Ρίξε μαύρη πέτρα πίσω σου και συνέχισε τη ζωή σου!

Ο άνθρωπος γεννιέται με σκοπό να χαίρεται τη ζωή. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν το αντιλαμβανόμαστε νωρίς κι αναμοχλεύουμε τις στάχτες μας για καιρό. Έρμαια των ανασφαλειών και του εγωισμού μας κατατρώμε το μέσα μας και χάνουμε το νόημα της ζωής, που είναι να προχωράμε. Ό,τι και να συμβαίνει, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να προχωράμε. Γιατί η ζωή συνεχίζεται.

Είναι δύσκολη η απόφαση να κάνεις την αυτοκριτική σου και να δώσεις ένα τέλος στην αδηφάγα, αυτοκαταστροφική τάση σου να γυρίζεις στο παρελθόν και να αποζητάς δικαίωση. Καμιά δικαίωση αγάπη μου δεν έρχεται για τον κολασμένο. Πόσο μάλλον για τον ερωτευμένο.

Μόνος σου πρέπει να ζήσεις τη δοκιμασία σου στο έπακρον για να βγεις νικητής. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα πράγμα· να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Nα μην επιτρέψεις σε κανένα «αν» να φωλιάσει μέσα σου και σε καμία αμφιβολία να βρει έδαφος ν’ αναπτυχθεί.

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, δε θα ήσουν εδώ που είσαι σήμερα, δε θα έκανες αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα στον εαυτό σου. Θα ήσουν προφανώς ευτυχισμένος κι όχι ένας άνθρωπος που προσπαθεί. Όσο προχωράς θα νιώθεις τη μικρότητα όλων όσων άφησες πίσω και θα νιώθεις όλο και πιο δυνατός, όλο και πιο σίγουρος για την απόφασή σου.

Όποιος σε έφερε εδώ που είσαι σήμερα, δεν πρόκειται να σε βγάλει απ’ το αδιέξοδο. Αν δεν τον αφήσεις για πάντα πίσω σου, δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγεις απ’ το παρελθόν. Πού είναι τόσο καιρό αυτός ο άνθρωπος; Ζει τη ζωή του με τις επιλογές του κι εσύ δεν είσαι μέσα σ’ αυτές.

Σεβάσου την απόφασή του και φύγε. Για σένα το κάνεις, όχι για ‘κεινον. Εκείνος έχασε έναν άνθρωπο που τον ήθελε και τον αγάπησε πολύ. Ήταν λίγος για το πολύ σου. Δε θέλησε ούτε μια στιγμή να μπει στα παπούτσια σου, να σε νιώσει. Τι περιμένεις; Ρίξε την πέτρα και προχώρα. Μη γυρίσεις ποτέ να την ψάξεις. Δε θα τη βρεις μέσα στις λάσπες και στα χόρτα που την έχουν καλύψει.

Οι αναμνήσεις είναι κακοί σύμβουλοι της λογικής. Εικόνες, φίλοι, μυρωδιές μπορεί να σου φέρνουν μνήμες. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκώσεις αυτό το φορτίο, να ευχαριστήσεις τη μοίρα για την εμπειρία που σου έδωσε και να ξεκινήσεις για το επόμενο ταξίδι. Μη γυρίσεις να κοιτάξεις ποτέ πίσω. Να κοιτάς μόνο μπροστά.

Να στέφεις τον εαυτό σου με αισιοδοξία για την επόμενη μέρα. Ν’ ανοίγεις τα πανιά σου για νέες περιπέτειες, ν’ αδημονείς να γνωρίσεις ανθρώπους άξιους να σ’ ολοκληρώσουν, εκείνους που θα σεβαστούν αυτό που είσαι και δε θα σκεφτούν ποτέ να σε πληγώσουν.

Κι αν καμιά φορά υπερέβαλαν θα είναι ικανοί να ζητήσουν «συγγνώμη». Εκείνοι που θα σε πάνε κάθε φορά ένα βήμα παραπέρα, γιατί θ’ αγαπήσουν αυτό που είσαι χωρίς να ζητιανεύεις, να παρακαλάς, να το απαιτείς. Θα το κάνουν με δική τους βούληση κι αυτό θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις, ότι τόσο καιρό έψαχνες σε λάθος μέρος.

Η απελευθέρωση της ψυχής μας απ’ τα δεσμά του παρελθόντος είναι λύτρωση. Ο χρόνος που απαιτείται για να τα καταφέρεις δεν είναι ίδιος για όλους. Ανέβα στο σκαλοπάτι της αυτοεκτίμησης και ξεφορτώσου ανθρώπους που σε γεμίζουν ανασφάλειες. Η πολυτιμότητά σου θα ειδωθεί από εκείνον που είναι άξιος να σ’ αγαπήσει.

Φόρα το πιο όμορφο χαμόγελό σου, άφησε το φως σου να κατακλύσει τους άλλους και να ‘σαι σίγουρος πως μία νέα σελίδα γεμάτη υποσχέσεις σε περιμένει. Ρίξε μια πέτρα πίσω σου και πίστεψε στο θαύμα της ζωής. Αυτό που περιμένεις ίσως να κρύβεται στο επόμενο βήμα, ίσως και παρακάτω.

Άντε, μη στέκεις. Ξεκίνα να προχωράς.

Της Αναστασίας Νάννου.

pillowfights + anapnoes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ