκα ότι την έπαθα. Απομακρύνθηκα λίγα βήματα για να δω τι θα συμβεί πάρα κάτω και ξαφνικά ο δάσκαλος εκείνος μου στέλνει με το φύλακα του ναού ένα χαρτί που έγραφε: «απομακρυν­θείτε αμέσως από το ναό, αλλά με ΙΝΡΙ», Με ΙΝΡΙ σημαίνει διατη­ρώντας την φωτιά, επειδή δεν είχα φθάσει να κάνω έρωτα, είχα περιο­ριστεί στις τρυφερότητες, του λέω: «Χωρίς άλλο αυτό είναι σοβαρό». Πολύ αργά βγήκα, προχώ­ρησα στον κεντρικό διάδρομο και πριν βγω από το ναό, σε ένα προ­σκυνητήριο, γονάτισα ταπεινά ζητώντας συγ­χώρηση, ζητώντας να δείξουν λίγο οίκτο, στο ασήμαντο άτομό μου, παραδεχόμενος ότι είχα σφάλει. Και ενώ βρισκόμουν στις προσευχές μου και στις πα­ρακλήσεις μου, βλέπω να έρχεται πάλι ο φύλακας και μου λέει: «Κύριε διαταχθήκατε να βγείτε από το ναό» «Χωρίς άλλο του λέω, αλλά θα ήθελα να μιλήσω με το διδάσκαλο για να του εκ­θέσω τις απόψεις μου», τότε μου απάντησε: «Ο Διδάσκαλος είναι απασχολη­μένος με το να αναλύει και να εξετάζει άλλα ομοιώματα του δια­νοητικού κόσμου». Τότε κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο ΕΓΩ βρι­σκόμουν μαζί στον κόσμο της σκέψεως ήταν ένα διανοητικό ομοί­ωμα δημιουργημένο από τον εαυτό μου. Το είχα δημιουργήσει στον κινηματογράφο και αυτό το ομοίωμα είχε πάρει ατομική ζωή στον διανοητικό κόσμο. ήταν μια γυναίκα ακριβώς ίδια με την ηθο­ποιό που είχα δει στην ταινία, τελικά στον φτωχό μου νου την είχα αναπα­ραγάγει και τώρα στον κόσμο της σκέψεως, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το ομοίωμα που δημιούργησα ΕΓΩ ο ίδιος. Ο Δάσκα­λος συνέχισε εξετάζοντας άλλα ομοιώματα άλλων μυημένων. Δεν μου έμενε άλλη λύση από το να βγω από τον Ναό. Γύρισα στο φυσικό μου σώμα. Κατά την διάρκεια όλης της επόμενης ημέρας ήμουν πολύ δυστυχισμένος, λυπούμενος που πήγα στον κινηματογράφο. Τι σφάλμα, έλεγα, δεν έπρεπε να πάω, δέστε τι πήγα να δημιουργήσω, ένα διανοητικό ομοίωμα. ήμουν πολύ πικραμένος, περίμενα να έλ­θει το βράδυ για να δω πώς θα τελείωνε αυτό, ζήτησα εκατομμύρια φο­ρές συγγνώμη από το Χριστό, τον εσωτερικό μου Χριστό, γιατί σκέ­φθηκα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μου συγχωρήσει αυτό το σφάλμα. Την επομένη νύχτα ζήτησα με όλη μου την καρδιά να μου επαναλάβουν την δοκιμασία, αισθανόμουν ικανός να βγω νι­κητής, όχι άλλες τρυφερότητες, όχι άλλα χάδια σε αυτό το νοητικό ομοίωμα. Και πράγματι μου παραχωρήθηκε επανάληψη της δοκιμα­σίας, με με­τέφεραν με το διανοητικό σώμα στο ίδιο σημείο, στο ίδιο τραπέζι, συνάντησα πάλι την ίδια γυναίκα, την ηθοποιό που είχα δει στην οθόνη, και πήγαν να αρχίσουν πάλι οι τρυφερότητες, αλλά θυ­μήθηκα και αμέσως τράβηξα το φλογώδες ξίφος λέγοντας: «Δεν μπορείς μαζί μου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά μια διανοητική μορφή δημιουργη­μένη από το νου μου» και χρησιμοποιώντας το ξίφος, έκανα κομμά­τια αυτό το διανοητικό ομοίωμα, μετατράπηκε σε σκόνη. Μετά από αυτό με κάλεσαν εκ νέου στον αστρικό ναό και μπήκα μέσα νικητής, με δέχθηκαν με πολλή μουσική, γιορταστικά. Εκ νέου ήλθαν οι συμ­βουλές λέγοντας μου να μην ξαναπάω σε κινηματογράφο γιατί θα μπορούσα να χάσω το ξίφος. Με μετέφεραν στο αστρικό για να μου δείξουν τι είναι οι κινηματογράφοι, οι οποίοι ήταν γεμάτοι από δια­νοητικά ομοιώματα, Τα ομοιώματα που άφηναν οι θεατές. Όλα όσα βλέπει κάποιος στην οθόνη, και πάνω από όλα εάν είναι νοσηρά, όλα αναπαράγονται στον νου των ανθρώ­πων, οι ίδιες φιγούρες, οι ίδιες μορφές. Όσοι βγαίνουν αφήνουν πίσω τους πλήθος από διανοητικές μορφές σε αυτά τα άντρα της Μαύρης Μαγείας. Συμπέρασμα, μου είπαν ότι αντί να πηγαίνω στους διάφορους κινηματογράφους, να έριχνα μια ματιά στις προη­γούμενες ζωές μου, πράγμα που είναι πιο χρήσιμο από το να πη­γαίνω στον κινηματογράφο. ΕΓΩ υπάκουσα στην διαταγή και έπαψα να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Αλλά τι ήταν αυτό που με έβλαψε; Το να ταυτιστώ με εκείνη την ταινία που παιζό­ταν. Μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρουσα και η γυναίκα εκείνη μου φά­νηκε τόσο όμορφη, εκείνη την εποχή, που αισθάνθηκα να είμαι ΕΓΩ ο πρωτα­γωνιστής. Αποτέλεσμα, αποτυχία. Αυτό συνέβη πριν 20 με 22 χρό­νια, αλλά δεν το έχω ξεχάσει.

Δεν πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τίποτα από όσα βλέπει στην ζωή, οι περιστάσεις, τα δυσάρεστα γεγονότα, όλα περνάνε. Πρέπει να επωφεληθείτε από όλες τις περιστάσεις για να μελετή­σετε, για να παρατηρήσετε τον εαυτό σας. Αντί να είσθε ταυτισμέ­νος με μια δυσά­ρεστη κατάσταση, καλύτερα είναι να μελετήσετε τον εαυτό σας. Εί­μαι οργισμένος, Ζηλεύω; Μισώ; Τι είναι αυτό που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή, για αυτό που μου συμβαίνει, Έτσι είναι το πώς επωφελείται από το ΕΓΩ, ξέροντας κάποιος να μην ταυτίζε­ται, ξέροντας να κερδί­ζει από όλα. Μην ξεχνάτε ότι οι χειρότερες αντιξοότητες προσφέρουν σε κάποιον τις καλύτερες ευκαιρίες για την ανακάλυψη του εαυτού του. Όταν κάποιος ταυτίζεται με τα διά­φορα δυσάρεστα γεγονότα, κάνει σφάλματα και δημιουργεί προ­βλήματα δυσκολεύοντας την ζωή του.

Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος προβλήματα γιατί όλοι ταυτίζο­νται με αυτά που τους συμβαίνουν, με αυτά που ζουν. Για αυτό είναι όλοι γεμάτοι προβλήματα, αλλά εάν κάποιος δεν ταυτίζε­ται με τίποτα από ότι του συμβαίνει, εάν λέει: «όλα περνάνε, όλα περνάνε», «αυτή είναι μια σκηνή που θα περάσει», και δεν ταυτίζε­ται με αυτή, δεν δυ­σκολεύει την ζωή του, αλλά τον κόσμο τον ευχα­ριστεί να δυσκολεύει την ζωή του. Εάν κάποιον τον τραυματίσουν με μια βαριά κουβέντα, αντιδρά με βία, σε όλους αρέσει να δυσκολεύ­ουν την ζωή τους, γιατί ενώ κάποιος αντιδρά βίαια είναι χειρότερα, γίνεται δυσκολότερη η κατάσταση. Ας επωφεληθούμε από τις δυ­σάρεστες καταστάσεις της ζωής για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, έτσι θα ξέρουμε τι είδους ελαττώματα έχουμε. Ας έχουμε την ζωή σαν ένα ψυχολογικό γυμνα­στήριο. Εάν συμπεριφερόμαστε έτσι, τότε μπορούμε να ανακαλύ­ψουμε τον εαυτό μας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ - Σαμαέλ Αούν Βεόρ

aatosmihalis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ