Η μελαγχολία της σχέσης…

Άρθρο: Ειρήνη Κωνσταντοπούλου
Ειδική Παιδαγωγός

Επιμέλεια: Ίριδα Γουδέλη
Εκπαιδευτικός

…κι η μουσική ακούγεται σιγά καθώς εσύ είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Κλείνεις τα μάτια και , σαν να τα κρατούσες  για ώρα, ξεσπάς σε κλάματα. Το κλάμα είναι λυτρωτικό μερικές φορές.

Ίσως και να μην θες να σταματήσεις. Ξεκινάς με μία αφορμή, αλλά η αιτία είναι άλλη. Το συναίσθημα όμως είναι το ίδιο. Νιώθεις κενός .

Μοναξιά. Πώς γίνεται να νιώθεις τόσο μόνος μέσα σε μία σχέση; Δεν γίνεται… Οι σχέσεις δεν είναι έτσι. Που πήγε η αλληλοκατανόηση, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια;  Ή μήπως δεν υπήρχαν ποτέ;

Σου φταίνε όλα και τίποτα. Η αδιαφορία, τα ψέματα, η ανύπαρκτη επιθυμία για επικοινωνία…
Το πιο ψυχοφθόρο όμως είναι που πιστεύεις πως όλα αυτά μπορεί και να αλλάξουν.

Είχες ακούσει πως ο έρωτας είναι τυφλός. Δεν σε αφήνει να αντιληφθείς τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου. Αντίθετα ωραιοποιείς ανθρώπους και καταστάσεις που ίσως και να μην το έκανες εάν τα συναισθήματά σου δεν ήταν τόσο έντονα.

Μη χάνεις τον εαυτό σου για να κρατήσεις κάποιον που δεν θέλει να παραμείνει..

Στο βιβλίο ο δρόμος της αυτοεξάρτησης, ο Χόρχε Μπουκάι αναφέρει το εξής: ‘’Να ξέρουμε πως έχουμε ανάγκη τους άλλους, να μπορούμε όμως να κρατήσουμε αυτή την ανάγκη μαζί μας μέχρι να βρεθεί αυτό που θέλουμε και ψάχνουμε , κάτι να μας στηρίξει.. Δηλαδή την αγάπη. ‘’

Αν κάποιος δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε μέχρι να το βρούμε και να μην παραμένουμε σε μία μέτρια σχέση που συνεχώς προσπαθούμε να την αλλάξουμε και να την φέρουμε στα μέτρα μας… Χρειαζόμαστε ανθρώπους γύρω μας που θα μας έχουν ανάγκη. Όχι για να καλύψουν τον εγωισμό τους, αλλά γιατί θα νιώθουν ηρεμία και ολοκληρωμένοι μαζί μας.

Να μην δεχόμαστε κάτι λιγότερο από αυτό που νιώθουμε ότι μας αξίζει και κυρίως να μην πούμε στον εαυτό μας «τίποτα δεν αλλάζει, τώρα έγινε η ζημιά» .

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Χόρχε Μπουκάι, (2012). Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης. Εκδόσεις  Opera

Measure

Measure

animartists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ