Ζηλεύω, ζηλεύω εσένα που αγαπάω και λατρεύω

Μερικές φορές, ως ανθρώπινα όντα, την έχουμε αισθανθεί να τσουρουφλίζει κάθε νευρικό μας κύτταρο και κάθε εκατοστό του σώματος μας, κάνοντάς μας ταυτόχρονα να μην μπορούμε να σκεφτούμε λογικά. Μιλάμε για ένα συναίσθημα που μας κάνει αδύναμους να πράξουμε το οτιδήποτε. Ζήλεια λέγεται.

Στη σχέση μας υπάρχουν πάντα δύο περιπτώσεις που ανιχνεύεται. Στη μία, είναι χωρίς λόγο και φταίμε εμείς που είμαστε ανίκανοι να την αποβάλουμε, και στην άλλη προκαλείται από το έτερόν μας ήμισυ όταν κάνει συχνές αναφορές ότι του αρέσει κάποιος άλλος πέρα από το άτομο που συνοδεύει.

Η ζήλεια είναι το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να σε φτάσει σε ένα σημείο παρανοϊκό που πλέον δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου -ενώ κοιτιέσαι στο καθρέφτη- και αναρωτιέσαι αν το λάθος είναι δικό σου.

Συνήθως ξεκινάει όταν η σχέση σου κοιτάει κάποιον άλλον. Εσύ το διαισθάνεσαι και το δωμάτιο αρχίζει να ζεσταίνεται. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλά και προσπαθείς απεγνωσμένα να σχηματίσεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Το χαμόγελο σχηματίζεται για ένα χρονικό διάστημα μέχρι την επόμενη τυχαία συνάντηση και των τριών σας σε ένα μέρος, όπως π.χ. ένα κλαμπ.

Τότε είναι που τα πράγματα δυσκολεύουν και ειδικά όταν πιάνεις τη σχέση σου να έχει εστιασμένο το βλέμμα εκεί. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ενώ ταυτόχρονα η αυτοεκτίμησή σου πάει περίπατο.

Σηκώνεσαι μεμιάς και κατευθύνεσαι στην πλησιέστερη τουαλέτα. Κοιτάζεσαι πάλι στο καθρέφτη και διακρίνεις τα νευρά και την πίεσή σου να έχουν ανεβεί κατακόρυφα. Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και ετοιμάζεσαι για σκηνή.

«Γιατί κοιτάς τόσο επίμονα; Υπάρχει κάτι που δε βλέπω και εγώ;»

«Εεε, σιγά κοιτάω… και; Θύμωσες για κάτι;»

«… Άστο!»

Πότε δε ρωτάμε για τα προφανή. Ποτέ! Είναι από τις περιπτώσεις που πέρα από τη ζήλεια που υπάρχει, διακρίνεται και η αδιαφορία. Δεν είναι ευχάριστο και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε προκαλέσει.

Τo λάθος επιβαρύνει και τις δύο πλευρές. Από τη μία πλευρά, έχουμε τον έναν που ζηλεύει με το δίκιο του γιατί οι συχνές αναφορές και το επίμονο βλέμμα αλλού δεν είναι και κάτι σύνηθες, και από την άλλη έχουμε το άτομο που προκαλεί, ενώ δίνει τον χώρο στο τρίτο άτομο για να μπει ανάμεσα.

Μπορεί όντως να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά είναι αναγκαίο να γίνει όλο αυτό;

Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν ως όπλο να εξωθούν τους άλλους στα άκρα μέσω της ζήλειας για τους τεστάρουν, αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Η ζήλεια, σε οποιαδήποτε μορφή, μπορεί να μας καταστρέψει και να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμή μας. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε σε τι διαφέρουμε με τους άλλους και τι είναι αυτό που κάνει τη σχέση μας να είναι μαζί μας.

Ξέρω ότι μερικές, αν όχι όλες, τις φορές είναι κάπως ακατόρθωτο να συγκρατηθούμε αλλά το μυστικό για να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση είναι και η φαινομενική αδιαφορία από την πλευρά μας. Έτσι αφοπλίζουμε τους άλλους και τους κάνουμε να καταλάβουν ότι με το να μας προκαλούν, δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα.

Δώστε λίγο χώρο και χρόνο και αν κάτι πραγματικά αξίζει να σωθεί θα σωθεί, πόσο μάλλον θα τρέξει από πίσω σας για να σας επαναφέρει.

Το θέμα είναι μπορείτε να το καταφέρετε; Έτσι και αλλιώς το πράσινο χρώμα δεν πάει σε όλους.

Τι λέτε;

ilov

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ