Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια απουσία και μια απιστία…

Μόλις σε αντίκρισα για πρώτη φορά ένιωσα το κορμί μου να πυροδοτείτε με φωτιά, το μυαλό μου να χάνεται και την καρδιά μου να χοροπηδά τρελά. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Η καρδιά μου συνέχισε να φτεροπετά σε κάθε μας συνάντηση. Το χαμογελαστό σου βλέμμα με γέμιζε χαρά. Η βαθιά φωνή σου ξετρέλαινε τις αισθήσεις μου και το καρδιοχτύπι σου με παρέσερνε σε ένα τρελό ερωτικό χορό. Ένα σμίξιμο που μας έκανε να χάνουμε το χρόνο και να ταξιδεύουμε ανάμεσα στα αστέρια.

Δεν άντεχε ο ένας μακριά από τον άλλον και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω πως έγινε αλλά κάπου εκεί, μέσα στη διαδρομή χάσαμε ο ένας τον άλλον. Το βλέμμα σου σταμάτησε να είναι χαμογελαστό και άρχισες να μη με “βλέπεις”, να μη με νιώθεις, να μη με καταλαβαίνεις. Άρχισα σταδιακά να γίνομαι αόρατη και αυτή η αορατότητα με σκότωνε σιγά, σιγά. Δεν άντεχα να με κοιτάς χωρίς να με “βλέπεις”.

Οι λίγες στιγμές παρουσίας δεν μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις μέρες που κυριαρχούσε η “απουσία” σου.

Η καρδιά μου άδειαζε, η χαρά μου στράγγιζε κι εγώ καθόμουν ανήμπορη στην άκρη της ζωής σου. Ώσπου κάποια μέρα ήρθε εκείνος… Για να μου πει όσα λαχταρούσα να ακούσω όλα αυτά τα άδεια χρόνια, να με κανει να ζωντανέψω και να νιώσω πάλι γυναίκα, ερωτική και επιθυμητή.

Αν με ρωτάς, δεν τον αγάπησα ποτέ. Η καρδιά μου είναι ακόμα μαγεμένη από την πρώτη σου εικόνα, το πρώτο σου βλέμμα, το πρώτο σου φιλι. Γι’ αυτό και “ξαναγύρισα” εδώ, στο σπίτι μας. Μετανιωμένη.
Ουσιαστικά δεν ήμουν ποτέ μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι τον χρησιμοποίησα για να ζωντανέψω. Να νιώσω ότι ακόμα μπορώ να παίξω το παιχνίδι του έρωτα. Να νιώσω ότι τα χρόνια που πέρασαν δεν έσβησαν τη φλόγα μέσα μου…

Το ένιωθα πως είχες αντιληφθεί ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει. Το ένιωθα πως καταλάβαινες ότι είχα αρχίσει κι εγώ να έχω απουσία από τη σχέση μας. Δεν με ρώτησες ποτέ. Με κοιτούσες μόνο επίμονα, διαπεραστικά… Άρχισες να με “βλέπεις” πάλι…

Σε κοίταξα με δάκρυα στα μάτια και σου είπα όλη την αλήθεια. Τότε δεν το ήξερα αλλά το καταλαβαίνω τώρα. Στο είπα γιατί ήθελα να σε ταρακουνήσω, να σε ξυπνήσω, να νιώσεις ότι με χάνεις μήπως και τα πράγματα γίνουν όπως παλιά.

Η σιωπή σου με μαστίγωνε. Δεν είπες τίποτα, δεν έκανες τίποτα… Η ματιά σου όμως, ο πιο αυστηρός κριτής, ο πιο αυστηρός δικαστής… Και η ετυμηγορία μια: Έφταιξα κι Έπρεπε να Πληρώσω…

Κι άρχισα μόνη μου να δημιουργώ τη φυλακή μου. Οι ενοχές καθοδηγούσαν κάθε μου βήμα, κάθε μου λέξη, κάθε μου πράξη και στο τέλος αντι να κερδίσω εσένα, έχασα τον εαυτό μου…

Το βλέμμα σου δεν άλλαξε ποτέ. Δεν γλύκανε ποτέ. Δεν ξέρω ποια όνειρα, σου πρόδωσα αλλά πίστεψε με, η προδοσία προς τον εαυτό μου είναι μεγαλύτερη. Γι’ αυτό φεύγω γλυκιά μου αγάπη. Δεν μπορώ να είμαι μια ζωή κατηγορούμενη. Δεν μπορώ κάθε βράδυ να κοιμάμαι αγκαλιά με τις ενοχές μου. Θέλω ο άντρας μου να με παίρνει αγκαλιά και να μην υπάρχει απόσταση στις καρδιές μας.

Πήρες το ρόλο του θύματος και δεν αναλογίστηκες ποτέ ποιες ήταν οι δικές σου ευθύνες. Με ποιο τρόπο με οδήγησες στην απιστία… Δεν θέλω να σταθώ όμως εδώ. Κι οι δυο φταίξαμε, κι οι δυο κάναμε τα λάθη μας.

Χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου. Μην με αναζητήσεις… εκτός κι αν…

Εκτός κι αν θέλεις να συναντήσεις πάλι εκείνο το κοριτσάκι…
namaste

Δέσποινα Παλαμάρη

loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ