«Σας άκουσα πριν από είκοσι χρόνια, κύριε», του είπα, «να λέτε ότι πρέπει κανείς να μπαίνει στο σπίτι του θανάτου με όλες τις αισθήσεις του εντελώς ξύπνιες, κι όχι όταν είναι γέρος και εξασθενημένος…»
«Ναι», μου απάντησε. «Για μένα, η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο υπήρξε πάντα πολύ λεπτή».
«Τι θα συνέβαινε αν σας έλεγαν ότι πρόκειται να πεθάνετε αύριο το πρωί;» τον ρώτησα.
Χαμογέλασε και είπε:
«Ναι», μου απάντησε. «Για μένα, η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο υπήρξε πάντα πολύ λεπτή».
«Τι θα συνέβαινε αν σας έλεγαν ότι πρόκειται να πεθάνετε αύριο το πρωί;» τον ρώτησα.
Χαμογέλασε και είπε:
«Τίποτα, θα ζούσα ακριβώς όπως πριν. Δεν ζήτησα τίποτα από τον κόσμο. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση. Δεν θέλω τίποτα από τους ανθρώπους ή από τους θεούς. Τίποτα από κανέναν. Αν ο θάνατος έρθει τώρα και μου πει “φεύγεις απόψε”, θα πω “εντάξει” ».
Αsit Chandmal, One Thousand Moons
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.