Γιατί βαδίζουμε και παραμιλάμε; Είναι ανησυχητικό;

Παραμιλάμε. Όχι με την έννοια ότι μιλάμε πολύ, αλλά ότι μιλάμε φωναχτά στον εαυτό μας.

Οι καταστάσεις μας τρελαίνουν. Οι άνθρωποι μας τρελαίνουν. Όλο και περισσότεροι πλέον βαδίζουμε και παραμιλάμε. Θα μας βγει σε καλό; Ή θα τρέχουμε σε ψυχιάτρους, για να βρούμε γιατρειά;

Όπλο κατά της μοναξιάς!

Μην ανησυχείς. Σύμφωνα με την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια (ειδικευμένη στη Γνωστική Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία παιδιών και ενηλίκων) Φωστηρία Αμανατίδου, μπορούμε να μιλάμε στον εαυτό μας άφοβα!
Είναι ένας τρόπος να οργανώνουμε καλύτερα τις σκέψεις μας και τις εκκρεμότητές μας ή ακόμα και να καταπολεμάμε τη μοναξιά μας (όταν δεν έχεις πού να τα πεις, πες τα στον εαυτό σου). Μάλιστα είναι ανακουφιστικό μετά από μια απώλεια ή ένα πένθος, καθώς αποτελεί έναν παράδοξο τρόπο να ξορκίσουμε τον πόνο.

Πότε γίνεται επικίνδυνο…

Συμπερασματικά, το να κάνουμε εξωτερικό μονόλογο είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αν σου βγαίνει, δώσε του να καταλάβει εξηγώντας στους γύρω, αν σε ακούνε, ότι έχεις σώας τας φρένας. Επικίνδυνο αρχίζει να γίνεται όταν κάνουμε διάλογο με φανταστικά πρόσωπα, οπότε οσονούπω καταφτάνει και η λευκή ρόμπα με τα περίεργα μανίκια. Αλλά μακριά από εμάς η παράνοια…

bimag

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ