Αγαπημένε Osho, ποια είναι η διαδικασία της ζωής και του θανάτου;

Σε άκουσα να λες ότι μερικές φορές μεταφέρουμε τις πληγές άλλων ανθρώπων. Τι σημαίνει αυτό; Είναι η πληγή κάποιου άλλου ανθρώπου απλώς το πρότυπο των σκέψεών του που το υιοθετούμε εμείς; Αν μπορούμε να αποδεχτούμε τόσο εύκολα την πληγή κάποιου άλλου, τότε γιατί είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε τη δική μας βουδική φύση;" Είναι πολύ περίπλοκη η ερώτηση, αν όμως είσαι έτοιμος να καταλάβεις, είμαι πρόθυμος να απαντήσω. Οι πάντες μεταφέρουν τις πληγές άλλων ανθρώπων.  

Κατ΄ αρχήν, ζεις μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, γεμάτοι μίσος, τους αρέσει να πληγώνουν. Αυτό είναι το επιφανειακό επίπεδο που μπορείς να το καταλάβεις εύκολα. Υπάρχουν όμως και λεπτότερα επίπεδα, υπάρχουν οι λεγόμενοι άγιοι της θρησκείας που δημιουργούν μέσα σου συναισθήματα ενοχής, που σε καταδικάζουν να είσαι αμαρτωλός. Σου δίνουν κάποια ιδέα η οποία θα δημιουργήσει δυστυχία γύρω σου. Και όσο πιο παλιά είναι η ιδέα, τόσο πιο εύκολα την αποδέχονται οι άνθρωποι.

Όλοι λένε παντού στον κόσμο, "Ζούμε μέσα στην αμαρτία", δεν μπορεί να κάνουν λάθος όλοι αυτοί οι άνθρωποι… Μόνον ο ίδιος όμως έχεις επιλέξει να ζεις μέσα στη δυστυχία… πρόκειται για δική σου επιλογή. Μπορείς να το εγκαταλείψεις αυτό αμέσως και να χορεύεις γεμάτος χαρά, μακαριότητα. Η πληγή όμως είναι βαθιά. Και εξοικειώνεται κανείς πάρα πολύ με τη δυστυχία του. Προσκολλάται στην δυστυχία σαν να του δίνει κάποιο είδος θαλπωρής, του δίνει όμως μόνο μια ζωή γεμάτη κόλαση. Αλλά την κόλασή σου την στηρίζουν οι πάντες. Αν είσαι δυστυχισμένος, σε συμμερίζονται όλοι. 

Έχεις εξετάσει το ζήτημα ποτέ; Όταν είσαι δυστυχισμένος, όσοι σε συμμερίζονται περιθάλπουν την δυστυχία σου. Έχεις δει κανέναν να σε συμμερίζεται όταν χορεύεις γεμάτος χαρά; Όταν είσαι ευδαίμων, οι άνθρωποι σε ζηλεύουν, δεν σε συμμερίζονται. Κατ΄ εμένα, πρέπει να αλλάξουν όλα τα θεμέλια της ζωής. Οι άνθρωποι πρέπει να συμμερίζονται μόνον όταν υπάρχει ευχαρίστηση και χαρά, γιατί όταν συμμερίζεσαι, θρέφεις τον άλλον. Θρέφε την χαρά των ανθρώπων, μην θρέφεις τη λύπη τους και τη δυστυχία τους. Δείχνε συμπόνια όταν είναι δυστυχισμένοι. Ξεκαθάρισέ τους ότι τη δυστυχία αυτή την διάλεξαν οι ίδιοι. 

Σε βαθύτερο επίπεδο... ίσως εκείνος που ρωτά δεν μου ζήτησε να προχωρήσω τόσο βαθιά, αλλά η απάντηση θα παραμείνει ατελής, αν δεν προχωρήσω αρκετά βαθιά. Η ίδια η ιδέα της μετενσάρκωσης, που δημιουργήθηκε σε όλες τις Ανατολικές θρησκείες, είναι ότι ο εαυτός συνεχίζει να μετακινείται από το ένα σώμα στο άλλο, από τη μια ζωή στην άλλη. 

Αυτή η ιδέα δεν υπάρχει στις θρησκείες που πρόβαλαν μέσα από τον Ιουδαϊσμό, στον Χριστιανισμό και στον Μωαμεθανισμό. Τώρα όμως ακόμη και οι ψυχίατροι διαπιστώνουν ότι φαίνεται πως είναι αλήθεια. Οι άνθρωποι μπορούν να θυμηθούν τις περασμένες τους ζωές… η ιδέα της μετενσάρκωσης κερδίζει έδαφος. 

Θέλω όμως να σου πω ένα πράγμα: η όλη ιδέα της μετενσάρκωσης αποτελεί λάθος σύλληψη. Είναι αλήθεια ότι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, η ύπαρξή του γίνεται μέρος τού όλου. Είτε ήταν αμαρτωλός είτε ήταν άγιος δεν έχει σημασία, είχε όμως επίσης και κάτι που ονομάζεται νους, μνήμη.  

Στο παρελθόν δεν ήταν διαθέσιμη η πληροφορία εκείνη που θα εξηγούσε τη μνήμη ως ένα δέμα σκέψεων και κυμάτων σκέψης, τώρα όμως είναι πιο εύκολο. Και εκεί ακριβώς, σε πολλά σημεία, βλέπω ότι ο Γκωτάμα Βούδας βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Είναι ο μόνος άνθρωπος που θα είχε συμφωνήσει με την δική μου εξήγηση. Έχει δώσει ενδείξεις, αλλά δεν μπορούσε να δώσει κανένα στοιχείο γι΄ αυτές… δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο για να το πει. Έχει πει ότι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, η μνήμη του ταξιδεύει και μπαίνει μέσα σε μια μητρική κοιλιά… όχι ο εαυτός. Και τώρα μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, ότι όταν πεθαίνεις, θα αφήσεις αναμνήσεις παντού στον αέρα τριγύρω. Κι αν ήσουν δυστυχισμένος, όλες σου οι δυστυχίες θα βρουν κάποια τοποθεσία… θα μπουν μέσα σε κάποιο άλλο σύστημα μνήμης. Είτε θα μπουν συνολικά σε μια μητρική κοιλιά, έτσι ακριβώς θυμάται κανείς το παρελθόν του. Δεν είναι το δικό σου παρελθόν… ήταν ο νους κάποιου άλλου τον οποίο κληρονόμησες. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμούνται επειδή δεν έχουν όλο το κομμάτι, όλο το κληροδότημα του συστήματος μνήμης ενός και μόνο ανθρώπου. Ίσως να έχουν τμήματα από εδώ κι από κει, και τα τμήματα αυτά δημιουργούν το σύστημα της δυστυχίας σου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέθαναν πάνω στη γη πέθαναν μέσα στη δυστυχία. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν πεθάνει με την πραγμάτωση τού μη νου. Δεν αφήνουν ίχνη πίσω τους. Δεν βαραίνουν κανέναν άλλον με τη μνήμη τους. Απλώς διαχέονται μέσα στο σύμπαν. Δεν έχουν νου και δεν έχουν σύστημα μνήμης. Το έχουν ήδη διαλύσει μέσα στους διαλογισμούς τους.  

Γι΄ αυτό ακριβώς ο φωτισμένος άνθρωπος δεν γεννιέται ποτέ. Οι αφώτιστοι όμως άνθρωποι πετούν έξω συνεχώς, σε κάθε θάνατο, κάθε είδους πρότυπα δυστυχίας. Όπως ακριβώς τα πλούτη έλκουν περισσότερα πλούτη, η δυστυχία έλκει πιο πολλή δυστυχία. Αν είσαι δυστυχισμένος, τότε από μίλια μακριά θα ταξιδέψει προς εσένα η δυστυχία… είσαι ο σωστός αγωγός. Και πρόκειται για πολύ αόρατο φαινόμενο, σαν τα ραδιοκύματα. Ταξιδεύουν τριγύρω σου… δεν τα ακούς. Όταν έχεις το σωστό όργανο για να τα λάβεις, γίνονται αμέσως διαθέσιμα. Ακόμη και πριν να βρεθεί εκεί το ραδιόφωνο, ταξίδευαν εκείνα δίπλα σου.

Δεν υπάρχει ενσάρκωση, η δυστυχία όμως ενσαρκώνεται. Οι πληγές εκατομμυρίων ανθρώπων κινούνται γύρω σου, σε αναζήτηση κάποιου που είναι πρόθυμος να είναι δυστυχισμένος. Φυσικά, οι ευδαίμονες δεν αφήνουν ίχνη. Ο αφυπνισμένος άνθρωπος πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο που τα πουλιά κινούνται στον ουρανό, χωρίς να ανοίγουν δρόμο ή μονοπάτι. Ο ουρανός παραμένει άδειος. Η ευδαιμονία κινείται χωρίς να αφήνει ίχνη. Γι΄ αυτό ακριβώς δεν παίρνεις καμιά κληρονομιά από τους βούδες… απλώς εξαφανίζονται. Και κάθε είδους βλάκες και καθυστερημένοι άνθρωποι μετενσαρκώνονται συνεχώς με τις αναμνήσεις τους και κάθε μέρα γίνεται το πράγμα όλο και πιο πυκνό.  

Σήμερα, ίσως, έχει φτάσει στο σημείο εκείνο όπου πρέπει να γίνει κατανοητό και να διαλυθεί, διαφορετικά είναι πολύ πυκνό και δεν σου επιτρέπει να ζεις, δεν σου επιτρέπει να γελάς. Η ίδια η συνειδητότητά σου δεν έχει πληγές. Η ίδια η συνειδητότητά σου είναι αθώα, απόλυτα μακάρια. Για να έρθεις σε επαφή με την ίδια σου τη συνειδητότητα, γίνεται κάθε προσπάθεια ώστε να αποσπαστείς από τον νου. Ο νους περιέχει όλη σου τη δυστυχία, όλες σου τις πληγές. Και δημιουργεί συνεχώς πληγές με τρόπο τέτοιο που, αν δεν έχεις επίγνωση, δεν θα βρεις καν πώς τις δημιουργεί.  

Μην αφήνεις το παρελθόν να σε κατακαίει. Έχεις έρθει σε έναν χώρο ανοικτό, μάθε λοιπόν τώρα τους τρόπους της ελευθερίας και της αγάπης και της φιλικότητας. Και την ικανότητα αυτή την έχετε όλοι… δεν υπάρχει ζήτημα να είσαι δυστυχισμένος για κανέναν λόγο. Κανείς λόγος δεν είναι έγκυρος ώστε να κάνει κάποιον δυστυχισμένο. Πρέπει μάλιστα να ψάξουμε για να βρούμε έναν έγκυρο λόγο για να είμαστε δυστυχισμένοι. Αλλιώς ο κόσμος θα ρωτάει, "Τρελάθηκες; Χωρίς κανένα λόγο να είσαι δυστυχισμένος;" 

Κάπως λοιπόν επινοείς συνεχώς λόγους. Να θυμάσαι όμως, οι λόγοι αυτοί είναι απλώς επινοημένοι. Κανείς δεν σε ρωτάει όταν είσαι ευτυχισμένος, "Γιατί είσαι ευτυχισμένος;" Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να είσαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία είναι φύση μας. Δεν χρειάζεται κάποιος λόγος για αν είσαι χαρούμενος, κάποια αιτία. Η κοινότητα αυτή πρέπει να είναι κοινότητα με αντίληψη, με επίγνωση, να εξετάζει κανείς τα πρότυπα που υπάρχουν μέσα στο νου του και να θυμάται ότι δεν είναι δικά του. 

Είσαι απλώς παρατηρητής, και ο παρατηρητής βρίσκεται έξω από τον νου. Σε διδάσκω τον παρατηρητή. Ο μόνος τρόπος για να βγεις από τα πρότυπα της δυστυχίας, είτε είναι παλιά είτε είναι καινούργια, είναι να παρατηρείς. Λέω ότι είναι ο μόνος τρόπος, γιατί κανείς δεν έχει ξεφύγει από τον νου χωρίς να γίνει παρατηρητής. Παρατήρησε απλώς, και ξαφνικά θα αρχίσεις να γελάς με τη δυστυχία σου. Όλες μας οι δυστυχίες είναι τόσο επιφανειακές, και το πιο σπουδαίο, είναι όλες δανεισμένες. Και δίνει ο καθένας τη δυστυχία του σε κάθε άλλον με τον οποίο έρχεται σε επαφή.  

Οι άνθρωποι μιλούν συνεχώς για τις δυστυχίες τους, για τα προβλήματά τους, για τις συγκρούσεις τους. Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν να μιλά για τις χαρούμενες στιγμές του; Για τους χορούς και τα τραγούδια του; Για τις σιωπές και την ευδαιμονία του; Όχι, κανείς δεν μιλά γι΄ αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι μοιράζονται συνεχώς με τους άλλους τις πληγές τους, και όποτε μιλάς σε κάποιον για τη δυστυχία σου, χωρίς να το ξέρεις, μεταδίδεις ένα πρότυπο δυστυχίας. Ο άνθρωπος μπορεί να νομίζει ότι απλώς σε ακούει, αλλά του μεταδίδεται επίσης ο παλμός της δυστυχίας, οι πληγές.  

Όταν είπα ότι μεταφέρεις τις πληγές άλλων ανθρώπων, η φράση μου σήμαινε ότι η δική σου συνειδητότητα δεν έχει πληγές. Αν αποκτήσουν όλοι εγρήγορση, γίνουν διαλογιστικοί, δεν θα υπάρχουν πληγές στον κόσμο. Απλώς θα εξαφανιστούν. Δεν θα βρουν σπίτι, καταφύγιο. Είναι δυνατό αυτό. Αν είναι δυνατό για μένα, είναι δυνατό για όλους. 

Και στην ερώτησή σου λες επίσης γιατί «μπορούμε να αποδεχτούμε τόσο εύκολα την πληγή κάποιου άλλου» και γιατί είναι «τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε τη δική μας βουδική φύση» Μπορείς να αποδεχτείς τις πληγές κάποιου επειδή έχεις κι εσύ πληγές. Καταλαβαίνεις τη γλώσσα των πληγών, των δυστυχιών, των βασάνων. Και ρωτάς γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ιδέα ότι είμαστε βούδας. 

Κατ΄ αρχάς, σπάνια συναντάς έναν βούδα. Πολύ σπάνια υπάρχει στον κόσμο ένας βούδας, κι έτσι, ακόμη κι αν τον συναντήσεις, δεν θα καταλάβεις τη γλώσσα του. Το πιο πιθανό είναι να τον παρανοήσεις. Ξέρεις τη δυστυχία κι εκείνος μιλά για μακαριότητα. Ξέρεις τις πληγές κι εκείνος μιλάει για αιώνια υγεία. Ξέρεις μόνο τον θάνατο κι εκείνος μιλάει για την αιωνιότητα. 

Κατ΄ αρχάς, είναι δύσκολο να βρεις έναν βούδα. Δεύτερον, είναι δύσκολο να καταλάβεις τη γλώσσα του, επειδή δεν είναι η δική σου γλώσσα. Διαφορετικά, αυτό πρέπει να είναι το απλούστερο πράγμα στον κόσμο, να καταλάβεις τη βουδική σου φύση. Είναι τόσο φανερό. Η ίδια σου η ύπαρξη είναι ήδη βούδας, αλλά έχεις ξεχάσει το δρόμο προς την εσωτερική σου ύπαρξη. Έχεις ταξιδέψει πολύ καιρό σε πολλούς δρόμους, όλοι όμως οδηγούν προς τα έξω. Και σιγά-σιγά έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει ένας μικρός χώρος μέσα σου τον οποίο δεν έχεις εξερευνήσει.  

Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την εξερεύνηση τού αγνοημένου εσωτερικού σου χώρου. Αυτός ο μικρός χώρος θα σου θυμίσει ξαφνικά ότι είσαι βούδας. Και αν δεν γίνει προσεκτική σου αντίληψη ότι είσαι βούδας... Δεν πρόκειται για κάποια έννοια… κανείς δεν μπορεί να σε πείσει ότι είσαι βούδας... δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο. Αν πας απλώς μέσα σου, η ίδια η εμπειρία τού εσωτερικού χώρου εκρήγνυται με την αναγνώριση και την ενθύμηση της βουδικής σου φύσης. Δεν πρόκειται για φιλοσοφία, πρόκειται για υπαρξιακή εμπειρία. Osho

7 ΟΜΟΚΕΝΤΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ