Καλή λευτεριά

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται έξι χρόνια από εκείνο το πρωινό στο Καστελόριζο, όπου ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις ημέρες, όπως θυμάμαι και τα όσα συνέβησαν στα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά τώρα θέλω να γράψω για το σήμερα και το παρακάτω• για το από εδώ και πέρα.

Είναι προφανές πως ό,τι ήταν να γίνει από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα έγινε σε αυτά τα έξι χρόνια που πέρασαν.

Το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ –δηλαδή το ΠΑΣΟΚ μεταμφιεσμένο σε ΣΥΡΙΖΑ- και άλλα μικρότερα κόμματα συγκυβέρνησαν και κυβερνούν με το ίδιο αποτέλεσμα: το Μνημόνιο.

Οι τελευταίες ψευδαισθήσεις –εκ μέρους των πολιτών- για μια άλλη πολιτική, έσβησαν αμέσως μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015.

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ και η Ελλάδα ήταν και επίσημα πια προτεκτοράτο• στις δημοκρατίες, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν ανατρέπεται από κανέναν.

Εκλογές, δημοψηφίσματα, κόμματα και Βουλή δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα• είναι μόνο διακοσμητικά.

Στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν, η αποχή θα σπάσει όλα τα ρεκόρ. Η κοινωνία έχει καταλάβει.

Και τώρα τι γίνεται;

Ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι πια στην Ελλάδα είναι η εξέγερση των πολιτών.

Πιστεύει κάποιος πως οι σημερινοί Έλληνες, η σημερινή ελληνική κοινωνία μπορεί να εξεγερθεί;

Υπάρχει κάποιος που βλέπει κάτι κινηματικό ή έστω υποψία κινήματος στη σημερινή ελληνική κοινωνία;

Όχι.

Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά εγώ αυτό βλέπω.

Οπότε, αφού και οι Έλληνες πολιτικοί και οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν καμία διάθεση να αντιδράσουν, ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας;

Το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται απόλυτα από το εξωτερικό. Και το παρόν της Ελλάδας από το εξωτερικό εξαρτάται.

Προσπερνάω το ενδεχόμενο ενός μεγάλου γενικευμένου πολέμου ή μιας ξαφνικής εθνικής καταστροφής –γιατί κι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι εθνική καταστροφή αλλά με αργό και επώδυνο τρόπο-, και έρχομαι στο «αισιόδοξο» σενάριο.

Η μόνη περίπτωση να αντιδράσουν οι Έλληνες είναι να υπάρξει κάποια ριζική ανατροπή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Και μάλιστα όχι σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα αλλά σε κάποια χώρα που οι Έλληνες σέβονται και θαυμάζουν.

Μια τέτοια χώρα είναι η Γαλλία.

Αν οι Γάλλοι πολίτες αντιδράσουν δυναμικά στο κουστούμι που τους ράβουν, μπορεί οι Έλληνες να τους μιμηθούν.

Είναι πιθανό να αντιδράσουν δυναμικά οι Γάλλοι;

Οι Γάλλοι φίλοι μου υποστηρίζουν πως όχι, δεν είναι.

Εγώ πάλι, λέω πως είναι πιο πιθανό να υπάρξει ένα δυναμικό κίνημα στη Γαλλία –και λόγω πιο προηγμένης κοινωνίας και λόγω παράδοσης-, παρά στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που οι Έλληνες δεν διεκδικούν να πάρουν πίσω τη χώρα τους, καλό θα ήταν να πάψουν τουλάχιστον οι φωνές και τα ουρλιαχτά.

Ειπώθηκαν πολλά πομπώδη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια –από όλες σχεδόν τις πλευρές- αλλά το αποτέλεσμα είναι η χώρα να βρίσκεται στο τρίτο Μνημόνιο και να πηγαίνει για το τέταρτο.

Όσο κι αν φωνάζουν κάποιοι πόσο καλύτεροι είναι από τους άλλους –ή πόσο χειρότεροι είναι οι άλλοι από αυτούς-, όλοι αυτοί ζουν σε ένα προτεκτοράτο και όχι σε μια ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την αλήθεια.

Όταν παραδέχεσαι την αλήθεια –όσο δυσάρεστη κι αν είναι-, αισθάνεσαι και ανακούφιση.

Καλή λευτεριά.

Στον Γ.

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ