Ποιός ανακάλυψε πραγματικά το dna; – 2

(προηγούμενο)

ήρωάς μας (με μηδενισμένη πλέον τη θέλησή του) άρχισε ν’ απαντάει στις ερωτήσεις. Λογικές στην αρχή, παράλογες ( ; ) κατόπι. Ποιός είναι, γιατί ήθελε να γίνει μέλος της «υπερεσίας», κτλ.

Όμως, αυτά δεν ενδιέφεραν την ομάδα των ανακριτών, παρεκτός γιά καθαρά τυπικούς λόγους. (Να συμπληρωθούν τα προβλεπόμενα έντυπα καί να μπουν στο αρχείο.) Πολύ σύντομα, ο άνθρωπός μας αποκάλυψε λίαν ενδιαφέροντα πράγματα… Το πιό «καθημερινό», πως στην προηγούμενη ζωή του ήταν Έλληνας – ένα πλουσιόπαιδο από την Καβάλα, που πέθανε δύο χρόνια πριν ξαναγεννηθεί από φυματίωση, αποτέλεσμα της άστατης ζωής του στο Παρίσι.

Αργότερα, τους είπε πως είναι μετενσάρκωση του Ιάσονα (ναί, του γνωστού), κι ακόμη αργότερα πως ήταν μέλος μιάς κάποιας «Γαλάζιας Αδελφότητας», τον καιρό της Ατλαντίδας…

Επί τόση ώρα, οι έμπειροι ιεροεξεταστές συγκρατούσαν τα χασμουρητά τους. Στο άκουσμα των περί μετενσαρκώσεως του Ιάσονα συγκράτησαν το γέλιο τους – αν καί συνέχισαν να καταγράφουν τα πάντα, ως είθισται στις «υπερεσίες». Αλλά η λέξη «Ατλαντίδα» τους έβαλε φωτιά στον κώλο, επενεργώντας σα δέκα καφέδες μαζεμένοι. Πλέον, οι ερωτήσεις των ανακριτών δεν προλάβαιναν να πάρουν σειρά, καί ήταν καθαρά αυτοσχεδιαζόμενες της στιγμής.

Κάποια στιγμή, ο ήρωάς μας τους εξήγησε ότι το σχήμα του μικροσκοπικού γενετικού υλικού, που έδινε τις κληρονομικές ιδιότητες, ήταν σα φίδι – πράγμα που ήξεραν πολλοί παλαιοί πολιτισμοί, καί το απεικόνιζαν. Νά, καλή ώρα όπως άμα πεταχτεί κανείς 8 μίλια παραδίπλα απ’ το Τσέλτεναμ (δηλ. την έδρα της «υπερεσίας»), στο Γκλώστερ, εκεί κοντά…

…ανάμεσα στα θαυμάσια βιτρώ του καθεδρικού ναού του Γκλώστερ, θα δεί καί την εκδίωξη του Αδάμ απ’ τον Παράδεισο:

Το φίδι στη ράχη του έχει γεωμετρικά σχέδια… λοιπόν, κάπως έτσι είναι καί το υλικό που δίνει τις κληρονομικές ιδιότητες. Οι κουκκίδες των σχεδίων είναι οι χημικές ενώσεις που περιέχουν τη γενετική πληροφορία – πχ ποιό παιδί είναι ξανθό, ποιό μελαχροινό, κτλ κτλ κτλ.

(Παρένθεση: από τα φίδια της Ευρώπης καί των κοντινών περιοχών, γεωμετρικά σχέδια στο δέρμα της έχει κατ’ εξοχήν η οχιά.

Η οποία συνήθως στις λαϊκές καί θρησκευτικές παραδόσεις ταυτίζεται με το φίδι των πρωτοπλάστων.

Μήπως, τώρα, σας λέει κάτι η έκφραση «γεννήματα εχιδνών»; Μήπως η έκφραση αυτή έχει καί δεύτερη ανάγνωση;

Αν δεν το πιάσατε ακόμη το υπονοούμενο, περιμένετε την επόμενη συνέχεια του παρόντος.)

Παρένθεση: Κατά καιρούς, διαβάζω τα γραπτά διαφόρων δήθεν «ψαγμένων», που λένε ότι το φίδι αντιπροσωπεύει τον φαλλό ή/καί το σέξ… αλλά η Εκκλησία έρχεται σε δύσκολη θέση να μιλάει γιά τέτοια πράγματα. Κι έτσι, δεν μιλάει γιά σέξ καί μαλαπέρδες, αλλά γιά τον Οξαποδώ, κτλ κτλ κτλ.

Έ, λοιπόν, ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσο μεγάλη είναι η παγκόσμια ηλιθιότητα! Θα το παραχοντρύνω, αλλά δεν αντέχω άλλο. Θα τους κράξω αγρίως.

Δεν ξέρω αν αυτοί οι «ψαγμένοι» -με το συμπάθειο- τον έχουν σα φίδι, ή σαν την ουρά του γουρουνιού…

…αλλά το περιεχόμενο του δικού μου βρακιού (από μπροστά) είναι ελαφρώς καμπύλο προς τα κάτω, εκτός από τις στιγμές …έμπνευσης, οπότε γίνεται τελείως ευθύγραμμο λοξώς προς τα πάνω.

Όθεν, το φίδι δεν είναι ο φαλλός. Είναι αυτό-που-βγάζει-ο-φαλλός. (Στο τέλος, όταν τελειώσει …η έμπνευση.) Μεγεθυμένο καμιά εκατοστή χιλιάδες φορές.

Αυτά περί «ψαγμένων». Άειντε, που μας έφαγαν οι νεοεποχίτικες εξ αποκαλύψεως «αλήθειες», που αδρανοποιούν τη σκεπτική ικανότητα ακόμη περισσότερο! Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, τό ‘φαγε κι ο νεοεποχίτικος γάϊδαρος (Κρ-όνος)!

Αυτά είπε -μεταξύ των άλλων- ο ήρωάς μας. Τώρα, οι χοντροκέφαλοι πράκτορες της«υπερεσίας» δεν ήξεραν από τέτοια, επομένως δεν μπορούσαν να ελέγξουν την ορθότητά τους, κι έτσι περιορίστηκαν στο να καταγράψουν τα πάντα με προσήλωση μεσαιωνικού καλογήρου. (Που θά ‘λεγε κι ο Εμμανουήλ Ροϊδης.)

Η συνέχεια, όμως, αποδεικνύεται λίαν συναρπαστική. Σαν …μυθιστόρημα.

Ο χαρισματικός Μιχαήλ Βέντρις (διότι περί αυτού πρόκειται, όπως -πιστεύω- ήδη καταλάβατε)…

…γιά κάποιους λόγους αμέσως μετά αδρανοποιείται ως πράκτορας. Μάλιστα, παρά τον πρώϊμο γάμο του καί την εγκυμοσύνη της συζύγου του στο πρώτο τους παιδί, στέλνεται να υπηρετήσει στα βομβαρδιστικά ως ραδιοναυτίλος, ειδικότητα που επέλεξε ο ίδιος. (Δεν έβρισκε το πιλοτάρισμα τόσο ενδιαφέρον, όσο το να βρίσκει τον δρόμο του αεροσκάφους στο σκοτάδι, με μόνη βοήθεια το μυαλό του καί τα σχεδιαστικά όργανα – διαβήτες, κτλ. Πού οι δορυφόροι καί τα gps τότε!…)

(Παρένθεση: οι Άγγλοι, κατά τον Α’ ΠΠ σε κάποια στιγμή είχανε ξεμείνει από στρατιώτες. Κι έτσι, στείλανε στο μέτωπο όποιον έβρισκαν! Πχ ηλικίες ακόμη καί πάνω από 50 ετών, όπως καί παντρεμένους με παιδιά. Όμως, η κατάταξη τέτοιων ανδρών είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ήδη στα 27 του διάσημος φυσικός -αν καί γνωστός από τις εργασίες του στη Χημεία- Μόζλυ, κι από τότε ψηφίστηκε νόμος να μην πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου τέτοιοι στρατιώτες.

Η πλάκα είναι πως ο Μόζλυ, ο οποίος σκοτώθηκε στην -καταστροφικής ηλιθιότητας «έμπνευση» του Τσώρτσιλλ- μάχη της Καλλίπολης, πήγε ως εθελοντής.)

Τα βομβαρδιστικά τύπου «Λάνκαστερ», όμως, είχαν ένα σοβαρώτατο σχεδιαστικό μειονέκτημα: από κάτω, από την «κοιλιά» τους, δηλαδή, ήτανε «τυφλά». Δηλαδή, σε αντίθεση με τα Β-17 των ηπαπαραίων, δεν είχανε πολυβόλο από κάτω, ούτε άνθρωπο να κάνει διόπτευση καί να ειδοποιεί γιά κίνδυνο. Κι έτσι, τα Μέσσερσμιτ-109 των  Γερμαναράδων, γνωρίζοντας το μυστικό, πλησίαζαν τα Λάνκαστερ από κάτω, από την «τυφλή γωνία», καί τα θερίζανε. Βοηθούσης καί της νύχτας (διότι οι Άγγλοι διεξήγαγαν νυχτερινούς βομβαρδισμούς από χαμηλό ύψος), το αποτέλεσμα υπήρξε καθαρό μακελειό. Ο Μιχαήλ Βέντρις ήταν μέσα στα λίγα πληρώματα των Λάνκαστερ, που το τέλος του Β’ ΠΠ τα βρήκε σώα καί αβλαβή.

Τώρα, γιατί να θέλει η «υπερεσία» να στείλει σε αποστολή σχεδόν αυτοκτονίας έναν τέτοιον άνθρωπο, ουδείς γνωρίζει. Μάλλον θέλανε να τον βγάλουν απ’ τη μέση, μη τυχόν καί θυμηθεί ο ίδιος όσα ήξερε στο βαθύ του ασυνείδητο… τα οποία προφανώς μετά το τέλος της ανάκρισης θεωρήθηκαν άκρως διαβαθμισμένα.

Ο Βέντρις έκανε καί δεύτερο παιδί, αποστρατεύτηκε μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης (όπου συμμετείχε ως διερμηνέας, καθ’ ό γλωσσομαθής), κι ασχολήθηκε με την πολιτική του ζωή πλέον. Έμεινε ανενόχλητος (τουλάχιστον εμφανώς) από την «υπερεσία» γιά όλ’ αυτά τα χρόνια, ακόμη καί μέχρι το 1952, που ανακοίνωσε από το ραδιόφωνο του BBC την τελική επιτυχία του στο διάβασμα της Γραμμικής Β’.

Μόνο που, όταν τον Απρίλιο του 1953 ανακοινώθηκε η ανακάλυψη του σχήματος του dna,«κάποιοι» θυμήθηκαν τις υπεραπόρρητες απαντήσεις της ανάκρισης του 1941… κι έπαψαν να θεωρούν καταγέλαστες ανοησίες όσα δεν δεχόντουσαν τότε. (Πχ τη μετενσάρκωση του Ιάσονα.) Ο Μιχαήλ Βέντρις θα ξανάμπαινε σε μιά χρυσή φυλακή, όπως τότε με τη «Γαλάζια Αδελφότητα». Κι έτσι, τον «ξαναθυμήθηκαν», σα φιλαράκια απ’ τα παλιά.

Μόνο που λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ΜΒ, γνωρίζοντας άριστα τί καθήκια ήταν (ειδικά ο «χειριστής» του, συνταγματάρχης …Κατιτίς… – ένθα ο «χειριστής» ενός πράκτορα στις «υπερεσίες» είναι μία σχετικά ευγενική έκφραση, αντί της λέξεως «νταβατζής»), κατάλαβε πως μία μονάχα διέξοδος υπήρχε. Το καντήλι του τέλειωνε.

Ο έρμος ο φορτηγατζής που ξεπάρκαρε κάθετα στον δρόμο, τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Πέμπτης, 6 Σεπτεμβρίου 1956, παρά το ψήσιμο που έφαγε στις ανακρίσεις της Αστυνομίας, δεν ήξερε τίποτε καί δεν έφταιγε σε τίποτε. Ο ΜΒ, που όλη τη νύχτα οδηγούσε με τέρμα τα γκάζια, έπεσε πάνω του, διότι απλά επιζητούσε τον θάνατό του – αλλά όχι την αυτοκτονία του, αν καταλαβαίνετε τη διαφορά.

Πολλά περισσότερα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ. Είπαμε, τα περιστατικά της εμπλοκής του ήρωά μας με τις «υπερεσίες» συναποτελούν σκέτο μυθιστόρημα, μπροστά στο οποίο ωχριά η φαντασία. Όπως πχ θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε την αιθερική δεσμευτική «σφραγίδα» των Ατλάντων, που βάζανε σ’ όλα τα μέλη της «ΓΑ» γιά να μην τους φύγουνε (καί ναί, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησαν τα πρακτόρια της αγγλίτσας – ύπνωση με ναρκωτικά κτλ). Ή την αντίστοιχη, που εμπνεύστηκαν κι έβαλαν εκείνη τη στιγμή μέσα στο μυαλό του ΜΒ οι ανακριτές. (Είναι καί οι δυό σπασμένες σήμερα, από τις 28 Ιουλίου 2014. Τη μέρα της αποκορύφωσης των Παναθηναίων.)

Ή ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε προ ετών στη χώρα μας, που περιγράφει πολλά απ’ όσα σας είπα. Το πλουσιόπαιδο απ’ την Καβάλα που γίνεται πράκτωρ, που συναντάει τον Μιχαήλ Βέντρις μαζί με τον …Ιάσονα (όχι τον τότε, αλλά κάποιον γιατρό μ’ αυτό το όνομα), κτλ κτλ κτλ. Τώρα, βέβαια, έχετε το δίκιο σας: η προέλευση τέτοιων πληροφοριών δεν εξηγείται εύκολα, παρεκτός αν δεχθούμε ότι «κάποιοι» άνοιξαν «κάποια» συρτάρια, κι έδωσαν τίποτε φωτοτυπίες στον καλό συγγραφέα, μπας καί ξυπνήσουν οι αναμνήσεις στον μετενσαρκωμένο ΜΒ. (Που τον ξαναψάχνουν εναγωνίως οι «υπερεσίες» της Χέρ Μάτζεστυ’ζ γραίας κάργιας – σκαλώσανε τα παλληκάρια σε κάτι προβληματάκια, καί χρειάζονται το μυαλό που θα τους ξελασπώσει.)

Κι εγώ; Πού τα ξέρω αυτά, εγώ; Πού τα ξέρω, έ;… Ά, εγώ δε θέλω να βλέπω τις«υπερεσίες» ούτε ζωγραφιστές! Εμένα αυτά μου τα σφύριξαν διάφορα πουλάκια! Διότι, όλα κι όλα, είμαι ερασιτέχνης οιωνοσκόπος, καί παρακολουθώ συστηματικά τα πτηνά, πώς κάνουν τσίου-τσίου.

Αν, τώρα, δεν πείθεστε με τα παραπάνω, κανένα πρόβλημα! Θεωρήσετε πλούσια καί τη φαντασία του συγκεκριμένου συγγραφέα, καθώς καί τη δική μου. Καί διαβολική σύμπτωση το ότι οι πληροφορίες ταυτίζονται.

Αν μη τί άλλο, εγώ ξέρω πως στη ζωή του ΜΒ υπάρχει η σκοτεινή περίοδος από Νοέμβριο 1940 μέχρι καλοκαίρι του 1941, καί προσπαθώ να συμπληρώσω το κενό. Βλέπετε, έχει κυκλοφορήσει η φήμη πως πράγματι ήταν πράκτωρ, καί πως από την εμπειρία του στο σπάσιμο των Γερμανικών κωδικών συνομιλιών κατάφερε κι «έσπασε» καί τη Γραμμική Β’. Πλην όμως, ο ΜΒ δεν υπηρέτησε στο Μπλέτσλυ Πάρκ, όπου γινότανε αυτή η δουλειά… αν καί το αφεντικό τόσο του προσωπικού του Μπλέτσλυ Πάρκ, όσο καί το δικό του, ήταν η ίδια ακριβώς «υπερεσία».

Τελειώνοντας, να πούμε καί τον καλό τον λόγο: τα μέντιουμ, που έχουν στο μισθολόγιο οι«υπερεσίες» της αγγλίτσας, έκαναν πολύ καλή δουλειά. Μάντεψαν επιτυχώς το 80% της περιγραφής του μετενσαρκωμένου σήμερα ΜΒ. Μπράβο, ρέ! Δικαιολογείτε απόλυτα τα λεφτά που τσεπώνετε απ’ τους Άγγλους φορολογούμενους.

Να πούμε, όμως, καί κάτι άλλο:

Λεβέντες, ο Συμπαντικός Νόμος ισχύει ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!! Δεν ισχύει μονάχα γιά τη φτωχολογιά, ενώ τζιούζ, ποδίτσες, κι Άγγλοι αριστοκράτες βγάζουν διαρκώς την ουρίτσα τους απέξω – καί δεν τρέχει τίποτε. Εν άλλαις λέξεσιν, τα κάρματα καί τ’ άρματα πιάνουν καί τα καθάρματα.

Βάλτε το καλά αυτό στα μικρά μυαλουδάκια σας, επειδή ο τότε «χειριστής» του ΜΒ σήμερα -μετενσαρκωμένος- αργοπεθαίνει (αν δεν ψόφησε ήδη) στα βρώμικα πεζοδρόμια μιάς Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, κατατρυπημένος απ’ τις σύριγγες. Κι ενθυμούμενος -ανάμεσα στις εφιαλτικές εικόνες που βλέπει απ’ την «άσπρη»- ποιός ήταν κάποτε καί τί έκανε.Παίρνει από τώρα μιά πρόγευση απ’ την Κόλαση, παναπεί. (Στην «πρωτεύουσα της Αλχημείας» βρίσκεται, αν απορείτε.)

Αυτά, ως απάντηση στις προσφάτως εντεινόμενες προσπάθειες της αγγλίτσας να ξανακάνει δικό της προτεκτοράτο την πατρίδα μου, την Ελλάδα. (Δες πχ εδώ.)

Τώρα, αν θεωρείτε πως λέω μαλακίες, καί πως πάω ν’ αντιμετωπίσω την (καί πυρηνική δύναμη ούσα) αγγλίτσα με φαντασιοπληξίες, δικαίωμα σας. Αν σας ικανοποιεί αυτό, δεν σας στερώ τη χαρά.

Ωραία, λοιπόν… Μέχρις εδώ το εμπεδώσατε: ο Μιχαήλ Βέντρις απο- (ανα-) κάλυψε πρώτος (υπό απίθανες συνθήκες) στην εποχή μας τη δομή του μορίου του dna. «- Καί λοιπόν;» θα ρωτήσετε. Κάποιος θα τό ‘κανε κάποια στιγμή. Ο τρόπος, όμως, που μαθεύτηκε η πληροφορία αυτή, μας οδηγεί αλλού.

Πάμε, επομένως να δούμε τί σημαίνουν όλ’ αυτά στην πράξη.

Όπως ακριβώς στις επιστήμες: παρατηρούμε, βγάζουμε τα πρώτα συμπεράσματα, καίξαναγυρίζουμε πίσω στις (κατευθυνόμενες, πλέον) παρατηρήσεις, να δούμε αν είμαστε στον σωστό δρόμο.

(επόμενο)

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ