Έχει δύναμη η φωνή μας;

Έχει δύναμη η φωνή μας, Πιτσιρίκο; Τόσα χρόνια δε μιλούσαμε; Γιατί δεν καταφέραμε να αλλάξουμε κάτι; Γιατί είμαστε σε αυτό το χάλι και βαδίζουμε ολοταχώς προς ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές;

Αυτά τα σκεφτόμουν πριν δω την εκπομπή του Jo Di προχθές.

Γιατί, ξέρεις, όλα αυτά τα χρόνια όλο και κάποιος μιλάει, αλλά όταν λέει κάτι αντίθετο από αυτά που λένε οι πολλοί και από αυτά που χαϊδεύουν τα αφτιά μας, δεν τον ακούμε.

Πολλά τα παραδείγματα, δε χρειάζεται να αναφέρω.

Γενικώς, όπως λες κι εσύ, ως λαός θέλουμε να ακούμε μόνο τα ευχάριστα.

Και, θα συμπληρώσω, μόνο τα εύκολα.

Θα ακούσουμε αυτόν που θα μας πει να μείνουμε στην Ευρώπη και θα αντέξουμε, όλα θα πάνε καλά.

Αυτό είναι το εύκολο πιστεύουμε.

Γιατί αν μας πει πρέπει να βγούμε, δε θα μας αρέσει.

Όχι επειδή ξέρουμε ότι δεν θα μας βγει σε καλό, ποιος το ξέρει αυτό;

Όμως θα μας ξεβολέψει, είναι δύσκολο.

Δεν θέλουμε το αβέβαιο μέλλον. Προτιμάμε τη βέβαιη καταστροφή.

Επομένως, σκεφτόμουν, τι νόημα έχει να ακουστεί η φωνή μας;

Ποιος ο λόγος, από τη στιγμή που λίγοι θα συμφωνήσουν μαζί μας, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, θα χαρακτηριστούν από την πλειοψηφία ως γραφικοί, βλαμμένοι ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.

Εξάλλου, η πλειοψηφία αποφασίζει, επομένως είμαστε χαμένοι από χέρι.

Την είδα την εκπομπή, ωστόσο.

Αν και δεν έχω αλλάξει απόλυτα άποψη, νομίζω ότι αξίζει μία προσπάθεια.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μη γράψει η ιστορία ότι κανένας Έλληνας δεν κατάλαβε τι συμβαίνει.

Δεν ξέρω πόση δύναμη έχει η φωνή σας, Πιτσιρίκο, αλλά να μιλάτε.

Όλοι δηλαδή να μιλάμε, όπου μπορεί ο καθένας. Όσοι μπορούν να εκφράσουν τους άλλους, ας το κάνουν.

Εγώ φεύγοντας είπα δε θα ξαναέρθω για εκλογές στην Ελλάδα, όπως δεν ήρθα και το Σεπτέμβριο.

Από αυτούς τους ανένδοτους είμαι, που δεν ξαναασχολούνται με την Ελλάδα.

Σας φόρτωσα τον Τσίπρα κι έφυγα, τα έχουμε ξαναπεί αυτά κι από τότε μαύρη πέτρα.

Αν όμως ακουστούν κι άλλες φωνές, μπορεί όσοι έχουν απογοητευτεί να μπουν στη διαδικασία να ασχοληθούν και πάλι.

Δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα αυτό, αλλά και χωρίς ελπίδα δε ζούμε, Πιτσιρίκο.

Αυτά. Αφήνω τα ρομαντικά γιατί δεν είμαι τέτοιος τύπος.

Ελπίζω οι επόμενες εκπομπές του συγχωριανού Jo Di να είναι εξίσου καλές και να ακουστούν ενδιαφέροντα πράγματα.

Και να δούμε και άλλους ανθρώπους, όχι απαραίτητα πολιτικούς ή τέλος πάντων γνωστούς, αλλά ανθρώπους που να ξέρουν τι τους γίνεται και να μπορούν να βοηθήσουν στην όποια προσπάθεια γίνεται.

Όσο για εσένα, ήμουν σίγουρη ότι δεν θα εμφανιστείς, αλλά δεν πειράζει, μπορείς να το παίζεις μυστηριώδης τύπος, μία σκιά πίσω από τους καπνούς και να γίνεις μύθος!

Καλή επιτυχία, λοιπόν, σε εσάς και καλά μυαλά σε όλους μας.

Φιλιά από το Βορρά

Ελένη

(Αγαπητή Ελένη, για να έχει δύναμη η φωνή μας, πρέπει να έχει φωνή η δύναμή μας. Και από πού θα ακουστεί η δυναμή μας; Από τα κανάλια του Κοντομηνά και του Αλαφούζου; Έχω γράψει άπειρες φορές πως δεν καταφέραμε μετά από 7 χρόνια από την χρεοκοπία να κάνουμε ούτε ένα μεγάλο εναλλακτικό ΜΜΕ. Για εμένα αυτό λέει πολλά για όλους μας. Και είναι απογοητευτικό. Γιατί δείχνει πως δεν θέλουμε. Προτιμάμε να γκρινιάζουμε και να παίζουμε τους αδικημένους από το να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Εγώ, πάντως, προσπάθησα και συμμετείχα όπου μου ζητήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Όπως συμμετείχα και στην πρώτη εκπομπή του Jo Di, ενός οδοντίατρου που ζει και εργάζεται στην Ολλανδία. Συμμετείχα για να τον βοηθήσω στο ξεκίνημα της εκπομπής -και στην προσπάθεια που κάνει-, όχι για να κάνω τηλεοπτική εμφάνιση. Ελένη, αν ήθελα να γίνω τηλεοπτικός αστέρας, θα είχα πει ναι -και θα είχα βγάλει και πολλά χρήματα- σε κάποια από τις τρεις προτάσεις που μου έγιναν από τα κανάλια των ολιγαρχών για προσωπική τηλεοπτική εκπομπή. Αλλά είπα όχι. Να γράψω εδώ και κάτι που νομίζω πως δεν έχω πει ποτέ. Πριν ξεκινήσει η τηλεοπτική Ελληνοφρένεια στον ΣΚΑΪ, άνθρωπος του Αλαφούζου μου ζήτησε ραντεβού και μου πρότεινε εκπομπή. Όπως μου πρότεινε και ο ίδιος ο Αλαφούζος αργότερα. Δεν το παίζω μυστηριώδης τύπος. Να σου θυμίσω πως στην πρώτη συνέντευξη που έδωσα σε κάποιον δημοσιογράφο face to face -στον Σταύρο Θεοδωράκη για τα «ΝΕΑ» το 2006- ο τίτλος ήταν «η διασημότητα είναι δυστυχία». Ας υπάρχει και κάποιος που δεν θέλει να γίνει διάσημος σε μια χώρα που όλοι θέλουν να γίνουν γνωστοί. Έτσι, για την αλητεία. Να είσαι καλά, Ελένη. Τι ωραία που είναι στην Ολλανδία. Κι εσύ ωραία είσαι.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ