Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Είχες ξεκολλήσει από το 0. Μηδέν. Έτσι πίστευες. Πίστευες ότι, πλέον, όλα θα είναι καλύτερα. Ότι το όνειρο σου, έστω και στα σπάργανά του, είχε μπει σε μια ροή. Ζόρικη. Ίσως, αργή. Αλλά ανοδική. Η δουλειά που ήθελες τόσο, πλέον, φαινόταν πιο κοντά από ποτέ. Και μάλιστα σε διπλή επιλογή. Πίστευες ότι, του πούστη, μία ή άλλη θα έχεις αυτό που θέλεις. Και, όντως, πρακτικά, πλησίασες πολύ. Και με τον άνθρωπο που είχες επιλέξει να έχεις στην καρδιά σου και το μυαλό σου, συνεχίζατε να προσφέρετε ανιδιοτελώς ομορφιά ο ένας στον άλλο. Είχες φτάσει σε σημείο να έχεις, σχεδόν, απορρίψει το δρόμο της φυγής που σκεφτόσουν πολύ σοβαρά όταν ήσουν ακόμα στο 0. Σκεφτόσουν ότι, ποτέ μέχρι τότε, δεν ένιωθες τόσο πλήρης, παρά τις ελλείψεις και τα προβλήματα που υπήρχαν.

«Καλησπέρα σας, τηλεφωνώ από την …….. Α.Ε. Η θέση για την οποία εκδηλώσατε ενδιαφέρον καλύφθηκε. Ευχαριστούμε, καλή συνέχεια». Τουλάχιστον, αυτοί σου απάντησαν λες. Οι άλλοι δεν ασχολήθηκαν καν, παρ’ ότι το ήξερες ότι ήσουν ο πλέον κατάλληλος. Λες, δεν πειράζει. Δίσκος και πάλι δίσκος. Και ψεύτικα χαμόγελα. Έχεις διδακτορικό σε αυτό.

Με τους ανθρώπους που τα έφερε η ζωή να μοιράζεστε το ίδιο όνειρο, αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον η καθημερινότητα θα είναι τα προβλήματα και η μιζέρια. Με εξαίρεση τρία τέταρτα μια φορά το μήνα και αν. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πιστεύετε όλοι στο ίδιο όνειρο και ότι δεν είστε διατεθειμένοι όλοι να προσπαθήσετε το ίδιο. Το υποψιαζόσουν, αλλά δεν έδινες σημασία στην προσπάθεια διατήρησης του όμορφου κλίματος. Πλέον έχεις καταλάβει ότι απλά δεν υπάρχει η απαραίτητη αυταπάρνηση για να συνεχιστεί η ανοδική πορεία.

Ο άνθρωπος που νοιάζεσαι τόσο, που σου προσέφερε τόσα πολλά, περνάει μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής της. Θέλεις να της δείξεις ότι δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για σένα, από το να την κάνεις να νιώθει όμορφα, να νιώθει προστατευμένη από την ασχήμια των ανθρώπων. Ότι, στην τελική, για αυτό είσαι εδώ. Ξέρεις ότι μπορείς. Κάθε σου προσπάθεια, όμως, πέφτει σε έναν στολισμένο με τυπικά γλυκόλογα τοίχο. Όμορφα στολισμένος. Αλλά δεν παύει να είναι τοίχος. Σκληρός και κρύος.

Καίγεσαι ανάμεσα στο να της δείξεις το ενδιαφέρον σου, χωρίς, όμως, να πιέσεις την ελεύθερη φύση της. Προσπαθείς να βρεις αυτή τη γαμημένη χρυσή τομή. Ποιο το νόημα όμως; Νιώθεις ότι όσα λέει ακόμα είναι τιμής ένεκεν αυτού που ζήσατε. Και σιχαίνεσαι τις τιμές. Είναι η απόδειξη ότι πλέον είσαι άχρηστος, περιττός. Και έτσι νιώθεις.

Θες να μιλήσεις, να πεις ό,τι σε τρώει. Προσπαθείς. Δεν σου δίνεται η ευκαιρία, όμως.  Οι γονείς, που μένεις μαζί τους, δώσαν μέχρι και τα βρακιά τους  για να σε μεγαλώσουν, που δεν είχαν, δεν σου δίνουν αυτό που έχουν σε αφθονία. Ανθρωπιά. Ο ρόλος τους τελειώνει στα υλικά αγαθά που μπορούν να σου προσφέρουν. Μετά, θέλουν να δουν τηλεόραση. Στο έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν αντοχές για τίποτα περισσότερο. Έτσι και τώρα. Οι φίλοι είναι αφοσιωμένοι στις ζωές τους. Αλλού. Δικαιολογημένα. Τους καταλαβαίνεις. Ίσως είναι και αυτή η χαζοπερηφάνεια που έχεις να μην εκφράζεις αυτά που σε τρώνε όταν σε τρώνε, αλλά αργότερα όταν τα ξεπεράσεις.

Το αλκοόλ συνεχίζει να ρέει μέσα στο λαρύγγι σου. Ό,τι (δεν) έχεις ζήσει όλο το προηγούμενο διάστημα έρχεται επί δέκα στο μυαλό σου. Είναι το τίμημα του να κρατάς τον πυρήνα της καρδιάς σου σφραγισμένο. Αν ανοίξει, τη γάμησες. Και είχε ανοίξει μετά από πολύ καιρό. Η κερκόπορτα είχε ανοίξει. Ήταν θέμα χρόνου να την πάρουνε χαμπάρι.

Και τότε εμφανίζεται εκείνη. Σου φαίνεται ταλαιπωρημένη. Είναι. Λογικά. Σε πλησιάζει. Θα παίξει τον ρόλο της, όπως όλοι μας. Αλλά κάτι αλλάζει. Σου συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που σου δείχνει ότι ξεχωρίζεις από όλους εκεί μέσα. Το εννοεί; Δεν σε νοιάζει. Θες να το πιστέψεις. Το έχεις ανάγκη. Νιώθεις πάλι χρήσιμος. Επιθυμητός. Σου λέει ότι μιλάς πολύ όμορφα. Την κάνεις να σε κοιτάει και να χαμογελάει. Σου φαίνεται ειλικρινές. Ναι, ρε πούστη, μπορείς να κάνεις έναν απογοητευμένο άνθρωπο να νιώσει όμορφα. Η παρένθεση από τη μιζέρια που τόσο, τελικά, έψαχνες εμφανίζεται λίγα εκατοστά μπροστά σου. Σου ψιθυρίζει στο αυτί. Αφήνεσαι…Θέλει να σε ξαναδεί…

You were seeking strength, justice, splendour! You were seeking love. Here is the pit, Here is your pit. Its name is silence…έτσι λένε οι μοναδικοί στίχοι ενός τραγουδιού που ακούς συνέχεια τελευταία. Έτσι νιώθεις.  Αυτό είναι το χειρότερο. Σιωπηλός. Ένα σαρκαστικό γέλιο ακούγεται από την γωνία του δωματίου σου. Ειρωνικό. Κοιτάζεις. Και βλέπεις τη φωνή. Αυτή τη φωνή. Σκουριασμένη σε σημεία της. Με σημάδια κακοποίησης από τις κρίσεις που σε πιάνουν. Αλλά πάντα εκεί. Είναι εκεί ακόμα και όταν ένας άνθρωπος, όπως εσύ, που ίσως ο λόγος του είναι το μοναδικό του χάρισμα, δεν έχει τι να πει. Τότε ακούγεται αυτή η φωνή. Που γίνεται και κραυγή πολλές φορές. Που λέει ό,τι δεν έχεις βρει τρόπο να πεις. Το κάνει χρόνια τώρα. Είναι αυτή που σε σταμάτησε από το να ανοίξεις την πόρτα στην κατάθλιψη όταν τη χτυπούσε επίμονα, με ό,τι, Θεέ μου, μπορεί να φέρει αυτή. Είναι αυτή που την απέκτησες με αποκλειστικά δικό σου κόπο. Είναι αυτή που είναι πάντα δίπλα σου για να απελευθερώνεις τον υπερπληθυσμό σκέψεων και συναισθημάτων που έχεις την ευχή και κατάρα να παράγεις μέσα σου. Δεν είναι η ψυχή σου. Είναι η φωνή της. Είναι ο διαμεσολαβητής της ψυχής σου και του σύμπαντος όπου ανήκετε και οι δύο. Με αυτή την φωνή θα συνεχίσεις να πορεύεσαι σε αυτό το μονοπάτι. Εσύ και αυτή. Σε ένα μονοπάτι που στο βάθος του φαίνεται ο Ήλιος. Σπάνια καταλαβαίνεις αν, τελικά, ανατέλλει ή δύει. Συνήθως, είναι στο μεταίχμιο ανατολής και δύσης. Κοιτάς διστακτικά πίσω σου. Στην τελική, δεν σε νοιάζει. Σου αρκεί ότι βλέπεις μπροστά σου. Το φως. Και ό,τι ακούς. Την φωνή της ψυχής…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΤΟΥΣΗΣ

balaoritoustreet

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ