Ξεθωριάζουν οι άνθρωποι;

Όταν αγοράζεις ένα καινούργιο μπλουζάκι ταιριάζει πάνω σου τόσο όμορφα.Τονίζει τις καμπύλες σου, το χρώμα του λάμπει, το φοράς και νιώθεις όμορφα, περπατάς καμαρωτά στο δρόμο το δείχνεις στους φίλους σου και εκείνοι γνέφουν πως σου ταιριάζει... κι έπειτα ο χρόνος μαζί με τα πλυντήρια το ξεθωριάζουν, κάνουν το χρώμα του θαμπό και το μπλουζάκι χάνει το σχήμα του σιγά-σιγά. Το φοράς και δεν τονίζει τις καμπύλες σου, καλύπτει απλά τη γύμνια σου. Και μετά;Τι κάνεις μετά;

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο κάνεις δειλά-δειλά βήματα για να τον πλησιάσεις, να κοιτάξεις ευθεία τα μάτια του και να δεις ένα μέρος από την ψυχή του, να προσπεράσεις τον τοίχο που έχει ορθώσει για να προστατευτεί και με διακριτικότητα να κοιτάξεις όσα κρύβει βαθιά μέσα του. Κάθε επαφή σας φέρνει και πιο κοντά, κάθε συζήτηση φανερώνει τον κόσμο του καθενός και κάπου εκεί αρχίζει να γεννιέται το συναίσθημα της αγάπης (φιλικής και ερωτικής). Το συναίσθημα αυτό που σε κάνει να έχεις ανάγκη την επαφή, την βόλτα, το ξενύχτι με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Κι έπειτα ο χρόνος, ο χρόνος και η καθημερινή τριβή αρχίζουν να τα ξεθωριάζουν όλα αυτά και βλέπεις πως ξεθώριασε και ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου. Και μετά; Τι κάνεις μετά;

Παίρνεις ένα καινούργιο μπλουζάκι, το φοράς και νιώθεις τόσο όμορφα, περπατάς ξανά καμαρωτά στο δρόμο, οι φίλοι σου γνέφουν πως σου ταιριάζει και εσύ χαμογελάς, κάποια στιγμή όταν κάνεις ξεκαθάρισμα στη ντουλάπα σου πετάς εκείνο το πρώτο μπλουζάκι γιατί πια δεν το χρειάζεσαι έτσι ξεθωριασμένο που είναι!

Γνωρίζεις έναν καινούργιο άνθρωπο και μέχρι να τον ανακαλύψεις, μέχρι να νιώσεις αυτό το συναίσθημα της αγάπης να γεννιέται ξεχνάς τον παλιό, έχει ξεθωριάσει άλλωστε στα μάτια σου όπως εκείνο το μπλουζάκι που τελικά το άφησες για λίγο στη ντουλάπα και έπειτα το πέταξες. Ναι έτσι ακριβώς!


Αλήθεια τώρα ξεθωριάζουν οι άνθρωποι; Χάνουν τη λάμψη τους όπως τα ρούχα και τα παπούτσια με την πάροδο του χρόνου; Γίνονται πια αδιάφοροι σχεδόν μέσα σε μια νύχτα; Ποιος ξέρει να απαντήσει, ποιος ξέρει να μας πει αν οι άνθρωποι είναι κι αυτοί αναλώσιμοι σαν τα υλικά που πλαισιώνουν τη ζωή μας;

Θα σας πω ένα μυστικό, ένα μυστικό που μόνη μου το ανακάλυψα περπατώντας στο μονοπάτι της ζωής μου, δεν υπάρχει πιο όμορφη κατάσταση από το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους σταθερές αξίες (όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ), ανθρώπους που γνωρίζεις από την καλή και την ανάποδη. Ανθρώπους που γελάς και κλαις μαζί τους χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουν πίσω από την πλάτη σου γιατί πολύ απλά ότι έχουν να στο πουν θα στο πουν κοιτάζοντας τα μάτια σου.

Ξεθωριάζουν λοιπόν οι άνθρωποι; Ξεχειλώνουν; Φεύγουν από τη μόδα; Γίνονται αδιάφοροι και πρέπει να αποκατασταθούν; Ας μην είμαστε ανόητοι, ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, έχει το δικό του ίχνος, γελά και κλαίει με τον δικό του τρόπο, διασκεδάζει με τον δικό του τρόπο, πονάει, ερωτεύεται και αγαπάει με τον δικό του τρόπο. Βάζει τη δική του πινελιά μέσα στην καθημερινότητα μας κι αν η συνήθεια μας κάνει να θεωρούμε την πινελιά αυτή μονότονη ή κι αν ακόμα ο άνθρωπος αυτός έχει χάσει τον εαυτό του μέσα σε διάφορες καταστάσεις και γεγονότα, εμείς σαν καλοί φίλοι και σύντροφοι έχουμε το χρέος να τον πιάσουμε από το χέρι και να του δείξουμε το δρόμο της επιστροφής.

Σε μια εποχή που επιμένει να στέλνει ανθρώπους στα αζήτητα με την ίδια ευκολία που στέλνει το παλιό μπλουζάκι και το άδειο πακέτο τσιγάρων μας αντισταθείτε, μην εγκαταλείπετε ανθρώπους που έχετε μοιραστεί μαζί τους μια ζωή, μην το βάζετε στα πόδια γιατί γίνεστε δειλοί. Σταθείτε δίπλα τους, κάντε υπομονή και με επιμονή δείξτε τους το δρόμο της επιστροφής.

Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε λάθη. Σε μια δύσκολη στιγμή είναι εύκολο να λυγίσουμε, είναι εύκολο να κάνουμε λάθος επιλογές, να πληγώσουμε εκείνους που στέκονται δίπλα μας, να τους εκνευρίσουμε ακόμα και να τους προκαλέσουμε ένα προσωρινό αίσθημα μίσους. Ποιος δεν κάνει λάθη άλλωστε; Και μετά το λάθος τι; Πετάμε έναν άνθρωπο στα αζήτητα όπως το άδειο μας πακέτο τσιγάρων;

Προσωπικά μένω εκεί, προσπαθώ και επιμένω. Οι άνθρωποι βλέπετε για μένα είναι μοναδικοί, ιδιαίτεροι και φυσικά όταν κερδίζουν με το σπαθί τους μια δεύτερη ευκαιρία τους την δίνω απλόχερα. Πριν πετάξεις λοιπόν κάτι διόρθωσε το γιατί η ζωή είναι πιο όμορφη όταν την μοιράζεσαι με ανθρώπους σταθερές αξίες, με ανθρώπους που διαβάζουν το βλέμμα σου και το χαμόγελο σου!

(Φυσικά δεν μιλάω για μη υγιείς σχέσεις που αποτελούν βαρίδια στην ζωή μας και επιμένουν να μας κρατούν προσγειωμένους όταν εμείς επιθυμούμε πτήσεις σε καταγάλανους ουρανούς!)

Νίνα Γραμματικάκη

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ