Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Αποσπάσματα Εσωτερικής διδασκαλίας

Contents [hide]

Ο άνθρωπος ως θεία ουσία

Ο άνθρωπος είναι μια ζώσα οντότητα, ένας συνειδητός υιός του Θεού (μια ψυχή) που κατέχει ένα ζωώδες σώμα. Εδώ είναι το ζήτημα. Έχει συνεπώς τη φύση κρίκου κι όχι χαμένου κρίκου. Συνενώνει μέσα του τα αποτελέσματα της εξελικτικής διαδικασίας όπως προχώρησε στη διάρκεια των περασμένων αιώνων και φέρνει σε επαφή με το εξελικτικό αυτό αποτέλεσμα ένα νέο παράγοντα, εκείνον της ατομικής, αυτο-συντηρούμενης και αυτο-γιγνώσκουσας όψης. Η παρουσία αυτού του παράγοντα και αυτής της όψης διαφοροποιεί τον άνθρωπο απ’ το ζώο. Η όψη αυτή παράγει στην ανθρωπότητα μια συνείδηση αθανασίας, μια αυτεπίγνωση και μια εγωκεντρικότητα που κάνουν αληθινά τον άνθρωπο να εμφανίζεται κατ’ εικόνα του Θεού. Η έμφυτη και κρυφή αυτή δύναμη δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να υποφέρει, την οποία δεν διαθέτει κανένα ζώο, αλλά του χαρίζει επίσης την ικανότητα να δρέπει τα οφέλη αυτής της εμπειρίας στον κόσμο της διανόησης. Η ίδια αυτή ικανότητα εκδηλώνεται στο ζωικό βασίλειο εμβρυακά στον κόσμο των ενστίκτων. Το ιδιάζον αυτό γνώρισμα της ανθρωπότητας της χαρίζει τη δύναμη να νιώθει τα ιδεώδη, ν’ αποτυπώνει το κάλλος, ν’ αντιδρά αισθησιακά στη μουσική και ν’ απολαμβάνει το χρώμα και την αρμονία. Είναι το θείο αυτό κάτι που καθιστά το ανθρώπινο γένος άσωτο υιό που σκίζεται μεταξύ της επιθυμίας για την εγκόσμια ζωή, για αποκτήματα και εμπειρία και της ελκτικής δύναμης εκείνου του κέντρου ή οίκου, απ’ το οποίο ήλθε. (Εσωτερική Ψυχολογία, Τομ. Ι, σσ. 311-12 – αγγλικό)

Η απλότητα του έργου του μαθητή

Η απλότητα ας είναι οδηγός σας και η προσηλωμένη αγάπη ο κύριος αντικειμενικός σας σκοπός. Διαλέξτε ένα πεδίο υπηρεσίας που έχει συγκεκριμένα όρια (γιατί όλοι οι μαθητές είναι περιορισμένοι και δεν μπορούν να καλύψουν με τις σκέψεις τους το πλανητικό εύρος) κι εργασθείτε –νοητικά και φυσικά– μέσα σ’ αυτά τα όρια. Ό,τι σας ζητείται είναι η συμπλήρωση κάποιου αυτοπροσδιορισμένου έργου μέσα στο πεδίο του καρμικού περιορισμού και του περιβάλλοντος που η μοίρα σας έριξε. Τί πραγματικά επιτελείτε αυτή τη στιγμή; Ας είναι η υπηρεσία σας μέσα στο πεδίο επαφής όπου βρίσκεσθε και μην επεκτείνεσθε σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο ή σπουδαιότερο έργο απ’ το να εκπληρώσετε το χρέος σας και να το φέρετε σε πέρας στον τόπο που βρίσκεσθε και με τους συντρόφους που διαλέξατε; (Εσωτερική Θεραπευτική, σ. 372 – αγγλικό)

Το τέλος του θανάτου

Η επίμονη προσπάθεια είναι ο σπόρος της σύνθεσης, η αιτία της επίτευξης κι αυτή που τελικά υπερνικά το θάνατο. Ο θάνατος είναι πραγματικά εκφυλισμός στο χρόνο και το χώρο και οφείλεται στην τάση της ύλης-πνεύματος να απομονώνεται ενόσω βρίσκεται σε εκδήλωση (από τη σκοπιά της συνείδησης). Αυτή η επίμονη προσπάθεια του Λόγου κρατά όλες τις μορφές σε εκδήλωση και διατηρεί ακόμη τη ζωική όψη σαν τον παράγοντα ολοκλήρωσης στη μορφική δόμηση και –που είναι εξίσου μια πράξη επίμονης θέλησης– μπορεί να αφαιρέσει ή να αποσύρει τη ζωική συνείδηση ανέπαφη στο τέλος κάθε κύκλου εκδήλωσης.

Ο θάνατος κι ο περιορισμός είναι συνώνυμοι όροι. Όταν η συνείδηση εστιάζεται στη μορφή και ταυτίζεται ολοκληρωτικά με την αρχή του περιορισμού, θεωρεί την ελευθερία από τη μορφική ζωή σαν θάνατο· αλλά καθώς προχωρεί η εξέλιξη, η συνείδηση μετατοπίζεται όλο και περισσότερο στην επίγνωση εκείνου που δεν είναι μορφή και στο βασίλειο εκείνου που είναι υπερβατικό ή στο κόσμο του αφηρημένου, δηλαδή σ’ εκείνο που έχει αφαιρεθεί απ’ τη μορφή κι εστιάζεται στον εαυτό του. Παρεμπιπτόντως αυτός είναι ένας ορισμός του διαλογισμού από τη σκοπιά του στόχου και της επίτευξης. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλογίζεται αληθινά όταν αρχίζει να χρησιμοποιεί το νου, την αντανάκλαση της βουλητικής όψης και να τον χρησιμοποιεί στις τρεις του όψεις: για να εγκαινιάσει την είσοδό του στον κόσμο των ψυχών, για να ρυθμίσει τη ζωή της προσωπικότητας και για να επιβάλλει και τελικά να επιφέρει μια πλήρη έκφραση του ψυχικού σκοπού. Αυτό καταλήγει στην πλήρη υπερνίκηση του θανάτου. Υποβιβάζω την όλη έννοια σε όρους του μικρόκοσμου παρότι είναι φανερό ότι μόνο ο δεσμευμένος μαθητής που προετοιμάζεται για μύηση μπορεί να αρχίσει να συλλαμβάνει κάποιες από τις σημαντικές επιπτώσεις. (Εσωτερική Αστρολογία, σσ. 615-616 – αγγλικό)

Ο αληθινός διαλογισμός

Το στάδιο κατά το οποίο ο άνθρωπος αφυπνίζεται στην ομαδική αντίληψη και αποβαίνει συνειδητός μέτοχος των δραστηριοτήτων της ομάδας, επέρχεται με δύο τρόπους: μέσω διαλογισμού και μέσω μιας σειράς μυήσεων. Όταν βέβαια χρησιμοποιώ τη λέξη «διαλογισμός», δεν αναφέρομαι σ’ εκείνο που συνήθως νοείται απ’ αυτή, δηλαδή σε μια αρνητική, δεκτική κατάσταση του νου, ή σε μια κατάσταση ύπνωσης. Υπάρχει μεγάλη παρανόηση, σήμερα, ως προς το τι είναι πραγματικά ο διαλογισμός… Ο αληθινός διαλογισμός είναι κάτι που απαιτεί την πιο έντονη εφαρμογή του νου, τον υπέρτατο έλεγχο της σκέψης καθώς και μια στάση που δεν είναι ούτε αρνητική ούτε θετική αλλά εξισορροπημένη. (Η Συνείδηση του Ατόμου, σσ. 110-11 – αγγλικό)

Η εξέλιξη της ανθρωπότητας

Η φυλή σαν σύνολο στέκει τώρα στην καθαυτή είσοδο της Ατραπού της Μαθητείας. Το βλέμμα της φυλής είναι προς τα εμπρός στο όραμα, είτε είναι το όραμα της ψυχής, το όραμα ενός καλύτερου τρόπου ζωής, μιας βελτιωμένης οικονομικής κατάστασης ή καλύτερων διαφυλετικών σχέσεων. Ότι το όραμα αυτό συχνά διαστρέφεται, ότι προσανατολίζεται υλικά ή ότι παρατηρείται μόνο μερικά, δυστυχώς αληθεύει· αλλά στη μια ή την άλλη μορφή υπάρχει σήμερα μια αξιόλογη σύλληψη απ’ τις μάζες του «νέου κι επιθυμητού» – πράγμα που ως τώρα ήταν άγνωστο. Στο παρελθόν μόνο οι διανοούμενοι ή οι εκλεκτοί είχαν το προνόμιο του οράματος. Σήμερα το έχει η μάζα των ανθρώπων. Συνεπώς η ανθρωπότητα, σαν σύνολο, είναι έτοιμη για μια διαδικασία γενικής ευθυγράμμισης κι αυτός είναι ο πνευματικός λόγος που βρίσκεται πίσω από τον παγκόσμιο πόλεμο. Το «κοφτερό ψαλίδι της θλίψης πρέπει να διαχωρίσει το πραγματικό απ’ το απατηλό· το μαστίγιο του πόνου πρέπει να ξυπνήσει την κοιμισμένη ψυχή στη θαυμαστή ζωή· το ξερίζωμα των ριζών της ζωής απ’ το έδαφος της ιδιοτελούς επιθυμίας πρέπει να πραγματοποιηθεί και τότε ο άνθρωπος στέκει ελεύθερος»… (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 498-99 – αγγλικό)

Η μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο

Στις μέρες αυτές της συντριβής της παλιάς μoρφής και της δόμησης της καινούργιας απαιτείται προσαρμοστικότητα. Πρέπει ν’ απoφύγoυμε τoν κίνδυνo της απoκρυστάλλωσης με την ευκαμψία και τη διεύρυνση. Η «παλιά τάξη αλλάζει», είναι όμως, κυρίως, αλλαγή διάστασης και όψης κι όχι oυσίας ή θεμελίων. Τα θεμέλια ήταν πάντα υγιή. Σε κάθε γενιά ανατίθεται o ρόλoς της διατήρησης των ουσιωδών χαρακτηριστικών της παλιάς κι αγαπητής μoρφής, αλλά και της συνετής διεύρυνσης κι εμπλoυτισμoύ της. Κάθε κύκλος πρέπει να πρoσθέσει τo κέρδος της παραπέρα έρευνας κι επιστημoνικής πρoσπάθειας και ν’ αφαιρέσει ό,τι έχει φθαρεί και είναι άνευ αξίας. Κάθε επoχή πρέπει να οικοδομήσει τo πρoϊόν και τoυς θριάμβoυς του καιρού της και να αφαιρέσει τις πρoσθήκες τoυ παρελθόντoς πoυ συσκoτίζoυν και θολώνουν το περίγραμμα. Σε κάθε γενιά παρέχεται, πάνω απ’ όλα, η χαρά να επιδείξει την αντoχή των παλιών θεμελίων και η ευκαιρία να οικοδομήσει πάνω στα θεμέλια αυτά μια κατασκευή που να ικανoπoιεί τις ανάγκες της εσώτερης ανελισσόμενης ζωής. (Μύηση Ανθρώπινη και Ηλιακή, σ. 3 – αγγλικό)

Για την εξέλιξη του ανθρώπου

Η αληθινή εκπαίδευση είναι, συνεπώς, η επιστήμη της σύνδεσης των ακέραιων τμημάτων του ανθρώπου κι ακόμη της σύνδεσής του με το άμεσο περιβάλλον του και περαιτέρω με το μεγαλύτερο όλο στο οποίο πρέπει να παίξει το ρόλο του. Κάθε όψη, θεωρούμενη σαν μια κατώτερη όψη, μπορεί πάντα ν’ αποτελεί απλώς την έκφραση της αμέσως ανώτερης. Σ’ αυτή την πρόταση έχω εκφράσει μια θεμελιώδη αλήθεια που ενσωματώνει όχι μόνο τον αντικειμενικό σκοπό, αλλά δείχνει, επίσης, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όσοι ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση. Το πρόβλημα αυτό είναι να εκτιμήσουμε σωστά το κέντρο ή την εστία της προσοχής ενός ανθρώπου και να εντοπίσουμε το σημείο όπου πρωτίστως επικεντρώνεται η συνείδηση. Κατόπιν, πρέπει να εκπαιδευθεί κατά τρόπο ώστε να γίνει εφικτή μια μετατόπιση της εστίας αυτής σ’ έναν ανώτερο φορέα. Μπορούμε επίσης να εκφράσουμε αυτή την ιδέα το ίδιο σωστά, λέγοντας ότι ο φορέας που φαίνεται να έχει υπερβολική σημασία μπορεί και θα πρέπει να αποκτήσει δευτερεύουσα αξία, καθώς γίνεται απλά το όργανο για εκείνον που είναι ανώτερός του. Αν το αστρικό (συναισθηματικό) σώμα είναι το κέντρο της ζωής της προσωπικότητας, τότε ο αντικειμενικός σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας που θα εφαρμοσθεί στην περίπτωση αυτή, θα είναι να κάνουμε τη νοητική φύση τον υπερισχύοντα παράγοντα, οπότε το αστρικό σώμα γίνεται εκείνο που εντυπώνεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος και είναι ευαίσθητο σ’ αυτές, αλλά βρίσκεται κάτω απ’ τον έλεγχο του νου. Αν ο νους είναι το κέντρο της προσοχής της προσωπικότητας, τότε η δραστηριότητα της ψυχής πρέπει να έρθει σε πληρέστερη έκφραση· κι έτσι, συνεχώς, η εργασία προχωρεί κι επιτελείται πρόοδος από σημείο σε σημείο μέχρι να προσεγγισθεί το ανώτερο σημείο της κλίμακας. (Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή, σσ. 6-7 – αγγλικό)

Μία Εικόνα του Μέλλοντος

Το όραμα στις διάνοιες των ανθρώπων σήμερα είναι εκείνο της Υδροχοϊκής Εποχής, ακόμη και αν δεν το αναγνωρίζουν. Το μέλλον θα δει τις ορθές σχέσεις, την αληθινή κοινωνία, ένα μερισμό όλων των πραγμάτων (οίνου, αίματος, ζωής και άρτου, οικονομικής ικανοποίησης) και την καλή θέληση· έχουμε επίσης μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, όταν όλα τα έθνη θα ενωθούν με πλήρη κατανόηση και η πολλαπλότητα των γλωσσών –συμβολική για τις διαφορετικές παραδόσεις, κουλτούρες, πολιτισμούς και απόψεις– δε θα αποτελεί εμπόδιο στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Στο κέντρο καθεμιάς απ’ αυτές τις εικόνες βρίσκεται ο Χριστός. (Το Πεπρωμένο των Εθνών, σ. 152 – αγγλικό)

Η λέξη “πνευματικός”

Η λέξη «πνευματικός» δεν αναφέρεται στα θρησκευτικά λεγόμενα ζητήματα. Ολόκληρη η δραστηριότητα που οδηγεί το ανθρώπινο ον προς κάποια μορφή ανάπτυξης –φυσική, συναισθηματική, νοητική, ενορατική, κοινωνική– ανώτερη της τωρινής του κατάστασης, είναι ουσιαστικά πνευματικής φύσης και υποδεικνύει τη ζωντάνια της εσώτερης θείας οντότητας. Το πνεύμα του ανθρώπου είναι αθάνατο· διαρκεί για πάντα, προοδεύοντας από σημείο σε σημείο και από στάδιο σε στάδιο πάνω στην Ατραπό της Εξέλιξης, ανελίσσοντας σταθερά και διαδοχικά τις θείες ιδιότητες και όψεις. (Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή, σ. 1 – αγγλικό)

Σχετικά με το ζήτημα των χρημάτων

Το όλο ζήτημα των χρημάτων είναι σήμερα μέγιστης δυσκολίας κι επίσης υπέρτατης απλότητας. Η δυσκολία οφείλεται στη λανθασμένη σκέψη η οποία για γενιές έχει επιβαρύνει το πρόβλημα, οδηγώντας σε εσφαλμένες στάσεις ακόμη και τους πιο αφοσιωμένους μαθητές. Η στάση της ανθρωπότητας για το χρήμα έχει χρωματισθεί από απληστία, από αρπαγή για τον κατώτερο εαυτό, από ζήλια, από υλική επιθυμία κι από μια απελπιστική ανάγκη γι’ αυτό που –με τη σειρά της– είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων αυτών στάσεων. Οι εσφαλμένες αυτές στάσεις οδηγούν στις καταστρεπτικές οικονομικές συνθήκες που συναντούμε γύρω μας. Είναι αποτελέσματα αιτίων που εγκαινιάσθηκαν απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο. Με την αναγέννηση του χρήματος και τη μεταβολή της στάσης του ανθρώπου γι’ αυτό θα επέλθει τελικά η παγκόσμια αποδέσμευση. (Μαθητεία στην Νέα Εποχή, τομ. Ι, σσ. 271-72 – αγγλικό)

Μεγάλο είναι το μυστήριο του πόνου!

Η λέξη εστάλη σ’ όλους τους υιούς των ανθρώπων, τους Υιούς του Θεού: Μάθετε με τον αγώνα της γήινης ζωής να διαλέγετε το δρόμο που είναι ο καλύτερος – έπειτα ο άριστος. Μην αποφεύγετε τον πόνο. Μην ψάχνετε τον ευκολότερο δρόμο, που δεν πρόκειται να βρεθεί. Βαδίστε έπειτα την Oδό που οδηγεί μέσα απ’ τη θλίψη, τον πόνο και τη φριχτή δυστυχία σ’ εκείνο τον Υψηλό Τόπο απ’ όπου ήρθατε – τον Τόπο όπου ο Θεός βαδίζει με τους υιούς των ανθρώπων που είναι Υιοί του Θεού. Ενώπιον της σεπτής Παρουσίας όλος ο πόνος θα εξαφανισθεί· η θλίψη θα σβήσει και ο θάνατος δεν θα θριαμβεύσει. Το κάλλος και η αγαθότητα και η ισχύς του Θεού ακτινοβολούν την όψη των ανθρώπων. (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, τομ ΙΙ, σ. 767 – αγγλικό)

Σχετικά με την επείγουσα ανάγκη

Ένας βαθύς στοχασμός στην επείγουσα ανάγκη των καιρών και μια συμπαθητική αναγνώριση της δύστυχης θέσης της ανθρωπότητας χρειάζονται πολύ από πολλούς μαθητές και ζηλωτές του σημερινού κόσμου. Ιδιαίτερα από εκείνους που δεν βρίσκονται κοντά στην παγκόσμια κατάσταση αλλά την παρατηρούν από απόσταση. Είναι τόσο απλό να δίνουμε μια εύκολη έκφραση συμπάθειας, αλλά ταυτόχρονα ν’ αποφεύγουμε μια πολύ μεγάλη δαπάνη ενέργειας στην υπηρεσία και μια πολύ έντονη προσπάθεια αρωγής.

Το σημάδι του δεσμευμένου μαθητή και μια ποιότητα που πρέπει αυξανόμενα να κυριαρχεί στη ζωή του είναι η ικανότητα να ταυτίζεται με το μέρος ή με το όλο – όπως φαίνεται αναγκαίο σε κάθε περίσταση. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει μια περιεκτική ροή αγάπης κι αυτή οδηγεί στην περιεκτικότητα και την αφιέρωση της ζωής στην υπηρεσία των περισσότερων κι όσων έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Αν με ρωτούσατε να προσδιορίσω το εξέχον ελάττωμα των περισσότερων ομίλων μαθητών σήμερα, θα έλεγα ότι είναι η έκφραση του λανθασμένου είδους αδιαφορίας που οδηγεί σε μια σχεδόν αμετακίνητη απασχόληση με τις προσωπικές ιδέες και υποχρεώσεις τους. Αυτές αντιστρατεύονται την ομαδική ολοκλήρωση και τείνουν να εμποδίσουν το έργο.

Ένα από τα πράγματα που χρειάζονται περισσότερο σε κάθε μαθητή είναι να εφαρμόζουν τη διδασκαλία που τους δίνεται στην ιδέα της προαγωγής κι αύξησης της παγκόσμιας υπηρεσίας τους, κάνοντας έτσι πρακτική κι αποτελεσματική στο περιβάλλον τους τη γνώση που τους έχει μεταδοθεί και τη διέγερση στην οποία έχουν υποβληθεί. Είναι μια υπόδειξη στην οποία θα ήθελα να δώσετε πραγματική προσοχή. (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ Ι, σσ. 82-83 – αγγλικό)

Η απόσπαση επιταχύνει την εξέλιξη

Παροτρύνω όλους τους εργάτες να θυμούνται ότι η μέρα της ευκαιρίας είναι μαζί μας κι ότι έχει την προθεσμία της. Ο τωρινός αυτός τύπος ευκαιρίας δε θα διαρκέσει για πάντα. Η μικρότητα των ανθρώπινων προστριβών, οι αποτυχίες στην αλληλοκατανόησή τους, τα μικρά λάθη που έχουν τις ρίζες τους στην προσωπικότητα και είναι στο κάτω-κάτω εφήμερα, οι φιλοδοξίες και οι πλάνες πρέπει όλα να φύγουν. Αν οι εργάτες εφάρμοζαν την απόσπαση, γνωρίζοντας ότι ο Νόμος λειτουργεί κι ότι οι σκοποί του Θεού πρέπει να φτάσουν σ’ ένα ύστατο πέρας κι αν μάθαιναν να μην επικρίνουν ποτέ με τη σκέψη ή τα λόγια, η σωτηρία του κόσμου θα προχωρούσε γοργά και η νέα εποχή της αγάπης και της φώτισης θα εγκαινιαζόταν. (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σ. 561 – αγγλικό)

Η καλή θέληση

Η καλή θέληση συνιστά την πρωταρχική απόπειρα του ανθρώπου να εκφράσει την αγάπη του Θεού. Το αποτέλεσμά της στη γη θα είναι η ειρήνη. Είναι τόσο απλή και πρακτική, ώστε οι άνθρωποι αδυνατούν να εκτιμήσουν την ισχύ της ή το επιστημονικό και δυναμικό της αποτέλεσμα. Η νοοτροπία μιας οικογένειας μπορεί να τροποποιηθεί πλήρως, εφόσον κάποιο μέλος της εφαρμόζει με ειλικρίνεια την καλή θέληση. Η καλή θέληση μπορεί να προκαλέσει επανάσταση στον κόσμο, εφόσον εφαρμόζεται πραγματικά από ομάδες σε κάθε έθνος, από πολιτικά και θρησκευτικά κόμματα σε κάθε έθνος καθώς και μεταξύ των εθνών.(Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας, σ. 7 – αγγλικό)

Σχετικά με τα αποτελέσματα της 7ης ακτίνας

Η εισερχόμενη έβδομη ακτίνα εκφράζει τη δύναμη να οργανώνουμε, την ικανότητα να ολοκληρώνουμε και να φέρνουμε σε συνθετική σχέση τα μεγάλα ζεύγη των αντιθέτων κι έτσι να παράγουμε τις νέες μορφές πνευματικής εκδήλωσης. Αλλά, παράγει επίσης, τις νέες μορφές εκείνου που, από τη σκοπιά του πνεύματος, μπορεί να θεωρηθεί σαν υλικό κακό. Είναι η μεγάλη ώθηση που θα φέρει στο φως της μέρας όλα όσα είναι ενδυμένα με ύλη κι έτσι θα οδηγήσει τελικά στην αποκάλυψη του πνεύματος και της κρυμμένης δόξας, όταν αυτό που αποκαλύφθηκε απ’ την υλική μορφή, εξαγνισθεί και καθαγιασθεί. Σ’ αυτό αναφέρθηκε ο Χριστός όταν προφήτεψε ότι στο τέλος του αιώνα τα κρυμμένα πράγματα θα φανερωθούν και τα μυστικά θα διαλαλούνται απ’ τις στέγες των σπιτιών.

Μέσω αυτής της διαδικασίας αποκάλυψης στην ανθρώπινη οικογένεια καθώς και αλλού στη φύση, θα έχουμε την ανάπτυξη της δύναμης της σκέψης. Θα προκύψει από την ανάπτυξη της ικανότητας της διάκρισης που θα προσφέρει επιλογές στον άνθρωπο κι έτσι θα αναπτύξει μια αληθινότερη αίσθηση αξιών. Τα ψευδή και τα αληθινά πρότυπα θα προβάλουν στη συνείδηση του ανθρώπου και θα γίνουν εκείνες οι επιλογές που θα βάλουν τα θεμέλια της νέας τάξης, θα εγκαινιάσουν τη νέα φυλή με τους νέους νόμους και τις νέες προσεγγίσεις της κι έτσι θα εισαγάγει τη νέα θρησκεία της αγάπης και της αδελφότητας κι εκείνη την περίοδο όπου η ομάδα και το ομαδικό καλό θα είναι ο δεσπόζων φθόγγος. Τότε η χωριστικότητα και τα μίση θα σβήσουν και οι άνθρωποι θα συγχωνευθούν σε μια αληθινή ενότητα. (Εσωτερική Ψυχολογία,Τομ. Ι, σσ. 280-81 – αγγλικό)

Η άμεση αποκάλυψη στην ανθρωπότητα

Ποια είναι η άμεση αποκάλυψη την οποία οι μυημένοι και οι μαθητές του κόσμου επιδιώκουν να φέρουν στην ανθρωπότητα; Ποια όψη της ουσιώδους αυτής ενότητας επιχειρούν να καταστήσουν απλή και καταφανή; Ένα απ’ τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο είναι να πούμε (όπως, λόγου χάρη, ο Κρισναμούρτι) ότι η ζωή είναι μία· ότι δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο ενότητα. Είναι μια τετριμμένη διατύπωση μιας πολύ αρχαίας αλήθειας και αποτελεί σήμερα αποκρυφιστική κοινοτοπία. Αλλά η ζωή δεν είναι ακόμη μία στη συνείδηση, οσοδήποτε αληθινό κι αν είναι στην πραγματικότητα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι η ζωή είναι αγαπητική σύνθεση στη δράση και το γεγονός αυτό εκδηλώνεται ελάχιστα σήμερα. Έχουμε ζωή σε δραστηριότητα, αλλά η αγάπη που βασίζεται σε αντιληπτή ενότητα και οδηγεί σε εκφρασμένη σύνθεση, είναι ακόμη απούσα. Το όραμά της είναι ωστόσο στον ορίζοντα πολλών, γιατί στις μέρες μας πολλοί αποκτούν όραση και το φως διαχύνεται. Η αποκάλυψη θα έλθει όταν οι παγκόσμιοι μαθητές και μυημένοι θα έχουν τελειοποιήσει την τέχνη της αποκάλυψης.

Το έργο μπροστά είναι απλό. Αυτή την εποχή η σημαντική όψη της βασικής εναδικότητας που υπόκειται όλων των μορφών και πρέπει αμέσως να τονίσουν οι σημερινοί εργάτες, είναι το γεγονός του βασιλείου του Θεού, της πλανητικής Ιεραρχίας. Οι πολίτες αυτού του βασιλείου και τα μέλη αυτής της Ιεραρχίας συγκεντρώνονται από κάθε έθνος, κάθε πολιτικό κόμμα, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε θρησκευτική λατρεία ή αίρεση και κάθε οργάνωση –άσχετα με τους εκφρασμένους αντικειμενικούς τους σκοπούς– και η καθολικότητα του πεδίου από το οποίο προβάλλουν αυτοί οι άνθρωποι, καταδεικνύει την υποκείμενη ενότητά τους. Όταν η ενότητα αυτή προσλάβει επαρκείς διαστάσεις στα μάτια του ανθρώπινου γένους, θα επακολουθήσει μια πραγματική σύνθεση. (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 299-300 – αγγλικό)

Το μέλλον της ανθρωπότητας

Είναι δύσκολο για το σύγχρονο άνθρωπο να συλλάβει μια εποχή όπου δε θα υφίσταται φυλετική, εθνική ή χωριστική θρησκευτική συνείδηση στην ανθρώπινη σκέψη. Ήταν το ίδιο δύσκολο για τον προϊστορικό άνθρωπο να συλλάβει μια εποχή όπου θα υπήρχε εθνική σκέψη κι αυτό είναι καλό να το έχουμε κατά νου. Η εποχή όπου η ανθρωπότητα θα μπορεί να σκέφτεται με οικουμενικούς όρους εξακολουθεί να βρίσκεται μακριά, αλλά το γεγονός ότι μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτή, να την ποθούμε και να καταστρώνουμε σχέδια γι’ αυτή, αποτελεί σίγουρα την εγγύηση ότι δεν είναι ανέφικτη. Η ανθρωπότητα πάντοτε προόδευσε από στάδιο σε στάδιο φώτισης και από δόξα σε δόξα. Βρισκόμαστε σήμερα στο δρόμο μας για έναν πολύ καλύτερο πολιτισμό απ’ ό,τι γνώρισε ποτέ ο κόσμος και για συνθήκες που θα εξασφαλίσουν μια πολύ πιο ευτυχισμένη ανθρωπότητα και θα δουν το τέλος των εθνικών διαφορών, των ταξικών διακρίσεων (ανεξάρτητα αν βασίζονται σε κληρονομική ή οικονομική κατάσταση) και που θα εξασφαλίσουν μια πληρέστερη και πλουσιότερη ζωή για τον καθένα. (Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή, σσ. 90-91 – αγγλικό)

Χειρισμός της Ενέργειας ως Υπηρεσίας

Σήμερα το γεγονός ότι η ενέργεια είναι η βασική ουσία του σύμπαντος, ότι όλες οι μορφές ζωής είναι ενεργειακές μορφές που ζουν μέσα σε μεγαλύτερες ενεργειακές μορφές κι ότι όλες αυτές οι μορφές –μεγάλες ή μικρές– χρησιμοποιούν ενέργεια και δρουν σαν διανομείς ενέργειας, είναι ένα πολύ γνωστό και γενικά παραδεκτό γεγονός από κάθε σκεπτόμενο και νοήμονα άνθρωπο. Η ομιλία, ο γραπτός λόγος και η υποκινούμενη δραστηριότητα είναι όλες εκφράσεις ενέργειας, οδηγούν στη διάδοση της ενέργειας και σε δραστηριότητες που είναι όλες εκφράσεις ενέργειας και αιτία διανομής ενέργειας. Κυβερνήσεις, εκκλησίες, οργανώσεις και ομάδες είναι όλες διανομείς ενέργειας, αλλά και αποθήκες ενέργειας. Η ίδια η ανθρωπότητα είναι ένα μεγάλο κέντρο ενέργειας, που επηρεάζει όλα τα υπανθρώπινα βασίλεια και σχηματίζει παρόμοια μέσα της ένα μεγάλο σύστημα αλληλένδετων ενεργειών. Το ίδιο πράγμα αληθεύει και για το άτομο το οποίο με τις πράξεις και τα λόγια του χρησιμοποιεί ενέργεια, παράγει αποτελέσματα που είναι ενεργειακά αποτελέσματα και δρα ως διανομέας ενέργειας. Όσον αφορά το υπανάπτυκτο άτομο, δεν αντιλαμβάνεται τίποτε απ’ αυτά και η ενέργεια που χειρίζεται είναι μικρής σχετικά σπουδαιότητας. Καθώς προχωρεί η εξέλιξη και οι άνδρες και οι γυναίκες αποκτούν δύναμη και έκφραση, η από μέρους τους χρήση της ενέργειας είναι συχνά μεγάλης σπουδαιότητας· γίνονται δυναμικά κέντρα διανομής ενέργειας και τα λόγια τους (προφορικά ή γραπτά) συν οι δραστηριότητές τους παράγουν πλατιά και σπουδαία αποτελέσματα. Η Ιεραρχία είναι ένα μεγάλο ενεργειακό κέντρο και δια του Χριστού η ενέργειά Της φθάνει στην ανθρωπότητα· αυτή είναι η σημασία των λόγων Του, «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι». Ζωή κι ενέργεια είναι συνώνυμοι όροι. (Η Επανεμφάνιση του Χριστού, σ. 89 – αγγλικό)

Το έργο του μαθητή

Το έργο του Διδασκάλου είναι να εφελκύει από τους μαθητές Του ένα τέτοιο βάθος αφιερωμένης αγάπης και μια τέτοια αντίληψη της σημερινής ευκαιρίας, ώστε οι προσωπικές όψεις της ζωής τους θα ξεθωριάσουν στη συνείδησή τους κι η κύρια απασχόλησή τους θα είναι:

Ποια πρέπει να είναι η υπηρεσία μου αυτή την εποχή;

Ποια είναι τα επουσιώδη πράγματα στη ζωή μου τα οποία δεν πρέπει να προσέχω;

Ποιο είναι το έργο που πρέπει να γίνει;

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που μπορώ να βοηθήσω;

Ποιες όψεις του έργου του Διδασκάλου πρέπει να προσπαθήσω να βοηθήσω περισσότερο αυτή την εποχή;

Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει όλες να βρουν μια εξισορροπημένη, νοήμονα κι όχι φανατική ανταπόκριση και απάντηση. (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τομ. Ι, σ. 693 – αγγλικό)

Το έργο των Νέων Παγκόσμιων Υπηρετών

Σκέψη και δημιουργία

Οι νόμοι της σκέψης είναι οι νόμοι της δημιουργίας και ολόκληρο το δημιουργικό έργο διεξάγεται στο αιθερικό επίπεδο. Αυτό αποτελεί πρακτικά μια δεύτερη φόρμουλα. Ο Δημιουργός του ηλιακού συστήματος περιορίζει την προσοχή του στο έργο που εκτελείται σ’ ό,τι ονομάζουμε τα τέσσερα ανώτερα πεδία του συστήματός μας. Τα κατώτερα τρία, που απαρτίζουν το κοσμικό πυκνό φυσικό πεδίο, έχουν τη φύση καταστάλαξης. Είναι αντικειμενικά, επειδή η ύλη του χώρου ανταποκρίνεται ή προσελκύεται από τη δυναμικότητα των τεσσάρων ανώτερων αιθερικών κραδασμών. Αυτοί με τη σειρά τους ελαύνονται ή παρασύρονται σε δραστηριότητα από τη δυναμική κρούση της θείας σκέψης. Υπάρχει μια παρόμοια διαδικασία όσον αφορά τον άνθρωπο. Μόλις ο άνθρωπος γίνει στοχαστής και μπορεί να διατυπώνει τη σκέψη του, να επιθυμεί την εκδήλωσή της και να ενεργοποιεί «με αναγνώριση» τους τέσσερις αιθέρες, η πυκνή φυσική εκδήλωση είναι αναπόφευκτη. Θα προσελκύει με την πρανική του ενέργεια, που θα χρωματίζεται από επιθυμία υψηλή ή χαμηλή και θα εμψυχώνεται από τη δυναμικότητα της σκέψης του, τόσο μέρος της ανταποκριτικής ύλης του χώρου όσο χρειάζεται για να δώσει σώμα στη μορφή του. (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σσ. 553-4 – αγγλικό)

Σχετικά με το Σχέδιο

Το μόνο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η ανθρωπότητα είναι η αντίληψη ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ένα Σχέδιο που πραγματώνεται σαφώς μέσα απ’ όλα τα παγκόσμια γεγονότα κι ότι όλα όσα συνέβησαν στο ιστορικό παρελθόν του ανθρώπου κι όλα όσα συνέβησαν πρόσφατα βρίσκονται σίγουρα σε συμφωνία μ’ αυτό το Σχέδιο. Κατ’ ανάγκη επίσης, αν υπάρχει ένα τέτοιο Σχέδιο, προϋποθέτει Εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την καταγωγή του Σχεδίου και για την επιτυχή προώθησή του. Από τη σκοπιά της μέσης ανθρωπότητας που σκέφτεται με όρους γήινης ευτυχίας, το Σχέδιο πρέπει να είναι κάτι χαρούμενο και κάτι που θα κάνει την υλική ζωή ευκολότερη. Για την πνευματική Ιεραρχία το Σχέδιο περιλαμβάνει εκείνες τις προσαρμογές ή περιστάσεις που θα ανυψώσουν και θα διευρύνουν τη συνείδηση του ανθρώπινου γένους κι επομένως θα επιτρέψουν στους ανθρώπους ν’ ανακαλύψουν τις πνευματικές αξίες για λογαριασμό τους και να κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές με τη δική τους ελεύθερη βούληση κι έτσι να δημιουργήσουν την απαιτούμενη βελτίωση του περιβάλλοντος, που είναι συνεπής με την ανελισσόμενη πνευματική αναγνώριση. (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, σ. 670 – αγγλικό)

Για τον αληθινό σπουδαστή του διαλογισμού

Oι αληθινοί υπηρέτες της φυλής κι εκείνοι που έχουν έρθει σε επαφή με τον κόσμο της ψυχής μέσω του διαλογισμού, δεν έχουν χρόνο για κοινοτοπίες· αυτές μπορούν με ασφάλεια να αφεθούν στους παπαγάλους του κόσμου· οι ίδιοι είναι πολύ απασχολημένοι… Εργάζονται στον κόσμο των αιτίων και διακηρύσσουν αρχές. O κόσμος είναι γεμάτος από εκείνους που συντρίβουν και τροφοδοτούν τα τωρινά μίση και διευρύνουν τις διαιρέσεις μεταξύ φυλών και ομάδων, μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Aς θυμάται ο αληθινός σπουδαστής του διαλογισμού ότι όταν έρχεται σε επαφή με την ψυχή του και γίνεται ένα με την Πραγματικότητα, εισέρχεται σε μια κατάσταση ομαδικής επίγνωσης η οποία γκρεμίζει όλα τα φράγματα και δεν αφήνει κανέναν από τους υιούς του Θεού έξω από το πεδίο της γνώσης της. (Από την Διανόηση στην Ενόραση, σσ. 252-53 – αγγλικό)

Τα αποτελέσματα του αποκρυφιστικού διαλογισμού

Οι κορυφαίοι στοχαστές σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες σχολές σκέψης είναι απλά εκφραστές του αποκρυφιστικού διαλογισμού και οι λαμπρές ανακαλύψεις της επιστήμης, οι ακριβείς ερμηνείες των νόμων της φύσης και η διατύπωση ορθών συμπερασμάτων είτε στα πεδία της επιστήμης, των οικονομικών, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας είτε αλλού, δεν είναι παρά η καταγραφή απ’ το νου (και κατόπιν από τον εγκέφαλο) των αιώνιων αληθειών και η ένδειξη ότι η φυλή των ανθρώπων αρχίζει επίσης να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, μεταξύ του κόσμου της μορφής και του κόσμου των ιδεών. (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σελ. 15 – αγγλικό)

Ανθρωπότητα, ο Αποφασιστικός Παράγοντας

Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι ακόμη και η Ιεραρχία των πνευματικών κι απελευθερωμένων ψυχών, η αόρατη Εκκλησία του Θεού, δεν γνωρίζει το δρόμο που θα διαλέξει να βαδίσει η ανθρωπότητα. Οι γενικές τάσεις παρακολουθούνται και οι δυνατότητες εξετάζονται· οι ενέργειες που διαχύνονται στην ανθρώπινη οικογένεια κατευθύνονται και είναι αντικείμενο χειρισμού και οι συνθήκες μπορεί συχνά να διευθετούνται, αλλά οι άνθρωποι αποφασίζουν για λογαριασμό τους την άμεση δράση· κάνουν τις δικές τους επιλογές και ασκούν ανεμπόδιστοι την ελεύθερη βούληση με την οποία μπορεί κάθε στιγμή να είναι εφοδιασμένοι. Δεν προφητεύω, γιατί δε γνωρίζω. Μπορώ ωστόσο να πω ότι τα υπό εξέταση ζητήματα γίνονται πια τόσο καθαρά, ώστε η ορθή απόφαση είναι περισσότερο εφικτή από κάθε άλλη εποχή στην ανθρώπινη ιστορία. Συνεπώς, εκτός αν οι συναισθηματικές εντάσεις είναι πολύ οξείες, η ανθρωπότητα θ’ αποφασίσει τελικά για την ορθή δράση. Τα συναισθήματα ωστόσο εντείνονται και οι πνευματικοί άνθρωποι του κόσμου δεν είναι ακόμη επαρκώς αφυπνισμένοι για να τα χειρισθούν. Η διέγερση και η αφύπνιση στην κρίσιμη φύση της περιόδου και στα παγκόσμια προβλήματα είναι άμεσα αναγκαία κι αυτήν, όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης, πρέπει να θεωρούν σαν το υπέρτατο καθήκον τους. (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σ. 640 – αγγλικό)

Σχετικά με τις μυήσεις

Η ελευθερία είναι ο βασικός τόνος του ατόμου που αντιμετωπίζει τη δεύτερη μύηση και τα επακόλουθά της – την προετοιμασία για την τρίτη μύηση. Η ελευθερία είναι ο βασικός τόνος για τον παγκόσμιο μαθητή σήμερα και είναι η ελευθερία να ζούμε, η ελευθερία να σκεπτόμαστε και η ελευθερία να γνωρίζουμε και να σχεδιάζουμε, την οποία η ανθρωπότητα απαιτεί αυτή την εποχή.

Η μύηση (εκείνη της Μεταμόρφωσης) που θα εξετάσουμε στη συνέχεια, είναι η σπουδαιότερη απ’ όλες. Από μια ιδιαίτερη άποψη σχετίζεται ιδιόμορφα με την πέμπτη μύηση τη Μύηση της Αποκάλυψης και την έβδομη Μύηση της Ανάστασης. Και οι τρεις αφορούν την ελευθερία: ελευθερία από την προσωπικότητα, ελευθερία από την τύφλωση ή ελευθερία από τα επτά πεδία της πλανητικής μας ύπαρξης – τα πεδία που μερικές φορές αναφέρονται σαν τα πεδία της ανθρώπινης και υπερανθρώπινης εξέλιξης. Θα σημειώσατε ότι τελευταία τονίζω μια όψη της μύησης που μέχρι τώρα τονίστηκε λίγο – την όψη της ελευθερίας. Η Ατραπός της Μύησης ονομάσθηκε κατά καιρούς Ατραπός της Απελευθέρωσης και σ’ αυτή την ουσιαστική όψη της μυητικής διαδικασίας επιζητώ να επισύρω την προσοχή σας. Τονίζω συνεχώς ότι η μύηση δεν είναι πραγματικά το περίεργο μείγμα της αυτοϊκανοποιημένης επίτευξης, της τελετουργικής και ιεραρχικής αναγνώρισης, όπως παρουσιάζεται από τις μεγάλες αποκρυφιστικές ομάδες. Είναι περισσότερο μια διαδικασία εξαιρετικά σκληρού έργου, στη διάρκεια της οποίας ο μυημένος γίνεται ό,τι είναι. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται ιεραρχική αναγνώριση, αλλά όχι στη συνήθως παρουσιαζόμενη μορφή. Ο μυημένος βρίσκεται στη συντροφιά εκείνων που προηγήθηκαν απ’ αυτόν και δεν αποβάλλεται, αλλά παρατηρείται και εξετάζεται κι έπειτα τίθεται σε έργο. (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 684-85 – αγγλικό)

Φώτιση

Κανένα απ’ τα περιβλήματα δια των οποίων λειτουργεί η ψυχή δεν έχει αυτογνωσία· είναι μόνο αγωγοί δια των οποίων αποκτάται γνώση κι επιτυγχάνεται ζωική εμπειρία. Ο νους δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γιατί αυτό θα επιβεβαίωνε την αυτοσυνείδηση κι επομένως, αφού δεν έχει ατομική συνείδηση, είναι ανίκανος να πει «αυτό είμαι εγώ –ο εαυτός μου– κι αυτό είναι εξωτερικό προς εμένα και συνεπώς είναι μη-εαυτός». Είναι απλώς μια άλλη αίσθηση μέσω της οποίας αποκτώνται πληροφορίες και αποκαλύπτεται ένα περαιτέρω πεδίο γνώσης. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όργανο, όπως ειπώθηκε προηγουμένως, ικανό για μια διπλή λειτουργία, καταγράφοντας επαφές από κάποια εκ των δύο κατευθύνσεων και διαβιβάζοντας αυτή τη γνώση στον εγκέφαλο απ’ την ψυχή ή στην ψυχή απ’ τον κατώτερο άνθρωπο. Αυτό πρέπει να γίνει αντικείμενο διαλογισμού και η συνολική τάση της προσπάθειάς μας πρέπει να είναι εκείνη που θα φέρει αυτό το όργανο σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί με το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Αυτό είναι που επιδιώκουν να κάνουν τα τρία τελευταία μέσα της γιόγκα. (Το Φως της Ψυχής, σσ. 413-14 – αγγλικό)

Η Ανθρωπότητα καθορίζει το πεπρωμένο της

Οι μαθητές … χρειάζεται ν’ αντιληφθούν ότι οι παγκόσμιες υποθέσεις δεν διαμορφώνονται κι ούτε μπορούν να διαμορφωθούν ή να καθορισθούν απ’ οποιαδήποτε ιεραρχική γνώση κατέχει ο μαθητής. Oι παγκόσμιες υποθέσεις και οι συνθήκες πρέπει να βασίζονται, κατ’ ανάγκη, πάνω στο αίτημα και το σημείο εξέλιξης της μάζας της ανθρωπότητας που εργάζεται, μέσω των εκλεγμένων ή επιβληθέντων αντιπροσώπων της, σε κάθε χώρα. Το αίτημα αυτό μπορεί και, πραγματικά, επηρεάζεται, τροποποιείται και πνευματοποιείται απ’ τη στάση και τη διδασκαλία των μαθητών παντού, που μπορούν να εκφρασθούν κι έχουν ανθρωπιστικά ένστικτα. Αν όμως η θέληση και η γνώση των μαθητών σε όλα τα έθνη μπορούσε να καθορίσει τις παγκόσμιες υποθέσεις και να ελέγξει πλήρως την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων, θα δημιουργούσε ένα πολύ πιο σοβαρό χάσμα απ’ αυτό που υπάρχει τώρα, για παράδειγμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς ή ανάμεσα στις τάξεις και τις κάστες. Θα δημιουργούσε μια διακηρυγμένη γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στο Βασίλειο του Θεού και στο βασίλειο των ανθρώπων. Αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με την ιεραρχική πρόθεση που θεραπεύει γοργά το υφιστάμενο ρήγμα και θ’ αντιστάθμιζε έτσι το έργο που έταξε να κάνει ο Χριστός πάνω στη Γη. Το σημείο αυτό παραβλέπεται συχνά απ’ τους καλοπροαίρετους μαθητές. Η ανθρωπότητα είναι εκείνη που καθορίζει το πεπρωμένο της. Oι μαθητές δείχνουν το δρόμο, υποδεικνύουν το όραμα, δίνουν ένα αναγκαίο παράδειγμα και τονίζουν τα αρχαία ορόσημα. (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, σ. 68 – αγγλικό)

Υπηρεσία σε μία Μεταβατική Εποχή

Η ανθρωπότητα την εποχή αυτή περνά μέσα από έναν κύκλο υπερβολικής δραστηριότητας. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η δραστηριότητα αυτή αγκαλιάζει το ανθρώπινο γένος σε μεγάλη κλίμακα και στις τρεις όψεις της συνείδησης της προσωπικότητας. Τα φυσικά σώματα, οι συναισθηματικές και νοητικές καταστάσεις συνείδησης βρίσκονται όλες σε συνθήκες ισχυρής αναταραχής. Η ενοποιημένη αυτή τριπλή δραστηριότητα αυξάνει από έναν κύκλο εξίσου έντονης πλανητικής δραστηριότητας που οφείλεται στην έλευση μιας νέας εποχής, τη μετάβαση του ηλίου σ’ ένα νέο σημείο του Ζωδιακού και την επακόλουθη προετοιμασία που γίνεται για να εξοπλίσει τον άνθρωπο να εργάζεται εύκολα με τις νέες δυνάμεις και ενέργειες που επιδρούν πάνω του. Στο κέντρο της ανθρώπινης ζωής ο ολοκληρωνόμενος όμιλος των νέων Παγκόσμιων Υπηρετών πρέπει συνεπώς να αντιμετωπίσει μια πολύ πραγματική ανάγκη. Έργο τους πρέπει να είναι πρώτιστα η διατήρηση ενός τόσο στενού δεσμού με την ψυχή της ανθρωπότητας –που απαρτίζεται απ’ όλες τις ψυχές στο δικό τους επίπεδο ύπαρξης– μέσω της δικής τους οργανωμένης ψυχικής δραστηριότητας, ώστε να υπάρχουν πάντα εκείνοι που μπορούν να «εργασθούν στα διαλείμματα» κι έτσι να διατηρήσουν την πρόοδο του σχεδίου καθώς και το όραμα μπροστά στα μάτια εκείνων που δεν μπορούν προς το παρόν να εισέλθουν οι ίδιοι στον υψηλό και μυστικό τόπο. Πρέπει, όπως είπα πολλές φορές, να μάθουν να εργάζονται υποκειμενικά κι αυτό πρέπει να το κάνουν για να διατηρήσουν –σ’ αυτό τον κύκλο δραστηριότητας και εξωτερικής έκφρασης– τη δύναμη που λανθάνει σ’ όλους, ν’ αποσύρονται στο κέντρο. Μιλώντας συμβολικά, αποτελούν τη θύρα. Οι ικανότητες και οι δυνάμεις μπορούν να σβήσουν όταν δε χρησιμοποιούνται· η δύναμη της θείας αφαίρεσης και η ικανότητα να βρίσκουμε αυτό που ονομάσθηκε «η χρυσή ατραπός που οδηγεί στη διαυγή λίμνη κι από εκεί στο Ναό του Ασύλου», δεν πρέπει να χαθεί. Αυτό είναι το πρώτο έργο του Ομίλου των Παγκόσμιων Μυστικιστών κι αυτοί πρέπει να διατηρήσουν την ατραπό ανοικτή και το δρόμο απαλλαγμένο από εμπόδια. Διαφορετικά η λευκή μαγεία μπορεί προσωρινά να σβήσει και οι ιδιοτελείς σκοποί της μορφικής φύσης να αποκτήσουν ανάρμοστο έλεγχο. Το ολέθριο αυτό γεγονός συνέβη στις Ατλάντειες μέρες και ο τότε όμιλος εργατών έπρεπε ν’ αποσυρθεί από κάθε εξωτερική δραστηριότητα και «ν’ αφαιρέσει τα θεία μυστήρια, κρύβοντάς τα από τους περίεργους και τους ανάξιους». (Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, σσ. 519-20 – αγγλικό)

Η αρχή της διαμάχης

Η Αρχή της Διαμάχης είναι οικεία σε κάθε αγωνιζόμενο ζηλωτή και ρυθμίζει ολόκληρη τη ζωή του, προκαλώντας κρίσεις κι εντάσεις, μερικές φορές σχεδόν πέραν της αντοχής· υποδεικνύουν όμως ταχεία ανάπτυξη και σταθερή πρόοδο. Η δραστηριότητα αυτής της αρχής αυξάνει πολύ αυτή την εποχή διαμέσου των ακόλουθων πνευματικών γεγονότων (η πλήρης συζήτηση παρουσιάζεται στις σσ. 741-760):

Της κρίσης των ιδεολογιών.
Της αφύπνισης της ανθρωπότητας σε καλύτερη κατανόηση.
Της αύξησης της καλής θέλησης που οδηγεί στην παρουσίαση ορισμένων θεμελιωδών χασμάτων που πρέπει να γεφυρωθούν με την ανθρώπινη προσπάθεια.
Της μερικής «σφράγισης της θύρας όπου ενοικεί το κακό».
Της χρήσης της Μεγάλης Επίκλησης με τα εξαιρετικά και γοργά αποτελέσματά της, τα οποία προς το παρόν δεν είναι αντιληπτά από σας.
Της βαθμιαίας προσέγγισης της Ιεραρχίας σε μια στενότερη και πιο άμεση σχέση με την Ανθρωπότητα.
Της επικείμενης επιστροφής του Χριστού.

Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, αλλά αυτοί θα είναι επαρκείς για να σας καταδείξουν την αυξημένη έκφραση της διαμάχης και στα τρία επίπεδα της αυστηρά ανθρώπινης εξέλιξης. Είναι μια διαμάχη η οποία έχει κατακλύσει τις μάζες σε κάθε χώρα, η οποία προκαλεί ακόμη φυσική διαμάχη, συναισθηματική ένταση και τρομακτικά νοητικά ζητήματα και η οποία θα ελαττωθεί πολύ, όταν οι μάζες των ανθρώπων, παντού, πεισθούν ότι οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την απληστία, την ανθρώπινη υπερηφάνεια, τις εδαφικές αρπαγές και τα υλικά αποκτήματα. (Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 610-11 – αγγλικό)

πηγή: http://www.lucistrust.org

enorasis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ