ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΗΣ ΡΑΜΟΝΑΣ

Λίγες βδομάδες μετά την εγχείρηση μου και αμέσως μετά την πρώτη χημειοθεραπεία, πήγα στον Δρ Μπελτ για ένα γενικό ιατρικό έλεγχο.

Η ουλή ήταν ακόμη φρέσκια και το κάτω μέρος του χεριού μου μουδιασμένο. Αυτά τα δύο συμπτώματα μου είχαν δημιουργήσει ένα μοναδικό και αλλόκοτο συναίσθημα, σαν να είχα αποκτήσει ένα νέο συγκάτοικο στο διαμέρισμα των δύο δωματίων που παλιότερα τα ήξερα ως στήθη μου. Τώρα πιά, στοργικά, τα αποκαλούσα «το στήθος και το στέρνο μου».

Όπως συνήθως, με πήγαν πάλι στο δωμάτιο για να μου πάρουν αίμα – μια τρομακτική διαδικασία για μένα που φοβάμαι τόσο πολύ τις σύριγγες.

Ξάπλωσα στο ιατρικό κρεβάτι. Είχα φορέσει μια φαρδιά καρώ, φανελένια μπλούζα και από μέσα μια ελαφριά ρόμπα. Είχα μελετήσει προσεκτικά αυτόν τον συνδυασμό, με την ελπίδα ότι οι άλλοι θα τον έβλεπαν σαν μια απλή περιστασιακή ενδυματολογική επιλογή. Η μπλούζα έκρυβε το νέο μου θώρακα, η ρόμπα τον προστάτευε και τα κουμπιά στην μπλούζα έκαναν εύκολη την ιατρική πρόσβαση.

Η Ραμόνα μπήκε στο δωμάτιο. Το ζεστό, λαμπερό της χαμόγελο ήταν τολμηρό και φανερό, σε αντίθεση με τους φόβους μου. Την είχα πρωτοδεί λίγες βδομάδες πριν, μέσα στο γραφείο. Τότε δεν ήταν δική μου νοσοκόμα, αλλά τη θυμόμουν καλά γιατί γελούσε. Το γέλιο έβγαινε από μέσα της, με καθαρούς και ζωηρούς τόνους. Θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν τι μπορεί να ήταν τόσο αστείο πίσω από εκείνη την πόρτα. Τι μπορούσε να έχει βρει που να την κάνει να γελάει εκείνες τις ώρες; Γι’ αυτό και την έκρινα επιπόλαια για το όλο θέμα και αποφάσισα να βρω μια νοσοκόμα σοβαρή. Όμως, είχα κάνει λάθος.

Εκείνη τη μέρα ήταν όλα διαφορετικά. Νωρίτερα, η Ραμόνα μου είχε πάρει αίμα. Ήξερε πως φοβόμουν τη σύριγγα και την είχε κρύψει επιδέξια από τα μάτια μου, δίνοντας μου να δω σ’ ένα περιοδικό την αστραφτερή γαλάζια φωτογραφία μιας κουζίνας που ξαναδιακοσμούσαν. Καθώς ξεκουμπώσαμε την μπλούζα και βγάλαμε τη ρόμπα, ο καθετήρας στο στήθος μου αποκαλύφθηκε και η φρέσκια ουλή στο στέρνο μου φάνηκε.

Με ρώτησε: «Πώς πάει η επούλωση της πληγής;»

«Πιστεύω ότι πάει πολύ καλά», είπα. «Κάθε μέρα την πλένω προσεκτικά γύρω γύρω». Η εικόνα του νερού που πέφτει με δύναμη πάνω στο ναρκωμένο μου στέρνο πέρασε αστραπιαία από το πρόσωπο μου.

Με τρυφερότητα ακούμπησε το χέρι της επάνω στην πληγή και εξέτασε την ομαλότητα του δέρματος, ψάχνοντας για κάποιο πιθανό ελάττωμα. Άρχισα να κλαίω σιγανά και σιωπηρά. Έφερε τα γεμάτα εγκαρδιότητα μάτια της κοντά στα δικά μου και είπε, «Δεν την έχεις ακόμα αγγίξει, έτσι δεν είναι;» Κι εγώ απάντησα: «Όχι».

Τότε, εκείνη η υπέροχη, θαλπερή γυναίκα ακούμπησε τρυφερά το καστανόχρυσο χέρι της επάνω στο χλομό μου στέρνο. Το άφησε εκεί για πολλή ώρα. Εγώ συνέχιζα να κλαίω ανενόχλητη. Με πολύ μαλακούς τόνους μου είπε, «Αυτό, είναι ένα μέρος του σώματος σου. Αυτό είσαι εσύ. Δεν πειράζει να το αγγίξεις». Εγώ όμως δεν μπορούσα. Γι’ αυτό, το άγγιξε εκείνη. Άγγιξε την ουλή. Και το τραύμα. Και κάτω απ’ όλα αυτά, άγγιξε την καρδιά μου.

Μετά η Ραμόνα είπε, «Θα σου κρατώ το χέρι όσο το αγγίζεις». Έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό μου και σιώπησε, όπως κι εγώ. Αυτό είναι το δώρο που μου έκανε η Ραμόνα.

Εκείνη τη νύχτα αφού ξάπλωσα, ακούμπησα τρυφερά το χέρι μου επάνω στο γυμνό μου στέρνο και το άφησα εκεί μέχρι που αποκοιμήθηκα. Ήξερα πως δεν ήμουν μόνη. Στο κρεβάτι ήμασταν, μιλώντας μεταφορικά, όλοι μαζί: το στήθος μου, το στέρνο μου, η Ραμόνα κι εγώ.

Betty Aboussie Ellis

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ