Απογευματινό (When Nietzsche wept)

Περπατώ αργά στο μικρό ανηφορικό πέτρινο καλντερίμι, σ' ένα ήσυχο ορεινό χωριό. Νυχτώνει νωρίς τώρα, κι η καταχνιά που απλώνεται παντού, έρχεται για να συναντήσει τη νύχτα. Το φθινόπωρο υποδέχεται το χειμώνα που κατεβαίνει από τις ψηλές κορυφές στις σκεπές και στις πλακόστρωτες πλατείες. Η ομίχλη με τυλίγει στην αγκαλιά της και χάνομαι μαζί της....

Τα ξύλα καίγονται λαίμαργα με ζωηρές αναλαμπές, στη σόμπα που μοιράζει απλόχερα την θαλπωρή της μέσα στο σπίτι, κι ένας γάτος ξαπλωμένος δίπλα της γουργουρίζει ξένοιαστος. Η παρουσία μου δεν φαίνεται να τον ενόχλησε καθόλου. Βυθίζομαι αναπαυτικά στη μεγάλη πολυθρόνα κοντά στη βιβλιοθήκη του σπιτιού. Είναι απο τις ελάχιστες στιγμές που νιώθεις την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας να διαθέσεις τον ελεύθερο χρόνο που καταφέρνεις να τον αιχμαλωτίσεις για λίγο. Ενα ρολόι εκκρεμές συντονίζεται με τον χτύπο της σκέψης. Ο χρόνος κυλάει αργά μέσα μου σαν απολαυστική γουλιά από το ποτήρι.. γυρνώντας στο παρελθόν που γίνεται πιό κατανοητό σε στιγμές σαν αυτές...

Αναλογίζομαι σαν τον Γιόζεφ Μπρόιερ όταν μουρμούριζε τις σκέψεις του: 

"Η ζωή χωρίς τη Βέρθα-μια γκρίζα ζωή, άχρωμη χωρίς μαγεία. Η επιστήμη, η δουλειά, δεν έχει χρώμα. Στην επιστήμη πρέπει κανείς μόνο να δουλεύει, όχι να προσπαθεί να ζεί μέσα της-χρειάζομαι μαγεία -και πάθος-δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς μαγεία. Να τι σημαίνει η Βέρθα, πάθος και μαγεία. Ζωή χωρίς πάθος-ποιός μπορεί να τη ζήσει;" Μπορείς εσύ; Μπορεί κανένας;"....


Έριξα μερικά ξύλα ακόμη στη φωτιά, ξαναγέμισα το ποτήρι μου, κι ενώ ο γάτος εξακολουθούσε να κοιμάται μακάριος, συνέχισα να διαβάζω τον Μπρόιερ.. 

"Η Βέρθα είναι ο κίνδυνος. Πριν απ'αυτήν, ζούσα μέσα στα πλαίσια. Σήμερα με γοητεύουν τα όρια αυτών των πλαισίων... Αν κάτι με δελεάζει δεν είναι ο κίνδυνος-νομίζω οτι η απόδραση είναι αυτό που με δελεάζει, η απόδραση όχι από τον κίνδυνο αλλά από την ασφάλεια. Ίσως έχω ζήσει με υπερβολική ασφάλεια! Να ξεφύγω από μια επικίνδυνα ανιαρή ζωή; Μήπως η Βέρθα είναι η επιθυμία μου για ελευθερία-η απόδρασή μου απ' τη παγίδα του χρόνου;"....

Η νύχτα έχει προχωρήσει για τα καλά κι έξω ακούγεται να φυσάει δυνατά. Σχεδόν χιονίζει κάπως και δυναμώνω κι άλλο τη φωτιά, με την επιδοκιμασία του γάτου...

"Η πολυπλοκότητα της διπλής ζωής, της μυστικής ζωής, δεν είναι του γούστου μου. Κι όμως τη λαχταράω. Η επιφανειακή αστική ζωή είναι θανάσιμα ανιαρή-παραείναι ορατή, βλέπεις πάρα πολύ καθαρά το τέλος και όλες τις πράξεις που οδηγούν στο τέλος. Ξέρω πως ακούγεται τρελό, αλλά η διπλή ζωή είναι μια επιπλέον ζωή. Υπόσχεται την προέκταση της ζωής μας"....

Η χιονόπτωση γίνεται εντονότερη, το τοπίο παραδίδεται στην αγκαλιά της φύσης κι εγώ νιώθω να χάνομαι μαζί της....

"Είναι επίσης σημαντικό να ξέρετε ότι η Βέρθα ήταν εικοσιενός χρονών, εξαιρετικά ευφυής, πολύ μορφωμένη και εντυπωσιακά όμορφη. Μιά ανάσα - όχι, ένας κυκλώνας - καθαρού αέρα για έναν άντρα στα σαρανταπέντε που αρχίζει να γερνάει!"

Κοντεύει να ξημερώσει κι οι ανεμόμυλοι του μυαλού μου δεν λένε να κοπάσουν....

"Περισσότερο ερωτευόμαστε τον ίδιο τον πόθο από το αντικείμενό του"

caesar-vox

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ