Νεκρή ψυχή

Φωτο: Κάστρα, Θεσσαλονίκη (2015) "τοίχο-τοίχο"

Οδός Οδυσσέως

Ρώτησα τον Οδυσσέα να μου πει για το ταξίδι του γυρισμού κι αυτός μου μίλησε για την ξενιτιά. "Διαβατάρης είμαι, αδερφέ μου...", μου φώναξε, "... και η πατρίδα μου, ρίζες στην ψυχή μου έχει. Αυτές θα ποτίσω, με το νερό της θάλασσας, με το αίμα του πολέμου. Και θ' ανασταίνεται και αυτή, κάθε βράδυ που θα κοιμάμαι, κάθε πρωί που θα ξυπνάω..." !
Και μου διάβασε τις σκέψεις του, μετά:

Δρόμο παίρνω, σ' ένα αστέρι δένω, στην ελπίδα να με οδηγεί. 
Κάθε μέρα του καημού μητέρα να με ξημερώνει σ'άλλη γη 

Της ανατολής το χέρι, σε καινούργια μέρη σκάβει και τρυπά. 
Θάβει στον Θεό φιρμάνι και τον σιγοφτάνει, σα παρακαλά. 

Μόνο η καρδιά, δε θα μάθει τι σημαίνει ξενιτιά. 
Κάθε που χτυπά, θα κυλάει η λησμονιά 

Μια ζωή αφήνω κι ένα χέρι δίνω στης ανάγκης τα φτερά. 
Μια πατρίδα χάνω κι ένα τάμα κάνω, ν'αναστήσω τη χαρά.

Οδυσσέας Διαβατάρης
(Ξενιτιά-11/02/2016)

-----------------------------------------------------------------------

Η γαλήνη των νεκρών

Καβατζώθηκες στην σιγουριά των δεδομένων της καθημερινότητας, ψυχή μου.
Φοβήθηκες, σκιάχτηκες το φάντασμα του ονείρου σου.
Αλήθεια· Μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι;
Αφέθηκες στο έλεος των ψεύτικων ηδονών, των εξαρτήσεων, που σε κρατάνε δέσμια στ' αμπάρια και δεν βλέπεις λιγάκι φως. Το φοβάσαι, πλέον, το φως ψυχή μου, στο πυχτό σκοτάδι που έμαθες να ζεις.
Αλήθεια· Ζεις, ψυχή μου ή μήπως πέθανες;
Μάθε, ψυχή μου, πως οι νεκροί και οι δικές τους ψυχές έχουν γαλήνη, μα εσύ την έχασες προ πολλού. Την τάραξες στον θόρυβο των πολλών, στον κρότο των λάμψεων των μεγαλουπόλεων, στο ψέμα των γητευτών.
Σε λυπάμαι ψυχή μου.
Δεν ζεις για να πεθάνεις, δεν πέθανες για ν' αναστηθείς... Λησμονήθηκες!

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ