Από ξέφρενα πάρτυ σε ταβέρνες

Είναι βραδιά εξόδου, επιτέλους, ύστερα από μια κουραστική εβδομάδα έχεις τη δυνατότητα να βγεις και να διασκεδάσεις μαζί με αγαπημένους, φίλους και γνωστούς. Προτάσεις αρχίζουν να πέφτουν βροχή για το πού να πάτε απόψε, αλλά αυτή που κερδίζει τελικά είναι η ιδέα της ταβέρνας. Μεζέδες στο τραπέζι, τσίπουρα, ούζα και κρασιά στο ποτήρι.

Και κάπου εκεί σου έρχεται στο μυαλό αμυδρά μια αναλαμπή από το παρελθόν, τότε που ξενυχτούσες σε όλα τα διάσημα κλαμπάκια και πάρταρες ασταμάτητα μέχρι πρωίας. Αυτή τη στιγμή όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πριν πεις το ναι σε οποιαδήποτε πρόσκληση, προσπαθείς να μάθεις πλαγίως αν θα υπάρχει και μέρος να κάτσεις. Οι παλιές εποχές που σε έβρισκαν τα ξημερώματα στριμωχτά στα όρθια έχουν περάσει πια ανεπιστρεπτί, αφού μια θέση εξασφαλισμένη για να αφήσεις τουλάχιστον το παλτό ή το σακάκι σου είναι πια αδιαπραγμάτευτη.

Όπως και ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Τότε κουνιόσουν στο ρυθμό κάθε νέας επιτυχίας που συνήθως συνόδευες με τραγούδι στη διαπασών, αφού ήξερες όλους της στίχους της απ΄ έξω και ανακατωτά. Τώρα πια, το να σηκωθείς από τη θέση σου και να ρίξεις κάνα δύο στροφές γίνεται μόνο υπό προϋποθέσεις. Πρέπει να παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι και να είναι κάποιου τα γενέθλια, ο γάμος ή η γιορτή. Άσε που τους περισσότερους καινούργιους τραγουδιστές τους μπερδεύεις αναμεταξύ τους και πολλά από τα σουξέ τους, ούτε που τα ’χεις ξανακούσει.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη δυνατή μουσική, αφού προτιμάς τώρα να την ακούς κάπου στο βάθος. Να είναι μουσικό χάλι κάτω από τις συζητήσεις που κάνεις με τους υπόλοιπους, παρά να γεμίζει εκκωφαντικά το χώρο και εσύ να καταλήγεις είτε με φαρυγγίτιδα για να ακουστείς σε απόσταση πέντε εκατοστών ή να κουνάς καταφατικά το κεφάλι σε ό,τι σου πουν, χωρίς να έχεις πραγματικά ακούσει λέξη. Πάνε εκείνες οι βραδιές που σε έβρισκαν να κάθεσαι αγκαζέ με το deejay δίπλα από το πόστο του. Ακόμα και το τραπέζι που κάθεσαι πια προσπαθείς να βρίσκεται όσο πιο μακριά γίνεται από το ηχείο του κασετόφωνου στο τοίχο.

Οι αντοχές σου έχουν αλλάξει και αυτές. Γύρω στις δύο ξεκινάνε δειλά δειλά τα πρώτα χασμουρητά που προσπαθείς να καλύψεις βάζοντας την παλάμη σου μπροστά από το στόμα. Πριν περάσει μίση ώρα ακόμα, αισθάνεσαι ήδη το κεφάλι σου να βαραίνει και τα μάτια σου έχουν αρχίσει να κλείνουν. Μέχρι τις τρεις το πολύ έχεις ζητήσει το λογαριασμό, έχεις πει την καληνύχτα σου και οδεύεις προς την έξοδο, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.

Οι αναμονές σε στάσεις και η επιβίβαση στα πρώτα λεωφορεία της γραμμής κάπου στις πέντε με πεντέμισι το πρωί δεν είναι πια παρά μια μακρινή σου ανάμνηση. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου, μαζί με τις στάσεις που έκανες σε σουβλατζίδικα και βρώμικα για ανεφοδιασμό αφού πια, αν δεν έχεις και κάτι μαζί για να τσιμπήσεις, δεν σου πάει κάτω το ποτό ξεροσφύρι.

Γιατί, όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει, τόσο αλλάζει και ο τρόπος που επιλέγει να διασκεδάσει και, από τα πάρτι της εφηβείας και της φοιτητικής ζωής σιγά σιγά καταλήγεις σε ταβέρνες και τσιπουράδικα. Παρόλα αυτά, για κάθε τρεις χαλαρές σου εξόδους, βάλε στο πρόγραμμα σου και μια ξέφρενη. Έτσι, για να θυμάσαι πού και πού τα παλιά.

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ