Δεν θα διαβάσεις αυτό το κείμενο μέχρι το τέλος. Έχουμε όλα κι όλα οκτώ δευτερόλεπτα για να τραβήξουμε την προσοχή σου. Τόσο μένει συγκεντρωμένος ο σύγχρονος άνθρωπος: για οκτώ δευτερόλεπτα. Τα χρυσόψαρα για εννιά.
Χρόνος ανάγνωσης:
11
'
Τα οκτώ δευτερόλεπτα πέρασαν. Και είσαι ακόμη εδώ. [ουφ] Και τώρα κοίτα πάνω αριστερά. Όχι, όχι στα ανοιχτά tabs του browser. Πάνω αριστερά σε αυτή τη σελίδα. Εκεί που λέει: «Χρόνος ανάγνωσης: 11 λεπτά». Tο παραδεχόμαστε: τα οκτώ δευτερόλεπτα ήταν μπλόφα.
Αλλά και τα έντεκα λεπτά που σου ζητάμε δεν είναι πολλά. Τόσα χρειάζονται για να βράσεις φαρφάλες. Τόσο χρειάζεται ένας εργένης για να πλύνει τα πιάτα. Έντεκα μόνο λεπτά για να διαβάσεις αυτό το κείμενο μέχρι τέλους. Μοιάζουν ελάχιστα, αλλά η στατιστική είναι εις βάρος μας.
Σύμφωνα με την εταιρεία ανάλυσης online δεδομένωνChartbeat, πάνω από το 60% των αναγνωστών δεν φτάνει ούτε στο μέσο ενός άρθρου που δημοσιεύεται στο internet. Προσοχή: δεν ισχυριζόμαστε ότι διαβάζει το μισό άρθρο. Σκρολάρει μέχρι τη μέση της σελίδας. Βλέπει τα μισά pixels.
Σε παλαιότερη έρευνα του Nielsen Norman Group, οι σχετικοί αριθμοί είναι ακόμη πιο απογοητευτικοί (τουλάχιστον για μας, τους παραγωγούς περιεχομένου): το 33% των αναγνωστών θα εγκαταλείψει τη σελίδα πριν διαβάσει τις πρώτες 150 λέξεις του κειμένου.
[Αγχώνομαι, έχουμε ήδη φτάσει τις 167.]
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 50% θα κλείσει το tab πριν διαβάσει 400 λέξεις. 400 λέξεις ισοδυναμούν με ενάμιση, το πολύ δύο λεπτά ανάγνωσης. [Κρύος ιδρώτας] Και το πράγμα χειροτερεύει: στο τέλος του κειμένου θα φτάσει μόνο το 15%. Ένας στους έξι. Σε εσένα αγαπητέ αναγνώστη θα απευθύνομαι στο εξής: στον ΈνανΑποΤουςΕξι.
Μαζί θα αναρωτηθούμε, αγαπητέ αναγνώστη, πού πήγαν οι άλλοι πέντε. Μήπως πάτησαν “Back” για να διαβάσουν κάποιο άλλο άρθρο μέσα στο site; Λες να βλέπουν το νέο clip των Radiohead στο youtube, να διαβάζουν tweets υπό το hashtag #Foustanela; [αληθινή ιστορία] Έλαβαν άραγε μια ειδοποίηση για να ανοίξουν το email με τίτλο «Ηλεκτρονικό Τσιγάρο | Λάδι Μαλλιών | Κρεβάτι Σκύλου | Αιώρα από Αλεξίπτωτο;» [επίσης αληθινή ιστορία] Μήπως μπήκαν στο Facebook για να δουν τις 111 φωτογραφίες ενός album με τίτλο «Πάσχα 2016»; [επώδυνα αληθινή ιστορία]
Αλλά, για μια στιγμή! Γιατί να αποδώσουμε την ευθύνη στον αναγνώστη και όχι στον συντάκτη του κειμένου; Είναι σαν να κατηγορούμε κάποιον που παρασύρθηκε από τα κύματα ενός τσουνάμι, επειδή βράχηκαν τα ρούχα του. Γιατί περί αυτού πρόκειται: ο σύγχρονος αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με ένα τσουνάμι πληροφοριών που κατακλύζει τα καλώδια και τα ραδιοκύματα. Αρκετά όμως με τις μεταφορές. Οι μεταφορές διώχνουν τον αναγνώστη. Ο αναγνώστης θέλει γεγονότα, νούμερα, εικόνες.
Να, όπως αυτή:
151106_1-1024x525.jpg
Πηγή: useit.com
Στο παραπάνω γράφημα απεικονίζεται η κίνηση των ματιών των αναγνωστών σε τρία websites περιεχομένου. Τα μάτια έμειναν περισσότερο στις περιοχές που χρωματίζονται με κόκκινο, ακόμη λιγότερο στις κίτρινες και ελάχιστα στις μπλε. Στις γκρι περιοχές δεν έπεσε ούτε βλέμμα.
Τι μας αποδεικνύει το γραφικό αυτό; Ότι οι χρήστες του internet διαβάζουν επιλεκτικά. Ή ορθότερα, σκανάρουν. Ρίχνουν μια κάθετη σχεδόν ματιά στη σελίδα, ψάχνουν για motto, φωτογραφίες, λεζάντες.
Και κυρίως διαβάζουν ό,τι υπάρχει στα αριστερά της σελίδας.
Όσο τέλος πάντων διαβάζουν.
Στη συνέχεια επανέρχονται στην αρχή του κειμένου. Στην αρχή. Θυμάσαι; Εκεί που σου ζητούσαμε τα έντεκα λεπτά. Δεν έχουν περάσει ούτε τα δύο. Και στο μυαλό σου φαντάζουν σαν ένας μακρόσυρτος αιώνας. Κάτι μας λέει, ότι εντωμεταξύ θα έχεις τσεκάρει το email σου (ξανά), θα έχεις κάνει like σε δυο-τρεις από τις φωτογραφίες του album «Πάσχα 2016». Σίγουρα θα έχεις ρίξει και μια ματιά στο instagram στο κινητό. Κι ας έχεις ανοιχτό το PC. Κι ας παίζει δίπλα σου το ραδιόφωνο.
Προσοχή χρυσόψαρου
Αλλά είπαμε, δεν φταις εσύ. Η διάρκεια προσοχής του σύγχρονου ανθρώπου έχει πέσει στα οκτώ δευτερόλεπτα. Ένα λιγότερο από την αντίστοιχη επίδοση του χρυσόψαρου. Το 2000 το αντίστοιχο διάστημα ήταν τα 12 δευτερόλεπτα. Για τον άνθρωπο. Για το χρυσόψαρο είναι διαχρονικά το ίδιο. Τι άλλαξε λοιπόν;
Η απάντηση είναι μία και προφανής: η χρήση ηλεκτρονικών συσκευών και η σαρωτική εισβολή του internet σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Πλέον δεν υπάρχει το δίπολο είμαι online/offline, αλλά κυριαρχεί το είμαι online/κοιμάμαι. Είμαστε μονίμως συνδεδεμένοι, διαρκώς διαθέσιμοι, σε ένα ιδιότυπο πνευματικό standby, έτοιμοι να λάβουμε μηνύματα, ειδήσεις, ειδοποιήσεις· εν τέλει «ευάλωτοι» σε κάθε είδους περισπασμούς.
[Για των λόγων το αληθές: άνοιξα τον browser για να αντιγράψω το link του άρθρου. Πάτησα “αντιγραφή”. Είχα σκοπό να επιστρέψω στο Word για να κάνω “επικόλληση”. Δεν. Είδα μια ειδοποίηση στο Twitter. Κάποιος μου έκανε fav. Πάτησα το avatar του χρήστη που μου έκανε fav. Σκρόλαρα στο timeline του. Οκτώ, εννιά δευτερόλεπτα. Χρυσόψαρο. Πάτησα σε ένα retweet που είχε κάνει. Άνοιξα το link. Σκρόλαρα στην είδηση χωρίς να τη διαβάζω. Σχεδόν κάθετα. Θυμήθηκα τη φωτογραφία. Θυμήθηκα ότι οι αναγνώστες θέλουν φωτογραφίες. Θυμήθηκα τους αναγνώστες. Θυμήθηκα εσένα, αγαπητέ ΈνανΑποΤουςΕξι. Και επέστρεψα.]
Στο άρθρο αυτό για το μέλλον της εκπαίδευσης, ο Norman παρακολουθεί εφήβους να παίζουν videogames και συμπεραίνει ότι η προσοχή τους όχι μόνο δεν διασπάται, αλλά διατηρούνται σε διαρκή εγρήγορση χωρίς κανένας από τους εξωτερικούς περισπασμούς –έντονα φώτα, θόρυβοι, φωνές, περαστικοί– να τους αποσπά από το απαιτητικό (εκτός εισαγωγικών) καθήκον τους.
Επομένως, ο βαθμός συγκέντρωσης σχετίζεται και με το μέγεθος του ενδιαφέροντός μας για το εκάστοτε περιεχόμενο του μηνύματος. Προφανώς η τελική μάχη σε ένα game είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα για έναν δεκαεξάχρονο από τη συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό. (#pun_intended).
Από την άλλη, αυτός που παρακολουθεί τη συνεδρίαση του Κοινοβουλίου και παράλληλα τουιτάρει την άποψή του (ή ένα κακόγουστο αστείο), κατορθώνει να συγκεντρώνεται σε δύο πηγές ερεθισμάτων που εκπέμπουν παράλληλα μηνύματα. Με αυτό τον τρόπο, εκτός από παθητικός δέκτης, γίνεται ταυτόχρονα και ενεργητικός. Μετατρέπεται, δηλαδή, σε έναν ικανότατο multitasker. Το δευτερογενές, ενδεχομένως αυθαίρετο, συμπέρασμα είναι ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ψηφιακή τεχνολογία ενισχύει τη στόχευση της προσοχής. Ακόμη κι αν αυτή είναι επιλεκτική.
Multitasking μέχρι τελικής πτώσης
Οι αναγνώστες, όμως, δεν θέλουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Θέλουν στοιχεία. Νούμερα. Αλλιώς βαριούνται· πατούν “Back”. Ορίστε λοιπόν: Στις ΗΠΑ το 79% των χρηστών δήλωσε σε έρευνα του Εθνικού Κέντρου Βιοτεχνολογίας ότι χρησιμοποιεί συχνά δύο ή και περισσότερες οθόνες παράλληλα. Χωρίς πρόβλημα. Ή τέλος πάντων, χωρίς να το θεωρεί πρόβλημα. Το ιδιότυπο αυτό multitasking δεν αφορά μόνο όσους παρακολουθούν ένα τηλεοπτικό show ή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση και σχολιάζουν παράλληλα στο Twitter ή το Facebook.
Αφορά και τους υπαλλήλους γραφείου οι οποίοι ελέγχουν το email τους κατά μέσο όρο τριάντα φορές την ώρα. 30. Μία φορά κάθε δίλεπτο. Ελέγχουν το email τους ενώ παράλληλα γράφουν, μιλούν στο τηλέφωνο. Ίσως και να χαζεύουν τις 111 φωτογραφίες του album «Πάσχα 2016». Κι όμως τα καταφέρνουν. Και τα καταφέρνουν καλύτερα από τις παλιότερες γενιές που έμεναν συγκεντρωμένες περισσότερα δευτερόλεπτα. (Ποιος ξέρει; Χωρίς internet και τηλεόραση ίσως να έμεναν συγκεντρωμένοι και για ώρες ολόκληρες). Όχι απαραίτητα γιατί είναι εξυπνότεροι. Τα καταφέρνουν γιατί ο εγκέφαλος έχει τη θαυμαστή ιδιότητα να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Ακόμη κι αν η συνθήκη είναι μια συνεδρίαση στη Βουλή ή η Eurovision. Αντί λοιπόν να αναφερόμαστε σε ελλειμματική προσοχή, καλύτερα να υιοθετήσουμε τους όρους «εναλλασσόμενη» ή «επιλεκτική» προσοχή.
Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για τους νεότερους. Στο εργαστήριο Gazzaley του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια διεξήχθη ένα αξιοπρόσεκτο πείραμα. Η επιστημονική ομάδα σχεδίασε έναν 3D εξομοιωτή οδήγησης, το NeuroRacer, και ζήτησε από τους συμμετέχοντες να οδηγήσουν το virtual αυτοκίνητο, ενώ παράλληλα τους «ενοχλούσαν» με παρεμβολές. Στα εντυπωσιακά ευρήματα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Nature αναφέρεται ότι η ηλικιακή ομάδα 60-85 ετών σημείωσε καλύτερες επιδόσεις ακόμη και από εικοσάχρονους. Τα οφέλη από την πνευματική «προπόνηση» που προσέφερε το videogame στους ηλικιωμένους είχαν μάλιστα θετική συνεισφορά στην ενίσχυση της μνήμης και της διατήρησης της προσοχής για τουλάχιστον έξι μήνες μετά τη διεξαγωγή του πειράματος.
Παρόμοιοι ισχυρισμοί απαντώνται και στα ευρήματα μιαςάλλης έρευνας που διενεργήθηκε πριν λίγους μήνες για λογαριασμό της Microsoft στον Καναδά.
ΟΚ, γνωρίζουμε ότι δεν θα διαβάσεις την έρευνα. Ακόμη κι αν εργάζεσαι στον χώρο της διαφήμισης. Ειδικά αν εργάζεσαι στον χώρο της διαφήμισης. Το γνωρίζουν και στη Microsoft και είπαν να συνοψίσουν τα συμπεράσματα της μελέτης σε αυτό το βίντεο:
Τρία λεπτά και δεκατέσσερα δευτερόλεπτα διαρκεί. Σου φαίνεται πολλά; Δεν σε αδικούμε. Ο μέσος χρήστης σταματάει να παρακολουθεί τα online videos μετά το δεύτερο λεπτό. Βαριέται. Ή του αποσπά την προσοχή κάποιο άλλο ερέθισμα. Σε προλαβαίνουμε και συνοψίζουμε για λογαριασμό σου: η multi-screen δραστηριότητα (να βλέπουμε τηλεόραση ενώ παίζουμε games, σερφάρουμε στο Web ή χρησιμοποιούμε το κινητό) αλλάζει τον τρόπο που ο ανθρώπινος εγκέφαλος φιλτράρει και απορροφά τις πληροφορίες. Και πιθανότερα το κάνει καλύτερα από ποτέ.
Οι νίντζα της προσοχής
Οι ερευνητές μάλιστα κατέταξαν το κοινό σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το βαθμό προσοχής:
- Νίντζα: Οι χρήστες που ελέγχουν πλήρως την προσοχή τους και την κατευθύνουν ανάλογα. Έχουν τη δυνατότητα να διαχωρίζουν πλήρως τις ψυχαγωγικές από τις επαγγελματικές πληροφορίες και να αντιδρούν διαφορετικά στο εκάστοτε ερέθισμα. Σταματούν, για παράδειγμα, ό,τι κάνουν και αφιερώνουν οκτώ λεπτά στην ανάγνωση ενός άρθρου για τη διάσπαση της προσοχής.
- Πραγματιστές: Οι χρήστες που εμφανίζουν ικανότητα «διαμερισματοποίησης» της προσοχής τους, αλλά συνδυάζουν δραστηριότητες, ακόμη και ετερόκλητες, αντί να ακολουθούν αυστηρούς κανόνες. Διαβάζουν, για παράδειγμα, ένα άρθρο για τη διάσπαση της προσοχής, ενώ στο φόντο μιλάει ο Τσακαλώτος.
- Αμφιδέξιοι: Εκείνοι που ασχολούνται παράλληλα με σειρά δραστηριοτήτων σε όλες τις διαθέσιμες συσκευές. Ενώ απαντούν σε ένα επαγγελματικό email, έχουν το νου τους στις ειδοποιήσεις του messenger, ρίχνουν καμιά ματιά στην τηλεόραση, τουιτάρουν για αυτά που λέει ο Τσακαλώτος και φυσικά διαβάζουν ένα άρθρο για τη διάσπαση της προσοχής.
Η κατηγοριοποίηση ενδέχεται να θυμίζει lifestyle περιοδικό των ’90s, περιγράφει όμως αδρά τη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι γηγενείς της ψηφιακής εποχής (όσοι δηλαδή γεννήθηκαν μετά την εξάπλωση του internet) θεωρούν αυτονόητους τους εξωτερικούς περισπασμούς. Έχουν εκπαιδευτεί να λειτουργούν ενώ βομβαρδίζονται από μηνύματα και ειδοποιήσεις. Διαθέτουν την ικανότητα να απομονώνουν μόνο όσα από αυτά του είναι χρήσιμα. Μπορούν να βγαίνουν στεγνοί ακόμη και μέσα από το τσουνάμι, που λέγαμε.
[Έλα τώρα. Τι πάει να πει «πότε το λέγαμε;»]
Αντίθετα, οι ψηφιακοί μετανάστες, όσοι δηλαδή γεννήθηκαν σε εποχές προ internet παρουσιάζουν διαφορετικές συμπεριφορές. Όταν για παράδειγμα η ηλικιακή ομάδα 18-24 δηλώνει σε ποσοστό 73% ότι το τελευταίο που κάνει πριν κοιμηθεί είναι να ελέγξει το κινητό, το αντίστοιχο ποσοστό στους άνω των 65 είναι 18%. Αντίστοιχα, μόλις το 10% των ηλικιωμένων τσεκάρει το κινητό του όταν τίποτα άλλο δεν διασπά την προσοχή του. Στους κάτω των 24 το ποσοστό φθάνει το 77%.
[Απορούμε τι κάνει το υπόλοιπο 23%.]
Διάλειμμα για διαφημίσεις
Μιας που μπήκαμε στα χωράφια της διαφήμισης, ας σκαλίσουμε λίγο. Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά το big bang του Διαδικτύου, συνεχίζουμε να λατρεύουμε το κλικ. Από τα πρώτα βήματα του Διαδικτύου οι διαφημιστές χαράζουν τη στρατηγική τους και διοχετεύουν τα budget ανάλογα με τα κλικ και τις εμφανίσεις σελίδων. Πράγματι, είναι βολικό, μετρήσιμο, καθιερωμένο, αλλά επ ουδενί δεν είναι το μοναδικό μέσο για να αποτιμήσεις την πραγματική δημοφιλία, πολλώ δε μάλλον την ποιότητα του περιεχομένου ενός site. Τα λεγόμενα pageviews δεν είναι πια ενδεικτικά. Μία σελίδα με ένα gallery που σε υποχρεώνει να κάνεις 20 μηχανικά κλικ για να δεις όλες τις φωτογραφίες (για να μην πούμε για τις 111 του «Πάσχα 2016») θα λάβει εικοσαπλάσια views από αυτή τη σελίδα παρότι αφιέρωσες τόσο χρόνο.
[Εξίμιση λεπτά ήδη. Μια χαρά τα πάμε.]
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ολοένα και περισσότεροι παραγωγοί περιεχομένου –από bloggers μέχρι ειδησεογραφικούς κολοσσούς– στρέφονται σε εναλλακτικούς τρόπους μέτρησης των αναγνωστικών συνηθειών των επισκεπτών τους, πλην των γνωστών Analytics. To Upworthy, για παράδειγμα, αξιοποιεί ένα custom εργαλείο μέτρησης που αποκαλεί «λεπτά προσοχής» ("attention minutes"), μέσω του οποίου μετρά το συνολικό χρόνο που περνά ενεργητικά ο χρήστης σε μια σελίδα (αν για παράδειγμα έχει ξεχάσει ανοιχτό το tab ή παραμένει ανενεργός, ο χρόνος δεν προσμετράται). Επίσης, μετρά τα δευτερόλεπτα που αφιέρωσε ο αναγνώστης σε κάθε επιμέρους άρθρο, αλλά και πώς «κινήθηκε» μέσα στην εκάστοτε σελίδα: σε ποιες παραγράφους στάθηκε περισσότερο, ποια φράση αντέγραψε, αν έκανε share σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο και πολλά ακόμη.
Το Medium έχει εισαγάγει τη μέτρηση TTR (Συνολικός Χρόνος Ανάγνωσης), το οποίο δεν είναι χρήσιμο μόνο για διαφημιστικούς λόγους, αλλά και για τους ίδιους τους συντάκτες και υπεύθυνους του site. Κι αυτός ο δείκτης με τη σειρά του μετρά το χρόνο που αφιερώνουν οι αναγνώστες σε κάθε άρθρο. Πόσο γρήγορα σκρολάρουν στη σελίδα, τις παύσεις που κάνουν, πόσες φορές επιστρέφουν σε άλλο σημείο του άρθρου, αλλά και πότε αποφασίζουν να φύγουν από τη σελίδα. Όπως λένε οι δημιουργοί του, «οι αναγνώστες μας δεν βλέπουν απλώς μια σελίδα, ούτε κάνουν απλώς κλικ σε ένα διαφημιστικό banner. Διαβάζουν».
Το NPR πηγαίνει το θέμα των μετρήσεων ένα βήμα πιο κάτω και αναπτύσσει το Carebot, έναν εξειδικευμένο αλγόριθμο, ο οποίος αναλύει σε πραγματικό χρόνο τη συμπεριφορά των αναγνωστών. Αφενός μετράει το χρόνο παραμονής και αφετέρου τα shares των κειμένων στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και τη διάδραση του κοινού με τις εικόνες και τα γραφικά της σελίδας. Τα στοιχεία αυτά συνδυάζονται με τα Google Analytics και τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα διαμορφώνουν τη στρατηγική περιεχομένου του site.
Όλα αυτά βέβαια ενδέχεται εκτός από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα –που δεν είναι άλλο από τη βελτίωση των websites και την ικανοποίηση των αναγνωστών– να λειτουργήσουν ως μπούμερανγκ. Να διαμορφώσουν δηλαδή μια δεδομένη ατζέντα (επιλογής θεματολογίας, τρόπου γραφής και παρουσίασης) και να εγκλωβίσουν σε αυτή τους συντάκτες και τους δημιουργούς περιεχομένου, που πλέον θα καλούνται να γράψουν κείμενα «που θέλει ο κόσμος».
Το βέβαιο είναι ότι αργά αλλά σταθερά, περνάμε από το internet του click στο internet της προσοχής.
Ινφο-λαχτάρα
Ο Bruce Morton ερευνητής του Ινστιτούτου Brain and Mind στο Οντάριο του Καναδά, θεωρεί φυσιολογική τη συμπεριφορά των εγκεφάλων μας, αφού όπως λέει «οι άνθρωποι λαχταρούν νέες πληροφορίες».
«Όταν εφευρέθηκε το αυτοκίνητο η σκέψη και μόνο να τοποθετήσεις μια συσκευή ψυχαγωγίας ήταν γελοία, αφού το αυτοκίνητο από μόνο του ήταν ένα μέσο ψυχαγωγίας» συνεχίζει ο Morton. «Και για κάποιους συνεχίζει να είναι. Αν όμως οδηγήσεις επί οκτώ συνεχόμενες ώρες, παύει να είναι ψυχαγωγία. Ο άνθρωπος βαριέται. Γι’ αυτό βάλαμε ραδιόφωνα, CD players, πλέον και οθόνες».
Ο άνθρωπος βαριέται. Αυτή είναι η φράση κλειδί. Γι’ αυτό δεν ευθύνεται η τεχνολογία. Απλώς η τεχνολογία του δίνει περισσότερες διεξόδους για να μη βαριέται. Ή μάλλον περισσότερες δικαιολογίες για να μη μένει συγκεντρωμένος. Προφανώς είναι δυσκολότερο να συγκεντρωθείς, όταν μπροστά σου αναβοσβήνει μια οθόνη ή όταν στ’ αυτιά σου φτάνουν ειδοποιήσεις από το κινητό. Το ίδιο, όμως, ενδέχεται να συμβεί και σε ένα περιβάλλον χωρίς ψηφιακούς περισπασμούς. Αν, για παράδειγμα, κάθεσαι σε ένα ήσυχο δωμάτιο και διαβάζεις ένα (τυπωμένο) βιβλίο, είναι επίσης πιθανό να χάσεις το focus της προσοχής. Εξαιτίας ενός θορύβου, μιας σκέψης ή και μιας εικόνας που γεννήθηκε στο μυαλό σου από το ίδιο το βιβλίο. Είναι όμως αντίστοιχος ο περισπασμός; Απάντηση δεν έχουμε, αλλά για δες -->
[Πέρασαν ήδη δέκα λεπτά!]
Έπιασε ο περισπασμός. Ο δικός μας. Γιατί οι άλλοι πέρασαν απαρατήρητοι. Κι αυτό αποδεικνύεται επειδή έφτασες μέχρι το τέλος. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη. Ο ΈναςΑποΤουςΕξι. ΟΚ, ξέρουμε ότι σκρόλαρες στα βαρετά κομμάτια για να δεις αν στο τέλος γράφει κάτι ενδιαφέρον. Που δεν. Ούτε μια φωτογραφία. Ούτε ένα γραφικό. Ούτε καν κάτι έξυπνο.
Ο Jonathan Franzen, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς έχει κατά καιρούς εκφραστεί αρνητικά για την ψηφιακή τεχνολογία, σε βαθμό που να χαρακτηριστεί νεολουδίτης. Σε πορτρέτο του στο περιοδικό Time έχει δηλώσει: «είναι αδύνατο να γράψεις ένα αξιόλογο μυθιστόρημα σε έναν υπολογιστή που διαθέτει πρόσβαση στο internet». Ο ίδιος γράφει σε ένα παλιό laptop από το οποίο όχι μόνο έχει ξηλώσει την κάρτα δικτύου, αλλά έχει φράξει με κόλλα τη θύρα Ethernet, μην τυχόν και μπει στον πειρασμό να συνδεθεί online. Και παρόλα αυτά έχει δημοσιεύσει μόλις πέντε μυθιστορήματα σε 28 χρόνια συγγραφικής καριέρας. 2.732 σελίδες συνολικά. Συνολικός χρόνος ανάγνωσης: 45 ώρες και 32 λεπτά. Εδώ σε θέλω, αγαπητέ αναγνώστη.
«Αυτό που καταναλώνει η πληροφορία είναι η προσοχή των δεκτών της. Επομένως, ο πλούτος της πληροφορίας, γεννά φτώχεια προσοχής» είχε γράψει ο Herbert Simon, στον οποίο απονεμήθηκε το Νομπέλ Οικονομικών το 1978.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.