Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…Βαθιά ασυνείδητα διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα στην ζωή τους, παρατηρώντας πως εξελίσσεται το δράμα της.
Αναζητούν διεξόδους και όταν τούτοι δεν καταφέρνουν να τους δείξουν την έξοδο από την δυσαρέσκεια, σε βάθος χρόνου απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες τους.
Υπάρχει πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη της κάθε στιγμής, πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει προθέσεις και όνειρα…
Γκρινιάζουν για όσα δεν καταφέρνουν, για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…
Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, μα ούτε βαθιά Ζωντανοί είναι…
Ψάχνουν να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ… Και αν βρεθεί δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος χρόνου.
Προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες και συναναστροφές, με επιβεβαιώσεις και αποδοχές, μα ούτε αυτές οι «επιτυχίες» τους δημιουργούν μέσα τους την αίσθηση του Αιώνιου. Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα ευκολότερα. Απομονώνονται μετά…
Δεν επιτρέπουν στον Εαυτό τους να φωτίσει τα σκοτάδια τους και να τα μεταβάλλει στην αιώνια φλόγα του Ζωντανού Πνεύματος, που περιλαμβάνει και δεν απομονώνει…
Παραιτούνται ευκολότερα από όσο είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, γιατί δεν ξέρουν για ποιο πράγμα αξίζει κανείς να πολεμήσει, όταν όλα γύρω τους έχουν ματαιωθεί… Και απλά περιμένουν να αλλάξει η ζωή τους…
Μερικές φορές ο άνθρωπος θέλει την αλλαγή, αρκεί να μην αλλάξει ο ίδιος…
Αλήθεια, είναι τόσα λίγα αυτά που προκαλούν πραγματική θλίψη… Όλα τα άλλα είναι πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη βαθιάς Πίστης στο Αιώνιο…
Ο Επίκουρος απέδιδε στις ανησυχίες πρωτεύοντα ρόλο υποστηρίζοντας ότι μόλις εκλείψουν ή ατονήσουν, οι άνθρωποι επιστρέφουν στη φυσιολογική τους κατάσταση της ευτυχίας.
Ο ισχυρισμός του για τον κυρίαρχο ρόλο των ανησυχιών στην επιδίωξη της ευτυχίας επιβεβαιώνεται από την εμπειρική διαπίστωση ότι τον περισσότερο χρόνο μας τον αφιερώνουμε στην αντιμετώπιση ανησυχιών, παρά στην ικανοποίηση επιθυμιών. Αυτό συμβαίνει, γιατί και οι επιθυμίες μας μετατρέπονται σε ανησυχίες, από τη στιγμή που αποφασίσουμε να τις πραγματοποιήσουμε.
Το πλήθος, η ένταση και η αποτελεσματική διαχείριση των ανησυχιών παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιδίωξη της ευτυχίας μας. Ένας προφανής τρόπος για να τις μειώσουμε είναι να απορρίψουμε τις περιττές και υπερβολικές μας απαιτήσεις. Η μέθοδος αυτή μειώνει άμεσα το στρες γιατί η εφαρμογή της εξαρτάται αποκλειστικά από μας. Ας κάνουμε προς στιγμή μια σύντομη ενδοσκόπηση. Ας αναρωτηθούμε ποιες επιθυμίες στριφογυρίζουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας. Ποιες είναι οι επιδιώξεις και οι στόχοι μας; Το πιθανότερο είναι πως το μυαλό μας κατακλύζεται από υπερβολικές ή ακόμη και παράλογες απαιτήσεις, που θα μπορούσαμε να αποβάλλουμε χωρίς καμιά συνέπεια στη ζωή μας. Μεγάλα σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά, επώνυμα ρούχα και παπούτσια, ταξίδια και ψυχαγωγία, ανεβάζουν ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων από τον Εαυτό μας.
Είναι και ο κοινωνικός περίγυρος που μας πιέζει να μην υστερούμε έναντι των «άλλων» και κατά προτίμηση να υπερέχουμε. Όλες αυτές τις επιθυμίες το μυαλό μας τις μεταφράζει ως ένα ασήκωτο φορτίο στις πλάτες του Εαυτού μας. Αντιλαμβάνεται ότι για να τις ικανοποιήσει χρειάζεται να ξεπεράσει τις δυνάμεις του και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να ικανοποιήσει μερικές από αυτές. Η διαπίστωση αυτή προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις, που γεννούν αισθήματα ανεπάρκειας, ενοχές, ανησυχίες και άγχος. Το υπόστρωμα για την κλινική κατάθλιψη το έχουμε ήδη στρώσει μόνοι μας. Αν δεν έχουμε αποθέματα «δύναμης» να αντισταθούμε στους πειρασμούς και επιμείνουμε στην ικανοποίηση των άμετρων επιθυμιών μας, οι ανησυχίες θα μονιμοποιηθούν και θα θέσουν σε κίνηση τους αμυντικούς μηχανισμούς του οργανισμούς μας. Όπως ήδη έχουμε περιγράψει στη «βιολογία της ευτυχίας», οι βιολογικές μας αντιδράσεις στις ανησυχίες οδηγούν νομοτελειακά σε ψυχικές διαταραχές.
Έτσι λοιπόν, οι υπερβολικές καθημερινές επιθυμίες προκαλούν άμετρες ανησυχίες. Σε αυτές έρχονται να προστεθούν και οι έμφυτες υπαρξιακές ανησυχίες μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και αυτές μεγεθυμένες στη σκέψη μας και με τη σειρά τους προκαλούν νέες υπερβολικές ανησυχίες.
Ο συνδυασμός καθημερινών και υπαρξιακών ανησυχιών συνθέτει ένα εκρηκτικό μίγμα άγχους, που ταράζει το μυαλό μας και το κρατά σε διαρκή εγρήγορση προκειμένου να αμύνεται στους κινδύνους που εμπεριέχουν. Αν δεν διαθέτουμε αποτελεσματικούς μηχανισμούς για να τους διαχειριστούμε, όχι μόνο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ηρεμήσουμε και να επιδιώξουμε την ευτυχία μας, αντίθετα κινδυνεύουμε να παρουσιάσουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Η επικούρεια φιλοσοφία δίνει αποτελεσματικές διεξόδους διαφυγής από τη μάστιγα των υπέρμετρων επιθυμιών και ανησυχιών, όπως θα αναλύσουμε στα επόμενα κεφάλαια.
Την εποχή που έζησε ο Επίκουρος τα υπαρξιακά ζητήματα προκαλούσαν έντονο φόβο στους ανθρώπους. Συχνά χρησιμοποιούνταν ως μέσο εκφοβισμού για να υποτάξουν τους ανθρώπους στο θρησκευτικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας.
Ο Επίκουρος μελέτησε σε βάθος τις «τελικές ανησυχίες» της σύγχρονης υπαρξιακής ψυχολογίας. Ο θάνατος, η ελευθερία βούλησης και το Νόημα Ζωής, αποτελούν τα θεμέλια της φιλοσοφίας του. Οι πρωτοποριακές θέσεις που διατύπωσε επιβεβαιώθηκαν από την εμπειρία της ζωής ανά τους αιώνες, αλλά και από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Γι αυτό παραμένουν επίκαιρες.
Ο ισχυρισμός του για τον κυρίαρχο ρόλο των ανησυχιών στην επιδίωξη της ευτυχίας επιβεβαιώνεται από την εμπειρική διαπίστωση ότι τον περισσότερο χρόνο μας τον αφιερώνουμε στην αντιμετώπιση ανησυχιών, παρά στην ικανοποίηση επιθυμιών. Αυτό συμβαίνει, γιατί και οι επιθυμίες μας μετατρέπονται σε ανησυχίες, από τη στιγμή που αποφασίσουμε να τις πραγματοποιήσουμε.
Το πλήθος, η ένταση και η αποτελεσματική διαχείριση των ανησυχιών παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιδίωξη της ευτυχίας μας. Ένας προφανής τρόπος για να τις μειώσουμε είναι να απορρίψουμε τις περιττές και υπερβολικές μας απαιτήσεις. Η μέθοδος αυτή μειώνει άμεσα το στρες γιατί η εφαρμογή της εξαρτάται αποκλειστικά από μας. Ας κάνουμε προς στιγμή μια σύντομη ενδοσκόπηση. Ας αναρωτηθούμε ποιες επιθυμίες στριφογυρίζουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας. Ποιες είναι οι επιδιώξεις και οι στόχοι μας; Το πιθανότερο είναι πως το μυαλό μας κατακλύζεται από υπερβολικές ή ακόμη και παράλογες απαιτήσεις, που θα μπορούσαμε να αποβάλλουμε χωρίς καμιά συνέπεια στη ζωή μας. Μεγάλα σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά, επώνυμα ρούχα και παπούτσια, ταξίδια και ψυχαγωγία, ανεβάζουν ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων από τον Εαυτό μας.
Είναι και ο κοινωνικός περίγυρος που μας πιέζει να μην υστερούμε έναντι των «άλλων» και κατά προτίμηση να υπερέχουμε. Όλες αυτές τις επιθυμίες το μυαλό μας τις μεταφράζει ως ένα ασήκωτο φορτίο στις πλάτες του Εαυτού μας. Αντιλαμβάνεται ότι για να τις ικανοποιήσει χρειάζεται να ξεπεράσει τις δυνάμεις του και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να ικανοποιήσει μερικές από αυτές. Η διαπίστωση αυτή προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις, που γεννούν αισθήματα ανεπάρκειας, ενοχές, ανησυχίες και άγχος. Το υπόστρωμα για την κλινική κατάθλιψη το έχουμε ήδη στρώσει μόνοι μας. Αν δεν έχουμε αποθέματα «δύναμης» να αντισταθούμε στους πειρασμούς και επιμείνουμε στην ικανοποίηση των άμετρων επιθυμιών μας, οι ανησυχίες θα μονιμοποιηθούν και θα θέσουν σε κίνηση τους αμυντικούς μηχανισμούς του οργανισμούς μας. Όπως ήδη έχουμε περιγράψει στη «βιολογία της ευτυχίας», οι βιολογικές μας αντιδράσεις στις ανησυχίες οδηγούν νομοτελειακά σε ψυχικές διαταραχές.
Έτσι λοιπόν, οι υπερβολικές καθημερινές επιθυμίες προκαλούν άμετρες ανησυχίες. Σε αυτές έρχονται να προστεθούν και οι έμφυτες υπαρξιακές ανησυχίες μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και αυτές μεγεθυμένες στη σκέψη μας και με τη σειρά τους προκαλούν νέες υπερβολικές ανησυχίες.
Ο συνδυασμός καθημερινών και υπαρξιακών ανησυχιών συνθέτει ένα εκρηκτικό μίγμα άγχους, που ταράζει το μυαλό μας και το κρατά σε διαρκή εγρήγορση προκειμένου να αμύνεται στους κινδύνους που εμπεριέχουν. Αν δεν διαθέτουμε αποτελεσματικούς μηχανισμούς για να τους διαχειριστούμε, όχι μόνο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ηρεμήσουμε και να επιδιώξουμε την ευτυχία μας, αντίθετα κινδυνεύουμε να παρουσιάσουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Η επικούρεια φιλοσοφία δίνει αποτελεσματικές διεξόδους διαφυγής από τη μάστιγα των υπέρμετρων επιθυμιών και ανησυχιών, όπως θα αναλύσουμε στα επόμενα κεφάλαια.
Την εποχή που έζησε ο Επίκουρος τα υπαρξιακά ζητήματα προκαλούσαν έντονο φόβο στους ανθρώπους. Συχνά χρησιμοποιούνταν ως μέσο εκφοβισμού για να υποτάξουν τους ανθρώπους στο θρησκευτικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας.
Ο Επίκουρος μελέτησε σε βάθος τις «τελικές ανησυχίες» της σύγχρονης υπαρξιακής ψυχολογίας. Ο θάνατος, η ελευθερία βούλησης και το Νόημα Ζωής, αποτελούν τα θεμέλια της φιλοσοφίας του. Οι πρωτοποριακές θέσεις που διατύπωσε επιβεβαιώθηκαν από την εμπειρία της ζωής ανά τους αιώνες, αλλά και από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Γι αυτό παραμένουν επίκαιρες.
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΧΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
Εικόνα: http://orig12.deviantart.net/eedd/f/2011/232/6/7/surreal_doctor_who_painting_by_thefirstpictureshow-d47b1dj.jpg
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.