Όσοι κι αν περάσουν υπάρχει αυτός ο κάποιος που δε μας περνά

Το έχεις νιώσει κι εσύ. Ξέρεις πώς είναι. Όλοι ξέρουμε. Γιατί όλοι μας κάποια στιγμή το αισθανθήκαμε. Δεν έχει σημασία αν είναι ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος έρωτας. Δεν είναι ποσοτικό το ζήτημα. Ερωτευόμαστε, παθιαζόμαστε, ονειρευόμαστε, σχεδιάζουμε, το ζούμε. Κι αυτό είναι σημαντικό. Να μπορείς να νιώσεις. Να μην είσαι κενός από συναισθήματα. Η συναισθηματική νοημοσύνη σου να είναι ενεργή κι αυτό να σε κάνει ευτυχισμένο.

Ωστόσο, έρχεται εκείνος ο ένας. Αυτός που σε αποδυναμώνει. Που παραλύεις στη σκέψη του, που δεν κοιμάσαι στη θύμησή του, που δεν περνάει στιγμή χωρίς να τον σκεφτείς. Σκέφτεσαι, ναι. Μονίμως. Κι είναι ο ίδιος που ενώ πια δεν υπάρχει στη ζωή σου, πάλι τον σκέφτεσαι. Έντονα, δυνατά και κατ’ εξακολούθηση. Σε άλλο μοτίβο πια. Κι ίσως πιο εκλογικευμένα. Ίσως, είπα.

Αυτό το πρόσωπο έγινε κομμάτι τη ζωής σου χωρίς να το καταλάβεις. Γινόταν κάθε μέρα κομμάτι σου κι εσύ εξακολουθούσες να μην το αντιλαμβάνεσαι. Ώσπου πια μεγαλώσατε, και μεγαλώσατε τόσο που γίνατε ίδιοι. Που ξεκινήσατε να μοιάζετε. Οι φιγούρες σας, οι κινήσεις των χεριών σας, οι μορφασμοί σας, τόσο που σας περνούσαν για συγγενείς. Όμως ξεκίνησαν να μοιάζουν κι οι αντιδράσεις σας. Όσο άλλαζες του έμοιαζες κι αυτό δεν έχει πάντα θετικό αποτέλεσμα. Κι αυτό το μοναδικό πρόσωπο έγινε η δική σου ιστορία.

Ίσως να χώρισαν οι δρόμοι σας με τον πιο απρόσωπο τρόπο. Ίσως με ένα «Θέλω να προχωρήσω», τόσο άψυχα και τόσο εγωιστικά να τελείωσε, όμως κατάλαβες ότι είχε δίκιο. Γιατί τη στιγμή που η φθορά επήλθε, τόλμησε να αποχωρήσει και να διαφυλάξει αυτό που είχατε δημιουργήσει απ’ την αρχή. Τόλμησε ο ίδιος και για τους δυο σας. Για να μην εκμηδενίσει αυτό το νέο κομμάτι που είχατε φτιάξει μαζί. Τη στιγμή εκείνη απλά φεύγεις με αξιοπρέπεια και κλαις γιατί κατάλαβες ότι θα προχωρήσεις κι εσύ, όμως σαν μονάδα πια. Μια ανεξάρτητη οντότητα που δεν ήθελες να γίνεις τότε.

Όσο κι αν στεναχωριέσαι, όσο κι αν πενθείς σχεδόν, τη στιγμή που φεύγεις, οφείλεις να τον αγαπάς περισσότερο. Γιατί με τον τρόπο του κατάλαβες ότι ένιωσε το ίδιο χωρίς κανένα ψεγάδι απογοήτευσης. Οφείλεις να σκεφτείς πως ίσως ήταν και τύχη αυτό το ξαφνικό δέσιμο απ’ την πρώτη στιγμή, αυτή η αμεσότητα χωρίς δεύτερη σκέψη που τη μοιραζόσουν κι είχες ανταπόκριση!

Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που ερωτεύτηκαν χωρίς ανταπόκριση και δεν ήταν ποτέ σε σχέση με τον έρωτά τους. Άλλοι μπορεί να έζησαν μαζί και κάποια στιγμή να χώρισαν οι δρόμοι τους και κάποιοι άλλοι μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι ακόμα μαζί. Το κοινό τους σημείο είναι ένα: Ότι κανείς τους δεν πρόκειται να ξεχάσει.

Ούτε εσύ. Ούτε εγώ. Και χαίρομαι. Μπορεί να πέρασαν και σένα απ’ το μυαλό σου σκέψεις πως δεν το χειρίστηκες σωστά, πως αν γυρνούσες το χρόνο πίσω θα το διαχειριζόσουν διαφορετικά, όμως είναι λάθος. Δε γυρνάς το χρόνο ούτε τον τρέχεις.

Φέρθηκες κι ένιωσες όπως είχες τη δύναμη τότε να το κάνεις. Μη σε τρομάζει που δεν μπορείς να ξεχάσεις, δε θα γίνει ποτέ αυτό. Όχι γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις, ίσα-ίσα, αλλά γιατί με εκείνον τον άνθρωπο έμαθες πώς είναι να ερωτεύεσαι με ανιδιοτέλεια. Πώς είναι να λυπάσαι με όλη σου την ψυχή. Πώς είναι να νιώθεις στον έπακρον. Να νιώθεις με υπερβολή! Και δεν ξέρεις πόσο υγιές είναι όλο αυτό.

Κι όταν τελικά φτάσεις στο σημείο να τα σκεφτείς όλα αυτά με ψυχραιμία, τότε και μόνο τότε θα μπορείς να ξανανιώσεις, να ξαναδώσεις και να παραδοθείς με έναν τρόπο διαφορετικό, ιδανικό για τα σημερινά σου δεδομένα.

Γιατί άλλαξες κι εσύ και τα συναισθήματά σου μπορεί να είναι πιο μετρημένα πια, αλλά δε θα συγκρίνονται με εκείνα. Μεγάλωσες κι όσα είσαι έτοιμος να μοιραστείς, είναι πια σημαντικά όπως κι εσύ και δυνατά όσα κι εσύ. Γιατί οι εμπειρίες κι ο χρόνος σε δυνάμωσαν.

Μεγαλώνοντας βέβαια βάζεις και περισσότερα φίλτρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Να είσαι μόνο έτοιμος να δεις αυτό που θα έρθει.

Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη

pillowfights

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ