Δύσκολες νύχτες

Μια μέρα ρώτησα το Νίκο: «Νίκο, την αγαπάς ακόμα, τη Μαρίτσα;». 

Μου λέει: «παιδάκι, δε θέλεις να θυμάσαι τι σου είπα για τη συκιά; 

Ποιος μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τι είναι η αγάπη… 

Όταν θέλει να χαδεύεται το κορμί σου απάνω σ’ ένα άλλο, – αυτό; 

Όταν έρχεται η νύχτα, και δεν τολμάς να μείνεις μόνος σου, – είναι αγάπη; 

Όταν πονείς τους ανθρώπους, – άραγε είναι αγάπη; 

Ή ένας άνθρωπος που σου χρειάζεται για να καταλάβεις κοντά του εσύ ποιος είσαι, 

– ποιος ξέρει τότε… είναι αγάπη; 

Εσυνηθίσαμε σωστό να εξηγούμε το αίσθημα με τη χημεία. 


Όταν δυο βάζα συνεχόμενα δέχουνται ένα υγρό, και αναγκαστικά το διαμοιράζουν. 

Γι’ αυτό θα θέλαμε η ανθρώπινη ψυχή να μην είχε με τίποτα συνέχεια. 

Νομίζεις ότι είναι σωστό παιδάκι; 

Αλλά δεν είναι τώρα τούτο το παράξενο. 

Παράξενο είναι όταν μπορείς να ανανεώνεσαι κάθε φορά, να κουβαλείς τον εαυτό σου πιο πέρα, να μην έχει τέλος, κάθε φορά, και όμως…

 – να θυμάσαι». 

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Δύσκολες Νύχτες» της Μέλπως Αξιώτη

Αναδημοσίευση από ithaque

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ