Η Μάνα - Βαμπίρ

Νιώθω κάποια αηδία, βαριέμαι και θλίβομαι με τους γονείς που μιλούν συνεχώς, σε κάθε ευκαιρία για τα παιδιά τους.

Τις μανάδες εκείνες κυρίως που μαζεύονται στις περιβόλους των δημοτικών και ξεροσταλιάζουν, σχολιάζουν, θαυμάζοντας ή ανησυχώντας, συνήθως αναίτια, για τα βλαστάρια τους.

Μοναδικό θέμα συζήτησης τους οι δραστηριότητες κι επιδόσεις των παιδιών τους. Τα τετριμμένα μιας ανούσιας διασχεσιακής πραγματικότητας που έχασε το επίκεντρό της, την σχέση που έπαψε να αναζητά την επίγνωση. Η απόλυτη μιζέρια και θανατήλα μεταμφιεσμένη σε ενδιαφέρον και μέριμνα.

Φοβάμαι κι ανησυχώ όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για κείνους τους γονείς που ποτέ δεν «βαριούνται» τα παιδιά τους. Που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτό το δικαίωμα προτάσσοντας ηθικο-ενοχικές παρωπίδες. 

Δεν πλήττουν με τους άλλους γιατί βαριούνται φοβερά τον εαυτό τους. Αυτόν που αναγκαστικά θα συναντήσουν αν μείνουν για λίγο αντιμέτωποι με την δύνη της προσωπικής τους ύπαρξης. Που δεν νιώθουν ποτέ την ανάγκη να μείνουν μόνοι, ούτε διεκδικούν ενεργητικά τον χώρο τους, μια, έστω και περιορισμένη, προσωπική ζωή. 

Που δεν τολμούν καν να ομολογήσουν μια τέτοια ανάγκη, ακόμα κι αν την ασφυκτικά την αισθάνονται.

Που εγκλωβισμένοι στην ενοχικότητα του γονεϊκού ρόλου και των δικών τους οικογενειακών καταβολών και συμπλεγμάτων προτιμούν μισοσυνειδητά να αφαιμάξουν το όποιο ίχνος ζωτικότητας κι ελευθερίας των γόνων τους αποποιούμενοι τα πιο υγιή προσωπικά τους συναισθήματα. Τις πιο βασικές προϋποθέσεις της ψυχικής τους υγείας. Με πρώτη την ανάγκη για εξατομίκευση.

Δεν το λέει, αλλά κάθε πράξη ετούτης της μάνας το καταδείχνει: 

«Αφού εγώ βαριέμαι την ζωή μου, αφού η υπακοή στα κοινωνικά στερεότυπα του καθώς πρέπει «καλού» γονιού δεν μου επιτρέπει να διεκδικώ τον χώρο και τον χρόνο μου, τότε η μόνη μου επιλογή είναι παιδί μου να σε ξεζουμίσω! Τι να κάνω κι εγώ;! Κάπως πρέπει να επιβιώσω. 

Δεν αντέχεται αυτή η ζωή χωρίς ενδιαφέρον και νόημα! 

Εξάλλου εσύ μου στέρησες τα νιάτα μου, τα καλύτερα μου χρόνια. Οφείλεις να μου το ξεπληρώσεις! 

Πρώτον, οφείλεις να με αγαπάς άνευ όρων. 

Δεύτερον, είτε το θες είτε όχι, αφού είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος στην οικογενειακή αλυσίδα, θα γίνεις εσύ το «παιχνίδι» μου, το χόμπι μου, -και ακόμα χειρότερα- η ελπίδα, το νόημα, το λιμάνι και η υπαρξιακή μου καταφυγή και ασφάλεια. Δεν μπορείς να μου το αρνηθείς. Οφείλεις σε μένα την ύπαρξή σου…».

Συχνά, όταν συναντάω στο προαύλιο ή στο γραφείο μου τέτοιες μητέρες νιώθω να με περιβάλλει η αδιέξοδη δυσωδία ενός συντελεσμένου θανάτου.

Grigoris Vasileiadis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ‎