«Τώρα μου μένει να θυμηθώ, γιατί το επιθύμησα…»

Επίπεδα δημιουργίας και κόσμος

-Όλες οι ψυχές μαζί είναι το όλον ή μέρος αυτού...και πόσο μέρος αυτού...είναι;
Αν αφήσουμε το "γιατί το Όλον δημιούργησε τις ψυχές"...γιατί είχε και έχει (αν έχει) ανάγκη την ύπαρξη της ψυχής...;
Οι ψυχές από μόνες τους θα μπορούσαν κάποτε να συμμετάσχουν στην υλοποίηση του κόσμου ως «άνθρωποι»...;

-Κλείσε τον υπολογιστή, ύστερα τα μάτια και γείρε πίσω για λίγο… Έτσι όπως θα είσαι, κάνε μια σκέψη…
«Ότι επιθύμησα για τη ζωή μου το έχω καταφέρει…»…
Μείνε έτσι για λίγο ακόμη, με αυτή την αίσθηση πληρότητας που θα σε γεμίσει παντού μέσα σου, μέχρι το πιο μικρό σου κύτταρο… Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη αλήθεια μας… Η επόμενη μεγάλη αλήθεια μας, είναι:
«Τώρα μου μένει να θυμηθώ, γιατί το επιθύμησα…»

Έχοντας τα παραπάνω στη σκέψη σου, βγες έξω στο δρόμο κι άρχισε να περπατάς μέσα στο πλήθος… Όλοι αυτοί που βλέπεις γύρω σου, μαζί με σένα, ανήκετε στο πρώτο επίπεδο υλοποίησης (εκτός κι αν είσαι γκουρού)… Όλοι αυτοί γύρω σου, είναι οι δημιουργοί της δικής σου πραγματικότητας… Είναι εκεί γύρω σου για Σένα… Μέχρι να φωτιστείς και να προσχωρήσεις μόνος σου…


Πως γίνεται κάτι τέτοιο; Ο κόσμος, πηγάζει από μέσα μας… αυτό είναι αλήθεια… Ο άνθρωπος όμως, ο κοινός άνθρωπος, είναι αδύνατον να το κατανοήσει… Τι θα γίνει λοιπόν; Πως θα δημιουργήσει τον κόσμο του, ένας ο οποίος επιμένει να αγνοεί τον τρόπο;
Μέσα από τους «άλλους»…

Στο πρώτο επίπεδο δημιουργίας, όπου η ψυχή βρίσκεται σε ένα σώμα, το οποίο επιμένει να αγνοεί τον Εαυτό του και να κάνει τα δικά του, θεωρώντας ότι τα πάντα γύρω του είναι πραγματικά και ότι το μόνο που υπάρχει είναι οι καταστάσεις και το Εγώ μας, η υλοποίηση αναδύεται μέσα από τους «άλλους», δηλαδή "με τη βοήθεια των άλλων", οι οποίοι παίζουν το ρόλο του "μέσα" της δικής σου «ανταπόκρισης»… Από Εσένα, από το δικό σου μέσα, καταφέρνει και αναδύεται μονάχα η "επιθυμία"...
Κανονικά αν ήθελες να φας μια πίτσα, θα έπρεπε να την υλοποιήσεις αυτόματα εμπρός σου… Να τη σκεφτείς και να δώσεις στον αιθέρα μορφή όμοια με την πίτσα… Μια ζεστή λαχταριστή πίτσα θα έπαιρνε μορφή τότε εμπρός στα μάτια σου… Θα ήταν «πραγματική» όπως αυτές που γνωρίζεις σήμερα, αν και εσύ θα γνώριζες την εικονικότητά της… Όμως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό… Διότι δεν το πιστεύεις ότι μπορείς και έτσι παραμένεις στο πρώτο επίπεδο δημιουργίας… Στο επίπεδο δηλαδή, όπου οι επιθυμίες μας υλοποιούνται μέσω των «άλλων»…

Έτσι παίρνεις τηλέφωνο την πιτσαρία της γειτονιάς σου και σε λίγο, κάποιος «άλλος» σου εμφανίζει την πίτσα μέσα στο κουτί της, ζεστή-ζεστή… Κάποιος «άλλος» ανταποκρίθηκε στη δική σου επιθυμία και εσύ, αντί να γνωρίζεις τον τρόπο να διαχειριστείς μόνος σου την ενέργεια και να της δώσεις μορφή, έδωσες αυτή την ενέργεια στο παιδί του delivery, σε μορφή χρήματος…

Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο που διαβάζεις… Ρώτησες και επειδή δεν πιστεύεις, εγώ ανταποκρίθηκα και σου απαντώ… Στην ουσία όμως Εσύ απαντάς και στους δυο μας αλλά και σε όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές…
Διότι υπάρχει κάτι αόρατο μέσα μας, το οποίο επικοινωνεί με όλους μας… Κάτι που δεν έχει ανάγκη τη μορφή, αλλά αντιλαμβάνεται και κατανοεί τον κόσμο διαφορετικά… Αόρατα και άηχα…

Στο δεύτερο επίπεδο δημιουργίας, δεν θα χρειάζεσαι τηλέφωνο για να παραγγείλεις την πίτσα… Η επιθυμία σου θα διαβιβάζεται αυτόματα εκεί που θέλεις… Εσύ απλά θα επιθυμείς… Και σε λίγο, το παλικάρι από την πιτσαρία θα κτυπά το κουδούνι σου με την αγαπημένη πίτσα στο χέρι για σένα…

Στο τρίτο επίπεδο δημιουργίας, η πίτσα θα εμφανίζεται εμπρός σου (αν και δεν θα έχεις ανάγκη να φας μια πίτσα σε αυτό το επίπεδο φώτισης)…
Σε αυτό το επίπεδο, όλες αυτές οι ερωτήσεις θα έχουν απαντηθεί…

«Ότι επιθύμησες για τη ζωή σου, το έχεις καταφέρει…»…
«Τώρα σου μένει να θυμηθείς, γιατί το επιθύμησες…»

Αναδημοσίευση από eistoepanoidein + aftospougyreva

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ