Γρήγοροι ρυθμοί, αμέτρητες δουλειές μας θέλουν εκεί, κοινωνικές υποχρεώσεις που δεν αναβάλλονται, αποστάσεις που πρέπει να καλυφθούν, άνθρωποι που πρέπει πάση θυσία να μείνουν ευχαριστημένοι από εμάς και αυτή είναι όλη η ζωή…
Το βλέπω γύρω μου καθημερινά, το βλέπει ο καθένας στον εαυτό του. Αγχωνόμαστε για να πάμε μέχρι το περίπτερο, αντί να ετοιμαστούμε, να φύγουμε απ’ το σπίτι με σκοπό να πάρουμε τσιγάρα, να περιμένουμε να φτάσουμε πρώτα εκεί και ύστερα μαζί με τα τσιγάρα να πάρουμε ένα παγωτό οικογενειακό που θα απολαύσουμε το βράδυ με τους φίλους όλους μαζεμένους στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, λέγοντας βλακείες και αμπελοφιλοσοφώντας μέχρι το πρωί.
Το άγχος, αυτό το τέρας με τα κίτρινα μάτια, στέκεται απέναντι μας αλλά και δίπλα μας σε κάθε μας κίνηση. Πας στο περίπτερο, παίρνεις τσιγάρα, γυρνάς σπίτι σου! Η κίνηση μηχανική, αυτοματοποιημένη….
Στα παλαιότερα χρόνια, τότε που οι άνθρωποι ήταν απλοί, παιδιά της επαρχίας και αυτάρκεις, το άγχος περιοριζόταν μόνο στο μέλλον των παιδιών τους και στο πώς οι οικογένειες θα τα έφερναν βόλτα. Καμία σχέση με τη σημερινή κοινωνία που νοιαζόμαστε για υλικά αγαθά, για τα πιο απλά πράγματα όπως για το ποιο λεωφορείο θα προλάβουμε καθώς και για όλα τα περίπλοκα της ανθρώπινης ψυχολογίας, του εγωισμού και του σωστού και του λάθος, όπως για το πώς θα υπερισχύσουμε έναντι των άλλων με θεμιτά και αθέμιτα μέσα...
Άγχος για το καθετί, αυτό το όχι εποικοδομητικό, το ανώφελο, το μη κερδοφόρο! Και τι έγινε δηλαδή αν πάρουμε το επόμενο λεωφορείο;
Τα πράγματα είναι απλά, όμως, είμαστε εμείς αποκλειστικοί υπεύθυνοι που γίνονται δύσκολα… Θες να πας κάπου, πήγαινε… Δεν θέλεις, κάτσε σπίτι σου και απόλαυσε την ηρεμία που σου λείπει, εκείνη που χρειάζεσαι… Βάλε χρώμα στη ζωή, απόλαυσε τις ένοχες απολαύσεις σου, ένα γλυκό μέσα στη νύχτα, ένα ποτό με ανθρώπους που αγαπάς, συζητήσεις μέχρι το πρωί, ένα φιλί από τον έρωτα σου.
Κέρνα τους φίλους σου ένα κρασί που να περιέχει χαρά, χαμόγελα, ευτυχία και ευγνωμοσύνη που είναι δίπλα σου. Κέρνα στη μαμά σου ένα φιλί, που ίσως της έχει λείψει…
Άσε τις υποχρεώσεις για αύριο, τα χρήματα έξω απ’ τη στρατόσφαιρα για δύο-τρεις ώρες την ημέρα. Ο κόσμος δε χάνεται στο χρόνο, όμως όλος ο κόσμος μπορεί να χαθεί στα μάτια εκείνων που σε κάνουν ευτυχισμένο.
Το άγχος πρέπει, έστω για λίγο, να το αφήνουμε ενσυνείδητα έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μας. Να κάθεται στο χαλάκι και να περιμένει λίγο ή πολύ καιρό.
Και ναι, αυτό το άρθρο γράφεται από μια αγχώδη!
Γωγώ Νικολάου
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Το βλέπω γύρω μου καθημερινά, το βλέπει ο καθένας στον εαυτό του. Αγχωνόμαστε για να πάμε μέχρι το περίπτερο, αντί να ετοιμαστούμε, να φύγουμε απ’ το σπίτι με σκοπό να πάρουμε τσιγάρα, να περιμένουμε να φτάσουμε πρώτα εκεί και ύστερα μαζί με τα τσιγάρα να πάρουμε ένα παγωτό οικογενειακό που θα απολαύσουμε το βράδυ με τους φίλους όλους μαζεμένους στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, λέγοντας βλακείες και αμπελοφιλοσοφώντας μέχρι το πρωί.
Το άγχος, αυτό το τέρας με τα κίτρινα μάτια, στέκεται απέναντι μας αλλά και δίπλα μας σε κάθε μας κίνηση. Πας στο περίπτερο, παίρνεις τσιγάρα, γυρνάς σπίτι σου! Η κίνηση μηχανική, αυτοματοποιημένη….
Στα παλαιότερα χρόνια, τότε που οι άνθρωποι ήταν απλοί, παιδιά της επαρχίας και αυτάρκεις, το άγχος περιοριζόταν μόνο στο μέλλον των παιδιών τους και στο πώς οι οικογένειες θα τα έφερναν βόλτα. Καμία σχέση με τη σημερινή κοινωνία που νοιαζόμαστε για υλικά αγαθά, για τα πιο απλά πράγματα όπως για το ποιο λεωφορείο θα προλάβουμε καθώς και για όλα τα περίπλοκα της ανθρώπινης ψυχολογίας, του εγωισμού και του σωστού και του λάθος, όπως για το πώς θα υπερισχύσουμε έναντι των άλλων με θεμιτά και αθέμιτα μέσα...
Άγχος για το καθετί, αυτό το όχι εποικοδομητικό, το ανώφελο, το μη κερδοφόρο! Και τι έγινε δηλαδή αν πάρουμε το επόμενο λεωφορείο;
Τα πράγματα είναι απλά, όμως, είμαστε εμείς αποκλειστικοί υπεύθυνοι που γίνονται δύσκολα… Θες να πας κάπου, πήγαινε… Δεν θέλεις, κάτσε σπίτι σου και απόλαυσε την ηρεμία που σου λείπει, εκείνη που χρειάζεσαι… Βάλε χρώμα στη ζωή, απόλαυσε τις ένοχες απολαύσεις σου, ένα γλυκό μέσα στη νύχτα, ένα ποτό με ανθρώπους που αγαπάς, συζητήσεις μέχρι το πρωί, ένα φιλί από τον έρωτα σου.
Κέρνα τους φίλους σου ένα κρασί που να περιέχει χαρά, χαμόγελα, ευτυχία και ευγνωμοσύνη που είναι δίπλα σου. Κέρνα στη μαμά σου ένα φιλί, που ίσως της έχει λείψει…
Άσε τις υποχρεώσεις για αύριο, τα χρήματα έξω απ’ τη στρατόσφαιρα για δύο-τρεις ώρες την ημέρα. Ο κόσμος δε χάνεται στο χρόνο, όμως όλος ο κόσμος μπορεί να χαθεί στα μάτια εκείνων που σε κάνουν ευτυχισμένο.
Το άγχος πρέπει, έστω για λίγο, να το αφήνουμε ενσυνείδητα έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μας. Να κάθεται στο χαλάκι και να περιμένει λίγο ή πολύ καιρό.
Και ναι, αυτό το άρθρο γράφεται από μια αγχώδη!
Γωγώ Νικολάου
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.