Τα δάκρυα της καρδιάς

Το δάκρυ ένας οδηγός που κατευθύνει την καρδιά να καθαρίσει από τους πόνους και τα βάσανα. Μία διαδικασία που κάποιες φορές την πνίγουμε. Ο λόγος που την πνίγουμε είναι ντροπή, είναι φόβος, είναι εγωισμός ? 

Όποιος και να είναι ο λόγος που πνίγουμε το δάκρυ, αυτόματα δημιουργούμε προϋποθέσεις όλο αυτό να εκδηλώνεται μέσα μας εσωτερικά. Και όσα περισσότερα δάκρυα πνίγουμε, τελικά βιώνουμε τον «πνιγμό», μέσα από το σώμα μας το οποίο εκδηλώνει ασθένεια, αλλά και στο περιβάλλον μας. Αφού το περιβάλλον μας (οι άνθρωποί μας), δεν γνωρίζει τους πόνους μας και νομίζει ότι εμείς είμαστε οι σκληροί και οι ανθεκτικοί της ιστορίας. Οπότε με όλο αυτό που το περιβάλλον μας αγνοεί από τη δική μας πραγματικότητα, το οδηγεί να μας φέρεται με μία στάση που μοιάζει απάθεια.  Κι όμως δεν είναι απάθεια, ούτε αδιαφορία, αλλά είναι η μη γνώση που δεν έχουν ως προς εμάς, με αποτέλεσμα να μας φέρονται με τον τρόπο που μας φέρονται.

Η διαδρομή της Πνευματικότητας ωστόσο είναι ένας οδηγός κάθαρσης και ισορροπίας. Που σημαίνει καθαρίζω την καρδιά μου. Η καρδιά μου καθώς καθαρίζει σταδιακά θα εκδηλώσει και το κλάμα. Το οποίο για να εκδηλωθεί, χρειάζεται την δύναμη της ψυχής. Η ψυχή θα οδηγήσει την καρδιά μέσα από την Πνευματική οδό στο κλάμα. Κλάμα= κλίμακα ανόδου.  

Πρώτος στόχος είναι να καθαρίσει η καρδιά από όλους τους πόνους της. Οι οποίοι πόνοι σε κάθε καρδιά είναι πάρα πολλοί. Το μέγεθος του πόνου, μόνο αυτός που έχει βιώσει τον κάθε συγκεκριμένο πόνο γνωρίζει ακριβώς το μέγεθος του, δηλαδή την έντασή του.

Δεν μπορούμε λοιπόν να πούμε για κανέναν πόνο ότι είναι μικρός ή άδικος καθώς είναι ένα προσωπικό βίωμα και μόνο αυτός που τον έχει βιώσει γνωρίζει ακριβώς την ένταση του.

Έτσι όσο περπατάμε τα βήματα της Πνευματικής Κλίμακας για να συναντήσουμε το Θεοί Εστέ, το κλάμα είναι ένας οδηγός. Όχι το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Όχι δεν κλαίνε οι αδύναμοι, αλλά οι δυνατοί. Καθώς το κλάμα όπως είπαμε προς τα πάνω εκδηλώνεται από την ψυχή.

Όσο η καρδιά καθαρίζει μέσα από τα βήματα της Πνευματικότητας, ανοίγει σαν να λέγαμε, ο «ουρανός μας» και φεύγουν όλα τα μαύρα σύννεφα από τους πόνους και τα βάσανα. Όσο τα μαύρα σύννεφα φεύγουν εμφανίζεται ο «ήλιος» δηλαδή η ψυχή.

Ύστερα από ένα διάστημα που η καρδιά καθαρίζει από τα γήινα προβλήματά της, η ψυχή εναρμονίζεται με το Θείο και τότε τα δάκρυα είναι της ψυχής.

Όλοι οι Άγιοι και οι Πατέρες που περπάτησαν το μονοπάτι της Θείας Φώτισης τα δάκρυά τους ήταν ποτάμι. Η ψυχή καθαρίζει και οδηγεί τον ενδιαφερόμενο να συναντήσει την απόλυτη κάθαρση για μετάνοια και την ταπείνωση.

Μέχρι που η ψυχή καταφέρνει να ανοίξει απόλυτα προς το Θείο και τότε οι αισθήσεις οι ανθρώπινες παύουν να έχουν την βιολογική τους λειτουργία και οδηγούνται μέσα από τις εσωτερικές αισθήσεις της ψυχής. Και μετά από ένα διάστημα συνεχόμενης και καθημερινής εφαρμογής του Θείου Λόγου, η ψυχή συναντά τον Νυμφίο, δηλαδή τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος της δίνει όλα τα όπλα που χρειάζεται για να περάσει από την Φώτιση στη Θέωση και τότε το κλάμα γίνεται ένα βάλσαμο μέσα από αυτή την εσωτερική συνάντηση.

Οπότε όποιος βρίσκεται στην αναζήτηση της Πνευματικής Ανάτασης να μη φοβάται το κλάμα, αλλά να το καλωσορίζει καθώς είναι εκδήλωση της ψυχής για να μας οδηγήσει στην κάθαρση. Και όσο επιμένουμε στον δρόμο αυτόν από την κάθαρση της καρδιάς θα περάσουμε στην κάθαρση της ψυχής.

Το χρονικό διάστημα είναι πάντα σχετικό και δεν μπορεί να οριστεί από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο. Από το πόσο εντατικά και ουσιαστικά θα επιλέξει να βάλει τα βήματα αυτά της Πνευματικότητας στην καθημερινότητά του με ουσία, με υπομονή, με σταθερότητα και αγάπη.

Δωροθέα  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ