Οι γιορτές είναι οικογενειακή υπόθεση

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ, κάθε φορά που ακούω «γιορτές», σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Είτε Χριστούγεννα, είτε Πάσχα, είτε οτιδήποτε, η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ίδια. Μια οικογένεια, με όλα τα μέλη της χαρούμενα και χαμογελαστά, σε ένα τραπέζι με πολύ φαγητό και κρασί ή μπίρες (φυσικά με χυμούληδες ή αναψυκτικά για τα μικρότερα μέλη). Αυτή είναι η εικόνα που έχω συνδέσει με τις γιορτές από παιδί. Και θέλω πολύ να τη διατηρήσω.

Όταν λέω μια οικογένεια με όλα τα μέλη της, δεν εννοώ βεβαίως τα ξαδέρφια με τα οποία δεν έχεις καμία επαφή ποτέ και πουθενά αλλά ούτε και θέλεις ούτε, σαφώς, τις θείες ή θείους που δεν αντέχεις να ακούς ούτε το όνομα τους! Μη φρικάρεις! Μιλάω για την ουσιαστική οικογένεια. Αυτήν που αντέχει το βάρος της λέξης αυτής και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Τους ανθρώπους που όντως μετράνε στη ζωή σου και έχουν ουσιαστική αξία για εσένα και εσύ για αυτούς. Τα άτομα που ανυπομονείς να δεις. Αυτούς για τους οποίους πηγαίνεις κάθε φορά στο γιορτινό τραπέζι με χαρά μικρού παιδιού. Που μεγάλωσες μαζί τους και που έχεις συνδυάσει με γιορτές και που γουστάρεις για αυτό. Γιατί αυτό δεν έχει αλλάξει, όσο και αν έχεις μεγαλώσει.

Είναι ωραίο να βλέπεις μια οικογένεια ενωμένη να περνάει καλά. Να θέλουν όλοι να είναι εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή και πουθενά αλλού. Ό,τι ηλικία και αν έχουν, ό,τι και αν έχει γίνει τις άλλες μέρες. Να τα ξεχνάνε όλα για την περίοδο των γιορτών. Ό,τι και αν έχει συμβεί, στη δουλειά, στη σχέση ή οπουδήποτε στην καθημερινότητα τους, να τα ξεχνάνε και να κάθονται σε ένα τραπέζι μαζεμένοι. Να γεμίζει το σπίτι με φωνές, γέλια και φοβερές μυρωδιές. Να ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι θα υπάρχει για όλους λίγο - ή και πολύ - από το αγαπημένο τους γλυκό ή φαγητό. Γιατί όλοι τους σκέφτονται όλους και φροντίζουν να υπάρχει αυτό το κάτι αγαπημένο του καθένα.

Ακόμα και οι καθιερωμένες «παρεξηγήσεις», μεγαλώνοντας βλέπεις πως έχουν πλάκα. Ο παππούς που ήπιε παραπάνω από όσο πρέπει και όλοι του φωνάζουν. Το μωρό που έριξε το κρασί, ο έφηβος/η που θύμωσε για κάτι ανούσιο που μετά δε θα θυμάται καν. Και ένα σωρό άλλα μικρά πράγματα που συμβαίνουν κάθε φορά.

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει και εσείς αυτές τις μικρές «παραδόσεις» που δημιουργούνται μέσα στην ίδια την παράδοση των γιορτών. Όπως, για παράδειγμα, αυτή τη συνήθεια να γίνεται εναλλάξ το καθιερωμένο γιορτινό τραπέζι σε κάθε σπίτι. Πρώτα στη γιαγιά, μετά στη θεία, αργότερα στη μαμά και πάλι από την αρχή. Δημιουργείται κάτι σαν νοητός κύκλος για το πού θα γίνει το τραπέζι αυτή τη φορά. Μέχρι να αποκτήσεις και εσύ δικό σου σπίτι και να συμμετέχεις στον κύκλο αυτόν.

Εκείνο όμως που με κάνει πραγματικά να ξεχωρίζω τις γιορτές με την οικογένεια, είναι πως θα είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Που με νοιάζονται και τους νοιάζομαι. Άτομα που δεν αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν μαζί μου στο ίδιο μαγαζί. Που δεν βρέθηκαν με το ζόρι σε κάποιο σπίτι γιατί απλά έτυχε να είμαστε κοινοί φίλοι με κάποιον, ή επειδή για κάποιο λόγο απλά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Θεωρώ πως οι γιορτές υπάρχουν για να τις περνάς με ουσιαστικά δικούς σου ανθρώπους. Με αυτούς που εσύ θεωρείς οικογένεια, ακόμα και αν αυτά τα άτομα δεν είναι οικογένεια εξ’ αίματος, όπως οι φίλοι μας, ο/η σύντροφός μας, ο εαυτός μας. Γιατί, ναι, έχεις δικαίωμα να περάσεις τις γιορτές και μόνος/η, εάν αυτό επιθυμείς πραγματικά.

Με όποιον και αν αποφασίσετε να περάσετε τις γιορτές σας, κοιτάξτε να περάσετε πραγματικά όμορφα και να αξίζουν το χρόνο σας. Γιατί οι γιορτές παίρνουν άλλη αξία όταν τις περνάς πλημμυρισμένος από την αγάπη των δικών σου ανθρώπων. Της δικής σου οικογένειας. Χαρίστε, λοιπόν, την παρουσία σας σε αυτούς που εσείς επιλέγετε, σας επιλέγουν και πάνω από όλα το αξίζουν.

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ