Η Αγάπη έχει μια πλευρά που λαβώνει

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η Αγάπη είναι συναίσθημα, ηπιότητα, τρυφερότητα, γλυκύτητα ή επικοινωνία. 

Κι όμως, το φως της Αγάπης έχει την ιδιότητα να καταφέρνει βίαια και ισχυρά ρήγματα στη σκοτεινιά των ανθρώπων, ρήγματα που αυτοί τα ερμηνεύουν σαν σκληρότητα, τραχύτητα, οργή, απονιά, σαν πλήγματα ενάντια στην τρυφερή αισθαντικότητά τους. Κι όμως αυτή ακριβώς η «τραχύτητα», είναι μια πλευρά Αγάπης, που παίρνει τη μορφή της «επίθεσης» ενάντια στο σκοτεινό, αδρανές, αντιδραστικό στοιχείο μέσα τους.

Η Αγάπη, λοιπόν, έχει μια πλευρά που λαβώνει, σαν βέλος, σαν σπάθη, σαν ρομφαία. Λαβώνει τον δράκο, το κτήνος, το φίδι, όπως ο Αι-Γιώργης λάβωσε και σκότωσε το δράκο. Η Αγάπη φέρεται αυστηρά, επιθετικά, μαχητικά στον σκοτεινό παράγοντα και μαλακά και τρυφερά στον φωτεινό. 

Αλλά οι άνθρωποι, βουτηγμένοι καθώς είναι στον σκοτεινό, εγωκεντρικό παράγοντα, απαιτούν τρυφερή μεταχείριση του εγωκεντρισμού τους. Και αυτό το λένε αγάπη. 


Αν η Αγάπη επιτεθεί σ’ αυτόν, τότε δεν την αναγνωρίζουν για Αγάπη.

Δεν βλέπουν ότι ζουν στο ψεύτικο, ούτε ότι η Αγάπη δεν ανέχεται το ψεύτικο, ότι ο σκοπός της είναι να το χτυπά και να το διαλύει όπου το συναντήσει. 

Θυμάμαι τον Χριστό και τη δόνηση της ιερής οργής που τον κατέκλυσε όταν κατηγορούσε του υποκριτές Φαρισαίους, ή όταν έδιωχνε τους εμπόρους από τον Οίκο του Θεού. 

Σοφία Άντζακα

Αναδρομές σε προηγούμενες ζωές

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ