ΠΕΝΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΖΩΑΚΙΑ ΜΑΣ: ΟΤΑΝ Η ΛΥΠΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ

Πολλοί από εμάς έχουμε αγαπήσει και χάσει ένα ζωάκι που ήταν η συντροφιά μας. Αυτή είναι πραγματικά μία από τις πιο οδυνηρές δοκιμασίες της ζωής. Όταν έχουμε ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τα κατοικίδια ζώα μας, αυτά είναι μέλη της οικογένειάς μας, και συχνά τόσο αγαπημένα όσο και τα ανθρώπινα μέλη. Ο θάνατος τους δημιουργεί ένα κενό που ξέρουμε ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπληρωθεί.

Αμέσως μετά τον θάνατο του αγαπημένου ζώου, κατά την διάρκεια των επόμενων επτά εβδομάδων, κατά την διάρκεια των οποίων λέγεται ότι ο νους του βρίσκεται στη φάση που κατά τον θιβετιανό Βουδισμό ονομάζεται bardo, υπάρχουν χρήσιμες δραστηριότητες στις οποίες μπορούμε να επιδοθούμε. Ακόμα και αν έχουμε αμφιβολίες για τον τρόπο με τον οποίο ο Θιβετιανός Βουδισμός παρουσιάζει την διαδικασία του θανάτου, οι διαδικασίες αυτές έχουν έναν θεραπευτικό σκοπό στο να αφιερώσουμε την προσοχή μας σε αυτόν που έχει αναχωρήσει από την ζωή αυτή, αντί στον εαυτό μας.

Αλλά τι γίνεται μετά την περίοδο των επτά εβδομάδων, όταν ο αγαπημένος μας έχει ξεκινήσει τη νέα του εμπειρία της πραγματικότητας; Τι κάνουμε τότε;

Αρκετές φορές πρόσφατα, έχω ακούσει ανθρώπους να λένε πράγματα όπως: «Ήθελε να πάρει σκύλο, αλλά δεν μπορούσε να ξαναπεράσει τον πόνο να χάσει άλλον ένα». Ή, «Ήταν πρόθυμη να πάρει άλλη μια γάτα, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει την θέση της Κλεοπάτρας».

Δεν θα ήμαστε άνθρωποι αν δεν πληγωνόμαστε από την απώλεια ενός πολυαγαπημένου ζώου. Αλλά θα πρέπει επίσης να δούμε ρεαλιστικά την φύση του παρατεταμένου πένθους. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το πλάσμα που έχει πεθάνει. Όταν πενθούμε, σκεπτόμαστε τον εαυτό μας. Τι σκέφτομαι. Τι αισθάνομαι. Πώς η ζωή μου είναι αυτή, εκείνη, ή η άλλη. Όπως και οι άλλες αρνητικές καταστάσεις της διάθεσης, είμαστε σε θέση αυτό-απορρόφησης.

Ο Βουδισμός πάντα υποστήριζε ότι δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος να κάνουμε τους εαυτούς μας δυστυχισμένους από το να σκεφτόμαστε εμάς. Αν το πένθος μας για ένα ζωάκι που χάσαμε μας εμποδίζει να υιοθετήσουμε ένα άλλο, γίνεται καταστροφικό. Άσχετα με το είδος των νοητικών ακροβατικών που χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε τις σκέψεις και τις πράξεις μας, αυτό που κάνουμε στερεί όχι μόνον από μας την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι. Την στερεί και από τους άλλους. Δεν τιμούμε την μνήμη εκείνων που έχουν πεθάνει με το να μην τιμούμε τους ζωντανούς.

Κάθε στιγμή υπάρχουν χιλιάδες ζώα κλεισμένα σε κέντρα διάσωσης, που διψάνε για ελευθερία, φυσιολογική ζωή, και να κάνουν σχέσεις. Πόσο φοβερό είναι να τα κρατάμε κλειδωμένα, επειδή δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Πόσο πολύ καλύτερη επιλογή είναι να ανοίξουμε τα σπίτια μας – και τις καρδιές μας – σε ένα άλλο ζωάκι. Μπορεί να μην πάρουν ποτέ την θέση του προηγούμενου συντρόφου μας. Και δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι τέτοιο. Αλλά μας δίνουν μιαν νέα, που εστιάζεται σε κάποιον άλλον, προοπτική, και ευκαιρίες να είμαστε ευγενικοί και συμπονετικοί – εν ολίγοις, μας προσφέρουν το δώρο της ευτυχίας.

Του David Michie

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ