Μην ξεχνάς τους ανθρώπους που είναι μόνοι. Σε χρειάζονται…

Της Στεύης Τσούτση.

Ανήμερα Δεκαπενταύγουστου.
Σε κάθε γωνιά τούτης εδώ της χώρας, από το πιο μικρό ορεινό χωριό ως και το πιο απόμακρο ψαροχώρι γιορτάζουν τη Χάρη της Παναγιάς.
Της Υπέρτατης Μάνας. Της Εκατονταπυλιανής, της Ακατάβλητης, της Γλυκοφιλούσας, της Αμολιανής, της Ελπιδοφόρας, της Ευαγγελίστριας…
Περισσότερα από 500 προσωνύμια δόθηκαν στην Παναγιά, ώστε ο κάθε ένας πιστός  να τη νιώσει δίπλα του.
Να νιώσει την προστατευτική της παρουσία στο πλευρό του.
Να νιώσει πως δεν είναι μόνος.
Αλλά δεν αρκεί μόνο η πίστη στα Θεία για να πολεμήσει τη μοναξιά.
Είναι βάλσαμο, είναι παρηγοριά, είναι δύναμη.
Αλλά δεν αρκεί.
Γιατί ο άνθρωπος, έχει ανάγκη και την ανθρώπινη παρουσία για να μη νιώθει μόνος.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον άνθρωπο.
Έχει ανάγκη την παρουσία του σε ανάγκη και χαρά, τη στήριξη του, το ενδιαφέρον, την κουβέντα του.
Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, άνθρωπε.
Αρκεστήκαμε σε όσα έχουμε και ξεχάσαμε εκείνο το λυτρωτικό “Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι”…
Μεγάλη γιορτή η σημερινή.
Οικογένειες μαζεύονται, τρώνε μαζί, παιρνούν χρόνο μαζί. Καταπολεμούν τη μοναξιά τους με άτομα αγαπημένα. Που μπορεί να μην τα βλέπουν συχνά, αλλά τουλάχιστον σε μια γιορτή ανταμώνουν.
Εκείνοι οι άλλοι, όμως;

Που δεν έχουν κανέναν και τίποτα; Που έχουν μείνει μόνοι και δεν έχουν έναν οικείο να ανταλλάξουν εκείνο το λυτρωτικό “Χρόνια πολλά”;
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που είναι μόνοι τους. Όχι απαραίτητα εξαθλιωμένοι κι άστεγοι όπως μπορεί να σκεφτεί αρχικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα στηρίγματα τους ή που ατύχησαν στη ζωή και δε βρέθηκαν ποτέ άτομα να τους αγαπήσουν και να σταθούν το πλάι τους.Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να στρώνουν πάντα ένα σερβίτσιο στο τραπέζι και την πόρτα τους να τη χτυπά μόνο ο διαχειριστής ή και ο ταχυδρόμος.
Ξέρεις κι εσύ έναν τέτοιο άνθρωπο. Τον συναντάς στο πάρκο να κάθεται και να χαζεύει τα πιτσιρίκια να παίζουν. Μπορεί κάποτε να χάιδεψε και κανά ζωηρό κεφάλι καθώς του έδινε τη μπάλα που ξεμάκρυνε.

Αυτόν τον άνθρωπο τον βλέπεις αλλά δεν τον βλέπεις. Ενώ θα έπρεπε…
Είναι ο γείτονας σου…
Χτύπα του το κουδούνι. Ξάφνιασε τον.
Φύλαξε γι’αυτόν ένα κομμάτι γλυκό κι ένα χρόνια πολλά. Ένα ζεστό χαμόγελο και την ελπίδα πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και νοιάζονται, τίποτα δεν πάει χαμένο.
Δεν είναι ελεημοσύνη. Δεν είναι προσβολή. 
Είναι ανθρωπιά.
Είναι η φώτιση της Παναγιάς, που δε θέλησε ποτέ, κανείς άνθρωπος να υποφέρει μοναχός του.
Είναι η μέρα της, κάμε της λοιπόν το χατήρι.

Χρόνια πολλά….

anapnoes + diaforetiko

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ