εντροπία

Duy Huynh, Keepsake, Acrylic on wood 24″x24″, 2015

εντροπία

Έπαψα πια να ακούω ειδήσεις.

Έπαψα να ασχολούμαι με ειδήσεις, να εστιάζω το βλέμμα ή την ακοή σε οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί είδηση, πληροφορία ή ενημέρωση. Ακόμα και εφημερίδες που παίρνω κάποτε, το κάνω χάριν μιας παλιάς καλής συνήθειας, από την οποία όμως αφαιρώ το κομμάτι του κτήνους που δεν έχει τίποτα πια να μου πει.

Ίσως να έχω πλέον απαυδήσει: τόση φρίκη μέρα καθημερινά, προκειμένου να γνωρίζω τι γίνεται στη χώρα και στον κόσμο, δεν αντέχεται, όση σαβούρα κι αν πετάς.

Πάλι, κι άλλη σαβούρα θα μένει.

Ίσως ο οργανισμός μου ή και η φύση μου δεν αντέχει πλέον μια εξαναγκαστική, επιβιωτικού τύπου παχυδερμία: όλη αυτή η απόγνωση κάθε μέρα πόση εκδίωξη της συναίσθησης να εκβιάσει; Στο μεσημεριανό φαγητό ή στο νυχτερινό καναπέ παρελαύνουν καθημερινά η οικτρή ανθρώπινη κατάσταση και οι άθλιες μεγαληγορίες, τα διαμελισμένα πτώματα και τα μελισμένα ψέματα. Και έχουν γίνει μέρος ενός ιδιότυπου θεάματος, όπου το αίμα και το ψέμα αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ συστατικά μιας διεστραμμένης ικανοποίησης: αυτά πάντα συμβαίνουν αλλού και σε άλλους. Και φτύνουμε στον κόρφο μας με τον ορθολογισμό των τυχερών, που κατάφεραν να γλιτώσουν για ακόμα μία φορά από τη δύστηνο μοίρα των άλλων.

Δεν έχω εγκαρτέρηση καμία: τόση πληροφορία κι ούτε ένα κάτι καλό να κρατήσεις. Και να κρατηθείς. Ίσως πάλι να συμβαίνει αυτό που είχε γράψει ο Dylan (και μετέγραψε ο Σαββόπουλος), για τους κακορίζικους αγγέλους των κακών επών: «Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα». Κι είναι αλήθεια ότι στη χώρα και τον κόσμο το κακό κάνει χοροπηδηχτά μεταστάσεις, κι εμείς, urbi et orbi, εν χορδαίς και τυμπάνοις, περιγράφουμε τον επεκτατισμό της φρίκης, τη βιώνουμε ως θέαμα του εξαποδώ έξω από μας, στη χειρότερη περίπτωση αναίσθητοι και στην καλύτερη ανήμποροι. Για την ακρίβεια, μη γνωρίζοντας ποιο είναι το χειρότερο: το να σηκώνεις τους ώμους ή να κατεβάζεις τα χέρια.

Ίσως πάλι να είναι απλώς η κούραση. Μια κούραση βαθιά και σχεδόν μεταφυσική, που δεν άφησε όρθιο κανένα νόημα και στέρησε τον κόσμο από τη δυνατότητα να ανακαλύπτει μοναστήρια στην έρημο, κύματα που χτυπάνε στις Δυτικές Ακτές και φεγγάρια που ανατέλλουν στην Αμοργό. Μια προϊούσα αναπηρία, απότοκο διαψεύσεων, καταστάσεων πολιορκίας και παρατεταμένων συναγερμών.

Τι είναι το λεγόμενο κακό; Οτιδήποτε διεκδικεί ολοκληρωτικά την ύπαρξη, οτιδήποτε πρέπει να εξαλείψει το άλλο για να υπάρξει, το σκουλήκι που πρέπει να φάει άλλα σκουλήκια για να υπάρξει. Αυτό που επεκτείνεται, που επιτίθεται, που απειλεί, που εκτοπίζει, που απαιτεί, που εξοντώνει. Και όσοι κάνουν χάζι με το κακό του κόσμου ή -ακόμη χειρότερα- το παράγουν, ας μη θρηνούν όταν θα έρθει στην πόρτα τους. Ούτε και να στηθοδέρνονται, λίγοι και χαμερπείς, μπροστά στο κακό που άλλοτε λάτρεψαν και στο οποίο θυσίασαν. Γιατί ίσως τότε να έχουν γίνει εκείνο το Τέρας που τρόμαζε το Χατζιδάκι, εκείνοι που αντικρίζουν ή μετέχουν στη μεγαλύτερη αθλιότητα κάνοντας χάζι, πλάκα ή σκέψεις κρυφής ικανοποίησης. Οι ασχημομούρηδες ενός όμορφου κόσμου. Η κακοφωνία των κακών στο κελάιδισμα των πουλιών.

Είχα πάντα την απορία για τα θεάματα της τηλεόρασης (ή του ίντερνετ πια), που προβάλλουν καημένους, καμμένους και κατεστραμμένους της ζωής και με όλους εκείνους που τα βλέπουν όλα αυτά και σπάνε πλάκα. Γιατί οι πρώτοι υπάρχουν και θα μπορούσε ο καθένας να είναι στη θέση τους: άνθρωποι που κάηκαν στις πυρκαγιές της ζωής ή του μυαλού τους – δε θέλει και πολύ να συμβεί το ολέθριο κάταγμα που αφήνει σύνδρομα, τικ, φαντάσματα και εφιάλτες. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους να γελούν με άλλους ανθρώπους που το τερμάτισαν πια, που έκαψαν ολέθρια τη φλάντζα. Γιατί, εντάξει, αυτοί δεν έχουν επίγνωση. Οι άλλοι όμως, οι νοήμονες, οι γνωστικοί, οι ανθρωπιστές τι είδους πρόσωπο εκκολάπτουν εντός τους, όταν τρέφονται με την ευτέλεια της ανθρώπινης κατάστασης στα Κολοσσαία της ζωής τους. Παρηγορούνται που οι ίδιοι δεν είναι έτσι (δόξα τω Θεώ!), αναζητούν το extreme σε μια θλιβερή και πληκτική ζωή ή απλώς ξεχνούν ότι τα δόντια του θανάτου παραμένουν όσα και της ανθρώπινης οδοντοστοιχίας (με μικρές ή μεγάλες απώλειες καθ’ οδόν);

Πειράζει που δε θέλω να μετέχω σε όλο αυτό; Ο χρόνος λιγοστεύει και τα πρωινά του κόσμου περιμένουν να ανακαλυφθούν. Όπως και τα ελληνικά καλοκαίρια, όπως και οι όμορφοι άνθρωποι. Αν πολιτική είναι αυτή η ευτέλεια και η μικροπρέπεια όπου πρέπει να ζω, πειράζει να το αρνηθώ; Και δε μιλώ μόνο για τα επισυμβαίνοντα στη χώρα. Οι πάγοι λιώνουν στους πόλους και στα γκαλά του κόσμου λιώνουν τα παγάκια στα ποτήρια των συνδαιτυμόνων. Αν πολιτική είναι όλο αυτό που οδηγεί σε μεσσίες και φασίστες, τότε η δουλειά έχει γίνει καλά και τα σκουλήκια δεν έχουν παρά να φαγωθούν μεταξύ τους.

Έτσι συνεχίζουμε: αμφίθυμοι ανάμεσα στην εξέγερση και τη μελαγχολία.

Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

«Ανάμεσα στον πόθο

και στον σπασμό

Ανάμεσα στη δύναμη

και στην ύπαρξη

Ανάμεσα στην ουσία

και στην κάθοδο

Η Σκιά πέφτει

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

Ότι Σου εστίν

Είναι η ζωή

Ότι Σου εστίν η

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Όχι με έναν κρότο

μα μ’ έναν λυγμό.»

(T.S. Eliot, Κούφιοι άνθρωποι 1925,

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης)

Warren Keelan, Teal

e-keimena

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ