Η γραμμική επανάληψη της σκέψης.

Είναι η  σκέψη κάθε ανθρώπου ακριβώς όπως το καρδιογράφημα? Είναι άραγε οι σκέψεις μας πότε στα ψηλά και πότε στα χαμηλά ? Μήπως οι σκέψεις μας τελικά είναι ίδιες και απλώς  αλλάζει στάση και ίσως «θεματολογία», αλλά είναι στην πραγματικότητα ίδιες?  Όταν ανακαλύψουμε ότι οι σκέψεις μας είναι μία ευθεία γραμμή τελικά θα δούμε και από πού πηγάζουν όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή.

Η σκέψη γεννιέται από μία αιτία. Η αιτία μοιάζει να είναι άλλη, μα όμως είναι η ίδια. Αφού πηγή της σκέψης είναι το συναίσθημα. Σαν να λέμε το συναίσθημα είναι το σαλόνι μας και οι σκέψεις που βρίσκονται μέσα στο σαλόνι- συναίσθημα, είναι ανάλογες με το μέγεθος του δωματίου αυτού. Έτσι οι σκέψεις γίνονται τα έπιπλά μας. Όπου αν παρατηρήσουμε το σαλόνι μας θα δούμε ότι κάθε μέρα είναι το ίδιο με μερικές διαφορές, ανάλογα με την ημέρα. Δηλαδή αν έχουμε κόσμο στο σπίτι μας, το σαλόνι μας θα είναι φωτισμένο και στολισμένο. Όπως δηλαδή και οι σκέψεις μας, όταν θα βγούμε μία βόλτα. Ανάλογα με τον καλεσμένο μας θα έχουμε και ανάλογη ατμόσφαιρα είτε οικειότητας, είτε σοβαρότητας. Μα ακριβώς το ίδιο δεν θα κάνουμε και με την ανάλογη περίπτωση εξόδου μας ? Θα μας συντροφεύουν ανάλογες σκέψεις. Οι οποίες σκέψεις όλες μα όλες βασίζονται στον χώρο που έχει το ανάλογο δωμάτιο- συναίσθημα.

Αυτό που θα κάνει την διαφορά τελικά στις σκέψεις μας είναι μία διαφορετική εικόνα που μπορεί να παρουσιαστεί στον χώρο μας- συναίσθημα μας. Όπως να σπάσει ένα βάζο δηλαδή να γίνει ένα έκτακτο γεγονός, το οποίο θα καταφέρει να «ταράξει» αυτήν την αρμονική επανάληψη μας. Σε αυτό το έκτακτο γεγονός, ως δια μαγείας, λειτουργούμε με αρμονία τις περισσότερες φορές.

Θέλει δηλαδή η ιστορία να μας δείξει, ότι στο περιβάλλον που βρίσκεσαι κάνεις κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές σκέψεων με την ίδια συχνότητα, την ίδια ένταση κάθε μέρα. Νομίζουμε ότι αλλάζουν, αλλά δεν αλλάζουν. Το μόνο που αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής μας είναι το συναίσθημά μας, το οποίο μεγαλώνει. Δηλαδή από το παιδικό μας δωμάτιο, έγινε φοιτητικό σπίτι για κάποιους και το δικό τους σπίτι σε κάποιους άλλους. Έχουμε συναισθήματα – σπίτια δηλαδή μεγάλα ή μικρά και αν δεν έχουμε σταθερό σπίτι δικό μας, τότε νοικιάζουμε. Που σημαίνει ότι ανάλογα με τις συνθήκες αλλάζουμε τα συναισθήματά μας. Πώς τα αλλάζουμε ? Μεγαλώνουν αυτά ανάλογα με το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον χώρο- εαυτό μας.

Έτσι κάποιος που δεν μπορεί να αναγνωρίσει καλά το συναίσθημα- χώρο του θα το παραφορτώσει με αντικείμενα – σκέψεις και κάποια στιγμή θα νιώθει να πνίγεται μέσα στον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε τις σκέψεις μας, οι οποίες είναι ίδιες και απαράλλακτες σχεδόν κάθε μέρα. Και οι καινούργιες σκέψεις είναι ελάχιστες, όπως είναι ένα νέο αρωματικό χώρου που θα βάλουμε ενδεχομένως στο σαλόνι- χώρο μας. Με τις ίδιες σκέψεις, με το ίδιο πακέτο λοιπόν αυτό που κάνουμε είναι να έχουμε μία ρουτίνα. Η οποία ρουτίνα θα σπάσει όταν θα έρθει κάτι διαφορετικό στη ζωή μας. Και τότε ναι οι σκέψεις μας για εκείνη τη μέρα θα είναι ως ένα σημείο άλλες. Άρα πως νομίζουμε ότι έχουμε σκαμπανεβάσματα ? Μήπως δεν έχουμε σκαμπανεβάσματα αλλά μία ευθεία ατέρμονη γραμμή ? Και μήπως η ζωή μας περιμένει από εμάς να την βγάλουμε από αυτό το μονόχρωμο και να την βάλουμε σε μία χρωματική δόνηση ?

Μπορεί το σαλόνι μας να μην έχουμε τη δυνατότητα να το αλλάξουμε ή να αλλάξουμε τα έπιπλα. Όμως κάθε τόσο και ανάλογα με την εποχή θα το στολίσουμε ανάλογα. Για παράδειγμα τα Χριστούγεννα. Που θα στολίσουμε το σπίτι μας, αλλά όλο αυτό οδηγείτε να γίνει μέσα από το συναίσθημα και τις σκέψεις μας. Οι σκέψεις μας αλλάζουν εκείνο το διάστημα. Όμως πάλι κάθε Χριστούγεννα θα κάνουμε παρόμοιες σκέψεις με τα περσινά. Έτσι είναι σαν να μην επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την όποια εξέλιξη για έλξη.

Πώς μπορώ να έλκω άλλο αφού το περιβάλλον μου είναι το ίδιο με χθες. Και αφού το περιβάλλον μου είναι ίδιο πως μπορώ να περιμένω να έρθει το καινούργιο. Και όταν το καινούργιο έρθει μήπως είναι μόνο, «έσπασε το βάζο». Δηλαδή μία κακοτυχία ? Μήπως να πάρουμε την απόφαση, να πάρουμε απόσταση από τις ίδιες σκέψεις? Μήπως αφού οι σκέψεις είναι κάθε μέρα ίδιες θέλουν να μας δείξουν ότι εκεί δίπλα τους είναι και οι λύση ? Και γιατί άραγε έχω τις ίδιες σκέψεις κάθε μέρα ? Άρα μήπως δεν έχω προβλήματα? Μήπως οι σκέψεις με τον τρόπο που επαναλαμβάνονται μου ταράζουν το συναίσθημα – χώρο μου ? Μήπως άμα τις γράψω, τις δω και τις αναγνωρίσω εκείνες θα σταματήσουν ? Και αν δεν σταματήσουν το σίγουρο είναι ότι θα σταματήσουν να με ενοχλούν ? Γιατί τελικά όλο το μοτίβο των σκέψεων μου είμαι εγώ – ο εαυτός μου και ο τρόπος που λειτουργώ. Οπότε γιατί να μάχομαι κάτι δικό μου ? Μήπως όταν σταματήσω να μάχομαι και αγαπήσω κάθε τι δικό μου, ακόμη και αυτές τις σκέψεις, τότε αλλάξει η ζωή μου ? Τι έχω να χάσω, το μόνο που χρειάζεται είναι να δοκιμάσω.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ