ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ, ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΤΣΙ – ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΟΤΙ ΟΛΗ Η ΚΑΚΙΑ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ???

«Διότι οι σκέψεις Μου δεν είναι οι σκέψεις σας, ούτε οι τρόποι σας οι τρόποι Μου», λέει ο Κύριος. «Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχει ο τρόπος Μου από τους τρόπους σας και οι σκέψεις Μου από τις σκέψεις σας». (Ησαΐας ΝΕ:8-9).

ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ, ΟΥΤΕ ΒΑΣΑΝΑ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ – ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Η περιορισμένη ανθρώπινη διάνοια ελάχιστα μόνο μπορεί να εξιχνιάσει τη Συμπαντική Πραγματικότητα, και ποτέ δεν φτάνει στο γιατί της δημιουργίας του Θεού. Απ’ αυτούς που, σε έκσταση, εισήλθαν στο μυστικό θησαυροφυλάκιο της καρδιάς του Θεού και επέστρεψαν αναγκαστικά χωρίς λόγια με τα οποία να μπορούν να περιγράψουν τίποτα, είπαν: «Αυτός που γνωρίζει, γνωρίζει. Τίποτα άλλο δεν γνωρίζει».– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Στο βιβλίο του Ιώβ στην Παλαιά Διαθήκη, τα εξαιρετικά μεγάλα δεινοπαθήματά του και η επακόλουθη απαίτηση μιας εξήγησης από τον Θεό είναι παροιμιώδη. Στην εισαγωγή της αγγλικής απόδοσής του The Book of Job («Το Βιβλίο του Ιώβ», New York: HarperCollins, 1992), ο μεταφραστής Stephen Mitchell γράφει:

«Η οργή του Ιώβ για την αδικία του κόσμου στρέφεται απευθείας κατά του δημιουργού αυτού του κόσμου. Δεν υπάρχουν παρακάμψεις ή ημίμετρα, καμία προσπάθεια να εκτραπεί η έσχατη ευθύνη κατηγορώντας έναν δαίμονα ή ένα προπατορικό αμάρτημα.

»“Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται. Γι’ αυτό λέω ότι σκοτώνει και τους αγνούς και τους αχρείους. Όταν η πανούκλα επιφέρει αιφνίδιο θάνατο, αυτός περιγελά το μαρτύριο του αθώου. Παραδίδει τη γη στους φαύλους και τυφλώνει τα μάτια των κριτών. Ποιος το κάνει αυτό, αν όχι Αυτός?”.

»Όλο αυτό το σάστισμα και η οργή δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο έντονα αν ο Ιώβ δεν αγαπούσε αληθινά τον Θεό. Αισθάνεται ότι παρά τα φαινόμενα υπάρχει κάπου μια έσχατη δικαιοσύνη, αλλά δεν γνωρίζει πού. Φυσικά, η απάντηση που λαμβάνει ο Ιώβ δεν είναι άλλη απ’ αυτή που περίμενε. Ανεβαίνει σε μια κατάσταση οράματος και εισέρχεται σ’ έναν κόσμο αρχέγονης ενέργειας, ανεξάρτητης από ανθρώπινα όντα, η οποία περιλαμβάνει αυτό που οι άνθρωποι μπορεί να βίωναν ως τρομακτικό ή φαύλο.

»Αυτά τα τεράστια σύμβολα φαυλότητας, τόσο τρομακτικά για τους ανθρώπους που δεν είδαν, ή δεν αναγνωρίζουν την καταστροφική Σίβα-πλευρά του Θεού, μας παρουσιάζονται ως παιχνίδια του Θεού. Είναι μέρος του συνεχούς της φύσης, η οποία διευθύνει τέλεια από τον άγγελο ως το ζώο. “Ο βρυχηθμός των λιονταριών”, όπως έγραψε ο Blake, “το ουρλιαχτό των λύκων, η μανία της τρικυμιώδους θάλασσας και το φονικό ξίφος, είναι τμήματα της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπου”.

Η μόνη άλλη πηγή στη Βίβλο που προσεγγίζει το όραμα του Ιώβ σε σπουδαιότητα είναι ένα εδάφιο ενός ανώνυμου προφήτη γνωστού ως Δεύτερος Ησαΐας: “Εγώ σχηματίζω το φως και δημιουργώ το σκοτάδι. Εγώ φέρνω την ειρήνη και δημιουργώ τη φαυλότητα. Εγώ, που δεν έχω όνομα, τα κάνω όλα αυτά”».

Μια άλλη περικοπή της Παλαιάς Διαθήκης: «Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν υπάρχει άλλος. Αυτός που κατασκεύασε το φως και ποίησε το σκοτάδι, που κανω ειρήνη και χτίζω το κακό. Εγώ ο Κύριος τα κάνω όλα αυτά» (Ησαΐας ΜΕ:6-7)

Ουσιαστικά, η απάντηση του Θεού στον Ιώβ είναι ότι πρέπει να εγερθεί από την ανθρώπινη συνειδητότητα στη θεϊκή συνειδητότητα για να κατανοήσει τα φαινομενικά παράδοξα της δημιουργίας: «Πού ήσουν όταν θεμελίωνα τη γη? Δήλωσε, αν διαθέτεις κατανόηση. Ποιος έθεσε τα μέτρα της, αν ξέρεις? ή ποιος άπλωσε στάθμη πάνω σ’ αυτήν? Πάνω σε τι είναι στηριγμένα τα θεμέλιά της? ή ποιος έθεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της, όταν τα αστέρια της αυγής έψελναν μαζί, και όλοι οι γιοι του Θεού φώναζαν από χαρά?» (Ιώβ ΛΗ:4-7).

«Η μόνη αναλογία των Γραφών στην απάντηση του Θεού», γράφει ο Mitchell, «είναι το όραμα που χαρίστηκε στον Αρτζούνα στο κεφάλαιο 11 της Γκίτα, στο οποίο εκείνος ο πρίγκιπας βιώνει, μέχρι το μεδούλι του, το μεγαλείο και τον τρόμο του σύμπαντος, ολόκληρη την δημιουργία και τον πλήρη αφανισμό, ως μέρος του μακάριου παιχνιδιού του Υπέρτατου Κυρίου. Οι εκδηλώσεις εκεί είναι πιο συμπαντικές από ό,τι στον Ιώβ, και η συνειδητοποίηση του Θεού ως “του Εαυτού που βρίσκεται στην καρδιά όλων των πλασμάτων” είναι πάρα πολύ πιο ευκρινής.

Αλλά όταν ο Ιώβ λέει, “είχα ακούσει για Σένα με τα αυτιά μου. Τώρα όμως τα μάτια μου Σε είδαν”, δεν είναι πλέον ένας υπηρέτης ο οποίος φοβάται τον Θεό και αποφεύγει τη φαυλότητα. Ήρθε αντιμέτωπος με τη φαυλότητα, κοίταξε κατευθείαν το πρόσωπό της και μέσω αυτής, ένα τεράστιο θαύμα και μια απέραντη αγάπη».

Ioanna Srf

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ