Ταμπέλες στο σεξ, η μεγάλη δυστυχία.

Το ότι ζούμε σε μία πλάνη, θεωρήστε το δεδομένο. Το έχουμε ήδη εξηγήσει και αποδείξει. 

Το ότι καθοδηγούμαστε σε αυτήν εκόντες - άκοντες₁ είναι επίσης σωστό, το ότι μπορούμε όμως –έστω και εν μέρει, σε ορισμένα σημεία- να ξεφύγουμε είναι η επόμενη μεγάλη αλήθεια.

Αναφέρω εκ των προτέρων, βέβαιος ων πως θα συμφωνήσουν άπαντες, ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση αναγκαίο να συμπέσουν οι απόψεις μας. Θα ήταν εκτός από ουτοπικό και ολέθριο να υπήρχε τέτοια απαίτηση από και προς το μέρος του οποιοδήποτε. Με αυτή λοιπόν την αρχή, συνεχίζω…

Από τις απαρχές των κοινωνιών αναζητήθηκαν κανόνες. Θεωρήθηκαν -και ορθά- οι νόμοι –άγραφοι ή μη- ως το πεδίο εκείνο το επιτρεπτό, στο οποίο θα μπορούσε ο καθένας να κινηθεί έχοντας την ευλογία₂ των πολλών για το ‘’καλώς έχει’’. Το πολυπόθητο –άχρηστο- άλλοθι, που τότε φάνταζε χρήσιμο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και σήμερα (δυστυχώς) το κάνει.

Η κάθε κοινωνία θέσπιζε τους δικούς της κανόνες -εκείνους που την εξυπηρετούσαν- οι οποίοι ανταποκρινόταν όλως τυχαίως, στις πλειοψηφούσες γνώμες των μελών της, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεαζόταν από πολλούς εξωγενείς παράγοντες. Π.χ. Θρησκεία, κράτος, άρχοντες κ.τ.λ. 

Κάποιοι νόμοι με την πάροδο των ετών αναδιαμορφώθηκαν, κάποιοι καταργήθηκαν, ενώ κάποιοι άλλοι παγιώθηκαν καθιστώντας το νόημα των λεγομένων τους στερεότυπο. Γραπτό ή άγραφο. (Βλ. γνώμη της εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις).

Πέρασε στη συνείδηση των λαών –ο γραπτός ή ο άγραφος ‘’νόμος’’- ως πάγια ‘’εντολή’’ ως η ορθή αντιμετώπιση ενδεχομένως, τής κάθε μίας πρακτικής που ενέπιπτε σε αυτούς. Π.χ.  Ο αυνανισμός αμάρτημα ₃  

Τα χρόνια έφτασαν στο σήμερα και όλοι πλέον κινούμεθα μέσα στο περίγραμμα που οριοθετεί το ‘’ορθό’’ και το ‘’λάθος’’. Το ‘’μη ορθό’’ εάν προτιμάτε στο οποίο πολλοί φροντίζουν να κολλάνε ετικέτα. Τίθεται όμως ένα ζήτημα στο οποίο επίσης έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν:

Είναι κάτι καλό επειδή είναι καλό, ή είναι καλό, επειδή το ονομάζουμε-αποδεχόμεθα εμείς ως τέτοιο;

Ποιος είναι σε θέση να καθορίσει το σωστό; Το όμορφο ίσως; Ποιος εντέλλεται και από ποιους να μιλήσει εξ' ονόματος ημών των ιδίων για κάτι τόσο προσωπικό όσο το σεξ που μας αφορά; Ποιος είναι σε θέση και από πού αντλεί το δικαίωμα να κρίνει, να χρεώσει, να βγάλει συμπέρασμα και να μας το επιβάλει;

Απολύτως κανείς, για τελειώνουμε απλά και γρήγορα!

Ερχόμαστε στο προκείμενο.

Το κρεβάτι του καθενός είναι απολύτως προσωπικό, όπως ακριβώς και οι ορέξεις του. Μπορεί να κοιμάται λοιπόν ο καθένας ανάσκελα ή μπρούμυτα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ποιος ασχολήθηκε ποτέ με τη στάση που επέλεξε να κοιμηθεί ο φίλος του, η φίλη του το βράδυ; Πόσοι ρώτησαν για να μάθουν;

Ασχολήθηκαν όμως πολλοί με ποιόν ή ποιά ''το έκανε''. Και ιδίως το πώς το έκανε, εάν το έκανε, διότι από κάποιο παντελώς ηλίθιο νόμο έπρεπε να το κάνει! Έπρεπε, όφειλε να γαμήσει! –επιτρέψτε μου την έκφραση- (εφ’ όσον πρόκειται για άντρα και βρέθηκε πλάι σε μια γυναίκα, επάνω στο ίδιο κρεβάτι)

Τα πάντα έχουν ξεκινήσει στραβά και εξακολουθούν να βαδίζουν με τον τρόπο αυτό και ειλικρινά μπερδεύομαι καθώς βλέπω εμπρός μου αρκετές ‘’αρχές’’ σε θέματα που τους αξίζει τουλάχιστον αναφορά.

·  Ο έρωτας δεν είναι μονάχα επαφή δέρματος. (είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζουμε, όπως και ότι το ξεχνάμε την δεδομένη στιγμή).

·  Κανείς δεν οφείλει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. (Όλοι το ξέρουμε και όλοι το ξεχνάμε καμώνοντας τους σπουδαίους οι άντρες, ρουφώντας τις κοιλιές τους οι γυναίκες)

· Το σεξ ξεκινάει με ψυχική επαφή, συνεχίζεται με τέτοια και τελειώνει με αυτήν. (Οι περισσότεροι συμφωνούν αλλά εστιάζουν –οι άντρες συνηθέστερα- αλλού).

· Ο οργασμός είναι αποτέλεσμα δεν είναι στόχος. (Ελάχιστοι/ες το γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι συμφωνούν.) Είναι αποτέλεσμα αρμονικής 'βάδισης' και δεν έχει καμία σημασία συγχρονισμός. Μα καμία!

Θεωρώ ότι πριν συνεχίσουμε, όλα αυτά έπρεπε να λεχθούν ώστε να μην επανερχόμαστε…

Πίσω λοιπόν από αυτές τις θεωρήσεις -οι οποίες δεν έχουν την μορφή του κανόνα, καθώς όποιος θέλει συμφωνεί και πράττει-, παραμένουν ορθωμένα τα ταμπού σήμερα όπου δεν θα έπρεπε καν να συζητούνται καθώς όλα είναι κουβέντες-ορισμοί-αφορισμοί, κάποιων που κόλλησαν τις ταμπέλες της αρεσκείας τους, ερήμην των ενδιαφερομένων… κατόπιν βάφτισαν κάποιες επιθυμίες -με την ευρύτατη έννοια του όρου- θεμιτές και κάποιες άλλες αθέμιτες ...μακριά από εμάς(!)

·       Άντρας με άντρα.

·       Γυναίκα με γυναίκα.

·       Άντρας με γυναίκα + ένα άτομο ακόμα ή περισσότερα…

·       Συζήτηση για τις φαντασιώσεις.

·       Σεξουαλικά βοηθήματα. 

Και πίσω από όλα αυτά –και σίγουρα και σε ακόμα περισσότερα-, στέκει ολόρθη η άφωνη χρέωση, ο φόβος της χλεύης και ακολούθως η απόρριψη μέχρι και τον βαρύ καταλογισμό. Γιατί;

Στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, όλα αυτά θα έπρεπε να ήταν παρελθόν, συζήτηση άνευ ουσίας. Στα πλαίσια της ελευθερίας, δεν είναι και αυτή είναι μια πραγματικότητα τόσο ορατή που σχεδόν μπορεί κανείς να την αγγίξει;

Ας μιλήσουμε για τα ζευγάρια γενικώς.

Ο Χόρχε Μπουκάϊ αναφέρει σε κάποιο βιβλίο του ότι το κάθε ζευγάρι θα πρέπει να πηγαίνει στο κρεβάτι του με μια αγκαλιά λουλούδια και μια πορνοταινία.

Ας το σκεφθούμε λιγάκι και ας αναλογιστούμε τις προεκτάσεις, καθώς το παράδειγμα είναι εξαιρετικό.

Ειλικρινά οφείλουμε ως σύντροφοι να δίνουμε βάση στο αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την διέγερση του παρτενέρ μας, καθώς στις μέρες μας η διάθεση γενικώς απουσιάζει. (ιδίως στα μακρόχρονα ζευγάρια)

Κατ’ ουδένα τρόπο δεν θα πρέπει να νοιώσουμε ζήλια ή έστω δυσφορία με το οποιοδήποτε αντικείμενο της διέγερσης του συντρόφου μας, αλλά θα πρέπει να σταθούμε στο κύριο ζήτημα. Στο ποιόν επέλεξε να μοιραστεί αυτή του/της την ευγενή διάθεση. Αυτό είναι το σημαντικό και τίποτα άλλο πριν από αυτό, καθώς ό,τι προηγούμενο, χρησιμοποιείται ως μέσον και μόνο ως τέτοιο.

Μόνο κάποιος εξαιρετικά εγωιστής-αιθεροβάμων (και ακολούθως παράλογος) θα πίστευε ότι ο σύντροφός του διεγείρεται μονάχα με αυτόν. Μονάχα ένας όμοιός του θα θεωρούσε ότι όλος ο κόσμος αφήνει αδιάφορο/η τον σύντροφο. (Φαντασία: η διαχρονική φίλη των ιδεασμένων. Για να διαβάστε πατήστε εδώ)

Μονάχα εξακολουθώ να λέω, κάποιος αδαής-κοντόφθαλμος θα επιθυμούσε τη δεδομένη (διαμέσου των χρόνων συμβίωσης) δυσκολία σεξουαλικής ανάτασης₄ από την ανοιχτή ελεύθερη προσέγγιση, από την οποία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. 

Το μεγάλο μυστικό γενικώς έγκειται στο ότι τίποτα που θέλουν δύο και τους αφορά, δεν μπορεί να είναι επιλήψιμο. Καλό μπορεί, ενδεχομένως αδιάφορο επίσης, κακό όμως όχι.

Το επόμενο ζήτημα που ενσκήπτει είναι, εάν όντως γνωρίζει ο πρώτος σύντροφος, εκείνο που αρέσει στον δεύτερο. Μην παραξενεύεστε στα περισσότερα ζευγάρια το βαθύ ‘’θέλω’’ του ενός, παραμένει κρυφό από τον άλλο. Μπορεί από φόβο, μπορεί από ντροπή, ίσως και από οτιδήποτε άλλο. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκείνο που μετράει.

Το πηλίκο λοιπόν της υπόθεσης είναι μια καθαρά υποκριτική στάση (του ενός ή και των δύο) διαμέσου όλων των χρόνων συμβίωσης από μία αιτία αδιάφορη. Ξαναλέω το αποτέλεσμα χρεώνει τον κάθε άτολμο/η. Ισότητα έχουμε…

Έχεις πει  στη γυναίκα σου ότι σου αρέσει να βλέπεις π.χ. ομοφυλόφιλα ζευγάρια να κάνουν σεξ; Όχι; Λάθος!Γνωρίζεις ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αρέσει και σε εκείνη;

Έχεις πει στον άντρα σου ότι σε ερεθίζει απίστευτα να σκέφτεσαι την ώρα που κάνεις έρωτα έναν ενδεχόμενο βιασμό σου; Όχι; Λάθος! Μπορεί κάλλιστα να ήταν το κρυφό απωθημένο του να σε νοιώσει στα χέρια του θύμα... 

Ξεβολεύουν τα λόγια, το καταλαβαίνω, όμως είναι εκείνα που πρέπει να ειπωθούν, όχι μεταξύ ημών, μα μεταξύ όλων των ζευγαριών, γιατί κανείς μα κανείς, πιστέψτε με, δεν είναι αθώος ή άμοιρος ευθυνών. Όλοι έχουμε τα κρυφά μας, μονάχα που κάποιοι τυχεροί καταφέρνουν τουλάχιστον και τα μοιράζονται με τον άνθρωπο που επιθυμούν.

Τα θέλω του ενός λοιπόν, κάλλιστα μπορούν να είναι τα ζητούμενα του άλλου. Οι φαντασιώσεις του ενός, εφαλτήρια συζήτησης και γιατί όχι, πράξης και των δύο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε (όπως έχουμε κάνει και σε προηγούμενα άρθρα) ότι σχεδόν στην συντριπτική πλειοψηφία των ζευγαριών, αρκεί η αναφορά τής όποιας φαντασίωσης ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα και όχι η πράξη της.

Αξίζει τον κόπο να καταθέσουμε το όνειρο και να ακούσουμε εκείνο, το άλλο τού ανθρώπου που μας ενδιαφέρει καθώς θεωρείται βέβαιη τόσο η καλύτερη -ψυχική- προσέγγιση, όσο και η απογείωση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούμε με κάποιους παρτενέρ καλύτερα. Αυτό είναι δεδομένο και αποδεκτό από όλους. Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί συμβαίνει;

Η απάντηση είναι η χημεία. Και τι είναι λοιπόν η ‘’χημεία’’;

Το ταίριασμα. Το ταίριασμα, ναι, αλλά σε τι…

Στην επιθυμία φυσικά. Θέλουμε τα ίδια πράγματα και τα θέλουμε γιατί τα έχουμε συζητήσει (ανοιχτά ή κεκαλυμμένα) και τα έχουμε ‘’βρει’’ καθώς μπήκαμε στον ‘’κόπο’’, την ίδια ώρα που με κάποιους άλλους δεν προσπαθήσαμε καν, ίσως γιατί δεν μας ‘’έβγαινε’’ και δεν το έκανε διότι δεν ανοιχτήκαμε, δεν τολμήσαμε εξ’ αιτίας πολλών παραγόντων ενδεχομένως. Ο λόγος για συντρόφους πάντα.

Βεβαίως, εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να ταιριάζουμε ομοίως έντονα με τον άνθρωπο της κάθε μας σχέσης όσο ανοιχτοί και ειλικρινείς να είμαστε, όμως σίγουρα κατόπιν μιας καθ’ όλα ανοιχτής συζήτησης θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε καλύτερα αποτελέσματα έχοντας πάντα στο νου μας ότι οι επιθυμίες του συντρόφου είναι κάτι παραπάνω από σεβαστές… Πέρα από κάθε ταμπέλα. Όλες απόλυτα δικαιολογημένες. Η προσυπογραφή της τελευταίας πρότασης κρίνεται απαραίτητη. 

Τίποτα λοιπόν δεν ‘’πρέπει’’ καθώς τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο. Τίποτα δεν είναι κακό₅ όπως και τίποτα δεν είναι καλό. Όλα είναι σε μία ευθεία την οποία εμείς καλούμεθα να χρωματίσουμε χρησιμοποιώντας τις αποχρώσεις της αρεσκείας μας με τον άνθρωπο που επιτρέπουμε να βρίσκεται στο κρεβάτι μας.

₁ Θέλοντας ή μη.

₂ Τον καλό λόγο, την συμφωνία.

₃  Απλώς αναφέρεται σαν παράδειγμα.

₄ Ας μη βιαστούν ορισμένοι να κατακρίνουν. Θα πρέπει πριν να έχουν ονομάσει εαυτόν εξαίρεση. Προς τεκμηρίωση θα χρειαστεί και η γνώμη του/της συντρόφου. Εάν είναι ακολούθως θετική, τότε και επικροτούμε και επαυξάνουμε!

₅ Εννοείται ότι αναφέρομαι σε όλα εκείνα που δεν αναφέρονται στον ποινικό κώδικα.

politisg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ