ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ: Η ΚΑΘΡΕΠΤΙΣΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ (Μέρος Α)

Ο παππούς μου ήταν άνθρωπος της συνήθειας. Όταν έβρισκε κάτι που λειτουργούσε γι’ αυτόν, έμενε σε αυτό. Αυτό μπορεί να εξηγεί πώς αυτός και η γιαγιά μου έμειναν παντρεμένοι για περισσότερο από 50 χρόνια. Μετά τον θάνατο της, εκείνος ζούσε με τον αδελφό του, η σχέση μου μαζί του άλλαξε. Αναπτύξαμε μια καλή φιλία και ένα βαθύτερο επίπεδο σύμπνοιας που διήρκεσε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το αγαπημένο μέρος του παππού για φαγητό ήταν το τοπικό φραντσάϊζ της αλυσίδας fast-food Wendy’s. Όταν τον επισκεπτόμουν στις διακοπές που επέστρεφα από την δουλειά μου έξω από την πολιτεία, όπως και σε εξαιρετικές περιστάσεις, πάντοτε φρόντιζα να έχω μια ολόκληρη μέρα για να πάρω τον Παππού όπου ήθελε να πάει. Ήταν η ημέρα που περνούσαμε μαζί, και τον ρωτούσα ξανά και ξανά, «Παππού, που θα ήθελες να περάσεις την ημέρα;» Πάντοτε συνόδευα την ερώτηση με μια λίστα από καλά εστιατόρια και καφετέριες, και όλα τους ήταν κοντά στο σπίτι του στην πόλη. Ενώ άκουγε προσεκτικά, και στην πραγματικότητα επεξεργάζονταν κάθε επιλογή μέσα στο μυαλό του, η απάντηση του ήταν πάντα η ίδια, και εγώ ήξερα ποια θα ήταν: «Στα Wendy’s».

Η εκδρομή στα Wendy’s ήταν υπόθεση ολόκληρης της ημέρας. Γενικά φτάναμε αργά το πρωί, ακριβώς πριν αρχίσει η φούρια των εργαζομένων για την ώρα του γεύματος που για μια ώρα θα έπρεπε να πηγαινοέρχονται. Καθόμαστε και τους παρακολουθούσαμε να έρχονται και να φεύγουν μέχρι που είμαστε οι μόνοι που είχαμε μείνει. Μετά θα άκουγα τις ιστορίες του για το πώς ήταν η χώρα μας κατά την Μεγάλη Ύφεση, ή θα μιλούσαμε για τα προβλήματα της ημέρας και τι αυτά σήμαιναν για το μέλλον του κόσμου. Καθώς έπεφτε η νύχτα και το πλήθος που είχε μαζευτεί για δείπνο έκανε το εστιατόριο πολύ θορυβώδες για να μπορούμε να μιλάμε, αποτελείωνε το τσήζμπεργκερ και το μπωλ με το τσίλι που έτρωγε επί ώρες, και τον γύριζα σπίτι.

Μια μέρα όταν ο Παππούς καθόταν απέναντι μου στο αγαπημένο μας τραπέζι, ξαφνικά έγυρε προς το μέρος μου και σωριάστηκε πάνω στο τραπέζι. Ήταν τελείως ξύπνιος και είχε τις αισθήσεις του. Τα μάτια του ήταν καθαρά, μπορούσε να μιλήσει τέλεια, και κατά τα άλλα, όλα τα άλλα έμοιαζαν να είναι εν τάξει. Απλά, δεν μπορούσε να καθίσει όρθιος στην καρέκλα του. Ήταν εκείνη την ημέρα στα Wendy’s που ανακαλύψαμε ότι ο Παππούς είχε αναπτύξει μιαν ασθένεια στα 80 του η οποία συχνά παρουσιάζεται στις γυναίκες στα 30 τους.

Ονομάζεται βαριά μυασθένεια, και γίνεται αντιληπτή όταν το σώμα του ανθρώπου γίνεται ανίκανο να ανταποκριθεί στην πρόθεση του ατόμου να κινήσει τους μυς, να σταθεί όρθιο, ή ακόμα και να κάνει κάτι τόσο απλό όσο να κρατήσει το κεφάλι του όρθιο. Ιατρικά, ορίζεται ως αυτοάνοση διαταραχή η οποία παρουσιάζεται όταν η ουσία η οποία κανονικά μεταφέρει τις οδηγίες μεταξύ των νεύρων ενός ανθρώπου και των μυών (η ακετυλχολίνη) απορροφάται από μία ιδιαίτερη χημική ουσία – η οποία παράγεται από το ίδιο το σώμα του ατόμου.

Έτσι, ενώ ο παππούς μου μπορούσε να σκεφτεί μια σκέψη η οποία διέταξε το σήμα του να «σταθεί όρθιο», για παράδειγμα, και ο εγκέφαλος του έστελνε το σήμα της σκέψης αυτής στο σώμα, οι μύες δεν μπορούσαν να το λάβουν. Η χημική ουσία «επισκίαζε» το σήμα. Με άλλα λόγια, ο παππούς μου είχε αναπτύξει μια κατάσταση κατά την οποία το σώμα του λειτουργούσε εναντίον του εαυτού του σε ένα πεδίο μάχης μεταξύ δύο αντίθετων τύπων χημείας – μίας η οποία παρήγαγε όλα όσα χρειάζονταν για να λειτουργήσει κανονικά, και μια άλλη η οποία εμπόδιζε αυτές τις λειτουργίες από το να συμβούν. Μεταξύ των επισκέψεων μου, περνούσα όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα με τον παππού μου και προσπαθούσα να τον βοηθήσω να τα βγάλει πέρα με την εμπειρία του ενώ μάθαινα σχετικά με την κατάσταση του.

Κατά τον χρόνο που περνούσαμε μαζί, ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον για την ζωή του και την ιστορία της χώρας μας – κάτι που πιστεύω ότι είχε άμεση σχέση με την κατάσταση του. Κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, ο παππούς ήταν σε νεαρή ηλικία και εργαζόταν σε ένα μεγάλο παντοπωλείο. Αν έχετε ποτέ μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν εκείνη την περίοδο, προφανώς γνωρίζετε τα σημάδια που η εμπειρία άφησε στη ζωή τους. Μέσα σε μια νύκτα, τα πάντα άλλαξαν: Η οικονομία σταμάτησε, τα εργοστάσια σταμάτησαν να λειτουργούν, τα καταστήματα έκλεισαν, το φαγητό ήταν λιγοστό, και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να θρέψουν τις οικογένειες τους. Ο παππούς μου ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους.

Ενώ είχε κάνει τα πάντα που ήταν ανθρωπίνως δυνατό να φέρνει φαγητό στο σπίτι για την νέα του σύζυγο και την υπόλοιπη οικογένεια η οποία ζούσε μαζί τους, και το είχε κάνει σχετικά καλά, μέσα στο μυαλό του πίστευε ότι είχε αποτύχει. Και μέσα στην καρδιά του ένιωθε ένοχος για την αποτυχία του. Ένιωθε ντροπή που είχε αποτύχει σαν σύζυγος, γιός, γαμπρός, και φίλος.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ