Δίχως Αύριο

Από το Μηδέν ερχόμαστε…
και στο Μηδέν επιστρέφουμε.
Και έχουμε μοναχά το ΤΩΡΑ για να νιώσουμε το καρδιοχτύπι να μας θυμίζει το Δώρο της Ζωής που μας δόθηκε…
το βροντοχτύπημα της Καρδιάς που ο Έρωτας και η Μάχη μας θυμίζουν ότι χτυπάει κάτω από τη σάρκα μας.

το Τώρα και το Πάντα…
το Παντού και το Πουθενά…
το Ξίφος του Πολεμιστή και η Κιθάρα του Τροβαδούρου…

Οι Έλληνες την μέρα πολεμούσαν…
και την νύχτα τιμούσαν τον Έρωτα.
Ο Άρης την ημέρα…
η Αφροδίτη την νύχτα.
Το θεϊκό, ερωτευμένο ζευγάρι που κυνηγιόταν στον Όλυμπο, γιατί είχε ένα Μυστικό που ένωνε τους Δύο σε Ένα και έκανε και τους ανθρώπους που τους τιμούσαν να κοινωνούν και αυτοί το Θείο Μυστικό της Θέωσης…

Έκαναν Πόλεμο και Έρωτα με τον ίδιο τρόπο.
Σαν να μην υπάρχει Αύριο…

το Κόκκινο του Έρωτα και της Ζωής…
το Κόκκινο της Καρδιάς και του Αίματος…
το Άγγιγμα της Αφροδίτης και η Ιαχή του Άρη έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό…
μπορούν να μεταμορφώσουν έναν θνητό σε θεό.

Έστω στιγμιαία…
σε μια Στιγμή του Άχρονου Χρόνου που κρατά μια Αιωνιότητα…
σε μια Στιγμή Θέωσης…

© 2011 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

nickpanagodimitropoulos

Η ΑΠΟΛΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ