Η ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ: Υπό το καθεστώς της Ψυχής, η ακουστική περιοχή κυβερνάται από τον Πρίγκιπα «Ακροατή της Αλήθειας». Στην αίσθηση της ακοής αρέσουν οι φωνές της ευεργετικής αλήθειας, οι οποίες καθοδηγούν τις σκέψεις του ανθρώπου προς το στόχο της σοφίας.
Υπό το καθεστώς του Εγώ, ο Πρίγκιπας «Κολακεία» προτιμά να ακούει μόνο τεχνητά γλυκές, δηλητηριώδεις αναλήθειες, που οδηγούν τις σκέψεις σε μια πλαστή συνειδητότητα αυτο-επάρκειας και αυτο-σπουδαιότητας και σε μια πεποίθηση ότι οι φαύλες πράξεις δεν ενέχουν καμία εγγενή τιμωρία. Δείτε τους μεγάλους και μικρούς δυνάστες αυτού του κόσμου!
Τα γλυκά λόγια ειλικρινούς επαίνου είναι επιθυμητά όταν ενθαρρύνουν κάποιον προς την ορθή δράση. Η κολακεία ή τα ψεύτικα λόγια ωστόσο είναι ολέθρια – συχνά χρησιμοποιούνται για να κρυφτούν ψυχολογικές πληγές, οι οποίες τότε κακοφορμίζουν και δηλητηριάζουν ολόκληρη τη φύση του ανθρώπου. Η κολακεία είναι σαν το δηλητηριασμένο μέλι.
Η φωνή των σκέψεων κάποιου, περαιτέρω, συχνά τείνει να τον απομονώνει από την πραγματικότητα. Συγχωρεί τα λάθη του και κρύβει όσο το δυνατόν περισσότερο τα σοβαρά ψυχολογικά οιδήματα μέσα του, αντί να τα εκθέσει στο θεραπευτικό μαχαίρι της ανάλυσης και της αυτοπειθαρχίας. Η κολακεία από τους άλλους και οι παρηγορητικοί ψίθυροι των δικών του εκλογικευμένων σκέψεων αντηχούν γλυκά στην αίσθησή του της ακοής.
Η ανθρώπινη σοφία συχνά αιχμαλωτίζεται από τα δηλητηριώδη κολακευτικά λόγια. Πολλοί άνθρωποι θυσιάζουν πρόθυμα τον χρόνο τους, τα χρήματά τους, την υγεία τους, τη φήμη τους και τον χαρακτήρα τους μόνο και μόνο για να λαμβάνουν συνεχώς τον γλυκό έπαινο «παρασιτικών» φίλων. Μάλιστα, οι περισσότεροι προτιμούν την κολακεία αντί την έξυπνη κριτική. Αρνούνται με αγανάκτηση να θέσουν έστω κι ένα ψήγμα αλήθειας υπό ανάλυση που θα αναδείξει τη δυσμενή όψη της αλήθειας αυτής. Συχνά, εξαιτίας ενός καθαρού εγωιστικού πείσματος ενάντια στην κριτική καθ’ εαυτήν, οι άνθρωποι εκσφενδονίζονται πρόθυμα στα βράχια των παρεκτροπών.
Είναι πολλοί αυτοί που αφανίστηκαν επειδή δεν άκουσαν τα αυστηρά λόγια της ορθής προειδοποίησης και επειδή, αντί γι’ αυτό, ενστερνίστηκαν την καλόβολη φιλοσοφία αχρείων συντρόφων. Είναι καλύτερο να ζει κάποιος στην κόλαση μαζί μ’ έναν σοφό άνθρωπο που μιλά σκληρά, παρά στον παράδεισο μαζί με δέκα ψεύτες με μελίρρυτα λόγια! Οι ανόητοι κάνουν έναν παράδεισο κόλαση. Ένας σοφός άνθρωπος μετατρέπει οποιαδήποτε κόλαση σε παράδεισο.
Υπάρχουν πολλά οφέλη γι’ αυτούς που ακούν ήσυχα την ευγενική κριτική. Είναι αξιοθαύμαστος ο άνθρωπος που μπορεί να δέχεται σκληρή αλλά ορθή κριτική και να την ακούει μ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο και μια αίσθηση ευγνωμοσύνης που κάποιος μπήκε στον κόπο να προσπαθήσει να τον βελτιώσει. Λίγοι είναι ήδη τέλειοι! Χωρίς απαραίτητα κάποιος να παραδέχεται τα ελαττώματά του στους άλλους, θα έπρεπε να διορθώνει σιωπηλά τον εαυτό του όταν δέχεται δίκαιη κριτική.
Ένας άγιος που ήξερα είχε έναν φίλο που μιλούσε με κοφτερά λόγια, ο οποίος αφιέρωνε τον περισσότερο από το χρόνο του στο να ασκεί κριτική στον Δάσκαλο. Μια μέρα, ένας μαθητής έφτασε στο ερημητήριο με βαρυσήμαντα νέα.
«Δάσκαλε», φώναξε περιχαρής, «ο εχθρός σου –αυτός που συνέχεια σου έβρισκε ψεγάδια– πέθανε!».
«Αχ, νιώθω αβοήθητος!», είπε ο άγιος και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. «Ράγισε η καρδιά μου. Ο καλύτερος πνευματικός μου κριτής έφυγε!».
«Δάσκαλε», φώναξε περιχαρής, «ο εχθρός σου –αυτός που συνέχεια σου έβρισκε ψεγάδια– πέθανε!».
«Αχ, νιώθω αβοήθητος!», είπε ο άγιος και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. «Ράγισε η καρδιά μου. Ο καλύτερος πνευματικός μου κριτής έφυγε!».
Επομένως θα πρέπει κάποιος να ρωτά τον εαυτό του πολλά βράδια ενδοσκόπησης: «Πώς αντέδρασα σήμερα στην ήπια και τη σκληρή κριτική? Μήπως απέρριψα τα λόγια των φίλων μου χωρίς πρώτα να εξετάσω την πιθανότητα να υπάρχει μέσα σ’ αυτά πολλή, ή έστω λίγη, αλήθεια?».
Στο εγώ δεν αρέσει μόνο να ακούει γλυκά λόγια κολακείας, αλλά επίσης και επαίνους για επιτεύγματα, καθώς και υποσχέσεις αφοσίωσης από αγαπημένα πρόσωπα. Η αυταπάτη εδώ όμως είναι ότι ο έπαινος σχετικά με το όνομα και τη φήμη σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ευμετάβλητος και εφήμερος, και οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης προέρχονται από χείλη θνητών που κάποια στιγμή πρέπει να πεθάνουν. Ακόμα και οι γλυκές φωνές των μητέρων στο τέλος σιωπούν. Όλα αυτά θα θαφτούν στον τάφο της λησμονιάς, εκτός κι αν στην ηχώ τους ακούει κάποιος –όπως ακούει η ψυχή– τη φωνή του Θεϊκού Αγαπημένου και αναγνωρίζει μέσα σ’ αυτά την παρουσία Του, την αγάπη Του, την επιδοκιμασία Του.
– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα (συνεχίζεται)
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.