Με αυτούς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο

Γεια σου φίλε μου. Σου γράφω από τις Κυκλάδες αυτή τη φορά. Κάνω μια οκτωβριανή κρουαζιέρα -αφού η επανάσταση αργεί ακόμα- διάλειμμα από την ολλανδική παραγωγικότητα. Τώρα λοιπόν που πέρασε το καλοκαίρι, βλέπεις την πραγματική ζωή των ανθρώπων αυτών, που χρόνια τώρα τους μπούκωσαν τουρισμό και μεζονέτες.

Σου γράφω λοιπόν για τους άλλους.

Σου γράφω για αυτόν στην φωτογραφία.

Αυτόν που κόντρα στις μελέτες για την ελληνική οικονομία, τις κινήσεις της κυβέρνησης, την ΕΕ και κάθε άλλο διάολο, κατεβαίνει στη μικρή χαράδρα, σκάβει τον άνυδρο τόπο και φυτεύει 4 συκιές σε 20 τετραγωνικά γη.

Είμαι σίγουρος πως δεν έκανε καμιά μελέτη, δεν πήγε σε κανέναν σύμβουλο επιχειρήσεων και ξέρει πως κι αν δεν πουλάει σύκα, τουλάχιστον θα τρώει.

Λίγες μέρες στις Κυκλάδες κι αν έχεις μάτι ανοιχτό, βλέπεις ένα κόσμο που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει πως τελικά θέλει κόπο, όχι τρόπο.

Θέλει κόπο και συνεργασία.

Σε κάθε γωνιά βρήκα και έναν που άφησε τη δουλειά του για να δουλέψει την γη σε έναν τόπο χωρίς νερό.

Βρήκα μια άλλη που αφήνει την δουλειά της για λόγους ηθικούς, κι ας ξέρει τι βουνό θα βρει μπροστά της.

Βρήκα δυο άλλους που τρέχουν την εταιρεία τους, κυνηγώντας την σωστή δουλειά και την καλή συνεργασία αντί για τον μεγάλο πελάτη και το εύκολο κέρδος.

Βρήκα τρεις καθηγητές που σκάνε να βρουν τρόπους να δώσουν κίνητρα στα παιδιά τους. Παιδιά τους τα λέγανε όχι μαθητές.

Βρήκα και παλιούς φίλους που λέγανε «πώς να κάνεις οικογένεια σε αυτήν την κατάσταση» και κάνανε οικογένεια και δεν τους καίγεται καρφί.

Βρήκα και έναν δημόσιο υπάλληλο που σκάει γιατί ξέρει πως η άχαρη και γραφειοκρατική δουλειά του είναι κοινωνικό λειτούργημα, κι ας μην το βλέπει κανείς από αυτούς που στέκονται στην ουρά και τον στραβοκοιτάνε.

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, πιτσιρίκο. Είναι ο τόπος γεμάτος.

Στις πλάτες αυτών στηρίζεται ό,τι δεν έχει γκρεμιστεί, ό,τι δουλεύει κι ό,τι παράγει ακόμα.

Ίσως, μια μέρα να τους το αναγνωρίσουμε.

Γι’ αυτούς τους Σίσυφους αξίζει να γυρίσουμε, να σπρώχνουμε την πέτρα στην κορφή κι ας ξέρουμε πως θα κυλήσει ξανά κάτω.

Μ’ αυτούς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Με την επιμονή τους.

Δημήτρης

ΥΓ: Πριν λίγες μέρες, πέθανε ο Ντάριο Φο. Ο Φο ήξερε πως η ιστορία δεν τελειώνει και πως η πρόοδος δεν είναι γραμμική. Όταν η πρόοδος ήταν ορατή, έπιανε για εργαλείο την επανάσταση και ζήταγε τα πάντα. Όταν η πρόοδος δεν φαινόταν πουθενά, έβαζε μπρος το χιούμορ για να κάνει τους απογοητευμένους να αντέξουν.

(Αγαπητέ φίλε, είναι ο πρωτογενής τομέας και η πρωτογενής παραγωγή που ταΐζουν τους ανθρώπους. Κι αν δεν υπάρχει πρωτογενής τομέας, δεν μπορεί να υπάρξει δευτερογενής και τριτογενής. Βέβαια, για τους περισσότερους Έλληνες που ζουν στις πόλεις -και δεν παράγουν απολύτως τίποτα-, αυτά είναι ακαταλαβίστικα. Επειδή η ιδιαίτερη πατρίδα μου είναι η Ζάκυνθος, ένας τόπος ευλογημένος, ξέρω πως δεν χρειάζεται καν να φυτέψεις τις συκιές. Φυτρώνουν μόνες τους παντού. Τη μια χρονιά φτύνω το κουκούτσι από το βερίκοκο, την επόμενη έχει φυτρώσει βερικοκιά. Στις Κυκλάδες είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αν και στην Νάξο -για παράδειγμα- παράγουν σχεδόν τα πάντα. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα στις Κυκλάδες τον χειμώνα. Το ξέρω γιατί έχω πάει και τον χειμώνα, και έχω μιλήσει με εκατοντάδες ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι στις Κυκλάδες και πολλοί αναχωρητές. Με τη συνεργασία δεν το έχουμε καθόλου. Τον Ντάριο Φο μπορεί να τον μισούσε η μισή Ιταλία αλλά είχε και ανθρώπους που τον στήριζαν. Στην Ελλάδα, μην περιμένεις κανέναν να σε στηρίξει. Ο καθένας θέλει να σε τραβήξει στο βούρκο του. Αν θέλετε, να μείνετε εσείς στην Ελλάδα και να πάω εγώ στην Ολλανδία. Να είστε καλά.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ