Ο Ντέμης, ο γιος μου

Δεν τον ήθελα. Μόλις είχαμε χάσει το πρώτο μας σκυλί και δεν ήθελα να ξαναπεράσω τον ίδιο συναισθηματικό πόνο. Η γυναίκα μου όμως μου το ξεκαθάρισε. Το σκυλί θα μείνει, αν δεν σ’αρέσει, τα μπογαλάκια σου κι αλλού. Κι επειδή εγώ δεν σηκώνω εκβιασμούς...τον άφησα να μείνει.

Μπήκε στο σπίτι και ομόρφυνε τη ζωή μας. Μας συνόδευσε στα νιάτα μας, στο φτιάξιμο της οικογένειας μας, στις γεννήσεις των παιδιών μας, στον θάνατο αγαπημένων μας προσώπων.

Μικροκαμωμένος όπως ήταν, κοιμόταν πάντα στα πόδια της γυναίκας μου κρατώντας της συντροφιά τις νύχτες που δούλευα. Δεν έτρωγε πολύ, κάθε μεσημέρι. Τα βράδυα όμως ζητούσε με επιμονή μια φέτα τυρί ένταμ. Σήκωνε εκείνα τα απίστευτα αυτιά του και άντε μετά να του αρνηθείς.

Για να μπει ξένος στο σπίτι περνούσε από εξονυχιστικό έλεγχο. Έγινε, πολύ σύντομα η μασκότ της γειτονιάς. Αγαπήθηκε από όλα τα παιδιά. Απίστευτα παιχνιδιάρης και καλαμπουρτζής. Υπήρξε και μεγάλος εραστής αν και νάνος.

Δεν είχα καταλάβει ότι είχε μεγαλώσει μέχρι που πήγαμε στον κτηνίατρο και μας είπε για τα προβλήματα της καρδιάς...αντιμετώπιζε και επιλειπτικές κρίσεις. 13 ετών πια.

Έλπιζα να ζήσει μερικά χρόνια ακόμη. Τώρα τελευταία τον χάιδευα συνέχεια και τον φιλούσα για να κρατήσω την αύρα του. Φοβόμουν μην τον χάσω. Εγώ που δεν τον ήθελα.

Το απόγευμα μας έφυγε. Αποφάσισε να μην μας τυρρανήσει, χαμήλωσε το σήμα κατατεθέν του, τα αυτάκια του, χαιρέτησε και έριξε την αυλαία.

Και το σπίτι άδειασε.

Κι εγώ κοντά στα 50 μου να γράφω και να κλαίω. Για ένα σκύλο.

ΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΚΥΛΟΣ...ΗΤΑΝ Ο ΝΤΕΜΗΣ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ