Κάπου υπάρχουν άνθρωποι, λίγοι, πολύτιμοι!

Κάπου υπάρχουν άνθρωποι, δεν μπορεί!

Πότε άραγε άρχισαν όλα;
Από όταν ξεκίνησε η ιστορία με την κρίση;  Απ΄ όταν πάψαμε να έχουμε τη ζωή που μας είχαν μάθει να έχουμε, προσφέροντας μας τα πάντα και εμείς σαν άπληστα και πεινασμένα όντα πέσαμε με τα μούτρα στο να τα αρπάζουμε και πίσω να μη κοιτάμε; Ή μήπως ακόμα και πιο πίσω, όταν αποκτούσαμε αυτή την περίφημη «νοοτροπία του Έλληνα» (ξέρετε αυτή του » je m΄en fous«, της «φραπεδιάς και του ωχ αδερφέ»), που ο καθένας προσάπτει με αμέριστη ευκολία στο διπλανό του, αποβάλλοντας την από πάνω του σαν μίασμα, ξεχνώντας ότι του κρέμεται κι εκείνου σαν ουρά από πίσω και με το περίφημο επίσης στρουθοκαμηλισμό που  μας δέρνει,  κάνουμε πώς δεν είναι εκεί αφού είναι πίσω μας και δεν τη βλέπουμε.
Δεν ξέρω πότε και πραγματικά ούτε και με νοιάζει.
Αυτό είναι πίσω στο χρόνο, έγινε και τώρα από αυτό το πίσω, την ιστορία,  καλό είναι να κρατάμε αυτά που θα μας πάνε μπροστά.
Αλλά κι αυτά τελικά δεν ξέρω ποια είναι. Ακόμα και να ήξερα όμως δεν γνωρίζω  τον τρόπο να τα χρησιμοποιήσω για το μπροστά κι όχι για τη μιζέρια που μας δέρνει! Δεν γνωρίζω και κάποιον ικανό να μου δείξει. Γιατί όλους εν τέλει  ίδια μιζέρια μας δέρνει! Για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετικούς τρόπους, αλλά η ίδια. Ακόμα και τους τάχα μου γκλαμουράτους! Αυτούς που ζουν μέσα στην ασημένια και αστραφτερή ζωή  τους και κλαίγονται κι αυτοί για τους δικούς τους πόνους. Κι αυτοί μίζεροι είναι.

Μήπως αυτά που πρέπει να κρατήσουμε είναι  τα περασμένα μεγαλεία τα οποία δεν είμαστε άξιοι ούτε καν να πιάνουμε στο στόμα μας; Ή μήπως να κρατήσουμε τις ντροπές της ιστορίας και της ζωής σαν μάθημα, ξέρετε αυτά που μας ρίχνουν στα πατώματα από την ντροπή, αλλά ποτέ δεν τα λέμε παραέξω, μη τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν.

Όχι. Αρκεί μόνο να κρατάμε στη μνήμη τις στιγμές εκείνες  που θα καθαρίσουν  την ψυχή μας  και το πνεύμα μας, αυτές που θα αποβάλλουν  τα άσχημα, αυτές που θα σε κάνουν άνθρωπο. Γιατί αυτό έχουμε χάσει, την ανθρωπιά μας.

Δεν είμαστε πια άνθρωποι, παρά ανθρωποειδή, κουρντισμένα στην εντέλεια να αντιδρούμε πότε έτσι πότε γιουβέτσι, όπως αρμόζει στη στιγμή, όπως θέλει το πλήθος κι όχι όπως θέλουμε εμείς.

Κουράστηκα!

Με κούρασαν οι γύρω μου άνθρωποι. Με κούρασαν αυτοί που συναντάω καθημερινά, με κούρασε ο εαυτός μου, γιατί κι εγώ που ανήκω; Σε αυτούς, ένα κομμάτι από αυτούς είμαι, ένα μέρος τους, από τα πολλά ίδια και απαράλλαχτη όπως εκείνοι.

Με κούρασαν οι άνθρωποι, αυτοί που τα ξέρουν όλα, οι γνωστοί ξερόλες, αυτοί που είναι έτοιμοι να κρίνουν και να κατακρίνουν. Όλοι αυτοί που θεωρούν ότι η άποψη τους είναι μια και μοναδική  και άλλη δεν υπάρχει. Αυτοί οι άνθρωποι που τη δική σου άποψη χωρίς να την ακούσουν ( μόνο θα φτάσει σαν ψίθυρος στ΄ αυτί τους), χωρίς να τη δουν (ίσα μια ματιά τους θα ακουμπήσει πάνω της), χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν πώς και γιατί την έχεις,  θα στη βγάλουν σκάρτη και θα σε χαρακτηρίσουν πανεύκολα, άμεσα και χωρίς πολλά πολλά, «φασίστα» ή «ανθέλληνα», ή «απάνθρωπο» ή  «φιλοευρωπαίο», ή «φιλοκουμουνιστή» ή σκέτο «κουμουνιστή» ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.  Ο,τι τους κατέβει στο μυαλό τη στιγμή εκείνη. Και θα προβάλουν με περηφάνια μπροστά το πόσο Έλληνες είναι εκείνοι σε αντίθεση με σένα, το πόσο πιστοί στις παραδόσεις, στη θρησκεία, στην οικογένεια. Ή στον αντίποδα στην τάχα μου προοδευτική Ευρώπη και είναι πολέμιοι της υποανάπτυκτης ανατολής,  και ποιος είσαι εσύ στην τελική που τόλμησες να έχεις άποψη διαφορετική από δαύτους. Βιάζονται να σε ντύσουν αυτοί οι «άγιοι», οι άσπιλοι, οι αθώοι, οι υπεράνω με χαρακτηρισμούς, να σε πουν κάτι έτσι για να φανούν, για να δείξουν την πυγμή της «ψαγμένης» τους άποψης. Οι μεν και οι δε … και εσύ στη μέση.

Να λες ποιος τελικά το ΄χει το δίκιο και ποιος το άδικο. Ποιος τελικά έχει επιχειρήματα σωστά και ποιανού είναι λάθος! Τι από ό,τι μας δείχνουν είναι αλήθεια και τι ψέμα. Τι είναι στημένο και τι αυθόρμητο. Πόσο μια εικόνα από αληθινή μπορεί να παραπλανήσει και να δημιουργήσει εντυπώσεις λανθασμένες.

Να κοιτάς τους μεν και να λες έχουν δίκιο και μετά τους δε και να λες κι αυτοί το ΄χουν το δίκιο τους και ύστερα να βρίσκεις τ΄ άδικο και στους δυο τους. Και να λες όχι δεν μπορεί κάπου υπάρχουν άνθρωποι αληθινοί σε αυτόν τον πλανήτη που δεν χωρίζονται σε χρώματα μπλε και πράσινα και κόκκινα και ροζ, που δεν προσκυνούν δικέφαλους και τριφύλλια και στεφανωμένα κεφάλια, που δεν γονατίζουν μπροστά σε σταυρούς και κοράνια, που δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Κάπου υπάρχουν άνθρωποι που δεν θεοποιούν ανθρώπους σκάρτους, ούτε το χρήμα και τη δόξα που δεν δίνονται αμαχητί σε ηγέτες άτολμους και άχρηστους και μισάνθρωπους. Που βάζουν τον άνθρωπο πάνω από όλα πέρα από χρώμα και θρησκεία και φανατισμό.

Κάπου υπάρχουν άνθρωποι, λίγοι, πολύτιμοι! Και θες πολύ να ανήκεις σε αυτούς και να τους βρεις και να τους χαμογελάσεις και να πάρεις πίσω το χαμόγελο από τα δικά τους χείλη!

Άνθρωποι είμαστε, ας το θυμηθούμε επιτέλους!

fylada

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ