ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΒΑΤΟ

Μια φορά ήταν μια τεράστια λέαινα, έγκυος και πολύ πεινασμένη. Καθώς περνούσαν οι μέρες και το μωρό λιονταράκι μεγάλωνε μέσα της, δυσκολευόταν να περιφέρεται για να βρει τη λεία της. Ακόμα κι όταν η λέαινα έβρισκε κάποιο πλάσμα, δεν ήταν αρκετά γρήγορη όταν χιμούσε πάνω του ώστε να το πιάσει. Βρυχώμενη με θλίψη, βαριά με το μωρό λιονταράκι, και λιμοκτονώντας, η λέαινα περιπλανιόταν στο δάσος και τελικά κοιμήθηκε στη σκιά μιας συστάδας δέντρων που συνόρευε μ’ ένα βοσκοτόπι. Καθώς λαγοκοιμόταν, ονειρεύτηκε ότι είδε ένα κοπάδι από πρόβατα να βόσκουν. Προσπαθώντας να χιμήξει πάνω σ’ ένα ονειρικό αρνί, τινάχτηκε απότομα και ξύπνησε και είδε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο κοπάδι προβάτων που έβοσκαν εκεί κοντά.

Πλημμυρισμένη από χαρά, ξεχνώντας το μωρό λιονταράκι που είχε μέσα της, και ωθούμενη από την τρέλα της μεγάλης πείνας, η λέαινα χίμηξε πάνω σ’ ένα νεαρό πρόβατο και εξαφανίστηκε στα βάθη της ζούγκλας. Η λέαινα δεν συνειδητοποίησε ότι, λόγω της άγριας πίεσης του τρελού πηδήματος για να πιάσει το πρόβατο, είχε γεννήσει το μωρό της.
Τα πρόβατα παρέλυσαν από φόβο κατά την επίθεση, αλλά όταν η λέαινα έφυγε και σταμάτησε ο πανικός τους, παρατήρησαν την απώλεια του προβάτου. Καθώς τα πρόβατα βέλαζαν θρηνώντας στη γλώσσα τους, είδαν με κατάπληξη το αβοήθητο νεογέννητο λιονταράκι να κλαίει αδύναμα ανάμεσά τους. Μια προβατίνα το λυπήθηκε και το υιοθέτησε σαν δικό της.

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Το ορφανό λιοντάρι, τώρα ένα ώριμο ζώο με μακριά χαίτη και ουρά, περιπλανιόταν με το κοπάδι, συμπεριφερόμενο ακριβώς σαν πρόβατο. Βελάζοντας αντί να βρυχάται, και τρώγοντας χόρτα αντί για κρέας, αυτό το αυστηρά χορτοφάγο λιοντάρι είχε τελειοποιηθεί στην αδυναμία και την πραότητα του αρνιού.

Έτυχε μια μέρα ένα άλλο λιοντάρι να βγει από το διπλανό δάσος και βρέθηκε στον ανοιχτό, πράσινο βοσκότοπο, και είδε με ευχαρίστηση το κοπάδι με τα πρόβατα. Ενθουσιασμένο από χαρά και με μεγάλη πείνα, το δυνατό λιοντάρι καταδίωξε το κοπάδι που έτρεχε να σωθεί, όταν, εμβρόντητο, είδε το ρωμαλέο λιοντάρι-πρόβατο με την ουρά ψηλά στον αέρα να τρέχει επίσης με μεγάλη ταχύτητα μπροστά από τα αρνιά.
Το λιοντάρι που τα κυνηγούσε στάθηκε για μια στιγμή, κουνώντας την ουρά του από την κατάπληξη και σκεπτόμενο μέσα του: «Μπορώ να καταλάβω το γεγονός ότι τα πρόβατα τρέχουν για να σωθούν από μένα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ένα γεροδεμένο λιοντάρι θα έτρεχε επίσης. Αυτό το λιοντάρι-φυγάς με ενδιαφέρει». Παρακινημένο από αποφασιστικότητα να βρεθεί με το λιοντάρι που έφευγε, έτρεξε πολύ γρήγορα και χίμηξε πάνω σ’ αυτό. Το πρόβατο-λιοντάρι λιποθύμησε από τον φόβο του. Το άλλο λιοντάρι μπερδεύτηκε πιο πολύ από ποτέ. Χτυπώντας το πρόβατο-λιοντάρι για να ξυπνήσει, το μάλωσε με βραχνή φωνή: «Ξύπνα! Τι σου συμβαίνει? Γιατί εσύ, ένα λιοντάρι, τρέχεις να σωθείς από μένα?».

Το πρόβατο-λιοντάρι έκλεισε τα μάτια του και βέλαξε στη γλώσσα των αρνιών: «Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω. Μη με σκοτώσεις! Είμαι απλώς ένα πρόβατο από το διπλανό κοπάδι που έφυγε και με άφησε». «Α! τώρα βλέπω γιατί βελάζεις», είπε το λιοντάρι. Σκέφτηκε για λίγο, και μετά άρπαξε τη χαίτη του προβάτου-λιονταριού με τα δυνατά σαγόνια του και το έσυρε σε μια λίμνη στο τέρμα του βοσκότοπου. Όταν έφτασαν στην όχθη της λίμνης, έσπρωξε το κεφάλι του απατώμενου πλάσματος και το έφερε πάνω από το νερό ώστε να αντικατοπτριστεί εκεί, και άρχισε να το ταρακουνά με βία, γιατί το πρόβατο-λιοντάρι είχε τα μάτια του σφιχτά κλειστά. «Τι σου συμβαίνει?» το ρώτησε. «Άνοιξε τα μάτια σου και δες ότι δεν είσαι πρόβατο».

«Μπε, μπε, μπε! Σε παρακαλώ, μη με σκοτώσεις. Άσε με να φύγω! Δεν είμαι λιοντάρι, είμαι μόνο ένα κακόμοιρο ήρεμο αρνί», κλαψούρισε το ανόητο ζώο. Το άλλο λιοντάρι, θυμωμένο τώρα, τράνταξε με τρομερή δύναμη το αιχμάλωτο πρόβατο-λιοντάρι. Μετά απ’ αυτό το τράνταγμα, το πρόβατο-λιοντάρι άνοιξε τα μάτια του και κατάπληκτο είδε στο νερό την αντανάκλασή του, όχι το κεφάλι ενός προβάτου, όπως περίμενε, αλλά το κεφάλι ενός λιονταριού, σαν αυτού που το ταρακουνούσε με το πόδι του. Τότε το μεγάλο πλάσμα είπε στη γλώσσα των λιονταριών: «Κοίτα το πρόσωπό μου και το πρόσωπό σου που καθρεφτίζονται στο νερό. Είναι τα ίδια. Και η φωνή μου βρυχάται. Δεν βελάζει. Πρέπει να βρυχάσαι αντί να βελάζεις».

Το πρόβατο-λιοντάρι, πεπεισμένο, προσπάθησε να βρυχηθεί, αλλά στην αρχή κατάφερε μόνο να βγάλει βρυχηθμούς μαζί με βελάσματα. Με τα πόδια όμως του νέου φίλου του να το χτυπούν και τις παραινέσεις του, τουλάχιστον κατάφερε να βρυχάται πραγματικά. Τότε και τα δύο λιοντάρια πήδηξαν στο λιβάδι και άρχισαν μαζί να καταδιώκουν το κοπάδι με τα πρόβατα, και τελικά επέστρεψαν για να ζήσουν μαζί στη φωλιά του μεγαλύτερου λιονταριού.

Η παραπάνω ιστορία δείχνει εύστοχα πώς οι περισσότεροι από μας, αν και πλασμένοι κατά την παντοδύναμη εικόνα του Θεϊκού Λιονταριού του Σύμπαντος, θυμόμαστε μόνο ότι γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε μέσα στο ποίμνιο της θνητής αδυναμίας. Έτσι, βελάζουμε από φόβο για τα αρπακτικά της αρρώστιας, της έλλειψης, της θλίψης και του θανάτου, αντί να βρυχόμαστε με αθανασία και δύναμη και να κάνουμε λεία μας τη θνητή αυταπάτη και την άγνοια.

Οι διδασκαλίες του Self-Realization Fellowship είναι το ισχυρό λιοντάρι που θα σας σύρει στην κρυστάλλινη λίμνη του διαλογισμού και θα σας ταρακουνήσει τόσο δυνατά που θα ανοίξετε τα κλειστά μάτια σας της σοφίας και θα δείτε τον εαυτό σας σαν ένα θεϊκό λιοντάρι, πλασμένο κατ’ εικόνα του Συμπαντικού Λιονταριού. Όσοι από σας θα συνεχίσετε να προσπαθείτε συνεχώς, θα ξεχάσετε το θνητό βέλασμά σας των αδυναμιών και των ασθενειών και του θανάτου, και θα βρυχάστε με τη δύναμη της πανίσχυρης αθανασίας. 

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ