Εμείς που κρατάμε τα πάντα ως αναμνηστικά

Εμείς που φυλάμε τα πάντα είμαστε μια ράτσα από μόνοι μας. Κολλημένοι με το παρελθόν κι εθισμένοι στη συλλογή φαινομενικά άχρηστων αντικειμένων. Διότι σε ποιον να πεις και να σε καταλάβει πως κρατάς τα εισιτήρια των διακοπών σου ως αναμνηστικό; Θα σε περάσει για τρελή που θες να πας στο Αϊβαλί ρεμπέτικα να τραγουδήσεις και θα ‘χει και δίκιο.

Ρακοσυλλέκτες,  παλιατζήδες, παρελθοντολάγνοι, εμμονικοί. Όπως και να μας πεις και λίγα θα ‘χεις πει. Οι άνθρωποι που κολλάνε με τα αντικείμενα και δένονται μαζί τους είναι ή βαθιά συναισθηματικά όντα ή πολύ βλαμμένα. Διαλέγεις και κατατάσσεσαι όπου νομίζεις. Βλέπεις, καλές οι στιγμές, τα χαμόγελα, τα δάκρυα, οι φωνές και τα γλέντια αλλά περνάνε οι άτιμες πριν το καταλάβεις. Γι’ αυτό υπάρχουμε εμείς που κρατάμε ενθύμια από καθετί για να αισθανόμαστε ασφαλείς πως καμία στιγμή δε θα ξεχαστεί στον χρόνο.

Ο συλλέκτης στιγμών είναι εκείνος που πάντα φροντίζει να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία και μαζεύει όλους τους παρόντες για να υπάρχουν μέσα στο κάδρο. Θα σημειώσει ημερομηνίες και μέρες για να είναι σίγουρος πως τα δεδομένα θα καταχωρηθούν σωστά. Είναι εκείνος που στα ταξίδια θα τρέξει να αγοράσει μία καρτ ποστάλ, ένα μαγνητάκι για το ψυγείο, ένα σφηνοπότηρο ή οποιοδήποτε άχρηστο αντικείμενο που γράφει πάνω το μέρος που επισκεφθήκατε για να έχει κάτι να του θυμίζει την περιπέτειά σας.

Δένεται με πράγματα χωρίς αυτό να τον κάνει υλιστή. Δεν τον απασχολεί η ύλη, αυτή καθεαυτή αλλά αυτό που συμβολίζει το εκάστοτε αντικείμενο για εκείνον. Σε κάποια γωνιά του σπιτιού του, σίγουρα, υπάρχει ένα κουτί ή ένα ράφι που κρατάει τους θησαυρούς του. Όλα προσωπικά κομμάτια που μάζεψε στις διαδρομές του. Ένα προπολεμικό τζιν στο βάθος της ντουλάπας για να θυμάται τα νιάτα του. Ένα ξεχειλωμένο φούτερ για να του θυμίζει τις περασμένες του αγάπες. Ένα άδειο πακέτο τσιγάρα για να θυμάται την πρώτη φορά που πέρασε η νικοτίνη στον οργανισμό του.

Ένα σωρό αντικείμενα που τα μισά από αυτά είτε έχουν χαλάσει είτε έχουν παλιώσει. Κάτι που αγόρασε με τον πρώτο του μισθό, ένα λεύκωμα- απομεινάρι της παιδικής του αθωότητας, ένα γράμμα που έγραψε και ποτέ δεν έστειλε, μια κάρτα από έναν αγαπημένο φίλο, το πρώτο κινητό- παντόφλα που κράτησε στα χέρια του, ένα κιτρινισμένο βιβλίο που κάποτε αγάπησε πολύ, ένα μετάλλιο για να του θυμίζει τις επιτυχίες του και μια λακκούβα στην πόρτα της ντουλάπας για να του θυμίζει τις αποτυχίες του.

Είναι από εκείνους που, συχνά, χλευάζουν οι φίλοι και οι συγγενείς γιατί κάθε φορά λένε πως θα κάνουν ξεκαθάρισμα στα πράγματά τους, πως θα πετάξουν όσα δεν τους χρειάζονται και κάθε φορά βγαίνουν ψεύτες. Δεν τους πάει καρδιά να πετάξουν όσα κατάφεραν να συγκεντρώσουν στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε αντικείμενο τους ταξιδεύει στην εκάστοτε μοναδική στιγμή. Κάθε ένα έχει το λόγο του που έχει κρατηθεί. Κάθε ένα συμβολίζει και κάτι διαφορετικό.

Κι ας μειώνεται ο χώρος στο σπίτι. Κι ας γεμίζει το πατάρι με κουτιά που ίσως δεν ανοίξουν ποτέ. Κι ας ξέρουμε κι εμείς βαθιά μέσα μας πως αυτό που κάνουμε είναι κουτό. Είναι που αν πεταχτούν, θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτε ποτέ. Τίποτε χειροπιαστό δε θα είναι εκεί να μας θυμίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή, χειροπιαστά κομμάτια της ζωής μας.

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ