Τι να φορέσω απόψε; Την αυτοπεποίθησή σου!

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΣΑΝΤΑΚΗ
Σύμβουλος ψυχ. υγείας, ψυχοθεραπεύτρια|

-Καλοκαίρι. Πάλι, ξανά και ξανά. Κουράστηκα. Είμαι 35 χρονών και μισώ το καλοκαίρι.

Πέμπτη σήμερα, η καθιερωμένη μέρα της εβδομαδιαίας μας συνάντησης. Η Κατερίνα μπαίνει στο δωμάτιο αυτό που τον τελευταίο καιρό μοιραζόμαστε τον εσωτερικό της κόσμο, τις σκέψεις της και κυρίως τους φόβους της.

Έχει περάσει πολλά, έχει ταξιδέψει αρκετές φορές σε μέρη όπου τη φιλοξενούσε η κατάθλιψη. Έχει ανέβει πολλές φορές σε βουνά με χιονοθύελλες από ανασφάλειες και έχει κολυμπήσει πολλές φορές σε θάλασσες από δάκρυα που την έπνιγαν.

Οι συναντήσεις μας τη βοήθησαν να σταματήσει τα βίαια και ατέρμονα ταξίδια στη θλίψη. Όμως τα βουνά και οι θάλασσες ήταν ακόμη συνταξιδιώτες της.

Πέμπτη σήμερα. Άλλη μία μέρα που θα σκάψουμε τη σπηλιά της. Έτσι συνηθίζει να ονομάζει την ψυχή της. Μία σπηλιά την οποία δεν έχει εξερευνήσει. Μία σπηλιά με ελάχιστο φως, που φοβάται να περπατήσει, δεν γνωρίζει πόσο μακρύς είναι ο δρόμος. Και με θέλει δίπλα της, συνοδοιπόρο στο να σκάβουμε κάθε φορά λίγο από το τοίχωμα της δικής της σπηλιάς.

Πέμπτη απόγευμα σήμερα, και ο ήλιος να καίει. Έχει κιόλας μπει Ιούλιος. Το δωμάτιο, λούζεται με φευγαλέες αχτίδες ήλιου, σχηματίζοντας μικρές γραμμές και σκιές που θυμίζουν χέρια ενωμένα, κάποιων παιδιών που ξέχασαν το χαμόγελό τους στο χρόνο.

Η Κατερίνα, κοιτάζει έντονα τις γραμμές αυτές, με ένα βλέμμα που δε συνάδει με τα φωτεινά χαμόγελα των παιδιών.

–Κατερίνα, τι συμβαίνει; , τη ρωτάω.

Με κοιτάζει αμήχανα, σαν να νιώθει απειλή. -Φως, πολύ φως, μου απαντάει. Και συνεχίζει, δεν αντέχω αυτές τις ηλιαχτίδες να πέφτουν πάνω στο πρόσωπό μου, δεν αντέχω! Σαν να γδέρνουν το δέρμα μου, νιώθω να χαρακώνουν την καρδιά μου, να εισχωρούν λίγο μέσα της και να με καίνε! Δεν μπορώ αυτό το φως- φωνάζει, και στρέφει τα βουρκωμένα μάτια της στην άλλη μεριά του δωματίου, σε έναν τοίχο που τον στόλιζε ένα μεγάλο ρολόι αντίκα και ένα κάδρο με ζωηρά χρώματα.

Μου εξηγεί, για πρώτη φορά, ενώ την κοιτάζω στα μάτια και την ακούω με προσοχή. Δεν το αντέχω το καλοκαίρι, το μισώ, το μισώ, το μισώ! – φωνάζει.

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί, αν κάτι της έχει στιγματίσει τα καλοκαίρια, αλλά δε χρειάζεται ακόμα να εκδηλώσω τις απορίες μου, από μόνη της μου ανοίγεται, ανοίγοντας ένα τεράστιο παράθυρο, που τόσο καιρό είχε στο περιθώριο.

-Όλοι αγαπάνε το καλοκαίρι, τη θάλασσα, τα δροσερά κοκτέιλς, τη μουσική, το ελαφρύ ντύσιμο! Και εγώ… Εγώ μετράω τις μέρες μέχρι να νιώσω και πάλι στο δέρμα μου την πρώτη φθινοπωρινή βροχούλα. Εκείνη τη βροχή που έχει διτή σημασία. Τη βροχή που θα σημάνει το τέλος του απαίσιου καλοκαιριού, τη βροχή εκείνη που θα ξεπλύνει από πάνω μου κάθε κατάλοιπο που μπορεί να έχει αφήσει πάνω το καΚοκαίρι, τονίζει.

Είμαι 35 χρονών και δεν είμαι καθόλου χαρούμενη με την εικόνα που έχω. Μικρές ρυτίδες σημαδεύουν το πρόσωπό μου, ενώ το σώμα μου έχει εμποτιστεί με άσχημα σημάδια, δεν θέλω καν να τα κατονομάσω, έχουν προστεθεί και κιλά. Και είμαι 35! Καταλαβαίνεις; Μόνο 35, από τη μία θα έπρεπε τώρα να ταξιδεύω, ίσως και να έχω παντρευτεί, έχω τόσο χρόνο μπροστά μου! 35, τόσο μεγάλη για νέους έρωτες, τόσο μεγάλη για να είμαι μόνη, για να φλερτάρω, για να χορεύω…

Χρόνια που πέρασαν και δε με άγγιξαν. Καλοκαίρια που κρυβόμουν στον ίσκιο μου και απλά περίμενα να φύγουν.

Δεν έχω τίποτα να φορέσω, τίποτα που να με δείχνει όμορφη. Τίποτα που να κρύβει τις τόσες ατέλειες και παράλληλα να με δείχνει σέξυ. Θεέ μου, θέλω τόσο πολύ να είμαι σέξυ!

Έχει ένα βλέμμα απόγνωσης, και κοιτάζει τα πόδια της. Την παρατηρώ. Της εκφράζω αυτό που βλέπω. Εγώ βλέπω μία χαριτωμένη κοπέλα, με όμορφα μακρυά μαλλιά και ένα μακρύ αέρινο φόρεμα που μου θυμίζει ανέμελα απογεύματα σε ταράτσες κάποιου νησιού… Δεν μπορώ να αντιληφθώ την αποφυγή μιας τόσο γλυκιάς εικόνας…

Με κοιτάει περίεργα. Κανείς ποτέ δεν της είχε πει πόσο όμορφη μπορεί να δείχνει(;)

-Αλήθεια μπορείς εσύ να δεις κάτι όμορφο επάνω μου;- αναρωτήθηκε. Και συνέχισε, η αλήθεια είναι πως όταν μου λένε λόγια όμορφα δεν τους δίνω σημασία, τα αγνοώ, άλλες φορές νομίζω πως με ειρωνεύονται, ενω συνήθως απαντάω επιθετικά και απλώνοντας όλη την άμυνα που έχω χτίσει.

Τώρα που το σκέφτομαι, βλέπω ότι είναι δικό μου κομμάτι αυτό, μόνη μου όχι απλά δεν το πιστεύω, αλλά βάζω και τους άλλους σε μία θέση αμφισβήτησης των λέξεών τους. Σαν να υποτιμάω, ακυρώνω, προσπερνάω όσα όμορφα μου λένε. (Παύση)

-Τώρα όμως;

-Τώρα, Κατερίνα, εδώ, σε αυτό το δωμάτιο, αν φέρουμε το έξω αυτή εδώ ακριβώς τη στιγμή; Τώρα, βλέπω ένα κορίτσι που ακούει αυτά τα όμορφα λόγια, τα αποδέχεται και τα επεξεργάζεται.

-Ναι, έχεις δίκιο, απαντάει με μία δόση απορίας με τον ίδιο της τον εαυτό. Μου εξηγεί πως δεν είναι συνηθισμένη να επιβραβεύει τον εαυτό της, αλλά ούτε να το αποδέχεται από τους άλλους. (Υπάρχει άμεση σύνδεση με το προσωπικό της παρελθόν και βιώματα που είχε).

Ξαφνικά, τη βλέπω να στρέφει το βλέμμα της για λίγο σε αυτές τις σκληρές γραμμές του ήλιου που μέχρι πριν λίγο τη μάτωναν. Τώρα δείχνει πιο ήρεμη.

Κοιτάζω μαζί της τις ηλιαχτίδες. Τη ρωτάω τι διαφορετικό υπάρχει αυτή τη στιγμή, πως αισθάνεται τώρα.

-Δεν ξέρω, μου λέει. Όμως να, σαν να ξύπνησε κάτι μέσα μου. Κάτι που είχα κοιμήσει πολύ καλά. Η αλήθεια είναι πως θέλω πολύ αυτό το φως να με ζεστάνει λίγο. Θέλω πολύ να βγω στο δρόμο και να ουρλιάξω ότι είμαι η Κατερίνα με τα καλά και τα κακά μου! Να δείξω τις άσχημες γραμμές του σώματός μου, τα άσχημα πάνω μου. Αλλά και εκείνα τα λίγα που είναι πιο όμορφα… Και ξέρεις, υπάρχει κάποιος… Ένας άντρας που γνώρισα πρόσφατα και μου αρέσει αρκετά. Όμως φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ.

Τι φοβάσαι; – τη ρώτησα.

-Φοβάμαι πως θα δει όλα αυτά που βλέπω κι εγώ πάνω μου, τα άσχημα.

-Μόλις μου είπες όμως ότι θέλεις να δείξεις προς τα έξω τα όμορφα σημεία σου, της θυμίζω. Δεν πιστεύεις ότι μπορεί αυτός ο άντρας να τα δει; Ή, δε θα μπορούσες να κάνεις μαζί του την αρχή και να του τα δείξεις;

-Ναι, ίσως, είπε. Αλλά… Δεν ξέρω. Φοβάμαι… Από την άλλη, τι νόημα θα είχε να είμαι με κάποιον που δεν του αρέσει αυτό που είμαι, με τα όμορφα και τα άσχημα… Όμως να, είναι αρχή ακόμα. Και θέλω να είμαι όμορφη, όμορφη, όμορφη! Και είναι καλοκαίρι… Και αυτή η ανυπόφορη ζέστη που σχεδόν αναγκάζει να γδύσουμε την ψυχή μας και τις ανασφάλειές μας μαζί με τα κορμιά μας. Αυτή η ανυπόφορη γύμνια που αποκαλύπτει, αποκαλύπτει, αποκαλύπτει…

-Τι θα ήθελες να κρύψεις;

-Μα το σώμα μου, φυσικά!- μου απαντάει έντονα και αποφασιστικά! Είπαμε, να δείξω τι είμαι, αλλά να, ξέρεις, πρώτο ραντεβού, δε θα ήθελα να αποκαλύψω και πολλά… Θέλω απλά να είμαι όμορφη και συμπαθητική.

-Μα είσαι, και συμπαθητική και όμορφη. Και αυτό το μακρύ φόρεμα, σου πάει. Σου πάει πολύ, και αποκαλύπτει κομμάτια της δικής σου ψυχής, και κανενός άλλου πρέπει που εικάζει η εκάστοτε μόδα.

-Πέρασε η ώρα, σε ευχαριστώ, μου λέει. Νιώθω ήδη καλύτερα, δεν ξέρω βέβαια για πόσο θα κρατήσει αυτή η έκρηξη ήπιας αισιοδοξίας, μου λέει χαμογελώντας. Πριν φύγω, και σαν γυναίκα σε ρωτάω και όχι σαν τη θεραπεύτριά μου, πες μου μόνο, τι να φορέσω;; Πρόκειται ξέρεις να τον δω απόψε. Θέλω να είμαι όμορφη, θέλω να με θέλει, θέλω να ξεχωρίζω! Πες μου τι να φορέσω. Τι να φορέσω απόψε;

-Ξεχωρίζεις, γιατί είσαι εσύ. Γιατί είσαι η Κατερίνα, και κανένας δεν είναι όπως εσύ. Και είσαι όμορφη και ξεχωριστή για αυτό ακριβώς το λόγο. Τι να φορέσεις απόψε; Απόψε φόρεσε την αυτοπεποίθησή σου… Στόλισέ τη με το χαμόγελό σου, με τα όμορφα μάτια σου και με την καλύτερη διάθεσή σου. Αυτά, από μόνα τους είναι τόσο απλά μα τόσο πλούσια ταυτόχρονα. Ό,τι άλλο κι αν φορέσεις, αν αγνοήσεις αυτά τα «αξεσουάρ», ίσως και να μη σε κάνουν την ίδια να νιώθεις όμορφη. Οπότε, στην ερώτησή σου, τι να φορέσω απόψε; Βγες έξω και φόρεσε την αυτοπεποίθησή σου…! Μια αυτοπεποίθηση που εσύ φτιάχνεις, χτίζεις, πλάθεις. Με τα δικά σου βιώματα, τα δικά σου συναισθήματα και τις δικές σου δυσκολίες. Άνοιξε σιγά σιγά τη ντουλάπα σου και φόρεσε την αυτοπεποίθησή σου…!

Χαμογελάει, μου δίνει το χέρι, και χωρίς να πει λέξη η Κατερίνα, μου ψιθυρίζει με το βλέμμα της τη συμφωνία μας και φεύγει. 

psychorropia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ