Ελύτης - Άνθη, αρώματα

    Ο   Ποιητής

                                                                   Μ Υ Ρ Ι Σ Α Ι   Τ Ο   Α Ρ Ι Σ Τ Ο Ν            
                                                                                                                                                      
                                           Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν                              
                                           άνεμο για να μεγαλώσω.Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω                             
                                           τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.                                            
                                           Μιά γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο                          
                                           πράγμα ο έρωτας ∙ άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα ∙ άλλο η                                            
                                           πίκρα και άλλο το μαράζι ∙ άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.                                       
                                           Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνον -                  
                                           ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο
                                           απομακρύνονται                                                            
                                           από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-                                            
                                           μοιωμένος μας μόχθος , έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται                           
                                           κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.                                                                                                     
                                           Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας                                                  
                                           αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό                                                            
                                           που του δίνουμε για να μας συντηρεί το μαύρο που δίνουμε, για να μας                                            
                                           αποδοθεί λευκό ∙ το θνησιμαίο, αείζωο.
                                                                                                                                                
                                            Και χρωστάμε στη διάρκεια μιάς λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.
                                                                                                                    (Οδυσσέας Ελύτης)



AΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΙΘΕΡΙΚΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ   

Μεγαλώνω μέσα στ’ αρώματα :Τα δοξαστικά αγιοκλήματα, οι αισθησιακές πασχαλιές, οι μεθυστικές τζιτζιφιές της αυλής μας, οι βαθύπιοτες λευκές ακακίες, οι ερωτικές νερατζιές των δρόμων, τα γιασεμιά της αγάπης που ξεχυλίζουνε στα κάγκελα, το στοχαστικό δενδρολίβανο, τ’ άσπρα μαγευτικά τριαντάφυλλα που ξυπνούν την ενθύμηση ενός κόσμου άλλου,προγενετήσιου , τα ροζ εκατόφυλλα ρόδα του αρχαίου Αφροδίσιου -γλύκα ζωής, τα κόκκινα μαγιάτικα των θεϊκών γάμων, οι λεβάντες στο παρτέρι ― δυνατό άρωμα ταυτισμένο με το καλοκαίρι, οι ομορφούλες της διπλανής αυλής, χρωματιστές, μεταξωτές και λεπτεπίλεπτες, οι ροζ άγριες πόες – «πεταλούδες», πελαργόνια στο ασπρισμένο αντικρινό κηπάκι, με άρωμα εξαιρετικά δροσερό, άπιαστο στις πνοές του ανέμου, τα πολύχρωμα πληθωρικά γεράνια, η ντελικάτη γαζία, οι αγριογαζίες φουντωμένες στον καφενέ, οι ψηλόκορμοι ευκάλυπτοι, οι βιολέχρωμες κουτσουπιές, οι ουράνιες ακακίες Κωνσταντινουπόλεως, οι σοφές δάφνες της πλατείας, το αυτοφυές γιατρευτικό δέντρο με τα κίτρινα επιμήκη άνθη και τα θεραπευτικά φύλλα, που ξεφλουδίζουμε και κολλάμε στα τραύματα των παιχνιδιών, τα κόκκινα και κίτρινα δειλινά που ανοίγουνε τ’ απόγευμα, τα μυστηριακά βυσινιά μυρωδάτα γαρύφαλα, τα εκστατικά πλατύφυλλα βασιλικά της γιαγιάς και τα γαλάζια συμπαντικά αστράκια του καλοκαιριού σε πολύτιμες γλάστρες υψωμένες, τα ανάλαφρα πολύχρωμα κι ονειρικά «δελφίνια» στο στρογγυλό κηπάκι με τις αχιβάδες του νησιώτικου σπιτιού, τα κοράλλια, τα φούξια, οι ζίνιες, οι ντάλιες, οι «δαφνούλες», οι μεταφυσικοί κατηφέδες, οι εκφραστικοί πανσέδες, οι αιθερικές νεραγκούλες, οι ευωδιαστές φρέζες, οι δυόσμοι, οι ματζουράνες, οι μέντες, τα φλισκούνια, τα μπουγαρίνια, οι «χιονάτες», περικοκλάδες, οι βουκαμβίλιες μωβ, ροζ, άσπρες, βυσινιές μαζί σ’ ένα όνειρο έκφρασης, η αφροδίσια λουίζα, που ταξίδεψε να με βρει μωρό από την Πόλη στα φακελάκια της αλληλογραφίας και ρίζωσε για πάντα μπρος στην εστία μας, η μυστική αυτάρεσκη γαρδένια, οι πληθωρικές ορτανσίες – αγκαλιές αγγέλων, τα μωρά χαμομήλια της αγιότητος, οι ονειρικές ανεμώνες, οι σταυρικές σημαίνουσες ολόφωτες παπαρούνες, οι θυμόσοφες ρίγανες, τα αρμονικά θυμάρια, οι άλκιμες μυρτιές στις εξοχές των περιπάτων, οι συντροφιαστές βερβένες – καμπανούλες, τα αιθερικά δυναμικά κυκλάμινα, οι σιωπηλές τουλίπες, τα ρομαντικά χρυσάνθεμα, τα ερωτευμένα του φωτός ηλιοτρόπια, τα αγγελικά ζουμπούλια, οι γαμήλιες ορχιδέες, τα φεγγοβολούντα ροδόδεντρα, οι βαθιά ηδονικοί υάκινθοι, οι αποκαλυπτικοί θεϊκοί κρίνοι, οι χαρούμενες μαργαρίτες, τα μοσχομπίζελα, οι μόσχοι, οι μυρωδάτοι αλάδανοι, οι φασκομηλιές, η έκρηξη της Άνοιξης στα πολύχρωμα αμέτρητα λουλούδια, σαν συντριβάνια στη μέση της μεγάλης πλατείας με το ηλιακό ρολόι, τα φούλια, οι αμπαρόριζες, οι μυστικές πετούνιες, οι βιολέτες της έκστασης, οι σιωπηλές βιγκόνιες, οι παραμυθένιες μαγνόλιες, οι αισθησιακές καμέλιες, τα ρόδινα μπουκετάκια των κέρινων μικρών αστεριών, τα ονειρικά νούφαρα και τα εξαίσια άνθη των κάκτων, το αιθερικό δέντρο του φωτός, που ακόμα ψάχνω τ’ όνομά του κι άκουσα πως «παγόνι» το λεν σ’ ένα νησί, κι όλα τα άπειρα σε σχέδια και χρώματα ανθάκια των αγρών και των κήπων, που ακόμη τα ονόματά τους αγνοώ – κι αυτό είναι η πρόκληση του μέλλοντος, το νιώθω ―   α ρ ώ μ α τ α       α ρ ώ μ α τα   α ρ ώ μ α τα    

                                                                         επάνω σας σκύβω :       α ν ά σ α

                                                                                και  ουσιώνομαι  Θ ε ό

 Ο   Ποιητής

                                                              ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ τα οικόσιτα της Νοσταλγίας

                                                          τα λουλούδια τα νήπια της βροχής που τρέμουν

                                                              τα μικρά και τετράποδα στο μονοπάτι

                                                          τ’αψηλά στους ήλιους και τα ρεμβοκίνητα.

                                                              Τα σεμνά με την κόκκινη αρρεβώνα

                                                          τα κομπάζοντας έφιππα μες στους λειμώνες

                                                              τα σε καθαρό ουρανό εργασμένα

                                                          τα στοχαστικά και τα χιμαιροποίκιλτα

                                                             Το Κρίνο, το Τριαντάφυλλο, το Γιασεμί,

                                                          ο Μενεξές, η Πασχαλιά, ο Υάκινθος,

                                                             το Γ ιούλι, το ζαμπάκι, το Αστρολούλουδο .

                                                                                             (. . . )                                                                                       

                                             Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πα-

                                                                                       ντα το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.                                                               (                                                                                                                                                  (Οδ. Ελύτης)

T' Aρώματα των Φυτών και τ' "Αρώματα"-Θεμέλια-Κουάρκς σε τρία ζεύγη εντός των ατομικών πυρήνων εκφράζουν την

ίδια Πύλη προς το άπειρο βάθος και ύψος της Θεότητος , που μας διαπερνά...!!!

virna-aigiali

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ