Άνθρωποι δίχως δάκρυα

Σε μια χώρα μακρινή,
ξέρω κάποιους ανθρώπους,
που δεν τολμούνε να δακρύσουν,
μη και τους πουν αλλόφρους.

Σε κάποια άλλη περιοχή,
οι άνθρωποι πια δεν κλαίνε.
Όχι από νεύρα, αλλά από ντροπή,
μη και τους δουν να θένε (παρηγοριά).

Όμως κι εδώ που κατοικώ, οι άνθρωποι δεν κλαίνε.
Όχι από ανάγκη ή επιλογή, διότι πολύ το θένε.
Θέλουν να κλάψουν δίχως αύριο,
να βουρκώσουν δίχως χάδι, να κολυμπήσουν,
στα νερά του συναισθήματος και πάλι.


Μα είν’ τα μάτια τους φτωχά, δεν δύνανται να δακρύσουν,
παρά μονάχα τσούζουν πια, για να τους εκνευρίζουν…
Γίναν οι άνθρωποι σκληροί, δίχως τα συναισθήματα.
Και τώρα έχουν ως αξία ζωής, μονάχα κάποια χρήματα.

Όταν αυτοί οι άνθρωποι, θα κλάψουνε και πάλι,
τότε μονάχα θα αρχίσω, να ελπίζω σε ένα χάδι.
Βουρκωμένα τα μάτια, λίγα λόγια ζητούν,
μήπως και αναθεωρήσουν, μήπως και αφεθούν…

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ