ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Κατά τον Πυθαγόρα τα πάντα είναι η Μονάδα «ης ουκ έστι γένεσις».
Κατά την εξωτερική φιλοσοφία γίνεται ένας αγώνας διεύρυνσης των πνευματικών γνώσεων του ανθρώπου για την ανακάλυψη των ριζών της αλήθειας, δηλαδή που ακριβώς εδράζεται η τελειότητα, η Θεία απρόσιτη Ουσία.
Κατά την Εσωτερική Φιλοσοφία, η αλήθεια είναι παντού διαχυμένη και βρίσκεται από τον άνθρωπο, μόλις συνέλθει από το θάμβος της απατηλότητας και του πεπερασμένου. Απλούστερα θα λέγαμε, ότι η Εσωτερική Φιλοσοφία διαχωρίζεται από τη γνωστή εξωτερική σοφία, γιατί ανταποκρίνεται στις εσωτερικές ψυχοπνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, αντίθετα με την εξωτερική σοφία, τη νεώτερη αδελφή της, που θέλει να στηρίζει το κάθε βήμα της πάνω σε αποδεικτικές βάσεις, με οδηγό παντοτινό τον ορθολογισμό και τη συγκριτική διαδικασία μίας πεπερασμένης αντίληψης του κόσμου.
Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω από τα πρώτα μόλις λόγια, ότι η αγαπημένη μου Εσωτερική Φιλοσοφία περιέχει μέσα της όλο το υψηλό μυστήριο της Πανδημιουργίας, που το απλό μας εγκεφαλικό σύστημα δεν είναι δυνατό να συλλάβει, αφού δε διαθέτει κατάλληλα για τούτο όργανα και δεν ανταποκρίνεται στους υψηλούς ερεθισμούς αυτού του αλλού αγνώστου και αόρατου κόσμου, που αναμφισβήτητα μας περιβάλ-λει.
Αυτή η διαδικασία της σύλληψης, από το λογικό και τον πεπερασμένο εγκέφαλο, της εσωτερικής αλήθειας είναι δύσκολη και σε πολλούς ανθρώπους απραγματοποίητη για δύο κυρίως λόγους, Ό πρώτος λόγος, αιτία, είναι η ίδια ιδιοσυστασία και ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου, που αναβλύζει από την ψυχική ποιοτική εξέλιξη του. Ο δεύτερος λόγος - αιτία, είναι ο τρόπος και η μέθοδος διδασκαλίας, που δέχθηκε ο κάθε άνθρωπος από τα παιδικά του χρόνια να χρησιμοποιεί για όλα τα προβλήματα την στείρα λογική, με τα γνωστά επιχειρήματα μίας παγερής συγκριτικής και αποδεικτικής κατώτερης διαδικασίας.
Έτσι βγαλμένος από τα δύο αυτά σχολεία, ο άνθρωπος φέρνει πάντα μαζί του τη σφραγίδα της εξωτερικής του πίστης, που κατά βάση στηρίζεται σε είδωλα του κατώτατου είδους της μορφοποιημένης πλά-σης.
Ό,τι λοιπόν μπορεί να μετρηθεί, να μελετηθεί, να εξετασθεί, να αναλυθεί και τελικά να συλληφθεί από τις πέντε μας αισθήσεις, να γίνει κατανοητό από το κοινό μυαλό, από τα μερικά σημεία του εγκεφάλου, αυτό το περίφημο λογικό παράγωγο του κατώτερου νου, θεωρείται απόκτημα, ότι δηλαδή είναι το παν στη γενική, εξέταση των κόσμων μες τη μορφή και μες το λαβύρινθο της ύλης Ακολουθείται δε λατρευτικά από τους ανθρώπους που διατείνονται, ότι δεν προσκυνούν και δε λατρεύουν είδωλα, ενώ είναι στο βάθος τους φανατικοί οπαδοί μίας χαμηλής κι' ανάξιας ειδωλολατρίας.
Αλλά ας παρακολουθήσουμε τώρα προσεκτικά τις μεγάλες λεπτομέρειες της Εσωτερικής Φιλοσοφίας αποκαλύπτοντας την αλήθεια για την οποία θα ασχοληθούμε διεξοδικά με το κεφάλαιο αυτό που έχει τον τίτλο «Το νόημα της Εσωτερικής Φιλοσοφίας».
Η ίδια λέξη εσωτερισμός και ειδικά εσωτερική, υποδηλώνει μία άλλη κατηγορία όντων και πραγμάτων, που βρίσκονται σε μία διαφορετική κατάσταση της ύλης, απ' αυτή που περιβαλλόμαστε. Αυτή τη διαφορετική πραγματικότητα δεν τη διαχωρίζει ο νους μας από τη φυσική δική μας, την τρισδιάστατη, αφού δεν τη συλλαμβάνει με την αντίληψη του.
Έτσι η εσωτερική πραγματικότητα, η εσωτερική πλευρά του οποιουδήποτε μορφοποιημένου, γιατί δεν υπάρχει μορφή δίχως το ομοίωμα της, μένει αληθινά άγνωστο μες την σκιά του και θα παρέμενε αιώνια, αν δεν την παρουσίαζε αυτή την αναμφισβήτητη πραγματικότητα, η Εσωτερική Φιλοσοφία, έργο των διδασκάλων της Σοφίας.
Ο άνθρωπος έχει ακόμη παρωπίδες και διέρχεται από την ύλη, μες τα όρια μίας ειμαρμένης, που καθιέρωσε ο ίδιος για την ανάξια τύχη του. Αυτή η περίφημη λογική του, τον καθηλώνει συνεχώς να αργοπεθαίνει μες το πλάτος και το μήκος της χαμηλότερης οκτάβας της 76ης, που σχηματίζεται από τις 608 ακτινοβολίες του μορφοποιημένου κόσμου μας (608/8=76). Αυτή η χαμηλή οκτάβα είναι η φυλακή μας, αφού δε θέλουμε να την αφήσουμε και να αποχωρισθούμε από τα απτά που μας παρέχει, της ίδιας ποιοτικής αξίας με τις αισθήσεις μας...
Η εσωτερική πλευρά ανεξαιρέτως όλων, παρουσιάζεται στην ίδια εξωτερική εκδήλωση πάντα συμβολισμένη και δίνει το παρόν της. Είπαμε στο παράδειγμα μας, ότι οι γνώριμες ακτινοβολίες στο μορφοποιημένο κόσμο μας φτάνουν τις 608 και σχηματίζουν 76 οικογένειες, οκτάβες δηλαδή, γιατί μόνο μία πλήρης οκτάβα δίνει ένα ισορροπημένο και αρμονικό σύνολο.
Απόδειξη η δική μας κατώτερη οκτάβα που δίνει την αρμονία, αυτή που ο μύστης Πυθαγόρας ονομάζει Κόσμο, κόσμημα, αρμονία των δυνάμεων. Τώρα αν προσέξουμε το αποτέλεσμα, το άθροισμα των οκτάβων που σχηματίζονται στον κόσμο μας, θα δούμε ότι είναι 76 (76Χ8=608). Ο αριθμός 76 μας υπενθυμίζει αρκετά. Αν προσθέσουμε τα δύο αριθμητικά στοιχεία του (7+6=13) θα μας δώσει τον ιερό αριθμό δεκατρία, ο οποίος δεν είναι άλλος από την Πυθαγόρεια Τετρακτύ, το όργανο της μέτρησης διασποράς του σύμπαντος 2.500 χρόνια προ Χριστού, από τον αλησμόνητο Πυθαγόρα (13, 1+3=4). (Βλέπε σχετικά βιβλίο μου, Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία).
Αλλά είναι μόνον αυτό; Βέβαια όχι. Τώρα γνωρίζουμε, ότι η διαφορά βάρους του πυρήνα του ατόμου με τα ηλεκτρόνια, είναι μόνιμα 1.840 φορές μεγαλύτερη. Αυτή όμως η επαληθευμένη διαφορά βάρους του πυρήνα του ατόμου με τα ηλεκτρόνια κατά 1.840 μονάδες, μας βεβαιώνει την παρουσία του αόρατου νόμου, που παρ' όλες τις αντίθετες βεβαιώσεις των λογικών, εξακολουθεί να ρυθμίζει από την αόρατη πλευρά των πάντων, την ορατή και την περιορισμένη μορφοποίηση των πραγμάτων. Ο αριθμός αυτός 1.840, όταν προστεθεί μας δίνει 1+8+4+0=13, δέκα τρεις μονάδες. άλλα το ιερό δέκα τρία είναι η παρουσία μίας κυβερνήτρας δύναμης της Τετρακτύς 13, 1+3=4 που αναμφισβήτητα είναι το μέτρο κάθε δύναμης, απ' αυτές τις Πρωτοδυνάμεις τις τεταγμένες για το σχηματισμό των κόσμων της μορφής.
Ίσως θα πρέπει να επεκταθώ κάπως περισσότερο στο σημείο αυτό, παρόλο ότι κινδυνεύω να βρεθώ σε χώρους Αριθμοσοφίας και Αποσυμβολισμού. Όμως, αφού μιλήσαμε για Τετρακτύ είναι σωστό να σας πληροφορήσω τι είναι αυτή η Τετρακτύς, για να σας πείσω, ότι τίποτα δεν είναι άσκοπα βαλμένο από τη δημιουργία μες τη ζωή. Η Τετρακτύς είναι η αριθμητική μονάδα τέσσερα και γίνεται όταν προσθέσουμε τις τέσσερις πρώτες δυνάμεις, 1+2+3+4=10, 1+0=1.
Αλλά η ίδια η Μονάδα στο κύλισμα της σκέψης της, σχημάτισε διάφορες
καταστάσεις.
1, η πρώτη και ύψιστη αρχή. Εδώ αρχίζει η μελέτη μίας κατιούσας γραμμής και κλίμακας όντων και κό-σμων, όπου η πολλαπλότητα οργιάζει με επιδεικτική μανία, με πόθο και με πάθος, να σχηματίσει την αντίθεση δίνοντας έμφαση και γοητεία στα παρασκευάσματα της. άλλα ας επανέλθουμε. Μες το κύλισμα της φαντασίας και της Πρωτοδύναμης, σαν πρώτη αποτύπωση της σκέψης του Πατέρα για τις δημιουργίες κόσμων, κόσμων, κόσμων, ξεπρόβαλαν οι Μήτρες Αρχικές Πρότυπες Ιδέες, τα μεσάζοντα συστήματα του υποκειμενισμού μετά του αντικειμενισμού.
Σ’ αυτές τις Μήτρες (Πυθαγόρας - Πλάτωνας - Φίλωνας) γεννήθηκαν τα Πρότυπα, από τα οποία αιώνια πηγάζουν, παράγονται τα αντίτυπα στην ανεξάντλητη αποτυπωτική παραγωγή και την αχόρταγη απορρόφηση από την ύλη, νέων σχημάτων της πλάνης της μορφής.
Το ένα, η μονάδα, όταν βρεθεί στη σχάση και γίνει δύο για την αρχή της πολλαπλότητας, δημιουργεί ταυτόχρονα κατά τους νόμους της Αριθμοσοφίας τον αριθμό 12, οπότε σχηματίζεται μία νέα δυναμοενέργεια στον φυσικό κόσμο, το 12.
Στην εξωτερική εμφάνιση το δώδεκα δε λέγει και πάρα πολλά πράγματα. Όταν όμως αναλυθεί, δίνει τις δύο ισόποσες δυνάμεις, έξι συν έξι που συμβολίζουν τα ίδια ίσα μέρη, το δυϊσμό και περιφέρεια του κύκλου. (6Χ6=36).
Αλλά ας έλθουμε ξανά στο δώδεκα να δούμε τη συμβολική του ιδιότητα.
12 μήνες ο χρόνος
12 ζώδια και
12 οίκοι του όλου Ζωδιακού
12 Απόστολοι του Χρίστου
12 μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης στην Αλεξάνδρεια
12 θεοί του Ολύμπου, 6 άνδρες και 6 γυναίκες
12 φυλές του Ισραήλ
12 τα Ευαγγέλια
12 οι Πατριάρχες και
Η διαθήκη των 12 Πατριαρχών
Ο αριθμός δώδεκα σαν εσωτερικός Πρωτοδυναμονόμος έχει μέσα στο είναι του το ιερό τριγωνικό υποστατό, σε τέσσερις στάσεις, φάσεις. Την άνω, την κάτω, τη δεξιά και την αριστερή.
Τα τέσσερα τρίγωνα η οι τέσσερις μορφοδυνάμεις σχηματίζουν την Τετρακτύ και με αυτή το ιερό και αρ-χαιότερο σύμβολο των αιώνων, το γνώριμο Σταυρό.
Το σύμβολο αυτό είναι ο σχηματισμός και καταμερισμός της πολλαπλότητας, θεωρείται δε συγγενικό της Τετρακτύς του Πυθαγόρα, με την οποία καταμετρούσε στον καιρό του, την επεκτατική πλημμυρίδα του μορφοποιημένου κόσμου μας στη φρενιτιώδη εξάπλωση του, διόγκωση του μες τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα διαστήματα...
Αυτά όλα σας τα παρουσιάζω για να πεισθείτε για την αιώνια παρουσία στη γύρω μας ζωή, αμέτρητων συμβόλων, αντιπροσωπευτικών τεκμηρίων μίας άλλης διαφορετικής ζωής, πάντοτε όμως ζωής, που φυσικώτατα πολώνεται με τη δική μας φυσική, παρόλο ότι δε γίνεται αντιληπτή. Ό,τι μορφοποιείται, είναι προεκβολή ενός αμορφοποίητου, που παραμένει σταθερό, αναλλοίωτο και μερικώς αθάνατο στην άλλη όψη της ζωής, την άγνωστη σε μας, άλλα υπαρκτή.
Τα σύμβολα που εμφανίζονται μες τα καθημερινά φαινόμενα είναι η ίδια παρουσία αυτής της άλλης όψης της ζωής και είμαστε γι' αυτή μία στιγμιαία απατηλότητα, όπως η ανοιξιάτικη πρασινάδα εδώ στη γη.
Η Εσωτερική Φιλοσοφία προσπαθεί και επιδιώκει να φέρει σε συνάφεια το φυσικό μας νου με διάφορα μέσα, που θεωρεί ότι είναι τα καταλληλότερα με τις ανώτερες ερεθιστικές ακτινοβολίες, ώστε ο άνθρωπος με τον πεπερασμένο εγκέφαλο του, να μπορεί να εννοήσει τη θέση του ανάμεσα στα εκδηλωμένα και περιορισμένα σύμπαντα.
Συνάμα όμως αντικειμενικός σκοπός της Εσωτερικής Φιλοσοφίας είναι να μας μυήσει στα απροσπέλαστα μυστικά των περασμένων κόσμων, όπου οι σκέψεις που άφησαν ανώτατες πνευματικά οντότητες υπάρχουν χαραγμένες μες το ανθρώπινο φυλετικό και ψυχικό αρχείο, από το οποίο είναι δυνατό να γίνουν κτήμα κάθε απογόνου.
Ακόμα η Εσωτερική Φιλοσοφία θα μας μυήσει στο μεγάλο μυστικό της ύπαρξης πολλών διαβαθμίσεων της ύλης, ώστε να προετοιμασθεί ο άνθρωπος για το αυριανό ταξίδι του, στα ατελείωτα κοσμικά βάθη του έσω κόσμου.
Τέλος θα μας γνωρίσει την αξία και τη σοφία των αγαθών - αιώνιων Πνευμάτων, αυτών που αναλαμβάνουν την ανθρώπινη διακονία, να βοηθήσουν την εξέλιξη των κόσμων και των όντων και τέλος να επιστρέψουν στην Πατρική Εστία, να αναφέρουν ότι η αποστολή τους έληξε και ότι ήλθε η στιγμή του Τέλους των Καιρών. Ο Ζώσιμος, Έλληνας ερμητικός του 4ου π. Χ. αιώνα, έγραψε τα παρακάτω λόγια, αποκαλυπτικά στοιχεία της Εσωτερικής Φιλοσοφίας. «Μη φοβηθείς, στρέψων την φύσιν και ευρήσεις το ζητούμενον. Η γάρ φύσις, ένδον κρύπτεται».
Να λοιπόν το μυστικό που κατέχει η εσωφιλοσοφία. Να ενδοσκοπήσουμε και τότε σίγουρα θα βρούμε και την αντίθετη πλευρά, αυτού που μας προβάλλεται μορφοποιημένο στον κόσμο της τρισδιάστατης ζωής (φυσικής). Εδώ συχνά ο Εσωτερισμός δε διαχωρίζεται πολύ από τον Ερμητισμό. «Το φαινόμενο παντός πράγματος είναι το εναντίον του κεκρυμμένου εσωτερικού». Το διατυπώνει η εσωτερική θεωρία «περί εκστροφής» - Ερμής Τρισμέγιστος.
Ο Εσωτερισμός λοιπόν διδάσκει τα ορθότερα και καθαρότερα, ίση μετά του Ερμητισμού, ότι δηλαδή για να ανακαλύψουμε το ταίρι κάθε πράγματος ορατού, το συνυπάρχον ζευγάρι του, αόρατο είδωλο, ομοίωμα, σκιά πρέπει να εκστρέψουμε τη φύση.
Αυτή την τεχνική διδάσκει ο Εσωτερισμός, την εκστροφή της φύσης, σε άλλους κλάδους του, όπως π. χ. στον Υπνωτισμό, Διαλογισμό, Θεραπευτική, Αποσυμβολισμό, κ. τ. λ. αυτή η εναγώνια, αναμονή για την αγνώριστη στην εποχή μας τεχνική της εκστροφής της φύσης, μας οδηγεί σε μία μακρυνή εποχή, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, όπου οι μύστες ιερείς του Όσιρι και της Ίσιδας κάτω στα ιεροδιδακτήρια τους πειραματίζονταν πάνω στην εκστροφή της φύσης, δηλαδή στην έσχατη δομή της ύλης για τα αιώνια προβλήματα.
Η τεχνική της άγνωστης σήμερα, εκστροφής της φύσης πραγματοποιούταν πάνω στο άτομο, ώστε να διχασθεί η ενωμένη διπλοδύναμη του θετικού και του αρνητικού, του αρτίου και περιττού, για να ελέγξουν την έλξη και βαρύτητα και την τροφοδότρα τους πηγή, τη μαγνητική ροή. Η κατανίκηση αυτής της περίεργης τριάδας, έλξης, βαρύτητας, μαγνητικής ροής, στο βάθος της πάντα κατά τον αλάθητο ερμητισμό, αποτελεί το ΕΝΑ, το ΤΕΛΕΙΩΜΑ η το ΜΕΓΑ ΕΡΓΟ. Όμως πάντα εκδηλώνεται σε τρεις δυνάμεις, συγγενείς και όχι ξένες, που δεν αλληλομάχονται στην εκδηλωτική τους επικράτηση, γιατί η μία γεννά την άλλη, σ' ένα περίεργο ρυθμό και αλληλοσυμπληρωματικό σκοπό, στη διατήρηση της φύσης στον κλασσικό και καθιερωμένο της προορισμό.
Μαζί με όλα τα συμπαραμαρτυρούμενα είναι και το περίεργο σύστημα του κέντρου βάρους κάθε μορφοποιημένου. Εδώ ο εσωτεριστής μυούμενος στις ανώτερες κλίμακες μάθαινε να βρίσκει το κέντρο βάρους κάθε αντικειμένου. Σ' αυτό το ιερό σημείο του κάθε αντικειμένου, του ομφαλού του, βρισκόταν και βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός, πυρήνας των εσωδυνάμεων του, έλξης, βαρύτητας, μαγνητισμού, η κεντρική ουσία του, η ίδια η πηγή του, το κέντρο βάρους του. Πρόκειται δηλαδή όπως θα καταλάβατε για το σημείο του οποιουδήποτε αντικειμένου, όπου γίνεται η συνάντηση των δύο ετεροδυνάμεων, αρνητικού και θετικού, άρτιου και περιττού.
Ο Δίας κάποτε πέταξε δύο αετούς την ίδια στιγμή, αντίθετα σε κατεύθυνση, τον ένα στην ανατολή και τον άλλο προς τη δύση και τους πρόσταξε συνέχεια να πετούν, ώσπου να συναντηθούν, αφού σχηματίσουν τον τέλειο κύκλο. Πραγματικά οι δύο αετοί, ύστερα από ένα πέταγμα αδιάκοπο και ομοιοταχύ βρέθηκαν πάνω στον Παρνασσό και συναντήθηκαν εκεί, που κτίστηκε το γνώριμο Μαντείο των Δελφών. Στη θέση της συνάντησης των δύο αετών τοποθετήθηκε ο τρίποδας των Προφητισσών, της χρησμοδότρας Πυθίας, το κάθισμα.
Αυτός ο μύθος, μέσα του περιέχει τις γνώσεις του κέντρου της βαρύτητας και μάλιστα προχωρεί ακόμη πιο βαθιά για να μας πει την κυκλική ροή του μαγνητισμού, στη συνεχή δυνάμωση της έλξης και βαρύτητας, που είναι οι συνεκτικές δυνάμεις του φυσικού μας κόσμου.
Μπορούμε όμως να πούμε και λίγα ακόμη για το μαγνητικό, ελκτικό και της βαρύτητας πυρήνα του κάθε αντικειμένου, που στην ουσία του μοιάζει πολύ με τον πυρήνα του ατόμου. Η συνεκτική δύναμη των ατόμων και μορίων αυτόματα εφευρίσκει και ανακαλύπτει σε κάθε μεταποίηση και διαφοροποίηση της ύλης, το κέντρο της εξισορρόπησης της, που αυτόματα επίσης, γίνεται κέντρο βάρους.
Ας υποθέσουμε ότι βράζουμε νερό. Πριν από το βρασμό του το νερό μες το λέβητα είχε σχηματίσει το κέ-ντρο της εξισορρόπησης του, που συμπτωματικά για το νερό ήταν και το κέντρο βάρους του.
Αυτό συμβαίνει σε όλα τα υγρά ομοειδή ρευστά. Όταν όμως χύθηκε μέσα σ' ένα άλλο σκεύος με διάφορα διαμερίσματα και διάφορα βάθη, ρηχά και βαθιά, τότε το κέντρο βάρους ταχύτατα μεταφέρθηκε εκεί, όπου η αόρατη, πολλές φορές μάλιστα και η ορατή ισορροπία εύρισκε τη θέση της, π.χ. ένα μεγάλο ασύμμετρο λιθάρι.
Αυτό από τη φύση του, βρίσκεται σε μία ισορροπία, με βάση την αυτόματη μεταφορά του κέντρου βάρους στην καθορισμένη του θέση, όταν κάποτε αποσπάσθηκε από κάπου. Αν τώρα, αυτό το αντικείμενο, ο λίθος, διασπασθεί σε μερικά μικρότερα λιθάρια, καθένα απ' αυτά τα μικρότερα λιθάρια θα σχηματίσει αυτόματα και δικαιότατα το νέο κέντρο του, όπου εκεί θα ισοζυγίσουν σε αντίθετες δυνάμεις, που αποτελούνται από τα άτομα και τα μόρια που το σχηματίζουν.
Ώστε η έλξη και η βαρύτητα του κάθε μορφοποιημένου είναι μία απαραίτητη συνοδεία της κάθε ύλης, αφού δίχως αυτές τις εσωτερικές δυνάμεις, που αέναα τροφοδοτούνται από τον τρίτο αδελφό, το μαγνητισμό, δε γίνεται η συνοχή, η συνδετική συνεργασία στις δύο αντίθετες δυνάμεις της ύλης, στη θετική και στην αρνητική υπόσταση της.
Είναι όμως ανάγκη μία και θίξαμε το θέμα του κέντρου βάρους της κάθε ύλης και κατά συνέπεια του κάθε αντικειμένου, να μιλήσουμε για την εσωτερική διεργασία συνοπτικά και όχι αναλυτικά, γιατί υπάγεται σε ένα άλλο κλάδο του Εσωτερισμού, στα Αρχαία Μυστήρια.
Ας πάρουμε ξανά ένα τεράστιο πέτρινο όγκο αποκομμένο από παντού, που μπορούμε για ευκολία μίας να τον ονομάσουμε εξατομικοποιημένο. Αυτός ο βράχος με βάση το νόμο που ανέφερα, την εποχή που βρέθηκε μόνος, ξεκόλλησε από το έδαφος και δε συνδέεται τώρα από πουθενά, σχημάτισε το κέντρο βάρους του.
Αυτόματες ενέργειες των ατόμων και μορίων ζήτησαν να συνδεθούν με μία αρχή που να βρεθεί στο κέντρο ακριβώς του βάρους, όπου εύκολα σχηματίζεται με συνδρομή την έλξη, τη βαρύτητα και τη ροή του αστέρευτου μαγνητισμού. Οι κύκλοι της περιδονητικής μορφής των επί μέρους ατόμων και μορίων, σε μία αιθερική υπόσταση και διεργασία, σχημάτισαν σοφά την κεντρική τους υπηρεσία, στην οποία δίνουν και παίρνουν φορτία θετικού και αρνητικού δυναμισμού, ασύλληπτα από τα όργανα μας και την τεχνική που σήμερα κατέχουμε.
Αν είχαμε διόραση απλή, θα βλέπαμε αιθερικές στιβάδες ηλεκτρομαγνητοφορτισμένες, πολύχρωμες να περιδονούνται και να συγκλίνουν προς τα έσω, στην κεντρική εστία, όπου ανταλλάζουν τις δυνάμεις τους συνέχεια, προσφέρουν τις δονήσεις τους στα άτομα και δέχονται τις εκφορτώσεις τους, επαναδίνοντας τα ανάλογα δυναμικά, από τη συγκεντρωμένη αποθήκη των άλλων αδελφών ατόμων, που στέλνουν ακατάπαυστα τα παραγόμενα. Μια συνεχής κυκλοφορία ανταλλασσόμενων δυνάμεων, από την περιφέρεια στο κέντρο και από το κέντρο στην περιφέρεια.
Με χρώμα σχεδόν μπλε έρχονται στο κέντρο οι δυνάμεις και φεύγουν περίεργα αλλοιωμένες με χρώμα κιτρινόασπρο. Τώρα είναι καιρός να πούμε την πρακτική του εφαρμογή πάνω στην ίδια τη ζωή (τη φυσική) του κέντρου βάρους. Εάν παρατηρήσουμε, προσεκτικά θα δούμε, ότι όπου υπάρχει ύλη ομοειδής συγκεντρωμένη σε ποσότητες μεγάλες, εκεί υπάρχει και η ελκτική - βαρυτική εκδήλωση ισχυρότερη. Στις ακτές της θάλασσας και στις όχθες των ποταμών, στους απόκρημνους βράχους και στα στόμια των πηγαδιών. Η ύλη θέλει και έχει ανάγκη να σχηματίζει στον αληθινό της κόσμο, κέντρα διοικητικής αρχής και εξουσίας, για τη συντήρηση της και ανανέωση της.
Αυτό το πετυχαίνει με τη συνάθροιση αιθερικής κατάστασης στιβάδων, που σαν περάσουν το φράγμα του αιθερικού σε παλμοδονήσεις, χαμηλώνουν στο μέτρο έντασης, αρχίζουν να μορφοποιούνται και μας παρουσιάζονται στον κόσμο μας.
Με βοηθό τη θερμότητα τα στερεά, γίνονται υγρά. Ακόμη μεγαλύτερη θερμότητα, δηλαδή αραίωση των μορίων τους, γίνονται τώρα αέρια και τέλος εξαφανίζονται παντελώς. Αντίθετα με την αντίθετη ενέργεια την ψύξη, επαναφέρονται τα αέρια σε υγρά και με συνεχή προσπάθεια συγκέντρωσης των μορίων τους, γίνονται στερεά. Ο νόμος της υλοποίησης και αποϋλοποίησης, της μορφοποίησης και της απομορφοποίησης, δεν έχει τέλος, ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω. Παντού όμως σχηματίζεται αυτόματη κεντρική διοίκηση, έστω και σε περιορισμένη ποσότητα ύλης που θα αποτελείται μόνο από δύο άτομα.
Οι Αιγύπτιοι ιερείς που γνώριζαν πάρα πολλά πάνω στη δομή της ύλης, κληρονομιές λαμπρών παλιών πολιτισμών, μπορούσαν να επιδράσουν πάνω στο κέντρο βάρους του κάθε αντικειμένου. Έτσι γεννήθηκε η επιστήμη της προσωρινής αποΰλωσης. Χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά των ογκολίθων από τεράστιες αποστάσεις, με μία απίστευτη ευκολία, σαν να επρόκειτο για τη μεταφορά ενός μικροαντικειμένου.
Η παράδοση λέγει, ότι ο Αρχιερέας έκανε αγιασμό πάνω στον όγκο και κτυπούσε τρεις φορές με το χρυσό σφυράκι του. Ύστερα άρχιζε να αποϋλοποιείται ο όγκος ώστε να μένει υλοποιημένος 25' από την πρώτη του κατάσταση. Οι στιβάδες δηλαδή αραίωναν και άφηναν ένα μικρό μέρος υλοποιημένο, συγκεντρωμένες κατά το φυσικό νόμο της τρισδιάστατης ύπαρξης μας.
Οι στιβάδες που αραίωναν, έμεναν σε μία περίμετρο κοντά στον όγκο τους, σε αιθερική κατάσταση και συνδεδεμένες πάντοτε με το κέντρο βάρους τους, δίχως να μπορούν να συνενωθούν ξανά με το υπόλοιπο υλοποιημένο αδελφό κομμάτι τους, έως ότου ο όγκος μεταφερόταν εκεί όπου επιθυμούσαν, οπότε και με μία ανεξιχνίαστη τελετουργία έπεφταν οι στιβάδες σιγά, σιγά στην πρώτη τους θέση και έπαιρνε ο υλικός όγκος, την πρότερα του μορφή και την προτέρα του όψη, λες και δε συνέβηκε απολύτως τίποτα.
Μ' αυτό τον τρόπο, μεταφέρθηκαν οι τεράστιοι ογκόλιθοι για την κατασκευή των Πυραμίδων, από τα ύψη της Νότιας Αιγύπτου, μέχρι την Γκεζίρα του Καΐρου.
Με αυτά που έγραψα, είχα σκοπό να σας μυήσω στην αναμφισβήτητη πλευρά του εσωτερισμού, αναφέροντας θέματα που μας παρουσιάζονται σαν προβλήματα μες την καθημερινή φυσική ζωή. Καθώς παρατηρήσατε λοιπόν, η εσωτερική πλευρά του οποιουδήποτε φυσικού αντικειμένου δεν είναι μακριά, άλλα μπροστά μας, όμως στερούμαστε από ειδικά φυσικά και τεχνικά όργανα, να τη διαπιστώσουμε και να την ελέγ-ξουμε.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει, ότι η άλλη όψη δεν υπάρχει. Ο Ευριπίδης είπε, ότι ποιος ξέρει αν αυτό που κα-λούμε ζωή, δεν είναι ο θάνατος και ό,τι καλούμε θάνατο δεν είναι η πραγματική ζωή...
Ο Κικέρωνας κάποτε δήλωσε ότι «ή ψυχή όταν ελευθερωθεί από τα δεσμά της και φθάσει στο τέρμα όπου φυσικώς κατευθύνεται, θα αντιληφθεί τα πράγματα με διαυγέστερο φως και τίποτα πλέον δεν θα την εμποδίζει να βλέπει τα όντα όπως πραγματικά είναι». TUSCULANES 1-20.
Ο Σενέκας πάλι το διατύπωσε διαφορετικά: «Η θνητή ζωή είναι ένας τοκετός, που μας εισάγει σε άλλο κόσμο. Ο θάνατος είναι ένα πέρασμα. Η ημέρα δε εκείνη που την φοβάσθε ωσάν να ήτο το τέρμα της υπάρξεως σας, είναι η αυγή μίας ημέρας, δίχως βράδυ». EPIST. 102.
Πρέπει να ακούσουμε και τη γνωστή γνώμη, ενός αξέχαστου φυσιολόγου του Φλουράνς. «Κάθε υλικό όργανο, φαίνεται και εξαφανίζεται, γίνεται και διαλύεται και όλα ρέουν και μεταβάλλονται». «Πάντα ρει και ουδέν μένει» καθώς έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος.
Τέλος ο Λαφονταίν γίνεται σαφέστερος, «Όταν το νερό λυγίζει το ραβδί, ο νους μου το ισώνει». Ο δε διάσημος υλιστής φιλόσοφος Χάμπερτ Χαλ μας κληρονόμησε την τελευταία του εμπειρία με τα συνταρακτικά του λόγια «Έθαψα τον υλισμό μου, μέσα στον τάφο του πατέρα μου». Καθώς ο μαθητής παρακολουθεί την εξιστόρηση της Εσωτερικής Φιλοσοφίας, νοιώθει αληθινά μία ψυχική χαρά, μια ευφροσύνη να γεμίζει το φυσικό του είναι. Γιατί αυτό το ψυχικό συναίσθημα γιγαντώνεται, όταν προσπίπτουν στις ανώτερες αισθήσεις (της ψυχής) οι υπερούσιες αλήθειες;
Κατά τη γνώμη μου, η ψυχή αγάλεται και επαναβρίσκει την εσωτερική πραγματικότητα, μες την οποία γεννήθηκε και στην οποία γρήγορα η αργά θα επανέλθει κάποια στιγμή στον ανύπαρκτο χρόνο της Πανδημι-ουργίας.
Είναι καιρός όμως να επανέλθουμε στα πρακτικότερα σημεία του πρώτου μας μαθήματος και να ακολουθήσουμε το σύστημα της μύησης, εξήγησης, της παρουσίας της ψυχής στο μορφοποιημένο κόσμο, της τρισδιάστατης μορφής. Πρέπει ο αναγνώστης να προσέξει μία σοβαρή διευκρίνηση. Το φυσικό μας σώμα, δε γνώρισε άλλη ζωή, εκτός απ' αυτή που τώρα ζει. Κατά συνέπεια, τα πάντα που γνωρίζει είναι όσα και ο, τι έμαθε στο φυσικό παρόντα βίο. Η ψυχική υπόσταση, η αιώνια και αΐδια, δε βρίσκει τρόπους επαφής με τον εγκέφαλο μας, γιατί αυτός δεν ανταποκρίνεται στους ερεθισμούς της. Αυτά που μόνο εισακούονται και κάπως γίνονται αντιληπτά είναι τα συναισθήματα, που κάπου - κάπου προβάλλονται δειλά από τα βάθη της ψυχής μας.
Όμως ο άνθρωπος, έμαθε να τα πνίγει και τελικά να τα χαρακτηρίζει όχι μόνο σαν περιττά, άλλα και σαν ασθενικά και οχληρά σημεία, μίας δήθεν εποχής που πέρασε και δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται ξανά.
Έγιναν δηλαδή τα ψυχικά ιδεώδη, βρυκόλακες της ζωής και αποδιώχνονται κυνηγημένα σαν απόβλητα και άκρως επικίνδυνα της τωρινής μας κοινωνίας.
Αλλά αυτή η καταπιεστική εξωτερική τυραννία, δεν πρόκειται να μεταβάλλει τη φυσιολογική διαδικασία της αλήθειας. Ο άνθρωπος μοιραία θα ζητήσει το γρηγορότερο να απαλλαγεί από μία αφύσικη, πλαστή και επικίνδυνη ζωή, αφού σ' αυτή δε συμμετέχει η ψυχική του ύπαρξη. Πολύ κοντά στην άρνηση, βρίσκεται η κατάφαση. Καθώς πολύ καλά γνωρίζετε, δίπλα στο ψέμα, βρίσκεται παντοτινά η αθάνατη αλήθεια. Κοντά στη γνώριμη ζωή, βρίσκεται ο θάνατος. άλλα κοντά σ' αυτόν, συμβασιλεύει η ζωή.
Όπου υπάρχει το αόρατο πάντα συνοδεύεται από το όμοιο του ορατό και όπου υφίσταται η ψυχή, κάπου εκεί κοντά της θα είναι πάντα η Θεία Παρουσία. Η Εσωτερική Φιλοσοφία λοιπόν, καλείται να μας οδηγήσει ανάμεσα στις Συμπληγάδες και στα Λαβυρινθώδη κτίσματα, εμπόδια, προσφέροντας σε όλους μας την εμπειρία, το μίτο της Αριάδνης.
Αυτό το μίτο θα πάρουμε σαν οδηγό. Να φύγουμε από την ύλη, τις χαμηλές παλμοδονήσεις και να ανε-βούμε πιο ψηλά, στα πνευματοψυχικά διαμερίσματα, απ' όπου θα παρατηρήσουμε τα άρρητα και κρύφια της Πανδημιουργίας, που θα γεμίσουν την ψυχή, το νου και τη ζωή μας, με γνώσεις, γνώσεις, γνώσεις...
Σαν πρώτη ένδειξη αυτής της αναμενόμενης αποκάλυψης, θα είναι η ψυχική ευχαρίστηση και η ψυχική γαλήνη. Ύστερα σιγά, σιγά θα έλθει η γνώση και πληροφορία για τα διατρέχοντα μες την Πανδημιουργία.
Τότε θα μάθει ο άνθρωπος, ότι δεν είναι κάτοικος του κόσμου αυτού, άλλα περαστικός ταξιδιώτης που παίρνει εντυπώσεις και πληροφορίες από το διάβα του στη μορφική ζωή.
Αθήνα, Οκτώβρης 1977
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ
Κατά τον Πυθαγόρα τα πάντα είναι η Μονάδα «ης ουκ έστι γένεσις».
Κατά την εξωτερική φιλοσοφία γίνεται ένας αγώνας διεύρυνσης των πνευματικών γνώσεων του ανθρώπου για την ανακάλυψη των ριζών της αλήθειας, δηλαδή που ακριβώς εδράζεται η τελειότητα, η Θεία απρόσιτη Ουσία.
Κατά την Εσωτερική Φιλοσοφία, η αλήθεια είναι παντού διαχυμένη και βρίσκεται από τον άνθρωπο, μόλις συνέλθει από το θάμβος της απατηλότητας και του πεπερασμένου. Απλούστερα θα λέγαμε, ότι η Εσωτερική Φιλοσοφία διαχωρίζεται από τη γνωστή εξωτερική σοφία, γιατί ανταποκρίνεται στις εσωτερικές ψυχοπνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, αντίθετα με την εξωτερική σοφία, τη νεώτερη αδελφή της, που θέλει να στηρίζει το κάθε βήμα της πάνω σε αποδεικτικές βάσεις, με οδηγό παντοτινό τον ορθολογισμό και τη συγκριτική διαδικασία μίας πεπερασμένης αντίληψης του κόσμου.
Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω από τα πρώτα μόλις λόγια, ότι η αγαπημένη μου Εσωτερική Φιλοσοφία περιέχει μέσα της όλο το υψηλό μυστήριο της Πανδημιουργίας, που το απλό μας εγκεφαλικό σύστημα δεν είναι δυνατό να συλλάβει, αφού δε διαθέτει κατάλληλα για τούτο όργανα και δεν ανταποκρίνεται στους υψηλούς ερεθισμούς αυτού του αλλού αγνώστου και αόρατου κόσμου, που αναμφισβήτητα μας περιβάλ-λει.
Αυτή η διαδικασία της σύλληψης, από το λογικό και τον πεπερασμένο εγκέφαλο, της εσωτερικής αλήθειας είναι δύσκολη και σε πολλούς ανθρώπους απραγματοποίητη για δύο κυρίως λόγους, Ό πρώτος λόγος, αιτία, είναι η ίδια ιδιοσυστασία και ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου, που αναβλύζει από την ψυχική ποιοτική εξέλιξη του. Ο δεύτερος λόγος - αιτία, είναι ο τρόπος και η μέθοδος διδασκαλίας, που δέχθηκε ο κάθε άνθρωπος από τα παιδικά του χρόνια να χρησιμοποιεί για όλα τα προβλήματα την στείρα λογική, με τα γνωστά επιχειρήματα μίας παγερής συγκριτικής και αποδεικτικής κατώτερης διαδικασίας.
Έτσι βγαλμένος από τα δύο αυτά σχολεία, ο άνθρωπος φέρνει πάντα μαζί του τη σφραγίδα της εξωτερικής του πίστης, που κατά βάση στηρίζεται σε είδωλα του κατώτατου είδους της μορφοποιημένης πλά-σης.
Ό,τι λοιπόν μπορεί να μετρηθεί, να μελετηθεί, να εξετασθεί, να αναλυθεί και τελικά να συλληφθεί από τις πέντε μας αισθήσεις, να γίνει κατανοητό από το κοινό μυαλό, από τα μερικά σημεία του εγκεφάλου, αυτό το περίφημο λογικό παράγωγο του κατώτερου νου, θεωρείται απόκτημα, ότι δηλαδή είναι το παν στη γενική, εξέταση των κόσμων μες τη μορφή και μες το λαβύρινθο της ύλης Ακολουθείται δε λατρευτικά από τους ανθρώπους που διατείνονται, ότι δεν προσκυνούν και δε λατρεύουν είδωλα, ενώ είναι στο βάθος τους φανατικοί οπαδοί μίας χαμηλής κι' ανάξιας ειδωλολατρίας.
Αλλά ας παρακολουθήσουμε τώρα προσεκτικά τις μεγάλες λεπτομέρειες της Εσωτερικής Φιλοσοφίας αποκαλύπτοντας την αλήθεια για την οποία θα ασχοληθούμε διεξοδικά με το κεφάλαιο αυτό που έχει τον τίτλο «Το νόημα της Εσωτερικής Φιλοσοφίας».
Η ίδια λέξη εσωτερισμός και ειδικά εσωτερική, υποδηλώνει μία άλλη κατηγορία όντων και πραγμάτων, που βρίσκονται σε μία διαφορετική κατάσταση της ύλης, απ' αυτή που περιβαλλόμαστε. Αυτή τη διαφορετική πραγματικότητα δεν τη διαχωρίζει ο νους μας από τη φυσική δική μας, την τρισδιάστατη, αφού δεν τη συλλαμβάνει με την αντίληψη του.
Έτσι η εσωτερική πραγματικότητα, η εσωτερική πλευρά του οποιουδήποτε μορφοποιημένου, γιατί δεν υπάρχει μορφή δίχως το ομοίωμα της, μένει αληθινά άγνωστο μες την σκιά του και θα παρέμενε αιώνια, αν δεν την παρουσίαζε αυτή την αναμφισβήτητη πραγματικότητα, η Εσωτερική Φιλοσοφία, έργο των διδασκάλων της Σοφίας.
Ο άνθρωπος έχει ακόμη παρωπίδες και διέρχεται από την ύλη, μες τα όρια μίας ειμαρμένης, που καθιέρωσε ο ίδιος για την ανάξια τύχη του. Αυτή η περίφημη λογική του, τον καθηλώνει συνεχώς να αργοπεθαίνει μες το πλάτος και το μήκος της χαμηλότερης οκτάβας της 76ης, που σχηματίζεται από τις 608 ακτινοβολίες του μορφοποιημένου κόσμου μας (608/8=76). Αυτή η χαμηλή οκτάβα είναι η φυλακή μας, αφού δε θέλουμε να την αφήσουμε και να αποχωρισθούμε από τα απτά που μας παρέχει, της ίδιας ποιοτικής αξίας με τις αισθήσεις μας...
Η εσωτερική πλευρά ανεξαιρέτως όλων, παρουσιάζεται στην ίδια εξωτερική εκδήλωση πάντα συμβολισμένη και δίνει το παρόν της. Είπαμε στο παράδειγμα μας, ότι οι γνώριμες ακτινοβολίες στο μορφοποιημένο κόσμο μας φτάνουν τις 608 και σχηματίζουν 76 οικογένειες, οκτάβες δηλαδή, γιατί μόνο μία πλήρης οκτάβα δίνει ένα ισορροπημένο και αρμονικό σύνολο.
Απόδειξη η δική μας κατώτερη οκτάβα που δίνει την αρμονία, αυτή που ο μύστης Πυθαγόρας ονομάζει Κόσμο, κόσμημα, αρμονία των δυνάμεων. Τώρα αν προσέξουμε το αποτέλεσμα, το άθροισμα των οκτάβων που σχηματίζονται στον κόσμο μας, θα δούμε ότι είναι 76 (76Χ8=608). Ο αριθμός 76 μας υπενθυμίζει αρκετά. Αν προσθέσουμε τα δύο αριθμητικά στοιχεία του (7+6=13) θα μας δώσει τον ιερό αριθμό δεκατρία, ο οποίος δεν είναι άλλος από την Πυθαγόρεια Τετρακτύ, το όργανο της μέτρησης διασποράς του σύμπαντος 2.500 χρόνια προ Χριστού, από τον αλησμόνητο Πυθαγόρα (13, 1+3=4). (Βλέπε σχετικά βιβλίο μου, Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία).
Αλλά είναι μόνον αυτό; Βέβαια όχι. Τώρα γνωρίζουμε, ότι η διαφορά βάρους του πυρήνα του ατόμου με τα ηλεκτρόνια, είναι μόνιμα 1.840 φορές μεγαλύτερη. Αυτή όμως η επαληθευμένη διαφορά βάρους του πυρήνα του ατόμου με τα ηλεκτρόνια κατά 1.840 μονάδες, μας βεβαιώνει την παρουσία του αόρατου νόμου, που παρ' όλες τις αντίθετες βεβαιώσεις των λογικών, εξακολουθεί να ρυθμίζει από την αόρατη πλευρά των πάντων, την ορατή και την περιορισμένη μορφοποίηση των πραγμάτων. Ο αριθμός αυτός 1.840, όταν προστεθεί μας δίνει 1+8+4+0=13, δέκα τρεις μονάδες. άλλα το ιερό δέκα τρία είναι η παρουσία μίας κυβερνήτρας δύναμης της Τετρακτύς 13, 1+3=4 που αναμφισβήτητα είναι το μέτρο κάθε δύναμης, απ' αυτές τις Πρωτοδυνάμεις τις τεταγμένες για το σχηματισμό των κόσμων της μορφής.
Ίσως θα πρέπει να επεκταθώ κάπως περισσότερο στο σημείο αυτό, παρόλο ότι κινδυνεύω να βρεθώ σε χώρους Αριθμοσοφίας και Αποσυμβολισμού. Όμως, αφού μιλήσαμε για Τετρακτύ είναι σωστό να σας πληροφορήσω τι είναι αυτή η Τετρακτύς, για να σας πείσω, ότι τίποτα δεν είναι άσκοπα βαλμένο από τη δημιουργία μες τη ζωή. Η Τετρακτύς είναι η αριθμητική μονάδα τέσσερα και γίνεται όταν προσθέσουμε τις τέσσερις πρώτες δυνάμεις, 1+2+3+4=10, 1+0=1.
Αλλά η ίδια η Μονάδα στο κύλισμα της σκέψης της, σχημάτισε διάφορες
καταστάσεις.
1, η πρώτη και ύψιστη αρχή. Εδώ αρχίζει η μελέτη μίας κατιούσας γραμμής και κλίμακας όντων και κό-σμων, όπου η πολλαπλότητα οργιάζει με επιδεικτική μανία, με πόθο και με πάθος, να σχηματίσει την αντίθεση δίνοντας έμφαση και γοητεία στα παρασκευάσματα της. άλλα ας επανέλθουμε. Μες το κύλισμα της φαντασίας και της Πρωτοδύναμης, σαν πρώτη αποτύπωση της σκέψης του Πατέρα για τις δημιουργίες κόσμων, κόσμων, κόσμων, ξεπρόβαλαν οι Μήτρες Αρχικές Πρότυπες Ιδέες, τα μεσάζοντα συστήματα του υποκειμενισμού μετά του αντικειμενισμού.
Σ’ αυτές τις Μήτρες (Πυθαγόρας - Πλάτωνας - Φίλωνας) γεννήθηκαν τα Πρότυπα, από τα οποία αιώνια πηγάζουν, παράγονται τα αντίτυπα στην ανεξάντλητη αποτυπωτική παραγωγή και την αχόρταγη απορρόφηση από την ύλη, νέων σχημάτων της πλάνης της μορφής.
Το ένα, η μονάδα, όταν βρεθεί στη σχάση και γίνει δύο για την αρχή της πολλαπλότητας, δημιουργεί ταυτόχρονα κατά τους νόμους της Αριθμοσοφίας τον αριθμό 12, οπότε σχηματίζεται μία νέα δυναμοενέργεια στον φυσικό κόσμο, το 12.
Στην εξωτερική εμφάνιση το δώδεκα δε λέγει και πάρα πολλά πράγματα. Όταν όμως αναλυθεί, δίνει τις δύο ισόποσες δυνάμεις, έξι συν έξι που συμβολίζουν τα ίδια ίσα μέρη, το δυϊσμό και περιφέρεια του κύκλου. (6Χ6=36).
Αλλά ας έλθουμε ξανά στο δώδεκα να δούμε τη συμβολική του ιδιότητα.
12 μήνες ο χρόνος
12 ζώδια και
12 οίκοι του όλου Ζωδιακού
12 Απόστολοι του Χρίστου
12 μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης στην Αλεξάνδρεια
12 θεοί του Ολύμπου, 6 άνδρες και 6 γυναίκες
12 φυλές του Ισραήλ
12 τα Ευαγγέλια
12 οι Πατριάρχες και
Η διαθήκη των 12 Πατριαρχών
Ο αριθμός δώδεκα σαν εσωτερικός Πρωτοδυναμονόμος έχει μέσα στο είναι του το ιερό τριγωνικό υποστατό, σε τέσσερις στάσεις, φάσεις. Την άνω, την κάτω, τη δεξιά και την αριστερή.
Τα τέσσερα τρίγωνα η οι τέσσερις μορφοδυνάμεις σχηματίζουν την Τετρακτύ και με αυτή το ιερό και αρ-χαιότερο σύμβολο των αιώνων, το γνώριμο Σταυρό.
Το σύμβολο αυτό είναι ο σχηματισμός και καταμερισμός της πολλαπλότητας, θεωρείται δε συγγενικό της Τετρακτύς του Πυθαγόρα, με την οποία καταμετρούσε στον καιρό του, την επεκτατική πλημμυρίδα του μορφοποιημένου κόσμου μας στη φρενιτιώδη εξάπλωση του, διόγκωση του μες τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα διαστήματα...
Αυτά όλα σας τα παρουσιάζω για να πεισθείτε για την αιώνια παρουσία στη γύρω μας ζωή, αμέτρητων συμβόλων, αντιπροσωπευτικών τεκμηρίων μίας άλλης διαφορετικής ζωής, πάντοτε όμως ζωής, που φυσικώτατα πολώνεται με τη δική μας φυσική, παρόλο ότι δε γίνεται αντιληπτή. Ό,τι μορφοποιείται, είναι προεκβολή ενός αμορφοποίητου, που παραμένει σταθερό, αναλλοίωτο και μερικώς αθάνατο στην άλλη όψη της ζωής, την άγνωστη σε μας, άλλα υπαρκτή.
Τα σύμβολα που εμφανίζονται μες τα καθημερινά φαινόμενα είναι η ίδια παρουσία αυτής της άλλης όψης της ζωής και είμαστε γι' αυτή μία στιγμιαία απατηλότητα, όπως η ανοιξιάτικη πρασινάδα εδώ στη γη.
Η Εσωτερική Φιλοσοφία προσπαθεί και επιδιώκει να φέρει σε συνάφεια το φυσικό μας νου με διάφορα μέσα, που θεωρεί ότι είναι τα καταλληλότερα με τις ανώτερες ερεθιστικές ακτινοβολίες, ώστε ο άνθρωπος με τον πεπερασμένο εγκέφαλο του, να μπορεί να εννοήσει τη θέση του ανάμεσα στα εκδηλωμένα και περιορισμένα σύμπαντα.
Συνάμα όμως αντικειμενικός σκοπός της Εσωτερικής Φιλοσοφίας είναι να μας μυήσει στα απροσπέλαστα μυστικά των περασμένων κόσμων, όπου οι σκέψεις που άφησαν ανώτατες πνευματικά οντότητες υπάρχουν χαραγμένες μες το ανθρώπινο φυλετικό και ψυχικό αρχείο, από το οποίο είναι δυνατό να γίνουν κτήμα κάθε απογόνου.
Ακόμα η Εσωτερική Φιλοσοφία θα μας μυήσει στο μεγάλο μυστικό της ύπαρξης πολλών διαβαθμίσεων της ύλης, ώστε να προετοιμασθεί ο άνθρωπος για το αυριανό ταξίδι του, στα ατελείωτα κοσμικά βάθη του έσω κόσμου.
Τέλος θα μας γνωρίσει την αξία και τη σοφία των αγαθών - αιώνιων Πνευμάτων, αυτών που αναλαμβάνουν την ανθρώπινη διακονία, να βοηθήσουν την εξέλιξη των κόσμων και των όντων και τέλος να επιστρέψουν στην Πατρική Εστία, να αναφέρουν ότι η αποστολή τους έληξε και ότι ήλθε η στιγμή του Τέλους των Καιρών. Ο Ζώσιμος, Έλληνας ερμητικός του 4ου π. Χ. αιώνα, έγραψε τα παρακάτω λόγια, αποκαλυπτικά στοιχεία της Εσωτερικής Φιλοσοφίας. «Μη φοβηθείς, στρέψων την φύσιν και ευρήσεις το ζητούμενον. Η γάρ φύσις, ένδον κρύπτεται».
Να λοιπόν το μυστικό που κατέχει η εσωφιλοσοφία. Να ενδοσκοπήσουμε και τότε σίγουρα θα βρούμε και την αντίθετη πλευρά, αυτού που μας προβάλλεται μορφοποιημένο στον κόσμο της τρισδιάστατης ζωής (φυσικής). Εδώ συχνά ο Εσωτερισμός δε διαχωρίζεται πολύ από τον Ερμητισμό. «Το φαινόμενο παντός πράγματος είναι το εναντίον του κεκρυμμένου εσωτερικού». Το διατυπώνει η εσωτερική θεωρία «περί εκστροφής» - Ερμής Τρισμέγιστος.
Ο Εσωτερισμός λοιπόν διδάσκει τα ορθότερα και καθαρότερα, ίση μετά του Ερμητισμού, ότι δηλαδή για να ανακαλύψουμε το ταίρι κάθε πράγματος ορατού, το συνυπάρχον ζευγάρι του, αόρατο είδωλο, ομοίωμα, σκιά πρέπει να εκστρέψουμε τη φύση.
Αυτή την τεχνική διδάσκει ο Εσωτερισμός, την εκστροφή της φύσης, σε άλλους κλάδους του, όπως π. χ. στον Υπνωτισμό, Διαλογισμό, Θεραπευτική, Αποσυμβολισμό, κ. τ. λ. αυτή η εναγώνια, αναμονή για την αγνώριστη στην εποχή μας τεχνική της εκστροφής της φύσης, μας οδηγεί σε μία μακρυνή εποχή, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, όπου οι μύστες ιερείς του Όσιρι και της Ίσιδας κάτω στα ιεροδιδακτήρια τους πειραματίζονταν πάνω στην εκστροφή της φύσης, δηλαδή στην έσχατη δομή της ύλης για τα αιώνια προβλήματα.
Η τεχνική της άγνωστης σήμερα, εκστροφής της φύσης πραγματοποιούταν πάνω στο άτομο, ώστε να διχασθεί η ενωμένη διπλοδύναμη του θετικού και του αρνητικού, του αρτίου και περιττού, για να ελέγξουν την έλξη και βαρύτητα και την τροφοδότρα τους πηγή, τη μαγνητική ροή. Η κατανίκηση αυτής της περίεργης τριάδας, έλξης, βαρύτητας, μαγνητικής ροής, στο βάθος της πάντα κατά τον αλάθητο ερμητισμό, αποτελεί το ΕΝΑ, το ΤΕΛΕΙΩΜΑ η το ΜΕΓΑ ΕΡΓΟ. Όμως πάντα εκδηλώνεται σε τρεις δυνάμεις, συγγενείς και όχι ξένες, που δεν αλληλομάχονται στην εκδηλωτική τους επικράτηση, γιατί η μία γεννά την άλλη, σ' ένα περίεργο ρυθμό και αλληλοσυμπληρωματικό σκοπό, στη διατήρηση της φύσης στον κλασσικό και καθιερωμένο της προορισμό.
Μαζί με όλα τα συμπαραμαρτυρούμενα είναι και το περίεργο σύστημα του κέντρου βάρους κάθε μορφοποιημένου. Εδώ ο εσωτεριστής μυούμενος στις ανώτερες κλίμακες μάθαινε να βρίσκει το κέντρο βάρους κάθε αντικειμένου. Σ' αυτό το ιερό σημείο του κάθε αντικειμένου, του ομφαλού του, βρισκόταν και βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός, πυρήνας των εσωδυνάμεων του, έλξης, βαρύτητας, μαγνητισμού, η κεντρική ουσία του, η ίδια η πηγή του, το κέντρο βάρους του. Πρόκειται δηλαδή όπως θα καταλάβατε για το σημείο του οποιουδήποτε αντικειμένου, όπου γίνεται η συνάντηση των δύο ετεροδυνάμεων, αρνητικού και θετικού, άρτιου και περιττού.
Ο Δίας κάποτε πέταξε δύο αετούς την ίδια στιγμή, αντίθετα σε κατεύθυνση, τον ένα στην ανατολή και τον άλλο προς τη δύση και τους πρόσταξε συνέχεια να πετούν, ώσπου να συναντηθούν, αφού σχηματίσουν τον τέλειο κύκλο. Πραγματικά οι δύο αετοί, ύστερα από ένα πέταγμα αδιάκοπο και ομοιοταχύ βρέθηκαν πάνω στον Παρνασσό και συναντήθηκαν εκεί, που κτίστηκε το γνώριμο Μαντείο των Δελφών. Στη θέση της συνάντησης των δύο αετών τοποθετήθηκε ο τρίποδας των Προφητισσών, της χρησμοδότρας Πυθίας, το κάθισμα.
Αυτός ο μύθος, μέσα του περιέχει τις γνώσεις του κέντρου της βαρύτητας και μάλιστα προχωρεί ακόμη πιο βαθιά για να μας πει την κυκλική ροή του μαγνητισμού, στη συνεχή δυνάμωση της έλξης και βαρύτητας, που είναι οι συνεκτικές δυνάμεις του φυσικού μας κόσμου.
Μπορούμε όμως να πούμε και λίγα ακόμη για το μαγνητικό, ελκτικό και της βαρύτητας πυρήνα του κάθε αντικειμένου, που στην ουσία του μοιάζει πολύ με τον πυρήνα του ατόμου. Η συνεκτική δύναμη των ατόμων και μορίων αυτόματα εφευρίσκει και ανακαλύπτει σε κάθε μεταποίηση και διαφοροποίηση της ύλης, το κέντρο της εξισορρόπησης της, που αυτόματα επίσης, γίνεται κέντρο βάρους.
Ας υποθέσουμε ότι βράζουμε νερό. Πριν από το βρασμό του το νερό μες το λέβητα είχε σχηματίσει το κέ-ντρο της εξισορρόπησης του, που συμπτωματικά για το νερό ήταν και το κέντρο βάρους του.
Αυτό συμβαίνει σε όλα τα υγρά ομοειδή ρευστά. Όταν όμως χύθηκε μέσα σ' ένα άλλο σκεύος με διάφορα διαμερίσματα και διάφορα βάθη, ρηχά και βαθιά, τότε το κέντρο βάρους ταχύτατα μεταφέρθηκε εκεί, όπου η αόρατη, πολλές φορές μάλιστα και η ορατή ισορροπία εύρισκε τη θέση της, π.χ. ένα μεγάλο ασύμμετρο λιθάρι.
Αυτό από τη φύση του, βρίσκεται σε μία ισορροπία, με βάση την αυτόματη μεταφορά του κέντρου βάρους στην καθορισμένη του θέση, όταν κάποτε αποσπάσθηκε από κάπου. Αν τώρα, αυτό το αντικείμενο, ο λίθος, διασπασθεί σε μερικά μικρότερα λιθάρια, καθένα απ' αυτά τα μικρότερα λιθάρια θα σχηματίσει αυτόματα και δικαιότατα το νέο κέντρο του, όπου εκεί θα ισοζυγίσουν σε αντίθετες δυνάμεις, που αποτελούνται από τα άτομα και τα μόρια που το σχηματίζουν.
Ώστε η έλξη και η βαρύτητα του κάθε μορφοποιημένου είναι μία απαραίτητη συνοδεία της κάθε ύλης, αφού δίχως αυτές τις εσωτερικές δυνάμεις, που αέναα τροφοδοτούνται από τον τρίτο αδελφό, το μαγνητισμό, δε γίνεται η συνοχή, η συνδετική συνεργασία στις δύο αντίθετες δυνάμεις της ύλης, στη θετική και στην αρνητική υπόσταση της.
Είναι όμως ανάγκη μία και θίξαμε το θέμα του κέντρου βάρους της κάθε ύλης και κατά συνέπεια του κάθε αντικειμένου, να μιλήσουμε για την εσωτερική διεργασία συνοπτικά και όχι αναλυτικά, γιατί υπάγεται σε ένα άλλο κλάδο του Εσωτερισμού, στα Αρχαία Μυστήρια.
Ας πάρουμε ξανά ένα τεράστιο πέτρινο όγκο αποκομμένο από παντού, που μπορούμε για ευκολία μίας να τον ονομάσουμε εξατομικοποιημένο. Αυτός ο βράχος με βάση το νόμο που ανέφερα, την εποχή που βρέθηκε μόνος, ξεκόλλησε από το έδαφος και δε συνδέεται τώρα από πουθενά, σχημάτισε το κέντρο βάρους του.
Αυτόματες ενέργειες των ατόμων και μορίων ζήτησαν να συνδεθούν με μία αρχή που να βρεθεί στο κέντρο ακριβώς του βάρους, όπου εύκολα σχηματίζεται με συνδρομή την έλξη, τη βαρύτητα και τη ροή του αστέρευτου μαγνητισμού. Οι κύκλοι της περιδονητικής μορφής των επί μέρους ατόμων και μορίων, σε μία αιθερική υπόσταση και διεργασία, σχημάτισαν σοφά την κεντρική τους υπηρεσία, στην οποία δίνουν και παίρνουν φορτία θετικού και αρνητικού δυναμισμού, ασύλληπτα από τα όργανα μας και την τεχνική που σήμερα κατέχουμε.
Αν είχαμε διόραση απλή, θα βλέπαμε αιθερικές στιβάδες ηλεκτρομαγνητοφορτισμένες, πολύχρωμες να περιδονούνται και να συγκλίνουν προς τα έσω, στην κεντρική εστία, όπου ανταλλάζουν τις δυνάμεις τους συνέχεια, προσφέρουν τις δονήσεις τους στα άτομα και δέχονται τις εκφορτώσεις τους, επαναδίνοντας τα ανάλογα δυναμικά, από τη συγκεντρωμένη αποθήκη των άλλων αδελφών ατόμων, που στέλνουν ακατάπαυστα τα παραγόμενα. Μια συνεχής κυκλοφορία ανταλλασσόμενων δυνάμεων, από την περιφέρεια στο κέντρο και από το κέντρο στην περιφέρεια.
Με χρώμα σχεδόν μπλε έρχονται στο κέντρο οι δυνάμεις και φεύγουν περίεργα αλλοιωμένες με χρώμα κιτρινόασπρο. Τώρα είναι καιρός να πούμε την πρακτική του εφαρμογή πάνω στην ίδια τη ζωή (τη φυσική) του κέντρου βάρους. Εάν παρατηρήσουμε, προσεκτικά θα δούμε, ότι όπου υπάρχει ύλη ομοειδής συγκεντρωμένη σε ποσότητες μεγάλες, εκεί υπάρχει και η ελκτική - βαρυτική εκδήλωση ισχυρότερη. Στις ακτές της θάλασσας και στις όχθες των ποταμών, στους απόκρημνους βράχους και στα στόμια των πηγαδιών. Η ύλη θέλει και έχει ανάγκη να σχηματίζει στον αληθινό της κόσμο, κέντρα διοικητικής αρχής και εξουσίας, για τη συντήρηση της και ανανέωση της.
Αυτό το πετυχαίνει με τη συνάθροιση αιθερικής κατάστασης στιβάδων, που σαν περάσουν το φράγμα του αιθερικού σε παλμοδονήσεις, χαμηλώνουν στο μέτρο έντασης, αρχίζουν να μορφοποιούνται και μας παρουσιάζονται στον κόσμο μας.
Με βοηθό τη θερμότητα τα στερεά, γίνονται υγρά. Ακόμη μεγαλύτερη θερμότητα, δηλαδή αραίωση των μορίων τους, γίνονται τώρα αέρια και τέλος εξαφανίζονται παντελώς. Αντίθετα με την αντίθετη ενέργεια την ψύξη, επαναφέρονται τα αέρια σε υγρά και με συνεχή προσπάθεια συγκέντρωσης των μορίων τους, γίνονται στερεά. Ο νόμος της υλοποίησης και αποϋλοποίησης, της μορφοποίησης και της απομορφοποίησης, δεν έχει τέλος, ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω. Παντού όμως σχηματίζεται αυτόματη κεντρική διοίκηση, έστω και σε περιορισμένη ποσότητα ύλης που θα αποτελείται μόνο από δύο άτομα.
Οι Αιγύπτιοι ιερείς που γνώριζαν πάρα πολλά πάνω στη δομή της ύλης, κληρονομιές λαμπρών παλιών πολιτισμών, μπορούσαν να επιδράσουν πάνω στο κέντρο βάρους του κάθε αντικειμένου. Έτσι γεννήθηκε η επιστήμη της προσωρινής αποΰλωσης. Χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά των ογκολίθων από τεράστιες αποστάσεις, με μία απίστευτη ευκολία, σαν να επρόκειτο για τη μεταφορά ενός μικροαντικειμένου.
Η παράδοση λέγει, ότι ο Αρχιερέας έκανε αγιασμό πάνω στον όγκο και κτυπούσε τρεις φορές με το χρυσό σφυράκι του. Ύστερα άρχιζε να αποϋλοποιείται ο όγκος ώστε να μένει υλοποιημένος 25' από την πρώτη του κατάσταση. Οι στιβάδες δηλαδή αραίωναν και άφηναν ένα μικρό μέρος υλοποιημένο, συγκεντρωμένες κατά το φυσικό νόμο της τρισδιάστατης ύπαρξης μας.
Οι στιβάδες που αραίωναν, έμεναν σε μία περίμετρο κοντά στον όγκο τους, σε αιθερική κατάσταση και συνδεδεμένες πάντοτε με το κέντρο βάρους τους, δίχως να μπορούν να συνενωθούν ξανά με το υπόλοιπο υλοποιημένο αδελφό κομμάτι τους, έως ότου ο όγκος μεταφερόταν εκεί όπου επιθυμούσαν, οπότε και με μία ανεξιχνίαστη τελετουργία έπεφταν οι στιβάδες σιγά, σιγά στην πρώτη τους θέση και έπαιρνε ο υλικός όγκος, την πρότερα του μορφή και την προτέρα του όψη, λες και δε συνέβηκε απολύτως τίποτα.
Μ' αυτό τον τρόπο, μεταφέρθηκαν οι τεράστιοι ογκόλιθοι για την κατασκευή των Πυραμίδων, από τα ύψη της Νότιας Αιγύπτου, μέχρι την Γκεζίρα του Καΐρου.
Με αυτά που έγραψα, είχα σκοπό να σας μυήσω στην αναμφισβήτητη πλευρά του εσωτερισμού, αναφέροντας θέματα που μας παρουσιάζονται σαν προβλήματα μες την καθημερινή φυσική ζωή. Καθώς παρατηρήσατε λοιπόν, η εσωτερική πλευρά του οποιουδήποτε φυσικού αντικειμένου δεν είναι μακριά, άλλα μπροστά μας, όμως στερούμαστε από ειδικά φυσικά και τεχνικά όργανα, να τη διαπιστώσουμε και να την ελέγ-ξουμε.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει, ότι η άλλη όψη δεν υπάρχει. Ο Ευριπίδης είπε, ότι ποιος ξέρει αν αυτό που κα-λούμε ζωή, δεν είναι ο θάνατος και ό,τι καλούμε θάνατο δεν είναι η πραγματική ζωή...
Ο Κικέρωνας κάποτε δήλωσε ότι «ή ψυχή όταν ελευθερωθεί από τα δεσμά της και φθάσει στο τέρμα όπου φυσικώς κατευθύνεται, θα αντιληφθεί τα πράγματα με διαυγέστερο φως και τίποτα πλέον δεν θα την εμποδίζει να βλέπει τα όντα όπως πραγματικά είναι». TUSCULANES 1-20.
Ο Σενέκας πάλι το διατύπωσε διαφορετικά: «Η θνητή ζωή είναι ένας τοκετός, που μας εισάγει σε άλλο κόσμο. Ο θάνατος είναι ένα πέρασμα. Η ημέρα δε εκείνη που την φοβάσθε ωσάν να ήτο το τέρμα της υπάρξεως σας, είναι η αυγή μίας ημέρας, δίχως βράδυ». EPIST. 102.
Πρέπει να ακούσουμε και τη γνωστή γνώμη, ενός αξέχαστου φυσιολόγου του Φλουράνς. «Κάθε υλικό όργανο, φαίνεται και εξαφανίζεται, γίνεται και διαλύεται και όλα ρέουν και μεταβάλλονται». «Πάντα ρει και ουδέν μένει» καθώς έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος.
Τέλος ο Λαφονταίν γίνεται σαφέστερος, «Όταν το νερό λυγίζει το ραβδί, ο νους μου το ισώνει». Ο δε διάσημος υλιστής φιλόσοφος Χάμπερτ Χαλ μας κληρονόμησε την τελευταία του εμπειρία με τα συνταρακτικά του λόγια «Έθαψα τον υλισμό μου, μέσα στον τάφο του πατέρα μου». Καθώς ο μαθητής παρακολουθεί την εξιστόρηση της Εσωτερικής Φιλοσοφίας, νοιώθει αληθινά μία ψυχική χαρά, μια ευφροσύνη να γεμίζει το φυσικό του είναι. Γιατί αυτό το ψυχικό συναίσθημα γιγαντώνεται, όταν προσπίπτουν στις ανώτερες αισθήσεις (της ψυχής) οι υπερούσιες αλήθειες;
Κατά τη γνώμη μου, η ψυχή αγάλεται και επαναβρίσκει την εσωτερική πραγματικότητα, μες την οποία γεννήθηκε και στην οποία γρήγορα η αργά θα επανέλθει κάποια στιγμή στον ανύπαρκτο χρόνο της Πανδημι-ουργίας.
Είναι καιρός όμως να επανέλθουμε στα πρακτικότερα σημεία του πρώτου μας μαθήματος και να ακολουθήσουμε το σύστημα της μύησης, εξήγησης, της παρουσίας της ψυχής στο μορφοποιημένο κόσμο, της τρισδιάστατης μορφής. Πρέπει ο αναγνώστης να προσέξει μία σοβαρή διευκρίνηση. Το φυσικό μας σώμα, δε γνώρισε άλλη ζωή, εκτός απ' αυτή που τώρα ζει. Κατά συνέπεια, τα πάντα που γνωρίζει είναι όσα και ο, τι έμαθε στο φυσικό παρόντα βίο. Η ψυχική υπόσταση, η αιώνια και αΐδια, δε βρίσκει τρόπους επαφής με τον εγκέφαλο μας, γιατί αυτός δεν ανταποκρίνεται στους ερεθισμούς της. Αυτά που μόνο εισακούονται και κάπως γίνονται αντιληπτά είναι τα συναισθήματα, που κάπου - κάπου προβάλλονται δειλά από τα βάθη της ψυχής μας.
Όμως ο άνθρωπος, έμαθε να τα πνίγει και τελικά να τα χαρακτηρίζει όχι μόνο σαν περιττά, άλλα και σαν ασθενικά και οχληρά σημεία, μίας δήθεν εποχής που πέρασε και δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται ξανά.
Έγιναν δηλαδή τα ψυχικά ιδεώδη, βρυκόλακες της ζωής και αποδιώχνονται κυνηγημένα σαν απόβλητα και άκρως επικίνδυνα της τωρινής μας κοινωνίας.
Αλλά αυτή η καταπιεστική εξωτερική τυραννία, δεν πρόκειται να μεταβάλλει τη φυσιολογική διαδικασία της αλήθειας. Ο άνθρωπος μοιραία θα ζητήσει το γρηγορότερο να απαλλαγεί από μία αφύσικη, πλαστή και επικίνδυνη ζωή, αφού σ' αυτή δε συμμετέχει η ψυχική του ύπαρξη. Πολύ κοντά στην άρνηση, βρίσκεται η κατάφαση. Καθώς πολύ καλά γνωρίζετε, δίπλα στο ψέμα, βρίσκεται παντοτινά η αθάνατη αλήθεια. Κοντά στη γνώριμη ζωή, βρίσκεται ο θάνατος. άλλα κοντά σ' αυτόν, συμβασιλεύει η ζωή.
Όπου υπάρχει το αόρατο πάντα συνοδεύεται από το όμοιο του ορατό και όπου υφίσταται η ψυχή, κάπου εκεί κοντά της θα είναι πάντα η Θεία Παρουσία. Η Εσωτερική Φιλοσοφία λοιπόν, καλείται να μας οδηγήσει ανάμεσα στις Συμπληγάδες και στα Λαβυρινθώδη κτίσματα, εμπόδια, προσφέροντας σε όλους μας την εμπειρία, το μίτο της Αριάδνης.
Αυτό το μίτο θα πάρουμε σαν οδηγό. Να φύγουμε από την ύλη, τις χαμηλές παλμοδονήσεις και να ανε-βούμε πιο ψηλά, στα πνευματοψυχικά διαμερίσματα, απ' όπου θα παρατηρήσουμε τα άρρητα και κρύφια της Πανδημιουργίας, που θα γεμίσουν την ψυχή, το νου και τη ζωή μας, με γνώσεις, γνώσεις, γνώσεις...
Σαν πρώτη ένδειξη αυτής της αναμενόμενης αποκάλυψης, θα είναι η ψυχική ευχαρίστηση και η ψυχική γαλήνη. Ύστερα σιγά, σιγά θα έλθει η γνώση και πληροφορία για τα διατρέχοντα μες την Πανδημιουργία.
Τότε θα μάθει ο άνθρωπος, ότι δεν είναι κάτοικος του κόσμου αυτού, άλλα περαστικός ταξιδιώτης που παίρνει εντυπώσεις και πληροφορίες από το διάβα του στη μορφική ζωή.
Αθήνα, Οκτώβρης 1977
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ
Τι Είναι Εσωτερική Φιλοσοφία;
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.