ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΙ

Ο καχύποπτος άνθρωπος είναι, κατά βάση δύσπιστος απέναντι στα κίνητρα των άλλων ανθρώπων, τα οποία συστηματικά παρερμηνεύει ως απειλητικά, κακόβουλα και κακεντρεχή. Ακόμα και όταν τα ερεθίσματα γύρω του είναι φαινομενικά ουδέτερα, καταλήγει εντούτοις να τα διαστρεβλώνει προκειμένου να επιβεβαιώνει το κακό σενάριο μέσα του και να ενισχύει τις αρνητικές πεποιθήσεις του.

Σπάνια θα ανοιχτεί σε μια σχέση και θα εκμυστηρευτεί τα εσώψυχά του, από φόβο μήπως αυτό χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση επιφυλακής και επαγρύπνησης, έτοιμος να αντιμετωπίσει μια επικείμενη καταστροφή, συνήθως ψυχολογικής φύσεως, όπως είναι, η προδοσία ή η κοροϊδία. Βάζει συστηματικά τους ανθρώπους σε δοκιμασίες για να ελέγξει την αξιοπιστία τους. Είναι κατά βάση αγχώδης και δυσθυμικός και κουβαλά χρόνιο θυμό μέσα του. Δύσκολα συγχωρεί και εύκολα απομονώνεται.

Στις φιλικές του σχέσεις κρατάει αποστάσεις για να μην πληγωθεί, ενώ στις ερωτικές του σχέσεις οι υποψίες του για την πίστη του συντρόφου τον βασανίζουν, γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν σταματά να ελέγχει, να επινοεί τεχνάσματα και να ψάχνει για αποδείξεις υποφέροντας αρκετά. Ως εκ τούτου, η καχυποψία του κορυφώνεται, ενώ στο μυαλό του κάθε φορά είναι και η μοναδική, πάντα έτοιμος να ανακαλύψει το ψέμα ή την προδοσία. Φυσικά το χτίσιμο εμπιστοσύνης σε μια σχέση απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και ως ένα βαθμό επαγρύπνηση απέναντι στον άλλο. Αυτό που καταλήγει όμως να είναι νοσηρό ως καχυποψία είναι η συστηματικότητα της αίσθησης απειλής, η αναντιστοιχία της με τα καθημερινά δρωμενα και η μη δυνατότητα ουσιαστικής δημιουργίας διαπροσωπικών σχέσεων και λειτουργικότητας του ατόμου στην καθημερινότητα.

Το καχύποπτο άτομο νιώθει ευάλωτο και ανυπεράσπιστο απέναντι στους άλλους. Τραυματικά γεγονότα ζωής που σχετίζονται με την απόρριψη, την απώλεια, την κακοποίηση, τους πρώιμους αποχωρισμούς, την καλλιέργεια μιας νοσηρής δυσπιστίας απέναντι στον κόσμο από το γονιό προς το παιδί είναι συχνά υπεύθυνα για την ανασφάλεια και την αίσθηση προδοσίας που σταδιακά χτίζουν. Τα χρόνια συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης εντείνουν την εύθραυστη ψυχολογία του καχύποπτου ατόμου. Η προσπάθεια επαφής του ατόμου με τις καταστροφικές συνέπειες της καχυποψίας του είναι ένα πρώτο βήμα προς τη νοηματοδότησή της. Η καθημερινή καταγραφή των καταστάσεων που εντείνουν την καχυποψία και η προσπάθεια εκλογίκευσης των ερμηνειών που το άτομο τους αποδίδει, ανάλογα με το αν εκείνες ανταποκρίνονται ή όχι στα ρεαλιστικά γεγονότα, είναι βοηθητική. Συνήθως όμως το πρόβλημα είναι χρόνιο και προτείνεται η επίσκεψη σε ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή, με στόχο να δήμιουργηθεί μια θεραπευτική σχέση εμπιστοσύνης. Τις βάσεις αυτής της σχέσης καλείται ο θεραπευόμενος να τις μεταφέρει στις υπόλοιπες σχέσεις της ζωής του.

…από το βιβλίο της Δρ. Κωστοπούλου “Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας” – Εκδόσεις Καστανιώτη 

By ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ 

padisy

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ