Ο Κανένας κι ο Καθένας!

Gerd Altmann - Pixabay.com

Λατρεύω το θέατρο, νομίζω υπάρχει μια μαγεία σε κάθε χώρο θεάτρου. Ο θεατής βιώνει διάφορες καταστάσεις με τους πρωταγωνιστές και φτάνει στην κάθαρση. Λατρεύω τις αρχαίες τραγωδίες, τις παρακολουθώ με δέος, γεμίζει το είναι μου με κάθε λέξη που ακούγεται, μαγεύομαι με κάθε κίνηση. Τον ίδιο σεβασμό όμως δείχνω και στα σύγχρονα έργα, κυρίως σε αυτά που αφουγκράζονται την καθημερινότητα της σύγχρονης κοινωνίας και τη μεταφέρουν στο θεατρικό σανίδι.

Εχθές παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση. Μια παράσταση που παρουσίαζε την υποταγή του σύγχρονου Έλληνα στις πολιτικές καταστάσεις. Μια παράσταση που δίνει σάρκα και οστά στην φράση «Οικονομική κρίση», μα κυρίως μια παράσταση που κρούει το κουδουνάκι σε όλους εμάς, ναι εμάς που παρακολουθούμε τα γεγονότα έχοντας μια παθητική στάση.

Αλήθεια λοιπόν αναρωτιέμαι από εχθές τι χρειάζεται για να ορθώσουμε το κεφάλι μας απέναντι σε μια πολιτική που μας βυθίζει στο χάος; Τι χρειάζεται για να αφήσει ο νεοέλληνας το κινητό από το χέρι και να πει «ΟΧΙ» την πατρίδα μου δεν θα την εξαφανίσετε με χαρτιά, μνημόνια, υπογραφές και το θλιμμένο ύφος που συνοδεύει πάντα τη φράση «δε γίνεται αλλιώς;»


Η παράσταση γεμάτη συμβολισμούς, γεμάτη κρυμμένες λέξεις ακόμα και στα άψυχα υλικά του σκηνικού. Τα βλέμματα των πρωταγωνιστών μεστά από τις εικόνες τις κρίσης, οι λέξεις...οι λέξεις πέτρες πάνω σε γυάλινες τζαμαρίες κι από κάτω οι θεατές να κουνούν συμβατικά το κεφάλι, άλλοι να δακρύζουν κι άλλοι να μουρμουρίζουν πίσω από τα δόντια τους πόσο εύστοχες είναι οι ατάκες των ηθοποιών.

Αναφορές για το σύστημα υγείας, για την εκπαίδευση που ακρωτηριάζεται συνεχώς, για τις τράπεζες που ενοχλούν για τα χρωστούμενα, για όλους εκείνους που λύγισαν και αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους, για αυτούς που κοιμούνται στο δρόμο αλλά και για όλους εμάς που ακόμα επιμένουμε να θεωρούμε πως τα κόμματα θα μας σώσουν...Θα μας οδηγήσουν στο τέλος αυτής της ατελείωτης ύφεσης  και η ανάπτυξη θα έρθει...

Αναφορές και για τη νέα γενιά που είναι στην ξενιτιά, διχασμένη ανάμεσα στην νοσταλγία για την πατρίδα και στην ανάγκη της να δημιουργήσει...
Πόσες γενιές χάνονται...
Πόσες γενιές βουλιάζουν μέσα στο βάλτο της ανεργίας, πόσες γενιές κρύβονται πίσω από την ημιαπασχόληση, πίσω από τη μη δηλωμένη εργασία, πίσω από την εργασία των 400 και των 200 ευρώ; Πόσες γενιές μένουν άϋπνες τις νύχτες, πόσες οικογένειες δεν έχουν να φάνε; Είναι όλα λοιπόν ένα αριθμητικό θέμα;

Ζούμε την εποχή που όλα είναι ένα νούμερο, τραβάμε κάθετες και οριζόντιες περικοπές, περικοπές που αρκετές φορές ακρωτηριάζουν την κοινωνία μας και της στερούν την αξιοπρέπεια που με κόπο είχε αποκτήσει και κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως αυτή η κατάσταση έχει ένα τέλος. Τα πολιτικά πρόσωπα έχοντας χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας και ειλικρίνειας εμφανίζονται καθημερινά στα τηλεπαράθυρα και κραυγάζουν, χρησιμοποιούν με ευκολία φράσεις που γελοιοποιούν κυρίως τους ίδιους κι έπειτα τον λαό...
Τον λαό που παρακολουθεί τις εξελίξεις κουνώντας συμβατικά το κεφάλι.

Δεν ξέρω αν θα τελειώσει αυτός ο ξεπεσμός της χώρας, δεν ξέρω καν αν υπάρχει η χώρα μας επί της ουσίας, δεν νομίζω πως είμαστε ελεύθεροι μα σκλάβοι στα μνημόνια και στις υπογραφές τους...
Ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά πως η σιωπή μας αυτή, είναι ένδειξη ενοχής...
Είμαστε συνένοχοι σε ότι συμβαίνει όχι μόνο γιατί δεν σηκώνουμε το κεφάλι να φωνάξουμε φτάνει πια αλλά γιατί ακόμα και τώρα που το καράβι έχει βυθιστεί ο καθένας κι ο κανένας από εμάς έχει στο μυαλό του καρφωμένη την ανάγκη του να βολευτεί ο ίδιος...

Δεν είναι πολιτικό το θέμα, έχει βαθύτερες ρίζες...
Χάσαμε την μοναδικότητα της ταυτότητάς μας, γίναμε μια κουκκίδα στο χάρτη, μια κουκκίδα δίπλα στις άλλες κουκκίδες...Μας κατάπιε το σύστημα και όσο κουνάμε με κατάβαση το κεφάλι μας τόσο περισσότερο θα μας καταπίνει...
Ο Καθένας κι ο Κανένας, εσύ, εγώ, εμείς, αυτοί...
Εμείς που ανεχόμαστε και η ανοχή μας γίνεται αυτομάτως ενοχή...!

Αναδημοσίευση από enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ